เปลี่ยนเป็นรักได้ไหม

 

 

========================================

 

 

  “นี่...มีอะไรจะถามแหละมานี่หน่อยสิ” หันไปคว้ามือหญิงสาวให้เดินไปยังข้าง

สนามบาสที่เป็นพื้นที่สำหรับพัก ซึ่งบริเวณนั้นเป็นลานที่มีต้นไม้และมีม้านั่ง

สำหรับนั่งพักผ่อน หยิบเอากิ่งไม้ที่เห็นออกมาแล้วจัดการวาดวงกลมรอบตัวเค้า

ขึ้น พอวาดเสร็จก็หันไปวาดวงกลมอีกวงให้กับฟาง

  “ทำอะไรเนี้ย” ฟางหันไปถามคนที่อยู่ๆก็ทำอะไรแปลกๆ

  “นี่วงกลมนี้อ่ะให้มันแทนโลกส่วนตัวของแต่ละคนนะ” ป๊อปหันไปชี้ที่วงกลมที่

อยู่รอบตัวเค้าและเธอ “ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเราอยู่กันคนละวงแบบนี้”

  “อยากบอกอะไรกันแน่ป๊อป”

  “ฟังก่อนสิอุตส่าห์คิดมาทั้งคืนเลยนะ” ป๊อปหันไปดุกับคนที่ดูเหมือนจะไม่ตั้งใจ

ฟังในสิ่งที่เค้าต้องการจะพูด จะสื่อบางสิ่งให้กับเธอให้ได้รับรู้ “พอเราได้มาเป็น

เพื่อนกันฉันกับเธอก็อยู่กันแบบนี้” ป๊อปปี้ขยับตัวเข้าไปใกล้ฟางอีกนิดแล้วก็วาด

วงกลมใหม่ให้กับเค้าโดยที่ให้เส้นรอบวงของเค้าและเธอนั้นมีส่วนทับกันอยู่แต่ก็

ไม่มากเท่าไหร่(ไม่ถึงครึ่งนะ เหมือนจะเป็นครึ่งของครึ่งอีกที) “แต่ตอนนี้ความ

รู้สึกฉันอยากให้มันเป็นแบบนี้มากกว่า” ป๊อปปี้พูดยิ้มๆแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้ฟาง

มากขึ้นจนตอนนี้ทั้งสองเหมือนยืนเคียงข้างกันอยู่ ป๊อปปี้จัดการวาดวงกลมให้ตัว

เค้าอีกครั้งโดยครั้งนี้เค้าวาดมันทับลงไปครึ่งต่อครึ่งของวงกลมของฟาง แล้วก็

ลากสายตาขึ้นมามองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้ได้แต่นิ่งเงียบ

  “.....”

  “พอจะเข้าใจความหมายที่ฉันต้องการจะบอกหรือเปล่าฟาง” ป๊อปปี้พูดออกไป

พร้อมกับจ้องลึกเข้าไปในตาของฟางเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเค้าที่เพิ่งจะรู้

มาได้ไม่นานนักว่ารู้สึกกับคนตรงหน้ายังไง ในฐานะไหนกันแน่ เพื่อน หรือว่า คน

รัก

  “เอ่อ...ฉันๆไม่ค่อยแน่ใจ” ฟางเบี่ยงหน้าหลบสายตาของป๊อปปี้ที่จ้องมองมา

อย่างเปิดเผยความรู้สึก ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ

  “งั้น...ทำยังไงถึงจะแน่ใจล่ะ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้ามือของฟาง

มากุมไว้แล้วช้อนสายตามองเธออย่างต้องการคำตอบ

  “...>///<...”

  “ฮ่าๆๆๆหน้าแดงอีกแล้วนะ” ป๊อปปี้กล่าวล้อเมื่อเห็นหน้าแดงๆเป็นลูกตำลึงสุก

ของฟาง

  “อะไรเล่า” พูดออกไปเมื่อโดนอีกฝ่ายแซวเรื่องอาการเขินเกินไปหน่อยของ

เธอเอง

  “แล้วตกลงว่าไงทำไงล่ะ ฟางถึงจะแน่ใจ” หันกลับไปถามประโยคเดิมที่ไม่ได้

รับคำตอบ

  “ใครจะไปรู้เล่า” พูดออกมาเบาหวิวพร้อมกับเบี่ยงตัวเพื่อหันหลังให้คนตรง

หน้าที่กุมมือเธออยู่ตอนนี้ ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยมือโดยดี

  “งั้นเอางี้ล่ะกันนะ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับนั่งคุกเข่าลงไปกับพื้น “ฉันรักเธอนะ

