Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

“เขื่อนนนนนนนน^^ไปซื้อของข้างล่างกับฉันหน่อย”เฟย์รู้งานทันทีจึงรีบเบี่ยงเบนความสนใจของโทโมะโดยการลากเขื่อนออกไป
 
“อะไรกันยัยเฟย์ ขนมเยอะแยะเนี่ย ยังไม่พออีกเหรอ”แก้วประชดเฟย์นิดๆแล้วยัดขนมเข้าปากเขื่อน  แล้วหยอกล้อกันอย่างไม่คิดอะไรในเมื่อเขื่อนก็มีเฟย์และชั้น...ก็มีนาย><
 
“เอาน่าฉันยังไม่อิ่มหรอกแล้วอีกอย่างขนมพวกนี้นะฉันซื้อมาฝากโทโมะแต่ฉันยังไม่ได้ซื้อของฉันเลยอ่ะ”
เฟย์ร่าวยาวจนแก้วต้องบอกปัดให้ไปซื้อ
 
“เดี๋ยวมานะโทโมะ”เฟย์หันไปสบตากับโทโมะ ร่างสูงพยักเพยิกเป็นเชิงบอกให้ว่า เอาเหอะ
.
.
.
“เฟย์ๆนี่มันอะไรกันอ่ะ  2 คนนั้นยังไง คบกันเหรอ”ทันทีที่ก้าวพ้นประตูห้องเขื่อนก็ยิงคำถามใส่เฟย์ทันที
 
“ไม่รู้><แต่คิดว่า...อาจจะลึกซึ้ง”เฟย์อมยิ้มเขินเล็กน้อยแทน
 
“ไปรักกันตอนไหนอ่ะ ทำไมพวกเราไม่รู้เรื่อง”เขื่อนโวยวายทันที
 
“เอาน่า เดี๋ยวเค้าพร้อมก็บอกเราเองแหละ อิอิ เขินจังเลยอ่ะเขื่อน เมื่อกี๊ตอนที่เขื่อนเอามือพาดไหล่แก้วอ่ะโทโมะหึงด้วย><”เฟย์เล่าให้เขื่อนฟัง
 
 
 
   โห หึงด้วยเหรอเนี่ย!!!
 
 
.
.
.
3 ผ่านไป
 
ร่างสูงได้รับอนุญาตจากหมอให้กลับบ้านได้  หลายวันต่อมาโทโมะไม่ได้เห็นหน้าทอร์ชอีกเลยไม่รู้ว่าหายไปไหนเหมือนกัน
 
วันนี้มีการอบรมนักศึกษามหาลัยเลยแลดูจะคึกคักเป็นพิเศษเมื่อเหล่าวิทยากรมาถึง สาวๆนักศึกษามากมายล้วนคลั่งไคล้ได้ปลื้มกับวิทยากรสุดหล่อจนลืมเรื่องจะที่จะฟังกันไปหมด
 
“จริญญาเข้าใจไหมครับ”วิทยากรสุดหล่อเอ่ยถามอย่างจงใจทั้งที่แก้วตั้งใจฟังเป็นอย่างดี ร่างบางออกจะงงๆเล็กน้อยแต่คนข้างๆจะออกแนวไม่พอใจมากกว่า
 
 
ฮึ เสน่ห์แรงจังนะ
 
 
“เข้าใจค่ะ^^”ร่างบางเอ่ยตอบพอเป็นพิธีก่อนที่วิทยากรคนนั้นจะหันกลับไปบรรยายต่อ
 
“คิดว่าหล่อนักเหรอไง”ร่างบางหันควับไปตามต้นเสียงก่อนจะอมยิ้มน้อยๆกับท่าทีที่แสดงออกโดยไม่รู้ตัวของร่างสูง
 
“ขำอะไร”เอ่ยถามทั้งที่สายตาจดจ้องอย่างจะกินเลือดกินเนื้อวิทยากรหนุ่มที่จ้องจะส่งสายตาให้กับใครบางคนแถวนี้
 
 
 
 สัมผัสได้รวดเร็วจริงนะ ไม่ได้มองฉันยังรู้ว่าชั้นมองนาย
 
 
 
“ชิ”ร่างบางจิ๊ปากเล็กน้อยแล้วหันไปฟังต่อ
 
 
 
              .........................................................................................................
 
 
 
หลังจากฟังบรรยายเสร็จแก้ว โทโมะ เขื่อน เฟย์ ก็ลงไปพักทานข้าวกัน เขื่อนเฟย์ผู้รู้หน้าที่ก็แยกกันไปอยู่ 2 คน ส่วนแก้วกับโทโมะตอนนั่งอยู่โซนที่พักนักศึกษา ก่อนจะมีชายแปลกหน้าผู้ไม่รับเชิญเข้ามา...
 
