I know.....รู้ทั้งรู้

chapter1

....แก้ว....รักนะ.....

.

.

.

ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูปลุกให้หญิงสาวเจ้าของห้องหลุดออกจากภวังค์ความคิด ร่างบางค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง หลังมือเรียวถูกใช้ปาดน้ำตาที่เกือบจะไหลลงมาให้หายไปจากใบหน้าเนียนอย่างรีบร้อน

“อ้าว ยังไม่ไปอาบน้ำอีกเหรอเฟย์”

ฟางเดินมาทรุดตัวลงนั่งตรงที่ว่างบนเตียงข้างตัวน้องสาว มือบางยกขึ้นสัมผัสใบหน้าที่แทบจะไร้สีเลือด ของเจ้าของเฟย์ ก่อนคิ้วเรียวจะขมวดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงไอร้อน

“แล้วทำไมหน้าซีดแถมยังตาแดงขนาดนี้เนี่ย โห้...ไข้ขึ้นตัวร้อนเชียว ไปทำอะไรมาเมื่อวานตอนกลับมาพี่ยังเห็นดีๆ อยู่เลย”

ถึงจะมีคำถามมากมายแต่สุดท้ายก็ไร้คำตอบ

...ก็จะให้เธอบอกพี่ฟางได้ยังไง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเพราะอะไรทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้...

“เฟย์ไม่เป็นไรมากหรอก พี่ฟางรีบไปเถอะจะเที่ยงแล้ว”

ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองเวลาจากนาฬิการูปตุ๊กตากบตัวเขียวบนหลังชั้นวางของที่มุมห้อง ของที่ระลึกจากแฟนคลับของ ‘เขาคนนั้น’ ที่ตั้งใจเอามาให้เธอ พร้อมกับคำพูดและสายตาล้อๆ

‘ฝากดูแล ‘กบ’ ด้วยนะคะพี่เฟย์’

รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น แต่เพียงชั่วพริบตาก็จางหายไป ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับความห่วงใยของผู้เป็นพี่สาว

“....ปวดหัวรึเปล่า... ไปหาหมอมั้ย”

“ไม่ต้องหรอกพี่ฟาง เฟย์นอนพักอีกหน่อยก็ดีขึ้นแล้วล่ะ พี่ฟางรีบไปเถอะเดี๋ยวสายนะ ฝากบอกพี่เอด้วยว่าวันนี้เฟย์ขอนอนอู้อยู่บ้านแล้วกัน”

เฟย์พยายามพูดติดตลกเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วง แต่ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงแหบแห้งก็แสดงถึงความอ่อนแอทางร่างกายของคนพูดได้เป็นอย่างดี

“แน่ใจนะ”

ฟางถามย้ำก่อนก่อนจะยกนาฬิกาที่ข้อมือเพื่อดูเวลา หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงน้องสาว ก่อนจะใช้มือจับผมที่ตกลงมาปรกข้างแก้มน้องสาวไปทัดหูเอาไว้ให้

“งั้นเดี๋ยวพี่บอกให้พี่นิ่มทำข้าวต้มมาให้ แล้วห้ามงอแงไม่ยอมกินยาล่ะ”

..................................................................

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าก็ค่อยๆ เลือนหาย ดวงตาคู่สวยที่เคยมีแต่ประกายแห่งความร่าเริง บัดนี้กลับมีความเศร้าหมองมาแทนที่

คำพูดประโยคเดิมๆ ของ ‘เขา’ ยังคงดังก้องอยู่ในหู ตอกย้ำความเป็นจริงให้เธอได้รับรู้

.

.

‘....แก้ว....รักนะ.....’

.

‘....เขื่อน.....รักแก้วนะ....’

..... 

...

คนเมา...มักไม่โกหก

ทุกคำที่พร่ำบอกความรู้สึกภายในใจจึงมีแค่ชื่อของคนๆ เดียวเท่านั้น....

.....คนที่เป็นเพื่อนรักของเธอเอง.....

ร่างบางค่อยๆ เอนกายลงบนที่นอน ซุกตัวเองเข้ากับเตียงกว้าง ฝ่ามือเรียวถูกใช้ปิดกั้นเสียงสะอื้นแผ่วๆ ที่มาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย มืออีกกำเข้าหากันและกดแน่นลงตรงตำแหน่งของหัวใจ

.....ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่.....ความเจ็บมันจะจางหายไปสักที....

............................................

ฝากเนื้อฝากตัวกับเรื่องแรกในเว็บนี้ด้วยนะคะ ^^