I know.....รู้ทั้งรู้

 
chapter1
 
 
....แก้ว....รักนะ.....
.
.
.
ก๊อก ก๊อก...
 
เสียงเคาะประตูปลุกให้หญิงสาวเจ้าของห้องหลุดออกจากภวังค์ความคิด ร่างบางค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง หลังมือเรียวถูกใช้ปาดน้ำตาที่เกือบจะไหลลงมาให้หายไปจากใบหน้าเนียนอย่างรีบร้อน
 
“อ้าว ยังไม่ไปอาบน้ำอีกเหรอเฟย์”
 
ฟางเดินมาทรุดตัวลงนั่งตรงที่ว่างบนเตียงข้างตัวน้องสาว มือบางยกขึ้นสัมผัสใบหน้าที่แทบจะไร้สีเลือด ของเจ้าของเฟย์ ก่อนคิ้วเรียวจะขมวดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงไอร้อน
 
“แล้วทำไมหน้าซีดแถมยังตาแดงขนาดนี้เนี่ย โห้...ไข้ขึ้นตัวร้อนเชียว ไปทำอะไรมาเมื่อวานตอนกลับมาพี่ยังเห็นดีๆ อยู่เลย”
 
ถึงจะมีคำถามมากมายแต่สุดท้ายก็ไร้คำตอบ
 
...ก็จะให้เธอบอกพี่ฟางได้ยังไง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเพราะอะไรทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้...
 
“เฟย์ไม่เป็นไรมากหรอก พี่ฟางรีบไปเถอะจะเที่ยงแล้ว”
 
ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองเวลาจากนาฬิการูปตุ๊กตากบตัวเขียวบนหลังชั้นวางของที่มุมห้อง ของที่ระลึกจากแฟนคลับของ ‘เขาคนนั้น’ ที่ตั้งใจเอามาให้เธอ พร้อมกับคำพูดและสายตาล้อๆ
 
‘ฝากดูแล ‘กบ’ ด้วยนะคะพี่เฟย์’
 
รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น แต่เพียงชั่วพริบตาก็จางหายไป ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับความห่วงใยของผู้เป็นพี่สาว
 
“....ปวดหัวรึเปล่า... ไปหาหมอมั้ย”
 
“ไม่ต้องหรอกพี่ฟาง เฟย์นอนพักอีกหน่อยก็ดีขึ้นแล้วล่ะ พี่ฟางรีบไปเถอะเดี๋ยวสายนะ ฝากบอกพี่เอด้วยว่าวันนี้เฟย์ขอนอนอู้อยู่บ้านแล้วกัน”
 
เฟย์พยายามพูดติดตลกเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วง แต่ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงแหบแห้งก็แสดงถึงความอ่อนแอทางร่างกายของคนพูดได้เป็นอย่างดี
 
“แน่ใจนะ”
 
ฟางถามย้ำก่อนก่อนจะยกนาฬิกาที่ข้อมือเพื่อดูเวลา หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงน้องสาว ก่อนจะใช้มือจับผมที่ตกลงมาปรกข้างแก้มน้องสาวไปทัดหูเอาไว้ให้
 
“งั้นเดี๋ยวพี่บอกให้พี่นิ่มทำข้าวต้มมาให้ แล้วห้ามงอแงไม่ยอมกินยาล่ะ”
 
..................................................................
 
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าก็ค่อยๆ เลือนหาย ดวงตาคู่สวยที่เคยมีแต่ประกายแห่งความร่าเริง บัดนี้กลับมีความเศร้าหมองมาแทนที่
 
คำพูดประโยคเดิมๆ ของ ‘เขา’ ยังคงดังก้องอยู่ในหู ตอกย้ำความเป็นจริงให้เธอได้รับรู้
 
.
 
.
 
‘....แก้ว....รักนะ.....’
 
.
 
‘....เขื่อน.....รักแก้วนะ....’
 
..... 
 
...
 
คนเมา...มักไม่โกหก
 
ทุกคำที่พร่ำบอกความรู้สึกภายในใจจึงมีแค่ชื่อของคนๆ เดียวเท่านั้น....
 
.....คนที่เป็นเพื่อนรักของเธอเอง.....
 
ร่างบางค่อยๆ เอนกายลงบนที่นอน ซุกตัวเองเข้ากับเตียงกว้าง ฝ่ามือเรียวถูกใช้ปิดกั้นเสียงสะอื้นแผ่วๆ ที่มาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย มืออีกกำเข้าหากันและกดแน่นลงตรงตำแหน่งของหัวใจ
 
.....ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่.....ความเจ็บมันจะจางหายไปสักที....
 
............................................
ฝากเนื้อฝากตัวกับเรื่องแรกในเว็บนี้ด้วยนะคะ ^^