Sweet love แอบถ่ายหัวใจนายมือเบส...

"ป็อบปี้.....ฉันคิดถึงนาย"

ริมฝีปากเหมือนเปลวเพลิงเลื่อนมาขบเม้มที่ใบหู

"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน...นายคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า"

เสียงหวานๆทำให้ผมสับสน  ในความคิดผมเห็นภาพใครอีกคนมาทับใบหน้าของพิม

นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กอดฟาง นานมากแล้วที่ฟางไม่ได้กระซิบเสียงหวานๆอย่างที่กำลังทำอยู่

"กอดฉันสิ...ฉันคิดถึงนาย"

 ริมฝีปากหอมหวานไล้วนมาหยดที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง ก่อนที่มืออันรุ่มร้อนแต่อ่อนนุ่มจะไล้ไปตามใบหน้าแล้วขย้ำเส้นผมเป็นเชิงยั่วยวนไม่อยากจะเชื่อว่าผมเมาจนคิดว่าฟางจะทำแบบนี้กับผม

ฟางจริงๆหรือเปล่า...ผมกำลังฝันไปหรือคิดถึงฟางมากเกินไป

"ป๊อบปี้...ไม่คิดถึงฉันหรอ ทำไมไม่กอดฉันล่ะ "

ริมฝีปากที่ขยับเย้ายวนอยู่กับริมฝีปากผมเอ่ยตัดพ้อก่อนที่เธอจะแนบ

ไล้ละมุนละไมและกดหนักๆ คล้ายจะกระชากหัวใจผมมหั้ยติดไปด้วย

สติครองอันน้อยนิดเหือดหายไปนัยทันตา ยิ่งเมื่อผมลืมตาขึ้นมอง

ร่างบอบบางที่กอดเกยอยู่บนร่างกายของตัวเองเพื่อหั้ยแน่จัยว่าเธอคือ ยัยลูกหมาของผมหรือป่าว

ผมยิ่งครองสติตัวเองม่ะด้ายอีกต่อไป ใบน่าหวานๆ และริมฝีปากอิ่มแดงอันน่าสัมผัสของ ฟาง

อยู่ม่ะห่างจากสายผมเลย ....

แม้ผมจะตอบตัวเองม่ะด้ายว่า ยัยตัวเล็กมาอยุตรงนี้ได้อย่างไง...แม้ผมจะ

ไม่แน่ใจว่าคนที่ไม่ประสีประสาอย่างนั้นจะยั่วยวนให้ปั่นป่วนได้มากขนาดนี้เลยเชียวหรอ

แต่ผมก็ยินยอมตอบรับสัมผัสจากเธออย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน

"ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน...คนดี...

ผมบอกเธออย่างเอาใจพร้อมกับพรมจูบไปทั่วผิวกระจ่างใสแล้วเอ่ยคำพูดอยากจะบอกเธอ

ทุกเมื่อเชื่อวันซ้ำๆอยู่อย่างนั้นว่า " ฟาง...ฉันคิดถึงเธอ...คิดถึงเธอ..."

(จบบันทึกพิเศษ: ป๊อบปี้)