“อ้าว สวัสดีครับจริญญา^^”วิทยากรร่างสูงตรงเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับแก้วและโทโมะ ใบหน้าที่นิ้แย้มของร่างสูงที่ได้อยู่กับร่างบางเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง
 
 
  ใครเชิญว่ะ
 
 
“อาจารย์ เรียกแก้วก็ได้ค่ะ”แก้วยิ้มให้พร้อมเอ่ยทักพอเป็นพิธีเมื่อเห็นทีท่าไม่พอใจของอีกฝ่ายมองอยู่
 
“เรียกฉันว่าพี่ต้นแล้วกันนะ เอ่อ พี่ขอนั่งคุยด้วยได้ม่ะแก้ว”ต้น กล่าวทักทายเพียงแค่แก้วไม่แม้แต่จะมองโทโมะที่ยังนั่งอยู่ด้วยซ้ำ
 
 
 
ไอ้หน้าหม้อ
 
 
 
 “เอ่อ..”ร่างบางเหลือบตามองโทโมะเล็กน้อย ก่อนที่ต้นจะแสร้งทำเป็นทักโทโมะขึ้นตามมารยาท
 
“อ้าว..นายใช่ที่ชื่อโทโมะหรือเปล่า”
 
“จำเป็นต้องรู้?”เอ่ยตอบกลับอย่างยียวนทำเอาอีกฝ่ายเสียหน้าเล็กน้อย
 
หมับ!
 
เฮือกกกกกกกก!
 
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือหนาวางลงบนตัก
 
   กระโปรงนักศึกษาแสนสั้นเผยให้เห็นขาเรียวขาวของเจ้าของผู้ใส่...ผู้หญิงที่ใครหลายคนต้องการครอบครอง
“
นั่งดีๆสิกระโปรงเธอมันสั้นเดี๋ยวจะถูกพวกถ้ำมองมันส่องเอา...ฉันหวง”ก็กระโปรงที่ร่างบางใส่มันอยู่ทุกวันทำให้โทโมะไม่ค่อยชอบใจนัก
 
 
น้ำท่วมเหรอไงใส่ซะสั้นขนาดนี้ ฉีกออกเลยดีกว่ามั๊ย!
 
 
“อ่า เอ่อ..คือ><”ร่างบางอายม้วนกับคำพูดถึงแม้จะไม่รู้ว่าหวงจริงๆหรือแค่ต้องการประชดวิทยากรรูปหล่อก็ตาม
 
 
        มือหนายังคงวางอยู่บนตักของแก้วปกปิดให้ขณะที่ร่างบางนั่งอยู่ และที่ทำแบบนี้เพราะดันเหลือบเห็นไอ้โรคจิตนั่นมันมองอยู่นี่ถ้าไม่จ้องสายตาของต้น  โทโมะคงจะไม่รู้ว่าร่างบางกำลังถูกคุกคามทางสายตา
 
“โทโมะ นี่เป็นห่วงเพื่อนจริงนะ”ต้นแค่นยิ้มให้อย่างโมโหที่ถูกตีแสกหน้า
 
“ไม่หรอก..ไม่ห่วงหรอกเพราะไม่ใช่เพื่อน...ขอตัวนะ!”ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้โต้ตอบมือหนาก็ฉุดมือบางของแก้วขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินโอบเอวออกไปต่อหน้าต่อตาต้น สร้างความคับแค้นใจให้วิทยากรรูปหล่อคนนั้นเสียเหลือเกิน
.
.
.
 
“เอ่อ โทโมะ ปล่อยได้แล้ว”แก้วอ้อมแอ้มเมื่อถูกสายตาของโทโมะที่ส่งมาหามันแทบเผาจนแก้วแทบหลอมละลาย
 
“ขาดแคลนเงินเหรอ ถ้าไม่มีบอกฉัน...แล้วไปซื้อผ้ามาต่อกระโปรงซะหรือไม่ก็เผาทิ้งแล้วซื้อใหม่ไปเลย”น้ำเสียงกระแทกกระทั้นเชิงประชดเล็กน้อยทำเอาแก้วหน้าเหวอไปอย่างเสียไม่ได้
 
“อะไรเล่า - -  ทำไมอ่ะ นาย..หวงเหรอ^^”ร่างบางแกล้งพูดยั่วยวนอารมณ์ของอีกฝ่ายเล่นๆ
 
“เสื้อรัดๆกระโปรงสั้นๆขาวๆใครๆก็ชอบ แต่ขอโทษนะ พอดีฉันไม่ต้องการจะแบ่งปัน”ร่างสูงว่าแล้วพลางเดินหนีหลบสายตาซุกซนของแก้วเสียเอง ร่างบางดูจะอึ้งน้อยๆกับคำพูดที่หวานแต่ไม่เลี่ยน
 
 
ไม่มีน้ำตาลเลยจริงๆ><
 
 
 
          ..........................................................................................................
 
