Problem ทำไงดี... เมื่อรักครั้งนี้มีปัญหา PF
10.0
PinnyO_O
แชร์นิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “ก็....ก็ มันเป็นข้ออ้างไง ถ้าเราไม่มีเหตุผลในการออกจากบ้าน 2 คนนั้นก็สงสัยพอดี”
แถเอาตัวรอดน้ำขุ่นๆ กับสายตาที่จับผิดเค้าราวเรด้า
‘เด็กบ้านี่ แค่โกหกนิดหน่อยจับผิดเค้าอย่างกับไปฆ่าคนมา’
คิดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะตั้งใจขับรถต่อเพื่อไปยังร้านอาหาร
ร้านอาหาร
“แก้วกินไร? สั่งเลยจ่ายเอง”
พูดพลางมองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูเมนูอาหาร
“จ่ายเอง?” เงยหน้ามามองคนที่พูดกำกวม อย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะทวนคำพูดของเค้าอีกรอบ
“ก็จ่ายเองไง... แก้วอ่ะเป็นคนจ่ายเอง”
พูดคลายข้องสงสัยของเธอหน้าตาย ก่อนจะยักไหล่ อย่างไม่ใส่ใจสายตาเขียวปัดที่ส่งมาหาเค้าของคนตรงหน้า
“ไอ้พี่โมะ!!! โถ่.. ไอ้เราก็นึกว่าจะจ่ายให้ คนอะไรแล้งน้ำใจ”
ประโยคแรก เธอได้แต่พูดลอดไรฟันอย่างสกัดกั้นอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว แต่ประโยดต่อมาเธอก็พูดเสียงเบาพลางส่งสายตาตัดพ้อ ให้คนที่นั่งอยู่ข้างหน้า เล่นเอาซะเค้านั่งไม่ติดเลยทีเดียว
“เอ่อ... พี่พูดเล่นๆๆ อยากสั่งอะไรก็สั่ง เดี๊ยวพี่เป็นคนจ่ายเอง”
รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน พร้อมกับยัดหนังสือเมนูใส่มือบางอย่างรีบร้อน
“จริงนะพี่โมะ”
พูดออกมาอย่างดีใจ ทำให้เธอรู้สึกขอบคุณอาจารย์ที่สอนการแสดงที่โรงเรียนจริงๆ เพราะถ้าเธอไม่ได้เรียน เธอคงไม่แสดงดีแบบนี้
“อืมมม งั้นเอาอันนี้ๆๆๆๆ”
ทันที่เห็นเขาพยักหน้าเธอก็เรียกพนักงานมาสั่ง แบบไม่ยั้ง เล่นซะคนที่อาสาจ่ายให้ต้องรีบเบรก ก่อนที่เธอจะเหมาหมดร้าน
“แก้วๆๆๆ แน่ใจนะว่าสั่งมากิน”
พูดอย่างอึ้งๆ กับคนที่ชีกยิ้มกว้างมาให้เขา
“แน่ใจสิ!!! เพราะแก้วกินเผื่อยัยฟางด้วย ไม่เป็นไรหรอก พี่โมะตังค์เยอะ แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาสั่งอาหารต่อทันที เค้าเลยได้แต่ค้างไปกับเหตุผลของเธอ ที่ฟังไม่ขึ้นสักนิดเดียว แต่ก็ปล่อยให้เธอสั่งต่อไป เพราะไม่อยากขัดความสุขของเธอ
ด้าน PF
“ฟาง.. เราหิวข้าวหรอ”
เอ่ยถามคนที่นั่งดูทีวีข้างๆเขา เพราะได้ยินว่าเธอหิว แต่ยังไม่เห็นเธอทานอะไรซักคำ
“ก็หิวค่ะ แต่ว่า...ฟางทำอาหารไม่เป็น แหะๆ”
ส่งยิ้มแห้งๆให้ชายหนุ่ม ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูทีวีต่อ ไม่ยอมหันมามองหน้าเขาสักนิด
“อ้าว!!! แล้วก็ไม่บอกพี่ เดี๊ยวพี่ทำอะไรให้กินเอามั้ย แต่เราต้องเป็นลูกมือพี่นะ”
“จริงหรอค่ะ โอเคค่ะ ฟางเป็นลูกมือเอง เย่!!!!”
ลูกขึ้นกระโดดดีใจเป็นเด็กๆ เพราะลืมไปว่าเค้ามองเธออยู่ ชายหนุ่มได้แต่มองยิ้มๆกับอาการหลุดแบบเด็กๆของเธอ
“งั้นวันนี้ทานข้าวพัดแล้วกันนะ”
พูดจบก็คว้าข้อมือเล็กเดินเข้าครัวทันที ส่วนเธอก็ได้แต่หน้าแดงไปกับความสนิทสนมที่เขามอบให้ ก่อนจะเดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่มีค้านซักคำ
@@@@@@@@@@@@@@@@
จบแล้วคร้าบบบบ ตอนที่ 4 ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยเรียนหนักมาก มรสุมชีวิตเด็ก ม.3 มันทำให้เราใช้ชีวิตได้ไม่เต็มที่ วันๆต้องนั่งอยู่แต่ในห้องเรียน ช่วงนี้ใกล้จะถึงกีฬาสีแล้วด้วย เหนื่อยมาก แต่ก็หาเวลามาอัพให้แล้ว อย่าลืมโหวตให้เค้าด้วยยยย โหวตไม่กะเตื้องเลย เจอกันตอนหน้านะ
ลากันด้วยภาพนี้
V
V
ภาพนี้ใครคิดเหมือนเราบ้าง?
