บอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน) จะได้มั้ย
To_oNg0909
1) "เอาไปคืน"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบอกได้มั้ย....บอกว่า (รักกัน) จะได้มั้ย
ตอนที่ 1 ‘เอาไปคืน’
“เขื่อน”
‘ป็อปปี้’หนุ่มหล่อเจ้าของในตาคมเข้ม หล่อตามแบบฉบับไทยแท้ เอ่ยเรียกเพื่อนสนิท
ที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของสาวๆ
“เดี๋ยว เขื่อนขอตัวก่อนนะครับ”
โปรยยิ้มหวานมัดใจให้สาวๆทุกคน ก่อนจะเดินแยกออกมาหาเพื่อนซี้ที่ยืน
หน้าบึ้งเป็นหมีโดนแย่งกินน้ำผึ้งอยู่
‘จะว่าไปหน้ามันก็เหมือนหมีจริงๆนะผมว่า’
‘เขื่อน’หนุ่มหล่อเจ้าสำอางค์ ผิวขาวปานโอโม่เดินทอดน่องสบายเข้ามาหา
”มี’ไรว่ะไอ้ป็อป”
“เมิงติดต่อยัยเฟย์ได้ป่ะ” เขื่อนย่นหัวคิ้วเข้าหากันทันที ที่ได้ยินคำถามของเพื่อน
“ทำไมว่ะ เมิงถามหาเฟย์ทำไม”
จากใบหน้ายิ้มๆกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึง ‘อย่าบอกนะว่าไอ้หมีมันจะตีทายครัวกบนะ
แงงคนหล่อไม่ยอมนะครับ คนนี้นะผมจองแล้ว อุตสาห์จองตั้งแต่อยู่ในท้องแม่เธอนะเว้ย
ห้ามแย่ง !!!’
“กรูโทรหายัยฟางไม่ได้ กุญแจห้องกรูอยู่กับยัยนั้น”
“อ้อ เดี๋ยวกรูโทรถามเฟย์ให้แล้วกัน”
นิ้วเรียวของเจ้าตัวกดโทรหาเพื่อนสาวคนสนิท ที่อยากจะยกตำแหน่งคนรู้ใจให้มากกว่า
ติดก็แต่ที่เจ้าตัวไม่ยอมรับไปเสียที่นั้นแหละ
“ไม่ติดว่ะ ปิดเครื่อง”
“จะปิดเครื่องกันทำไมว่ะ”
“โทรหายัยแก้วยังว่ะ”
“โทรแล้วไม่รับ”
“อยู่กับไอ้โมะมันรึเปล่า” เอ่ยถึงเพื่อนซี้ ‘โทโมะ’ หนุ่มลูกครึ่งหญี่ปุ่นหน้าหวานอีกคนในกลุ่ม
“มีอะไรกันว่ะ” เสียงคนที่โดนเอ่ยถึง ดังขึ้น
“ไอ้ป็อปมันติดต่อ ยัยฟางไม่ได้ เมิงอ่ะติดต่อยัยแก้วได้ป่ะ”
“ไม่อ่ะ แก้วไม่รับโทรศัพท์กรูตั้งแต่บ่ายแล้ว”
“จะเกิดอะไรขึ้นกับ ยัยพวกนั้นเปล่าว่ะ”
ป็อปปี้เริ่มอยู่ไม่สุข หลังจากติดต่อเพื่อนสาวคนสนิทไม่ได้ซักคน ทำเอาเพื่อนหนุ่มอีก2คนเริ่ม
อยู่ไม่ติดที่เช่นกัน เพราะเป็นหว่งคนที่หายตัวไปดื้อๆ
“โทโมะ” หันกลับมามองตามเสียงเรยก แอบหวังว่าจะเป็นเพื่อนสาว
“พิม” กลายเป็นสาวสวยหน้าตาจิ้มลิ่มที่เดินเข้ามาหาแทน
“มีอะไรรึเปล่า” ถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท
พิมมีสีหน้าบึ้งตึงไปทันทีที่ได้ยินคำถามของ’แฟนหนุ่ม’ น้ำเสียงนิ่งๆที่เธอไม่ชินมันซักที
“แก้วเขาฝากชีตงานมาคืนโมะน่ะ พิมเลยเอามาให้”
หยิบแฟ้มงานของเจ้าตัวต้องใช้เรียนทั้งหมดมายื่นให้ โทโมะขมวดคิ้วมองแฟ้มในมือ
พิมนิ่ง ที่เขาฝากให้ร่างบางช่วยเก็บไว้ให้ ‘จริงๆก็บังคับให้ทำให้นั้นแหละ’
“แล้วต่อไปนี้พิมจะจัดการเรื่องพวกนี้ให้โมะเอง ไม่ต้องให้แก้วมายุ่งหรอก ไม่ลำบากพิมด้วยก็
เราเป็นแฟนกันนี่ จริงมั้ย”
เจอคำถามบวกรอยยิ้มแสนซื่อของพิมเข้าไป ทำเอาโทโมะเกิดอาการใบ้รับประทานไปไม่เป็น
กันเลยทีเดียว ป็อปปี้กับเขื่อนสบตากับ เพราะพอจะรู้แล้วว่า3สาวหายไปเพราะเหตุใดกันแน่
