Sweet love แอบถ่ายหัวใจนายมือเบส...

"ป็อบปี้.....ฉันคิดถึงนาย"
ริมฝีปากเหมือนเปลวเพลิงเลื่อนมาขบเม้มที่ใบหู
"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน...นายคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า"
เสียงหวานๆทำให้ผมสับสน  ในความคิดผมเห็นภาพใครอีกคนมาทับใบหน้าของพิม
นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กอดฟาง นานมากแล้วที่ฟางไม่ได้กระซิบเสียงหวานๆอย่างที่กำลังทำอยู่
"กอดฉันสิ...ฉันคิดถึงนาย"
 ริมฝีปากหอมหวานไล้วนมาหยดที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง ก่อนที่มืออันรุ่มร้อนแต่อ่อนนุ่มจะไล้ไปตามใบหน้าแล้วขย้ำเส้นผมเป็นเชิงยั่วยวนไม่อยากจะเชื่อว่าผมเมาจนคิดว่าฟางจะทำแบบนี้กับผม
ฟางจริงๆหรือเปล่า...ผมกำลังฝันไปหรือคิดถึงฟางมากเกินไป
"ป๊อบปี้...ไม่คิดถึงฉันหรอ ทำไมไม่กอดฉันล่ะ "
ริมฝีปากที่ขยับเย้ายวนอยู่กับริมฝีปากผมเอ่ยตัดพ้อก่อนที่เธอจะแนบ
ไล้ละมุนละไมและกดหนักๆ คล้ายจะกระชากหัวใจผมมหั้ยติดไปด้วย
สติครองอันน้อยนิดเหือดหายไปนัยทันตา ยิ่งเมื่อผมลืมตาขึ้นมอง
ร่างบอบบางที่กอดเกยอยู่บนร่างกายของตัวเองเพื่อหั้ยแน่จัยว่าเธอคือ ยัยลูกหมาของผมหรือป่าว
ผมยิ่งครองสติตัวเองม่ะด้ายอีกต่อไป ใบน่าหวานๆ และริมฝีปากอิ่มแดงอันน่าสัมผัสของ ฟาง
อยู่ม่ะห่างจากสายผมเลย ....
แม้ผมจะตอบตัวเองม่ะด้ายว่า ยัยตัวเล็กมาอยุตรงนี้ได้อย่างไง...แม้ผมจะ
ไม่แน่ใจว่าคนที่ไม่ประสีประสาอย่างนั้นจะยั่วยวนให้ปั่นป่วนได้มากขนาดนี้เลยเชียวหรอ
แต่ผมก็ยินยอมตอบรับสัมผัสจากเธออย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน
"ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน...คนดี...
ผมบอกเธออย่างเอาใจพร้อมกับพรมจูบไปทั่วผิวกระจ่างใสแล้วเอ่ยคำพูดอยากจะบอกเธอ
ทุกเมื่อเชื่อวันซ้ำๆอยู่อย่างนั้นว่า " ฟาง...ฉันคิดถึงเธอ...คิดถึงเธอ..."
(จบบันทึกพิเศษ: ป๊อบปี้)