So hot...ชั้นร้อนรักมาดับทีสิ

“เอ้า ไมไม่ปล่อยแก้วเดินดีๆหละ”เคนจิเดินมาแล้วถามขึ้น

“แก้วอยากถูกอุ้ม เนอะ”โทโมะพูดแล้วมองหน้าแก้ว

“ไม่เลย แก้วอยากอุ้มโทโมะมากกว่า”แก้วยิ้ม

“แล้วจะไปไหนกันหละ”เคนจิเลี่ยงประเด็น

“พาสาวน้อยไปทานข้าว”โทโมะพูด

“เออ ๆ ดูแก้วดีๆนะ”เคนจิทำสีหน้าเครียดๆแล้วเดินไป

“พี่เป็นไรทำหน้าอย่างงั้น”โทโมะถาม

“ไม่มีไร”เคนจิพูด

“เดี๋ยวนะตัวเล็ก นั่งรอโทโมะตรงนี้นะ”โทโมะวางแก้วลงบนโซฟาแล้วเดินไปหาเคนจิ

“มีไรไหมพี่”โทโมะถามเมื่อเห็นสีหน้าพี่ไม่ดี

“คือ...พอสบอกว่าแก้ว...”เคนจิอ้ำอึ้ง

“แก้วทำไม”โทโมะเขย่าไหล่พี่ชาย

“พอสบอกว่าวันนี้ไปเอาผลตรวจรอบล่าสุดของแก้วมา ผลตรวจบอกว่าพบโรคแทรกซ้อนในสมองของแก้ว แก้วมีไวรัสที่เซลล์สมอง และมันมากแล้วด้วย หมอบอกว่าแก้วต้องรีบรักษาด่วน แต่แม่ไม่มีเงินพอที่จะรักษา มันหลายล้านนักและอีกอย่างหมอยังไม่รับประกันด้วยว่าจะหายหรือไม่หาย ผ่าตัดแล้วตายมี50%ส่วนรอดแล้วไม่หายมาตายในภายหลัง30% รอดซะทีเดียวมี20%”เคนจิพูดแล้วก้มหน้า

“ว่าไงนะพี่...!! เอาเงินผมไป เท่าไหร่ผมยอมจ่าย ผมมีเงินอยู่ ผมทำงาน”โทโมะพูด

“เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคุยกัน หมอนัดอีก2วัน”เคนจิเดินหายไปทันที โทโมะกำมือแน่นแล้วก็ตีหน้านิ่งเข้าไปหาแก้วที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่

“โทโมะ แก้วหิวนะ”แก้วมองหน้าโทโมะ

“ป่ะ ไปกินข้าวกัน”โทโมะตีหน้ายิ้มหวานก่อนจะอุ้มแก้วขึ้นแล้วพาไปที่รถ แก้วกอดคอโทโมะแล้วจู่ๆก็เอื้อมหน้าขึ้นไปจูบ โทโมะนิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา โทโมะวางแก้วที่เบาะหน้าข้างคนขับและก็ขับไปร้านอาหาร

“แก้วกินอะไร”โทโมะประคองแก้วเข้าไปในร้าน

“แก้วอยากกินขนม”แก้วพูดขึ้น

“ไม่ได้นะแก้ว แก้วหิวแก้วก็ต้องกินข้าว ห้ามกินขนมนะ เดี๋ยวไม่อิ่ม”โทโมะพูด

“งั้น แก้วกินแบบโทโมะ”แก้วบอกแล้วยิ้ม

“น้อง เอาข้าวผัดทะเล2ที่แล้วก็เอานมมา2แก้ว”โทโมะสั่งออร์เดอร์ แก้วนั่งยิ้ม

“โทโมะ”แก้วเรียกขึ้น โทโมะเงยหน้าขึ้นมองแก้ว

“ว่าไง”โทโมะถาม

“แก้วอยากจูบโทโมะ”โทโมะทำหน้างง

“จะบ้าหรือไง คนเยอะแยะ”โทโมะพูด

“คนเยอะแล้วทำไมหรอ”แก้วทำหน้าตางงๆ เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“คือว่า เรื่องแบบนี้เค้าห้ามทำให้ใครเห็นนะ”โทโมะพูดให้แก้วเข้าใจ

