บอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน) จะได้มั้ย

ตอนที่2  ‘ซ่อน’
 
“ยัยแก้ว ถ้าแกจะไม่รับก็ช่วยปิดเครื่องไปเลยได้มั๊ยยยย ฉันรำคาญ”
 
‘ฟาง’ สวาหน้าหวานโวยออกมาหลังจากที่ต้องทนนั่งฟังไอ้เสียงริงโทนปัญญาอ่อน
 
ของเพื่อนสาวมามากกว่า 5 ชั่วโมงแล้ว ส่วนเจ้าตัวนะเหรอเอาหูฟัง มาใส่หูนอน
 
เล่นเกมส์สบายใจเชิบไปแล้ว
 
“แก้ว ยัยแก้ว ไอ้แก้ววววววว”
 
‘แก้ว’ สาวร่างสูงโปร่ง สะดุ้งกับเสียงตะโกนกรอกหูของเพื่อนสาว ดึงหูฟังออก
 
หันกลับมามองหน้าฟางเอ๋อๆ
 
“แกรีบจัดการกับมัน ก่อนที่แกจะไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีก” ฟางงพูดเสีงโหด
 
“เออๆ”  หยิบโทรศัพท์มือถือที่เปิดทิ้งไว้มาดู
 
“โห 896 miss call ไอ้พวกนี้มันไม่มีอะไรทำกันหรือไง ?”
 
กดตัดสายโทโมะที่โทรเข้ามา ก่อนจะกดปิดเครื่องตามที่เพื่อนบอก
 
“แก2 คนแน่ใจนะว่าอยู่ที่นี่แล้วไอ้พวกนั้นจะตามไม่เจอ”
 
‘เฟย์’  สาวแก้มบุ๋ม เงยหน้าจากกองขนมขึ้นมาถาม
 
“ไม่เจอหรอก ป็อปไม่มีกุญแจ สว่นยัยจินนี่ก็คงไม่ยอมคืนให้นายนั้นง่ายๆหรอก”
 
“เวร หนีเขาแต่ดันมาหลบอยู่ในห้องเจ้าตัวเนี้ย โครตฉลาดเลย”
 
“ยัยแก้ว แกด่าฉันเหรอ”  ฟางชี้หน้าเพื่อนสนิทฉุนๆ
 
“ใครด่า แก้วชมจริง จริ๊งๆ” ยก2นิ้วโป้งให้เพื่อนที่ตีหน้ายักษ์ใส่อย่างเอาใจ
 
“พอๆ แค่เรื่องยัยสามสาวมหาภัยนั้นเฟย์ก็ปวดหัวจะแย่”
 
เฟย์ทำหน้ามู่ทู่ให้ฟาง กับ แก้วที่ยังฮึ่มๆใส่กันไม่เลิก แล้วที่พวกเธอต้องหนี เขื่อน ป็อปปี้
 
โทโมะ  หัวซุกหัวซุนก็เพราะยัย3 สาว พิม จินนี่ มีนนั้นแหละ
 
.
 
.
 
.
 
พิมเดินมาดักหน้าแก้วที่กำลังจะเดินลงจากตึกเอาไว้ ก่อนจะแบบมือขอของบางอย่างจากเธอ
 
“ยัยแก้ว เธอเอาชีตโทโมะมาให้ฉัน ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง”
 
“แล้วทำไมเธอไม่ไปขอโทโมะเองล่ะ ฉันไม่มีให้”
 
แก้วเดินเลี่ยงออกมา แต่อีกฝ่ายไม่ยอมดึงรั้งสายกระเป๋าเธอไว้
 
“เอามา ฉันรู้นะว่าโมะให้เธอเก็บไว้ หรือว่าเอแอบคิดอะไรกับแฟนฉัน”
 
“คิดจะแย่งแฟนฉันหรือไง” 
 
เสียงตวาดของพิมเรียกความสนใจจากเพื่อนนักศึกษาให้หันมามองแก้วพลาง
 
ซุบซิบกันสนุกปาก
 
“ยัยบ้า อยากได้นักก็เอาไปเลย แล้วเลิกยุ่งกับฉันดด้วย”
 
โยนแฟ้มงานของชายหนุ่มให้พิม ก่อนจะเดินลงจากตึกไปอย่างโมโห.. .. .
 
“ยัยฟาง”
 
ฟางมองตอบ จินนี่ แฟนสาวของป็อปปี้ที่เดินตรงเข้ามาหา
 
“ว่า”
 
“เอากุญแจห้องป็อปปี้มา”
 
ฟางมองหน้าพิม งงๆ ที่เอมาแบบมือขอกุญแจห้องชุดของชายหนุ่มกับเธอ
 
“เธอขอไปขอป็อปปี้เองซิ มาขออะไรที่ฉัน”
 
“นี่! ฉันรู้ว่าป็อปให้เธอเก็บกุญแจไว้เอามา ยัยแมวขโมย”
 
“เฮ้ มันจะมากไปแล้วนะถ้าเออยากได้ก็ไปขอที่ตานั้นเอาเอง”
 
“หึ ที่เธอไม่ยอมให้เพราะจะเก็บไว้ไปเสนอตัวให้ป็อปเขาถึงห้องใช่มั้ยล่ะ”
 
จินนี้ส่งยิ้มเยาะให้อีกฝ่าย ฟางเลือดขึ้นหน้าโมโหปรี๊ดทันที ที่ได้ยินคำสบมถของอีกฝ่าย
 