ฟาง” แล้วก็เอ่ยพูดความในใจที่มีให้เธอได้รู้ออกไปซะที หลังจากที่คิดไปเอง

โดยตลอดว่าคิดกับเธอแค่เพื่อน

  “ทำอะไรของนายเนี้ย” หลังจากได้ยินคำๆนั้นจากปากเพื่อนชาย ก็หันหน้ากลับ

มาหาแล้วก็พบว่าเค้าได้ไปนั่งคุกเข่าอยู่ในท่าแบบคนเค้าขอแต่งงานกัน เลย

ทำให้เธอจากที่เขินมากอยู่แล้วตอนนี้เลยเขินจนไม่รู้จะเขินยังไง ใจเต้นตุ๊บๆตับๆ

ไม่ยอมสงบลงซะที แถมตอนนี้มือไม้ก็สั่นไปหมด เพราะฉะนั้นมือที่เอื้อมไปเพื่อ

ฉุดดึงเค้าให้ลุกยืนจึงสั่นเทาจนสังเกตได้

  “ก็ทำให้แน่ใจไง” ป๊อปปี้เงยหน้าไปตอบคนตรงหน้ายิ้มๆทั้งที่ไม่ได้ลุกยืนตาม

แรงดึงอันน้อยนิด “แน่ใจหรือยังฟาง” พร้อมกับถามคำถามที่เค้าอยากได้ยินคำ

ตอบ

  “นาย...ทำไม ทำไมถึงรักฉันล่ะ” ถามกลับออกไปในสิ่งที่อยากรู้

  “ไม่รู้สิ...แต่มันรักไปแล้วหนิหน่า รู้ตัวอีกทีชีวิตฉันก็มีแต่เรื่องเธอเต็มไปหมด

ไม่ว่าจะสมองหรือหัวใจมันก็มีแต่เธอ แบบนี้พอหรือเปล่าที่เธออยากได้ยิน” ตอบ

คนตรงหน้าด้วยสายตาจริงจัง ที่เค้าอยากสื่อถึงความจริงในใจของตนเอง

  “...” ฟางได้แต่นิ่งเงียบกับประโยคที่ได้ยินจากปากของเค้า

  “ว่าไง”

  “ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เอ่ยถามออกไปทั้งน้ำตาที่

เริ่มไหลรินลงมา

  “ร้องไห้ทำไมล่ะเนี้ย...ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาเธอนะฟาง” บอกกับหญิงสาวตรง

หน้าพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่หน้าเธอให้ “เมื่อไหร่งั้นหรอ จริงๆคงจะนาน

แล้วแต่ฉันเพิ่งรู้ตัวเมื่อไม่นานมานี้น่ะ”

  “แล้วทำไมเพิ่งมาบอกล่ะตาบ้า” ฟางหันไปตีแขนป๊อปปี้ทันทีที่เค้าพูดจบ

  “ก็แล้วทีเธอล่ะ ชอบฉันทำไมถึงไม่ยอมบอก” ป๊อปปี้คว้ามือของฟางที่ยังไม่

ยอมหยุดตีเค้าซะทีไว้แล้วเอ่ยถามออกไป

  “ก็นายเป็นแฟนจินนี่” ได้แต่ตอบไปเสียงอ้อมแอ้ม

  “ตอนที่เลิกแล้วล่ะ ทำไมไม่บอก”

  “ก็นายรักจินนี่หนิหน่า ฉันจะบอกนายได้ยังไง นายที่เห็นฉันเป็นเพื่อนมาตลอด

แต่ฉันกลับไม่ใช่เลย ไม่เคยมีสักนาทีที่ฉันไม่อยากเป็นมากกว่าเพื่อนนาย”

  “ฟาง...” ครางชื่ออีกฝ่ายออกมาเบาๆเมื่อรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคนที่ต้อง

คอยเก็บความรู้สึกของตัวเองมาโดยตลอด เธอคงจะลำบากใจไม่น้อยที่ต้องคอย

รับรู้เรื่องราวระหว่างเขาและจินนี่มาตลอด ขนาดเขาเองแค่รู้เรื่องที่กวินชอบฟาง

แค่ไม่กี่อาทิตย์เค้าก็ทุกใจจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว นี่เธอต้องทนรับรู้ว่าเค้ารักใคร

มาโดยตลอดแบบนี้เธอทนมันไหวได้ยังไงกันนะ “ขอโทษนะฟาง ที่ฉันรู้ใจตัวเอง

ช้าไปหน่อย แต่ฉันสัญญานะว่าฉันจะใช้เวลาต่อจากนี้ทำให้เธอมีความสุข

ที่สุด...ฉันสัญญา”

       พอพูดจบก็ดึงหญิงสาวข้างหน้ามากอดไว้อย่างต้องการจะถ่ายทอดทุก

ความรู้สึก ที่เค้ามีให้เธอในตอนนี้ให้เธอรับรู้และมั่นใจว่าต่อไปมันจะมีแต่ความสุข

เกิดขึ้น เค้าได้เปลี่ยนจากเพื่อนของเธอเป็นคนที่รักเธอและต่อจากนี้พร้อมที่จะ

เป็นคนที่ทำให้เธอมีแต่วันดีๆ

  “ขอบคุณนะป๊อป ขอบคุณที่รักฉัน” ฟางพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดของเค้า

ให้แน่นขึ้นเพื่อให้เค้าได้รู้ว่าเธอก็รู้สึกแบบเดียวกัน

         ทั้งสองกอดกันอย่างมีความสุขในสถานที่ๆเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นในการพบ

เจอ จุดเริ่มต้นของคำว่าเพื่อน และตอนนี้มันก็เป็นสถานที่เริ่มต้นของคำว่าคนรัก

ของทั้งคู่ด้วยเหมือนกัน ทั้งสองคนเริ่มต้นกันมา ณ ที่แห่งนี้ป๊อปปี้เลยอยากใช้

สถานที่แห่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของคำว่า “เรา” ที่เค้าจะใช้กับเธอคนนี้เป็นคน

สุดท้าย เค้าไม่รู้หรอกว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง เค้าและเธอจะเดินกันไปใน

รูปแบบไหน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เค้าเชื่อมั่นนั่นคือความรู้สึกของตัวเค้า ความรู้สึกของ

ฟาง ความรู้สึกที่หล่อหลอมเป็นคำว่าเราของเค้าและเธอที่มันแน่นแฟ้นซะจนคิด

ไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะแยกออกจากกันได้ยังไง เค้าเชื่อว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาความ

รู้สึกของเค้านั้นเหมือนฟางทุกอย่างเพียงแต่เค้านั้นค้นมันออกมาไม่เจอก็เท่านั้น

เอง

 

 

=============================

 

ถามๆๆๆ รีดเดอร์ทุกคน

ถามว่า เรื่องนี้จบแบบนี้เลย โอเคมั้ย 55555+