“แต่แก้วอยากจูบ ฮึกๆ”แก้วออกอาการเอาแต่ใจแบะปากทำท่าสะอื้นจนโทโมะต้องเดินไปหาแล้วโอบแก้วไว้ก่อนจะประทับริมฝีปากบางๆให้แล้วรีบถอนออก เพราะแก้วเป็นผู้หญิงมันคงดูไม่ดีถ้าใครเห็น

“จูบอีก”แก้วบอกแล้วยิ้ม

“แก้ว คนเยอะนะ แก้วไม่อายเค้าหรอ เค้าจะหาว่าแก้วใจง่าย นิสัยไม่ดีนะ”โทโมะพูด แก้วส่ายหัวหงึกๆ

“จูบแก้วสิ”แก้วบังคับ โทโมะไม่อยากขัดเลยค่อยประกบปากไป แก้วเป็นคนกดหน้าโทโมะเข้ามาแนบไว้ไม่ให้ไปไหน ก่อนปากทั้งคู่จะออกจากกันแก้วกัดปากล่างโทโมะเบาๆแล้วมองดวงตาของโทโมะ โทโมะหน้าแดงเป็นสตอร์เบอร์รี่เลย

“เอ่อ ข้าวมาแล้ว”โทโมะพูดแล้วเดินไปนั่งที่ แก้วยิ้มแล้วตักข้าวกินอย่างอร่อยและแอบขโมยจิ้มกุ้งในจานโทโมะไปกิน

“แก้วอ่ะ”โทโมะทำหน้ามุ้ย แก้วหัวเราะแล้วจิ้มกุ้งในจานตัวเองป้อนโทโมะ โทโมะอ้าปากรอแต่แก้วก็ไม่ให้ เอาคืนใส่ปากตัวเอง

“งอนละนะ”โทโมะทำท่างอนเชิดหน้า

“งอน...งอนคืออะไรหรอ”โทโมะหันควับทันที มันอธิบายยากซะด้วยสิ

“ก็น้อยใจอ่ะ”แก้วยิ้มแล้วเดินไปหาโทโมะก่อนจะกดปากไปที่แก้มของโทโมะเบาๆ โทโมะตาโตแล้วมองแก้ว

“บอกแล้วไงคนเยอะ”โทโมะพูด หลายๆคนพากันมองมาหาทั้งสองคน

“แล้วไงหละ”แก้วพูดแล้วหอมอีกครั้งก่อนจะกลับไปนั่งแล้วดื่มนมจนหมด

“แก้วอิ่มแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้ม

“งั้นไปไหนต่อดี”โทโมะถาม

“แก้วไม่รู้ โทโมะพาไปสิ”แก้วพูด หลังจากเก็บเงินเสร็จ โทโมะพยายามจะประคองแก้วแต่แก้วไม่ยอม จะเดินเองให้ได้จนดื้อสำเร็จและก็เดินอย่างเจ็บๆไปที่รถ ระหว่างทางแก้วแอบนอนหลับไปสักพักและสาวน้อยก็สะดุ้งขึ้นมา

“ฮึกๆ ฮือๆ”แก้วร้องไห้อย่างหนัก โทโมะไม่รู้ว่าแก้วเป็นอะไรเลยจอดรถในปั้มแล้วกอดปลอบ

“เป็นอะไรไป”โทโมะถามแก้ว

“อย่ามายุ่ง ฮือๆๆ!!!”แก้วร้องเสียงดังจนโทโมะไม่เข้าใจอาการ

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า ปวดหัวไหม ปวดท้อง หรือ...โอ๊ย”แก้วฟาดมืออย่างหนักลงไปที่อกโทโมะไม่ยั้งแล้วก็ตบๆๆๆจนโทโมะรู้สึกเจ็บ

