นิยายเพลงรู้ไหม

ไรเตอร์แนะนำว่า ให้เปิดเพลงรู้ไหมไปด้วยนะคะ เรือ่งแรกที่แต่ง เป็นยังไงบอกด้วยนร้า

แอบมองสายตาของเธออยู่ อยากรู้เธอคิดอะไรกับฉัน

คิดว่าเป็นแค่เพื่อนกัน หรือมีอะไรปิดบังไว้

Tomo  say

ความรู้สึกที่มีต่อเธอเหมือนฝนท­ี่คอยๆตก ลงมาวันแล้ววันเล่าจนเต็มจนล้น จนวันหนึ่งที่ผมก้าวล้ำเส้นของ ค­วามเป็นเพื่อนโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไงผมก็ไม่กล้าเกินเส้นของความเป็นเพื่อน ในเมื่อเธอบอกผมว่าผมเป็น “ เพื่อนสนิท ” ของเธอ ผมไม่รู้ว่าผมคิดกับเธอเกินคำว่าเพื่อนตอนไหน แต่ผมรู้ว่าผมอยู่กับเธอแล้วมีความสุขทุกครั้ง รอยยิ้มของเธอเป็นรอยยิ้มที่สดใส ความน่ารักความสดใสของเธอ เมื่อผมเห็นแล้วมองรอยยิ้มของเธอมันทำให้ผมมีความสุข เพราะอย่างนี้ใช่ไหมที่ทำให้ผมคิดกับเธอเกินเพื่อน

Kaew  say

ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดกับเขาเกินความเป็นเพื่อนตอนไหน ถึงเขาจะเป็นผู้ชายเย็นชา ไม่คอยพูดจากับใคร แต่ทำไมฉันถึงคิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อนได้นะ ฉันรู้แค่ว่า เวลาฉันได้อยู่ใกล้เขาแล้วมีความสุข รอยยิ้มของเขาถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มที่จะไม่คอยสดใสหนัก แต่มันก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฉันมีความสุข ได้เป็นห่วงเขา ได้คอยดูแลเขาอยู่ห่างๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ก็ตามว่าฉันคิดยังไงกับเขา เพราะเขาให้ฉันได้แค่คำว่า “ เพื่อนสนิท ”

ณ ห้องซ้อมดนตรี

ร่างบางเปิดประตูเข้ามา เห็นร่างสูงนอนอยู่บนที่นั่งของเปียโน

 “ คงหลับอยู่ซินะ แกล้งดีกว่า ” ร่างบางคิดในใจ

ร่างบางคอยๆเดินไปที่ ที่ร่างสูงนอนอยู่ แล้วหันไปเห็นหลอดดูน้ำ เลยหยิบขึ้นมาเป่าที่ผมของร่างสูง เมื่อร่างสูงรู้สึก ก็ตื่นขึ้นมา

 “ แกล้งกันอีกแล้วนะแก้ว อย่าให้ถึงตาโมะบางนะ ”  ร่างสูงพูด แล้วยิ้มให้กับร่างบาง

“ ก็ลองแกล้วแก้วดิ แก้วโกรธโมะจริงๆด้วย ” ร่างบางพูด แล้วยิ้มตอบให้กับร่างสูงเช่นกัน

เมื่อกี้โทโมะยิ้มทำไม รู้ไหมว่าใจแก้วสั่นนะ อย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม รู้ไหมว่ามันให้ความหวังแก้วแค่ไหน

เมื่อกี้แก้วยิ้มให้ผม อย่ายิ้มแบบนี้อีกได้ไหมแก้ว รอยยิ้มของเธอมันทำให้ฉันคิดกับเธอเกินคำว่าเพื่อนแล้วนะ

“ เอ่อ... แก้วเข้ามามีอะไรหรือเปล่า ” ร่างสูงถามร่างบาง

“ นี่แก้วเข้ามาต้องมีอะไรด้วยเหรอ  แก้วแค่จะมาชวนโมะไปกินข้าว นี้มันเที่ยงแล้วนะไม่หิวเหรอ แก้วหิวแล้วนะ ” ร่างบางตอบกับร่างสูง แล้วงอนใส่

“ อย่างอนนะแก้ว โมะขอโทษ โมะง้อใครไม่เป็นด้วยนะ หายง้อนะ ” ร่างสูงพูด แล้วง้อร่างบางจนหายงอน

“ หายงอนก็ได้ แต่จะไปกินข้าวไหม แก้วหิวนะ ” ร่างบางถามร่างสูงเพื่อความแน่ใจ

“ ไปก็ได้  โมะก็หิวแล้วเหมือนกัน ”  เมื่อร่างบางได้ยินคำตอบของร่างสูงดังนั้น ก็ยิ้มทันที

แก้วยิ้มอีกแล้วนะ อย่ายิ้มได้ไหม มันทำให้โมะใจสั่นนะ

“ ป่ะโมะ เร็วเดี๋ยวคนเยอะ ” ร่างบางตอบแล้วรีบเดินไปที่ประตู แล้วร่างสูงก็เดินตามร่างบางไปที่ประตู เมื่อถึงประตู ปั๊ปร่างบางก็หั่นมาโดยไม่รู้ว่ามี คนเดินตามเธอมาอยู่ เมื่อหันไปปุ๊ปสายตาของร่างบางกับร่างสูงก็สบตากัน

สบตาของเธอกับฉันหน่อย อย่างน้อยให้พอมีหวังได้ไหม

ช่วยมองตอบฉันอย่างตั้งใจ ให้ใจฉันได้สัมผัสใจเธอ

ทั้งสองมองตากันอยู่นาน เมื่อร่างบางได้สติเลยเอ่ยบอกร่างสูงว่า

“ แก้วลืมของอะ โมะออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ เดี๋ยวแก้วตามออกไป ” เมื่อร่างสูงได้ยินก็พยักหน้าเพื่อเป็นการตอบกลับให้กับร่างบาง แล้วเดินเปิดประตูออกไปจากห้องซ้อมดนตรี

แต่งเรื่องแรกเป็นไงบอกด้วยนะ 

อัพให้ก่อนแค่นี้ คนแต่งกำลังมึน