เหมือนกันมากกกก
ภาพนี้น่ารัก ทั้งพี่ทั้งน้อง ><
ชอบภาพนี้เป็นพิเศษ ดูแล้วเหมือนสาวร็อคเลย
ไร้สาระมาเยอะแล้ว ฝันกวานนะคร้าบบบทุกคน ^^
แถเอาตัวรอดน้ำขุ่นๆ กับสายตาที่จับผิดเค้าราวเรด้า
‘เด็กบ้านี่ แค่โกหกนิดหน่อยจับผิดเค้าอย่างกับไปฆ่าคนมา’
คิดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะตั้งใจขับรถต่อเพื่อไปยังร้านอาหาร
ร้านอาหาร
“แก้วกินไร? สั่งเลยจ่ายเอง”
พูดพลางมองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูเมนูอาหาร
“จ่ายเอง?” เงยหน้ามามองคนที่พูดกำกวม อย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะทวนคำพูดของเค้าอีกรอบ
“ก็จ่ายเองไง... แก้วอ่ะเป็นคนจ่ายเอง”
พูดคลายข้องสงสัยของเธอหน้าตาย ก่อนจะยักไหล่ อย่างไม่ใส่ใจสายตาเขียวปัดที่ส่งมาหาเค้าของคนตรงหน้า
“ไอ้พี่โมะ!!! โถ่.. ไอ้เราก็นึกว่าจะจ่ายให้ คนอะไรแล้งน้ำใจ”
ประโยคแรก เธอได้แต่พูดลอดไรฟันอย่างสกัดกั้นอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว แต่ประโยดต่อมาเธอก็พูดเสียงเบาพลางส่งสายตาตัดพ้อ ให้คนที่นั่งอยู่ข้างหน้า เล่นเอาซะเค้านั่งไม่ติดเลยทีเดียว
“เอ่อ... พี่พูดเล่นๆๆ อยากสั่งอะไรก็สั่ง เดี๊ยวพี่เป็นคนจ่ายเอง”
รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน พร้อมกับยัดหนังสือเมนูใส่มือบางอย่างรีบร้อน
“จริงนะพี่โมะ”
พูดออกมาอย่างดีใจ ทำให้เธอรู้สึกขอบคุณอาจารย์ที่สอนการแสดงที่โรงเรียนจริงๆ เพราะถ้าเธอไม่ได้เรียน เธอคงไม่แสดงดีแบบนี้
“อืมมม งั้นเอาอันนี้ๆๆๆๆ”
ทันที่เห็นเขาพยักหน้าเธอก็เรียกพนักงานมาสั่ง แบบไม่ยั้ง เล่นซะคนที่อาสาจ่ายให้ต้องรีบเบรก ก่อนที่เธอจะเหมาหมดร้าน
“แก้วๆๆๆ แน่ใจนะว่าสั่งมากิน”
พูดอย่างอึ้งๆ กับคนที่ชีกยิ้มกว้างมาให้เขา
“แน่ใจสิ!!! เพราะแก้วกินเผื่อยัยฟางด้วย ไม่เป็นไรหรอก พี่โมะตังค์เยอะ แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาสั่งอาหารต่อทันที เค้าเลยได้แต่ค้างไปกับเหตุผลของเธอ ที่ฟังไม่ขึ้นสักนิดเดียว แต่ก็ปล่อยให้เธอสั่งต่อไป เพราะไม่อยากขัดความสุขของเธอ
ด้าน PF
“ฟาง.. เราหิวข้าวหรอ”
เอ่ยถามคนที่นั่งดูทีวีข้างๆเขา เพราะได้ยินว่าเธอหิว แต่ยังไม่เห็นเธอทานอะไรซักคำ
“ก็หิวค่ะ แต่ว่า...ฟางทำอาหารไม่เป็น แหะๆ”
ส่งยิ้มแห้งๆให้ชายหนุ่ม ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูทีวีต่อ ไม่ยอมหันมามองหน้าเขาสักนิด
“อ้าว!!! แล้วก็ไม่บอกพี่ เดี๊ยวพี่ทำอะไรให้กินเอามั้ย แต่เราต้องเป็นลูกมือพี่นะ”
“จริงหรอค่ะ โอเคค่ะ ฟางเป็นลูกมือเอง เย่!!!!”
ลูกขึ้นกระโดดดีใจเป็นเด็กๆ เพราะลืมไปว่าเค้ามองเธออยู่ ชายหนุ่มได้แต่มองยิ้มๆกับอาการหลุดแบบเด็กๆของเธอ
“งั้นวันนี้ทานข้าวพัดแล้วกันนะ”
พูดจบก็คว้าข้อมือเล็กเดินเข้าครัวทันที ส่วนเธอก็ได้แต่หน้าแดงไปกับความสนิทสนมที่เขามอบให้ ก่อนจะเดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่มีค้านซักคำ
@@@@@@@@@@@@@@@@
จบแล้วคร้าบบบบ ตอนที่ 4 ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยเรียนหนักมาก มรสุมชีวิตเด็ก ม.3 มันทำให้เราใช้ชีวิตได้ไม่เต็มที่ วันๆต้องนั่งอยู่แต่ในห้องเรียน ช่วงนี้ใกล้จะถึงกีฬาสีแล้วด้วย เหนื่อยมาก แต่ก็หาเวลามาอัพให้แล้ว อย่าลืมโหวตให้เค้าด้วยยยย โหวตไม่กะเตื้องเลย เจอกันตอนหน้านะ
ลากันด้วยภาพนี้
V
V
ภาพนี้ใครคิดเหมือนเราบ้าง?
เหมือนกันมากกกก
ภาพนี้น่ารัก ทั้งพี่ทั้งน้อง ><
ชอบภาพนี้เป็นพิเศษ ดูแล้วเหมือนสาวร็อคเลย
ไร้สาระมาเยอะแล้ว ฝันกวานนะคร้าบบบทุกคน ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
