เปลี่ยนเป็นรักได้ไหม

 
======== มาแล้ว มาแล้ว มาแล้ว ============
 
 
  “แล้วเธออยากไปไหนอ่ะ เดี๋ยวพาไป” ป๊อปปี้หันไปถามพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ
 
 
  “ให้คิดตอนนี้นี่นะ...คิดไม่ออกหรอก นายอยากไปไหนก็ไปสิ”
 
 
  “งั้นไปรำลึกความหลังกัน” ป๊อปปี้พูดเสร็จก็ออกรถโดยไม่สนใจที่จะหันมาตอบคำถามฉันสักนิด
 
 
‘รำลึกความหลังงั้นหรอ...ที่ไหนกันนะ’
 
 
 
 
  “คิดถึงจัง...ไม่ได้มาตั้งนาน” หลังจากที่ขับรถมาถึงที่ฟางก็เอ่ยออกมาทันที หันไปมองรอบๆตัวอย่างต้องการซึม
 
ซับความทรงจำเก่าๆเมื่อครั้งยังเรียนอยู่มัธยม
 
 
  “นั่นสิ...ตั้งแต่จบไปก็ไม่ได้มาอีกเลยเนอะ” ป๊อปปี้มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาชอบมันรอยยิ้มของ
 
เธอ มันมักจะสดใสและสวยงามเสมอ
 
 
  “อืม” หันไปพยักหน้าเห็นด้วยกับเค้า ตั้งแต่ที่จบไปเธอก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย นี่ก็สองปีเต็มแล้วซินะ เธอยังจำได้ดี
 
ที่ๆแห่งนี้มีแต่ความทรงจำของเค้าและเธอเต็มไปหมด
 
 
  “ไปทางนั้นกันดีกว่า” ป๊อปปี้บอกพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือฟางเอาไว้แล้วก็เดินก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน เพื่อที่จะ
 
เดินไปยังสถานที่ที่เก็บความทรงจำของเค้าและเธอเอาไว้อย่างมากมาย
 
 
  “สนามบาสเนี้ยนะ” หันไปพูดกับอีกฝ่ายที่พาเธอเดินมายังสนามบาสของโรงเรียน
 
 
  “อืม” ตอบกลับแล้วก็หันไปมองบรรยากาศรอบๆตัว ซึ่งทุกอย่างยังเป็นเหมือนดังวันวาน ถึงแม้บางอย่างจะดูมีอายุ
 
มากขึ้นเพราะผ่านการใช้งานแต่ในความรู้สึกของเค้าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม “ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเลยนะ...ว่า
 
ไหม”
 
 
  “อือ...นั่นสิ ไม่เปลี่ยนไปเลย” พอได้ยินเค้าพูดแบบนั้นเธอก็หันไปมองทุกอย่างรอบตัวบ้าง เธอยังคงจำได้ดี
 
เพราะทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เหมือนเดิมจริงๆ ซึ่งนั่นก็รวมถึงความรู้สึกของเธอด้วยเหมือนกัน
 
 
  “เจอกันครั้งแรกก็ที่นี่สินะ” ป๊อปปี้พูดขึ้นมา เมื่อเดินเข้ามาที่สนาม “ฉันอยู่ที่สนามนี่ ส่วนเธอก็นั่งอยู่ที่แสตนด์
 
เชียร์”
 
 
  “จำได้ด้วยหรอ??” ฟางหันหน้ามาถามผมทันทีที่ผมพูดจบ
 
 
  “แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะจำไม่ได้ล่ะ” ป๊อปปี้ตอบไปตามตรง มันเป็นเรื่องจริงที่เค้าไม่เคยลืมเลยว่าเธอและเค้า
 
เริ่มต้นกันมา ณ ที่แห่งนี้
 
 
  “ไม่รู้สิ...แค่ไม่คิดว่ายังจะจำได้ก็แค่นั้น” ฟางหันไปตอบป๊อปปี้พร้อมกับแววตาหม่นๆ
 
