ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

สาวๆ: น๊าๆๆ ขอลายเซ็นหน่อยน๊าคะ
โทโมะซึ่งเงียบมานานก็เอ่ยด้ายคำพูดที่แสนเย็นชา เพราะต้องรีบไปซ้อมดนตรี
โทโมะ: ขอโทดน๊ะ ชั้นรีบ
สาวๆ: (อึ้งเล็กน้อย) คะ ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้วค่ะ (แล้วสาวๆก็รีบเดินออกไป)
ณ. ห้องซ้อมดนตรี
แก้ว: เฮ้ย แกเป็นไรของแกวะ เห็นเมื่อก่อนไม่เคยปฎิเสธนี่? (แก้วถามร่างสูงเกี่ยวกับการกระทำที่เปลี่ยนไป)
โทโมะ: ก็บอกแล้วไงว่าชั้นจะเปลี่ยนตัวเอง แกอย่ามาเซ้าซี้ชั้นให้มาก
แก้ว: เออๆๆ นี่ ชั้นแต่งเพลงมาใหม่อะ แกช่วยใส่ทำนองให้หน่อยดิ
โทโมะ: แนวไหนวะ?
แก้ว: เศร้า
โทโมะ: เอามาดูก่อนดิ
แล้วแก้วก็หยิบเนื้อเพลงมาให้โทโมะ
แก้ว: อะ นี่
โทโมะ: (อ่านอย่างตั้งใจ) อืม...งั้นต้องเป็นทำนองของเปียโนวะ ชั้นจะลองใส่ทำนองให้ละกัน
แล้วโทโมะก็ลองใส่ทำนองแล้วฮัมเพลงไปด้วย
โทโมะ: ~ฟ้า....ฟ้าก็ยังเปลี่ยนสี...และทุกเข็มเวลาของวินาที..ที่หมุนที่เดินเรื่อยไป...แอบฝืน..ห้ามน้ำตาแค่ไหน...ทั้งที่รู้ความจริงยิ่งห้ามเท่าไรยิ่งไหลลงมาเป็นทาง...~
แก้ว: อืม เข้ากันดีเลยวะ แกว่ามั๊ย?
โทโมะ: ( เงียบ )...
แก้ว: (ตะโกน) โทโมะๆๆๆๆ
โทโมะ: โอ๊ย นี่แกเป็นไรวะ ตะโกนอยู่ได้
แก้ว: แล้วแกเหม่อไรละ?
โทโมะ: ป่าว (พูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น เพราะรู้สึกว่าขอบตาเริ่มร้อนๆแล้วก็มีน้ำตาคลอ)
แก้ว: แกร้องออกมาเหอะ(พูดอย่างรู้ทัน) ของแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอก ชั้นเข้าใจ แผลนะจะหายได้ มันก็ต้องใช้เวลา ถึงมันจะหายแต่มันก็จะกลายเป็น “แผลเป็น” ที่แกจะจดจำไปตลอดชีวิต
โทโมะ:  ฮึก แกเนี่ย รู้จักชั้นดีจิงนะแก้ว...(พูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมา)
แก้ว: ก็เป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วละ?
โทโมะ: ถ้าแกเป็นผู้หญิงก็คงดี...
แก้ว: (นึกในใจ) แล้วชั้นไม่ใช่ผู้หญิงเหรอยะ? ฮึ่ย ไอ้บ้านี่
โทโมะ: ฮึก ขอบใจนะ ที่ช่วยชั้นมาตลอด ถึงแม้ว่าแกจะดูเย็นชาไปหน่อย แต่แกก็คอยปลอบชั้นเสมอ
แก้ว: เออ ชั้นรู้แล้วน่า
โทโมะ: นี่ แก้ว ช่วยชั้นอย่างนึงดิ
แก้ว: อาไร?
โทโมะจะให้แก้วช่วยอารายติดตามต่อน๊า (ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยได้อัพบ่อยเพราะจะสอบแล้ว ...ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย..)
อย่าลืบเม้นกันด้วยน๊า เดี๋ยวไม่มีกำลังใจ รักคนเม้นน๊ะ..จุ๊ฟๆๆ