“แก้วหยุด แก้ว หยุดๆๆ”โทโมะพูดแล้วจับมือแก้วเอาไว้แต่แก้วกลับไม่หยุดพยายามดิ้นจนโทโมะจูบลงไปบนริมฝีปากของแก้วอย่างแผ่วเบา แก้วหยุดสักพักก็ผลักโทโมะออกไป

“กรี๊ดดดดดดดด!!!”แก้วกรีดร้องเสียงดังจนโทโมะงงไม่รู้จะทำยังไงดี แก้วเปิดประตูเดินลงไปแล้วล้ม

“แก้ว!!”โทโมะที่ลงมาก็รีบวิ่งเข้าไปหาแล้วช้อนตัวขึ้น

“ปล่อย บอกให้ปล่อย กรี๊ดดดดดดดดดด ปล่อย ๆๆ”แก้วกรี๊ดอย่างหนักจนคนในปั๊มพากันมองเมื่อแก้ววิ่งหนีโทโมะสักพักสาวน้อยก็ได้ยินเสียงนึง

“ผู้ชายอ่ะหล๊อหล่อเนอะ แต่เสียดายแฟนปัญญาอ่อนหวะ เป็นเอ๋อแน่เลยอ่ะ ดูดิ หน้าตาก็ดีนะ น่าสงสาร”ผู้หญิงสองคนคุยกัน แก้วได้ยินก็หันมองต้นเสียงแล้วพุ่งเข้าหาอย่างไว แก้วจิกแล้วตบๆๆๆตีๆๆๆอย่างไม่วางมือ ผู้หญิงสองคนพยายามวิ่งหนีแต่กงเล็บของแก้วกลับจิกไม่วางมือ

“ว่าใครปัญญาอ่อน แก้วไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ ว่าใคร ฮือๆๆ กรี๊ดดดดดดด”โทโมะเห็นก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นอย่างไว

“แก้ว หยุดเถอะ แก้ว พอๆ”แก้วถูกโทโมะดึงออกมาก็หอบเหนื่อย ผู้หญิงสองคนนั้นที่ผมยุ่งทั้งคู่ ที่ตัวมีรอยขีดข่วนก็วิ่งหนีหายไปทันที แก้วมองหน้าโทโมะอย่างโรยราแล้วก็หลับลงไป โทโมะเห็นแก้วหมดฤทธิ์ก็ช้อนตัวอุ้มขึ้นไปในรถอย่างเร็วและขับกลับไปที่บ้าน โทโมะอุ้มแก้วขึ้นไปบนห้องแล้วลงมาด้านล่างเพื่อเล่าอาการให้เคนจิฟัง เคนจิคบอยู่กับพอสตั้งนานแล้วยังไม่เลิกกันพอสจึงมาหาเคนจิบ่อยๆและวันนี้พอสก็อยู่ด้วย

“เท่าที่เราถามหมอนะ หมอบอกว่าอาการที่จะพบในตัวแก้วก็คือ หูไวตาไว ไม่พอใจอะไรง่ายๆ จะเอาอะไรให้ได้ดั่งใจ ดื้อ จอมโวยวาย ไม่ชอบอยู่คนเดียวและที่สำคัญชอบมองใครในแง่ร้ายเสมอ แต่หลังได้รับการผ่าตัด แก้วจะกลับมาเป็นดังเดิม แม้สมองจะเป็นเด็กอย่างเดิมแต่แก้วจะสามารถเพิ่มความทรงจำของสมองไม่ได้ยิ่งโตยิ่งเด็ก แต่มันเสี่ยงมากกับการผ่า”พอสเล่าให้ฟัง โทโมะมองหน้าพี่ชายตัวเอง

“แต่เราต้องผ่า ถ้าไม่ผ่าแก้วจะอยู่ไม่ได้”โทโมะพูด

“ใช่”พี่เคนจิเสริม

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

แก้วคลั่งละไง เริ่มไม่น่ารักแล้วอ่าเด่ แต่ไงก็น่าสงสารไปใหญ่ 

จะเป็นยังไงต่อไปน้อ อ๊ากกกกกก เศร้าาาา T^T Drama ฮ่าๆๆๆ

แกล้งรีดเดอร์สนุกดี 555 Muah!!