 
  “ให้เล่าไหมล่ะ... วันนั้นฉันมาคัดเลือกทีมบาสของโรงเรียน แล้วก็บังเอิญทำลูกบาสไปโดนเด็กหัวฟูที่กำลังลงมา
 
จากแสตนด์” ป๊อปปี้พูดไปยิ้มไป “เด็กหัวฟูคนนั้นเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับลูกบาสในมือ แล้วก็เอามันคืนฉันด้วยการ
 
ทุ่มใส่หัว”
 
 
         แล้วจากนั้นเสียงหัวเราะก็เกิดขึ้นกับคนทั้งสองทันทีเมื่อคิดย้อนวันวานไปเมื่อเจอกันครั้งแรก ดูไปไม่มีความ
 
เป็นไปได้เลยที่เค้าและเธอจะมาสนิทกันได้ถึงขนาดนี้ถ้าจะบอกว่าอาจเป็นคนที่เกลียดหน้ากันอาจจะเป็นไปได้
 
มากกว่าซะอีก
 
 
 
 
  “ก็ตอนนั้นนายไม่ยอมขอโทษฉันแถมยังทำหน้าเก๊กอีก คิดว่าหล่อตายแหละ” ฟางพูดออกไปเมือคิดไปถึงตอนที่
 
คนตรงหน้าที่เคยทำเธอเกือบตกแสตนด์ แล้วยังไม่ยอมพูดขอโทษ แถมยังเก๊กหน้าตายใส่เธอซะอีก มันหน้าหมั่นไส้
 
ใช่ไหมล่ะ
 
 
  “ฮ่าๆๆๆก็ฉันกะลังอึ้งกะหัวฟูๆของเธออยู่นิหน่า” ป๊อปปี้พูดแก้ตัวติดตลก กับทรงผมในวัยเด็กของฟางที่ค่อนข้างฟู
 
 
  “เอ๊ะ!!เดี๋ยวเถอะ” ฟางหันไปตีแขนป๊อปปี้ป๊าบใหญ่ที่เอาแต่ล้อทรงผมวัยเด็กของเธอ
 
 
  “คิดไม่ถึงเลยนะว่าจากวันนั้นเราจะสนิทกันได้”
 
 
  “นั่นสิ!!ฉันคบกับนายมาได้ยังไงกันนะ ไม่น่าเชื่อ”
 
 
  “วันนั้นถ้าเธอไม่ทุ่มบาสใส่หัวฉันบางทีเราอาจจะไม่ได้มาเป็นเพื่อนกันอย่างทุกวันนี้ก็ได้เนอะ” ป๊อปปี้พูดออก
 
มาลอยๆ
 
 
  “......”
 
 
‘นั่นสินะ...ถ้าวันนั้นเธอไม่ทุ่มบาสใส่หัวเค้า เราสองคนอาจจะไม่ต้องมายืนในจุดนี้ บางทีถ้าไม่ใช่เพื่อนกันเธออาจ

จะไม่เผลอใจให้เค้า หรือเค้าอาจจะมองเธอในฐานะอื่นบ้าง’
 
 
  “ทำไมเงียบแบบนั้นล่ะ คิดอะไรอยู่หรอ?” หันไปถามคนที่เอาแต่เงียบตั้งแต่ที่เค้าพูดจบ
 
 
  “กำลังคิดว่าถ้าวันนั้น เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ฉันกับนายในวันนี้จะเป็นยังไงน่ะ” ฟางหันไปตอบป๊อปปี้ตามตรง “จะ
 
ยังได้เจอกัน จำกันได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ในวันที่เราต่างก็ต้องแยกย้ายกันเมื่อเรียนจบ”
 
 
  “ตอนนั้นถ้าเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันบางทีฉันอาจจะจีบเธอก็ได้นะฟาง”
 
