รักครั้งสุดท้าย..ที่นายอาจไม่เจอฉัน

  วันที่1 มีกระดาษแปะไว้ที่ผนังห้องเขียนว่า"อย่าหักโหมมากนะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ"
โทโมะ :อะไรของเธอน่ะแก้ว! (ขยำกระดาษทิ้ง)
   วันที่2 เขียนไว้ว่า"วันนี้ฝนตกอากาศหนาว อย่าเดินตากฝนนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"
โทโมะ :ไร้สาระ! (ขยำกระดาษทิ้ง)
    วันที่3 ไม่มีกระดาษ แต่เป็นแก้วที่เดินเข้ามาในห้องซ้อม
แก้ว :โทโมะฉันรักนายมากนะ ต่อจากนี้ไปนายจะไม่เห็นหน้าฉันอีกแล้วนายจะต้องดูแลตัวเอง เวลาเต้นก็อย่าหักโหมมาก นายจะไม่มีฉันมากวนใจนายแล้วนะ โชคดีน่ะโทโมะฉันรักนายและจะรักตลอดไป
โทโมะ :จะไปไหนก็ไปไกลๆเลยนะอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกฉันรำคาญเต็มทนแล้ว วันนี้แหละที่ฉันรอคอยคือการที่เธอเดินออกไปจากชีวิตของฉัน!!! (แล้วแก้วก็เดินออกไปพร้อมกับนำตา)
     หลังจากนั้นประมาณ1ชั่วโมง ป๊อปปี้ก็โทร.มา
ป๊อปปี้ :ไอ้โมะ..แกเปิดทีวีเดี๋ยวนี้เลยนะ เร็วๆด้วย (ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด)
โทโมะ :(กำลังกินนํา) อะไรของมันว่ะ (แล้วก็เปิดทีวีซึ่งมีข่าวคนกำลังจะกระโดดตึก) ข่าวอะไรไร้สาระชะมัด!!
     เพล้ง!!!!! ข่าวรายงานว่าคนที่อยู่บนตึกนั้นคือ น.ส จริญญา ศิริมงคลสกุล
โทโมะ :เฮ้ยยยแก้ว! หึ ไม่เห็นจะต้องสนใจเลย ยัยนั่นน่ะขี้บ่นจะตายแต่ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ฉันอยากจะร้องไห้ ฉันอยากจะได้กระดาษที่แก้วเขียนไว้แล้วฉันขยำทิ้งไป ทำไม ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ หรือว่าฉันรักแก้ว ฉันรักแก้วใช่มั้ยเ กระดาษพวกนั้นคงเป็นของชิ้นสุดท้ายที่แก้วจะให้ฉัน ฉันจะต้องไปหามันมา!! ไม่ใช่สิ เราต้องไปหาแก้ววว (สุดที่รัก)
      โทโมะรีบขับรถไปที่ตึกเกิดเหตุ ไฟดง!ไฟแดง! ฝ่าไปก่อนค่อยจ่ายค่าปรับทีหลังก่อนที่ผมจะเสียความรักแบบไม่รู้ตัวไป
       ณ ตึกเกิดเหตุ โทโมะไปแย่งโทรโข่งจากป๋อเต็งตึง แล้วมาพูด
โทโมะ :แก้วลงมาเถอะ ฉันขอร้อง
แก้ว :มันไม่มีทางอื่นแล้ว นายไม่อยากเห็นหน้าฉันไม่ใช่เหรอ ฉันทำทุกอย่างได้เพื่อนายนะ!!!
โทโมะ :แต่ฉันก็ไม่ยอมให้คนที่ฉันรักตายเหมือนกัน ถ้าเธอทำเพื่อฉันจริงๆเธอก็ต้องลงมานะแก้ว
แก้ว :นายพูดอะไรของนายน่ะ
โทโมะ :ลงมาก่อนเถอะนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง
       เมื่อแก้วลงมา
โทโมะ :เมื่อเช้าเธอยังบอกว่ารักฉันอยู่เลยนะ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ(โทโมะ พูดด้วยเสียงอ่อนโยน)
แก้ว :อืม...ฉันรักนาย รักมาก รักมานาน แต่นาย.......
       อุ๊บส์ โทโมะจุ๊บแก้ว เพื่อจะตัดคำพูดที่แก้วกำลังจะพูดออกมา
แก้ว :นายทำอะไรของนายน่ะ นายบ้าไปแล้วหรือไง ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างเหรอ
โทโมะ :จะอายทำไมล่ะ ก็เรารักกันไม่ใช่เหรอ (แก้วทำหน้างงๆ) ฉันไม่อยากให้คนทีฉันรักและคนที่รักฉันตายหรอกนะแก้ว
แก้ว :นี่นาย...
โทโมะ :ที่เธอชวนกลับบ้านด้วยกัน ฉันไปไม่ได้จริงๆก็ฉันไปซ้อมเต้นให้เธอจนของตัวเองยังเต้นไม่ได้นี่นา แต่ที่จริงน่ะฉันอยากจะกลับบ้านกับเธอใจจะขาด
แก้ว :แล้วเรื่องไอติมล่ะ
โทโมะ :พี่สาวของฉันไม่สบายฉันเลยไปกับเธอไม่ได้จริงๆ
แก้ว :แล้ววันที่ฉันบอกชอบนายล่ะ
โทโมะ :ฉันขอโทษจริงๆน่ะแก้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปแบบนั้นฉันขอโทษจริงๆ (โทโมะร้องไห้)
แก้ว :"นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันเห็นโทโมะร้องไห้" นายจะร้องไห้ทำไม ทั้งหมดมันคือความไม่ตั้งใจนะ
โทโมะ :แต่ฉันทำใฟ้เธอเสียใจมามาก แต่เธอก็ยังเข้มแข็งลกขึ้นมาได้ แก้วต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกแล้ว
แก้ว :อื้ม...ขอบคุณนะ แต่เรื่องที่ฉันหวังไว้จริงๆก็คงเป็นไปไม่ได้สินะ
โทโมะ :ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ แก้วฉันรักเธอนะ
      พอแก้วได้ยินสิ่งที่โทโมะพูดก็ถึงกับร้องไห้ แล้วโทโมะก็ดึงเข้าไปกอด
โทโมะ :แก้ว..เป้นแฟนกับฉันนะ
แก้ว :อื้ม...
       จากนั้นทั้งสองคนก็คลายกอดออก แล้วเดินออกมาท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีจากผู้คนที่มามุงดู
******************************************************************
     ถ้าใครจากจะอ่านตอนพิเศษเพิ่ม ก็เม้นบอกนะ เดี๋ยวจะมาอัพตอนพิเศษให้