 
 
    หลายวันมานี้แก้วได้แต่คิดทบทวนตัวเองอยู่หลายครั้ง ไม่รู้ว่าฐานะของเธอกับโทโมะจะเรียกว่าอะไรดี เพื่อนเหรอ...คงไม่ใช่แล้วล่ะ  แฟน...ไม่ชัดเจนพออ่ะ   บางทีโทโมะอาจจะกำลังเล่นๆกับเธอก็ได้ ไม่อย่างนั้นเค้าคงต้องพูดแล้วล่ะ
 
“อืม”แก้วรับโทรศัพท์เสียงอ่อยเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร
 
“ทำไมทำเสียงอย่างนั้น”ปลายสายเอ่ยถามออกจะไม่พอใจเล็กน้อย
 
“เปล่า”
 
“เป็นอะไร”
 
“เปล่า”
 
“แก้ว!!อย่ามาเฉยชาใส่ฉันบอกมาว่าเป็นอะไร”โทโมะเริ่มรู้สึกหัวเสียเมื่อได้ยินแต่ประโยคซ้ำซากจากแก้ว
 
“ก็บอกว่าเปล่าไงเล่า! อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะโทโมะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!!”ร่างบางตะคอกกลับอย่างสุดทนกับความไม่ชัดเจน
 
 
 
 นายหวง นายหึง แต่นายไม่เคยพูดให้ฉันได้รับรู้ หรือไม่ทั้งหมดฉันอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียว!!
 
 
 
แก้ววางสายไปพร้อมกับการปิดเครื่องทำเอาอีกอีกฝ่ายแทบเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง
 
“โธ่เว้ย!”
 
  
เธอเป็นบ้าอะไรฮะ! ได้...
 
 
และเพียงไม่กี่อึดใจ
 
ปังๆๆๆ
 
“แก้ว เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!”ร่างสูงวายอยู่หน้าห้องแก้วที่ยังร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ
 
 
  ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจทั้งฉันและนายจริงๆ
 
 
“โทโมะ!นายกลับไปเดี๋ยวนี้นะ”แก้วเอ่ยปากไล่ทั้งที่ยังอยู่ในห้อง
 
“ถ้าเทอไม่เปิดฉันจะพังเข้าไป เธอรู้ดีแก้วว่าไม่มีอะไรขวางฉันได้ ฉันจะนับ 1-3 นะ 1”
 
“2”
 
“3...”
 
“อื้ออ...ปล่อย อือ ฮึก”ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างสูงก็จู่โจมจูบไม่เปิดโอกาสให้ร่างบางได้พูดอะไร เพราะรู็ดีว่ายังไงแก้วก็ต้องเปิดประตู
 
เพี๊ยะ!
 
 
“เลิกทำบ้าๆแบบนี้ซักที”แก้วตวาดใส่หน้าโทโมะพร้อมรอยแดงที่ฝากไว้บนใบหน้าหวาน
 
“ฉันทำแล้วเทอไม่ชอบหรอไง บอกมาสิว่าเป็นอะไร ถึงได้ทำตัวงี่เง่าใส่ฉัน”
 
“...........”
 
“บอกมา!!”โทโมะบีบข้อมือแก้วด้วยอารมณ์พาไปไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ็บตัว
 
“ฉันเจ็บ!”แก้วว่าแล้วพลางบิดข้อมือตัวเองออก
 
หมับ!
 
“บอกฉันมาแก้ว”โทโมะดึงแก้วเข้าไปกอดแน่นแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนคนในอ้อมกอดได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างขัดขืน
 
“ฮึก...ปะ ปล่อย”น้ำตาที่ซึมผ่านเสื้อทำให้รู้ดีว่าคนในอ้อมกอดไม่พอใจเขาอยู่เป็นแน่
 
“ถ้าเทอไม่พูดฉันก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร นะ..บอกฉันหน่อย ให้คนโง่อย่างฉันรับรู้สิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่ได้ไหม”โทโมะเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างคนจนปัญญา งอนเรื่องอะไรก็ไม่รู้ก็บอกไปแล้วว่าง้อไม่เป็น...
 
“ฮึก..”
 
“นะ...”ร่างสูงคลายอ้อมกอดและเดินถอยหลังไปนั่งลงบนเตียงพร้อมทั้งลากมือบางของแก้วตามมาด้วย มือหนาทั้ง 2 ข้างรั้งเอวบางเข้าหาแล้วซบหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบของร่างบาง ในนาทีแรกแก้วออกจะขัดขืนเล็กน้อยแต่ร่างสูงรัดตัวเขาแน่นซะยิ่งกว่าอะไรดี
 
“ปล่อยนะ”แก้วพยายามดันตัวออก
 
“ขอโทษนะ...ฉันรักเธอ”จู่ๆนึกอยากจะพูดก็พูดขึ้นมาซะงั้น
 
“อะ...-///////-อะไรนะ”
 
“เทอคงจะเคลือบแคลงในตัวฉันใช่มั๊ย ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตั้งแต่เริ่มต้นฉันรู้สึกยังไงและ...มันกลายเป็นรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
 
“...........”
 
“ถ้าการที่ฉันไม่พอใจเวลาเห็นเธอใส่กระโปรงสั้นๆแล้วมีคนมอง เวลาที่ผู้ชายคนอื่นเข้ามาจีบเธอ แตะต้องตัวเธอ เป็นห่วงเธอ หวงเธอ นั่นเรียกว่าหึงเธอ...ชั้นก็คงรักเธอแล้วล่ะแก้ว”
 
...................................................................................................................................................................................