รักครั้งสุดท้าย..ที่นายอาจไม่เจอฉัน

 ณ โรงเรียนสอนเต้นแห่งหนึ่ง ซึ่งโทโมะกับแก้วกำลังซ้อมเต้นอยู่

แก้ว :โอ๊ย!! ทำไมมันยากอย่างนี้เนี่ย

โทโมะ :บ่นอะไรอีกล่ะ เต้นไม่ได้เหรอ

แก้ว :อืม..มันยากอ่ะเต้นกี่ทีก็ล้ม

โทโมะ :เฮ้ย!ไหนขอดูขาหน่อยดิ (จับขาแก้วมาดู)

แก้ว :ไมเป็นไรหรอกน่า โทโมะไปซ้อมเถอะเดี๋ยวนายจะเต้นไม่ได้นะ

โทโมะ :จะให้ฉันมีกะจิตกะใจไปซ้อมอีกหรอ ดูข้อเท้าเธอบวมซะขนาดนี้เจ็บขาแล้วทำไมไม่บอกจะปล่อยให้มันอักเสบหรือไง มานี่ฉันทำแผลให้

แก้ว :ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ นายไปซ้อมเถอะอย่ามาเสียเวลากับฉันเลย

โทโมะ :อย่าดื้อได้มั้ย ฉันเป็นห่วงเธอนะแก้ว (แล้วโทโมะก้ทำแผลเสร็จ)

แก้ว :วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ

โทโมะ :ไปคนเดียวเถอะ ฉันไม่ว่าง

แก้ว :อื้ม..ไม่เป็นไร ฉันกลับบ้านก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน (แก้วเดินหน้าเศร้าออกไปจากห้อง)

    วันต่อมาหลังเลิกซ้อม

แก้ว :ไปกินไอติมกันนะ

โทโมะ :ติดธุระน่ะ ไปไม่ได้

แก้ว :อ๋อ ไม่เป็นไร (แก้วฝืนยิ้มให้ แล้วนำตาคลอเดินออกไป)

     วันถัดมา

แก้ว :โทโมะ ฉันชอบนายนะ

โทโมะ :น่ารำคาญน่ะแก้วอย่ามายุ่งกับชีวิตของฉัน ฉันรำคาญ!!!(โทโมะตวาดแก้ว จนแก้วนำตาไหลอาบแก้มไปทั่วใบหน้า)

แก้ว :อื้ม...ฉันจะไม่กวนใจนายอีกแล้วหล่ะ (แก้วพูดเสียงสั่น แล้วเดินออกไป)

โทโมะ :โธ่เว้ย!!! (โทโมะเจ็บใจตัวเองที่พูดออกไปอย่างนั้น ก็เพราะปากมันไม่ตรงกับใจ