“แต่พิมเองก็เรียนหนักนะ ไม่ต้องหรอกเอากลับไปคืนให้แก้วเหมือนเดิมซะ”
สีหน้านิ่งสนิทของโทโมะทำให้พิมไม่กล้าปฎิเสธ ได้แต่เดินกระแทกเท้าออกไป
‘ครืดๆ’
ป็อปปี้มองโทรศัพท์ในมือแววตาแอบมีความหวังว่าจะเป้นใครที่เขารอให้ติดต่อกลับมา
‘JiNny’
“เฮ้อ” ถอนหายใจออกมาดังๆ ก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงครับ จินนี่”
[วันนี้ป็อป จะกลับคอนโดกี่โมงค่ะ] เสียงหวานเอ่ยถามมาตามสาย
“ยังไม่รู้เลยครับ ป็อปไม่มีกุญแจ”
[คือ จินนี่จะบอกว่า กุญแจห้องป็อปอยู่กับจินนี่เองนะค่ะ ให้จินนี่ไปรอที่ห้องนะค่ะ]
“ห๊ะ เอ่อ มันไปอยู่กับจินนี่ได้ยังไงครับ”
[พอดี จินนี่ไปขอฟางมานะค่ะ]
‘นั้นไงว่าแล้ว นี่มันจะมากเกินไปรึเปล่า ถึงจะเป็นแฟนกัน แต่เล่นไประรานเพื่อนสาวเขายังงี้ก็
ไม่ค่อยดีนะ’
“เอาไปคืนฟางซะจินนี่”
[ป็อปค่ะ ทำไมถึงให้ยัยฟางเข้าห้องป็อปได้ แต่กับจินนี่ทำไมป็อปถึงไม่ยอมให้ค่ะ]
[จินนี่เป็นแฟนป็อปนะค่ะ]
“เพราะฟางเป็น...เพื่อนป็อป หรือจินนี่อยากจะเป็นแค่เพื่อน”
พูดใส่ปลายสายที่ยังคงง๊องแง๊งไม่เลิก จนเขาต้องสั่งเสียงเข้มนั้นแหละ คุณเธอถึงยอมรับปาก
ว่าจะเอากุญแจห้องเขากลับไปคืนให้คนที่เขายอมให้เอากุญแจห้องตัวเองไปครองเหมือนเดิม
“เหลือแต่กรูซินะ ที่ยังไม่โดนรังควาญ”
“ไม่เกิน 5 นาทีเมิงเตรียมตัวได้เลยไอ้เขื่อน”
ไม่ทันจะขาดคำของโทโมะดี ‘มีน’สาวหมวย แฟนสวาของเขื่อนก็เดินเชิดเข้ามาหา
“เขื่อน”
“ว่ายังไงมีน” ส่งยิ้มหวานให้ตามสไตร์
“ยัยเฟย์ให้เอากุญแจล็อคเกอร์เขื่อนมาคืน มีนขอเก็บเอาไว้เลยนะ”
พูดจบก็ทำท่าจะเดินกลับไปทางเดิม แต่โดนเขื่อนคว้าข้อมือมาจับไว้แน่น สายตาของ
เขื่อนดุจัด ชนิดที่ว่าถ้าเป้นยามปกติเขาไม่มีทางจะแสดงออกมาให้ใครได้เห้นแน่
แต่นี่เขากำลังโกรธจัด
“มีนไปทำอะไรเฟย์กันแน่ ยัยนั้นถึงไดให้กุญแจมา”
“โอ๊ยเขื่อน เจ็บนะ” พยายามปลดมือของแฟนหนุ่มออกจากข้อมือตัวเอง
“บอกมา มีน”
“ทำไมล่ะ มีนเป็นแฟนเขื่อนนะไม่ใช่ยัยเฟย์หน้าที่พวกนี้มันเป็นหน้าที่ของคนเป็นแฟนกัน
ตั้งหาก ยัยเฟย์น่ะเป็นแค่เพื่อน”
ตะโกนใส่เขื่อนถึงเรื่องที่ชายหนุ่มยอมให้เฟย์เก็บกุญแจล็อคเกอร์ของชายหนุ่มเอาไว้
แต่กลับเธอ เขาไม่เคยแม้แต่จะยอมเปิดให้ดู
“เอาไปคืนเฟย์ เขื่อนไม่อยากทะเลาะกับมีน”
“ไม่มีทาง”
“มีน” เขื่อนกดเสียงต่ำเรียกชื่อแฟนสาว
“เหอะก็ได้ มีนยอมก็แค่ครั้งนี้หรอกนะ”
“เฮ้อ แล้วยัยพวกนั้นไปลี้ภัยกันที่ไหนว่ะ เซ็ง!!” ป็อปปี้พูดออกมาเซ็งๆ
^_____________________________________________________^
อัพๆๆๆ แล้วๆๆ ฝากด้วยคร้า ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้น้า เรื่องนี้ไม่ยาวๆๆ
15 ตอนเท่านั้นเองงงงงง
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^ To_oNg
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