“ก็ไม่แน่นะถ้าอีกฝ่ายเขาต้องการฉันมากกว่าเธอ”
 
“ยัยฟาง”
 
จินนี่เงื้อมือขึ้นขู่ร่างบาง ฟางเองก็สู้ไม่ถอยเมื่อฝ่ายนั้นขู่จะตบหน้าเธอ เธอเองก็ยกกำปั้นขึ้นขู่
 
“ถ้าเธอตบ ฉันต่อย อยากจะลอกมั้ยล่ะ ห๊ะ”
 
“อ๊ายยยยย”
 
จินนี่ลดมือลง ไม่กล้าสู้กับอีกฝ่ายที่ท่าทางเอาจริง สบโอกาสรีบฉกพวกกุญแจห้องของป็อปปี้
 
ที่ฟางห้อยรูปหมีพูเอาไว้มาจากอีกฝ่าย ก่อนจะวิ่งหนีออกไป
 
“เฮ้ย ยัยบ้า เอาคืนมานะ” ด้แต่ตะโกนไล่หลังคนที่วิ่งหนีไปไกล
 
เฟย์ที่มองเห้นเหตุการณ์ของสองเพื่อนสาวแต่แรก รีบยื่นกุญแจล็อคเกอร์เขื่อน
 
ให้มีนที่กำลังเดินตรงมาหาเอก่อนที่อีกฝ่ายจะทันอ้าปากพูดด้วยซ้ำไป
 
“ไม่ต้องพูดมากฉันรำคาญ เสียเวลากิน!!”  พูดจบก็เดินสะบัดบ็อบหนีไปอีกทาง
 
.
 
.
 
.
 
‘ตี๊ดๆ’
 
ทั้ง3 สาวหยุดเถียงกัน ก่อนจะหันกลับมามองหน้าประตูห้องที่กำลังถูกปลอดล็อค
 
“ไอ้ฟาง ไหนแกบอกไอ้หมีมันไม่มีกุญแจไง แล้วทำไมมันมาได้อ่า”
 
“ก็......”
 
“อย่าเพิ่งพูด หลบก่อน”
 
จบคำของเฟย์ ทุกคนต่างก็รีบแยกย้ายกันไปหาที่ซ่อนก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินเข้ามา
 
 เพียงเสียววินาทีเท่านั้น
 
ฟางแอบแง้มประตูตู้เสื้อผ้าที่เอแอบมาหลบอยู่ดู ว่าป็อปปี้อยู่ส่วนไหนของห้อง
 
[ห้องของป็อปปี้เป็นห้องพักแบบสตูดิโอ ที่เป้นพื้นที่เปิดกว้างมีการตกแต่งกั้นกำแพงแบ่งแยก
 
ออกเป็นโซนๆ แต่ไม่ได้แบ่งแยกเป็นห้องชัดเจอ ทำให้มองเห็นทั้งห้องได้ทั่วถึงกัน]
 
ถอนหายใจโล่งอกที่เห็นป้อปปี้นั่งลงหน้าทีวี แอบกดเปิดโทรศัพท์ส่งข้อความหาเพื่อนท้งคู่
 
‘หวังว่า ยัยสองคนนั้นจะเปิดเหมือนกันล่ะนะ’
 
(พวกแกอยู่ไหน)
 
(แก้ว: ตู้หน้าห้อง)
 
(เฟย์: ตู้เก็บของในครัว)
 
(ฟาง:ตู้เสื้อผ้า)
 
(เอาไงต่ออ่ะ)
 
(หมีเผลอก็เผ่นดิ)
 
(ตกลง)
 
เมื่อตกลงกันได้ฟางก็ต้องกดปิดโทรศัพท์ลงตามเดิม เพราะป็อปปี้กดโทรมาที่เครื่องเธอ
 
“ฮึ่ย ยัยเตี้ยนั้นไปตายที่ไหนว่ะ”
 
‘ไอ้...มันแช่งเธอนี่หว่า’
 
ป็อปปี้โยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา อารมณ์เสียที่ยังคงติดต่อหาเพื่อนสวไม่ได้ ร่างสูงยืน
 
ขึ้นเต็มความสูงก ก่อนจะเดินหานเข้าไปในห้องน้ำ
 
‘โอกาสทองมาแล้ว ก็เผ่นซิค่ะ รออยู่ใย’
 
แอบเห็นเฟย์กับแก้วโผ่ลออกมาจากที่ซ่อน เผ่นลับหายไปทางหน้าประตู
 
ฟางเปิดประตูตู้เสื้อผ้าจะเผ่นบ้าง แต่กก็ต้องรีบผลุบกลับเข้ามาอย่างเดิมประเสียงโทรศัพท์
 
ของป็อปปี้ที่ดังขึ้น เรียกให้ชายหนุ่มเดินออกมารับ ตอบกลับไป2-3 ประโยคก่อนจะนั่งลงที่
 
เดิม คาดว่าน่าจะกำลังกระหน่ำกดโทรหาเธอเป็นแน่
 
^_____________________________________________________^
อัพแล้วน้า เป้นยังไงกันบ้างอ่า พออ่านได้มั้ย ขอบคุณทุกคนที่ยอมโดนลากมาอ่าน้าาาาาาา 
เจอกันตอนหนเาคร้า ^^
    To_oNg