 
  “อะ อะไรนะ” ฟางหันไปหาคนพูดขึ้นมาลอยๆ
 
 
  “ฮ่าๆๆทำไมต้องทำหน้าอย่างงั้นล่ะ” ป๊อปปี้หันไปพูดเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำหน้าตกใจราวกับเจอของประหลาดที่
 
สุดยังไงอย่างงั้น “ก็เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันฉันจะจีบเธอก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่หรอ”
 
 
  “รู้งี้ไม่โยนบาสใส่หัวตั้งแต่แรกก็ดี” เผลอพูดออกไปอย่างใจคิด
 
 
  “ว่าไงนะ” ถามซ้ำกับประโยคที่เค้าได้ยินชัดเจนดีอยู่แล้ว ‘เท่านี้ก็มั่นใจได้แล้วสินะ...ว่าความคิดของเค้าไม่ได้ผิด

พลาด’
 
 
  “ก็..อะไรล่ะจำไม่ได้แล้ว” หันหนีสายตาที่จ้องมองมาอย่างจับผิดของเพื่อนชาย
 
 
‘อร้ายยยย...นี่เธอเผลอพูดอะไรออกไปเนี้ย...ถ้าป๊อปรู้ขึ้นมาจะทำยังไง ดีนะที่ตานั่นไม่ตั้งใจฟัง’
 
 
  “งั้นหรอ” หันไปพูดยิ้มๆกับการแก้ตัวข้างๆคูๆของหญิงสาวตรงหน้า
 
 
================================
 
โย่ๆๆ จบไปอีกตอนนะ ขอโทษทุกคนจริงๆที่เค้ามาอัพช้าาา

แต่ข่าวดีก็คือแต่งใกล้จบแล้วล่ะ เหลืออีกตอนไม่ก็สองก็จะจบแล้ววว...ดีใจกันไหม55555

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรเตอร์เลยนะ ที่แต่งจะจบแล้วววว ไรเตอร์ก็เลยมีความปลาบปลื้มเป็นพิเศษ

และถ้าใครได้ไปฟอลทวิตของไรเตอร์ ก็หน้าพอจะรู้แล้วว่าไรเตอร์มีโปรแจ็คพิเศษ5555

มันเป็นของที่ไรเตอร์คิดไว้มาตั้งนานแล้วแต่ก็บ่อยผ่านไปไม่เคยได้บอกใครเลย5555

เพื่อเป็นการขอบคุณคนอ่านน่ะนะ  ใครอยากรู้รายละเอียดไวๆๆก็ไปฟอลไรเตอร์ได้

หาชื่อได้จากตอนเก่าๆของนิยาย หรือเรื่องสั้นเรื่องใดเรื่องหนึ่งของไรเตอร์นะ (ที่จริงตัวเองจำไม่
 
ได้5555)

แต่ถ้าใครไม่สนใจอยากรู้ก็ไม่เป็นไร อ่านนิยายกันต่อไปเดี๋ยวสักวันก็รู้เอง

แต่เค้าไม่รับประกันน้าาา ว่าถ้าถึงวันนั้นที่เค้าเอาของมาแจกแล้ว บางคนอาจจะพลาดโอกาส5555

เหมือนบังคับกันทางอ้อม55555

ส่วนคนที่ไม่ได้เล่นทวิตไรเตอร์ก็เข้าใจดีไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ไรเตอร์มีความยุติธรรมพอ(ซึ่งไม่รู้ว่าจะพอ
 
หรือเปล่า)

ไรเตอร์จะบอกข่าวการรับรางวัลแน่นอนสำหรับคนที่ไม่ได้เล่นทวิต และถ้าใครไม่ได้เล่นก็ไม่ต้องลงทุน
 
สมัครเพื่อมาฟอลไรเตอร์เพราะของรางวัลนะ  เพราะมันไม่ได้เป็นของมีค่าอะไรมากมาย แค่อยากจะตอบ
 
แทนคนที่ติดตามก็เท่านั้นเอง ตอบแทนด้วยใจน่ะนะ ^^รักรีดเดอร์ทุกคนน้าาาา