Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 

“นะ..นายรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆหรือนายแค่...”

 

“ฉันพูดเพราะฉันรู้สึกจริงๆ เธอก็รู้ฉันไม่เคยโกหกเธอ”ร่างสูงเงยหน้าขึ้นสบตากับแก้วแล้วดึงให้ร่างบางลงมานั่งตัก อีกฝ่ายจ้องตากลับอย่างอยากค้นหาคำตอบจากแววตาที่(เคย)เฉยชา ตอนนี้มันดูอ่อนโยน อ่อนหวาน จนแทบละลาย

 

“.........”

 

“ตาเธอแล้วเด็กน้อย!บอกมาสิว่าเธอ..รู้สึกยังไง”ร่างสูงคาดคั้นเอาคำตอบ  ร่างบางรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าพอจะพูดขึ้นมาจริงๆปากก็ดันไม่ไปซะงั้น

 

“อ่ะ”ร่างบางร้องเบาๆเมื่อจมูกโด่งของร่างสูงกดลงบนแก้มนุ่มของเทออย่างถือวิสาสะ

 

“ว่าไง ว่าไง๊ สาวน้อย^^”แกล้งเขย่าตัวคนในอ้อมกอดเล็กน้อย คำพูดติดทะเล้นที่ไม่ได้เห็นบ่อยๆนักของโทโมะทำให้แก้วอมยิ้มน้อยๆ

 

“เอ่อ..มะ ไม่รู้><”

 

จุ๊บ

 

จุ๊บ

 

จุ๊บ

 

ร่างสูงพรมจูบไปตามท่อนแขนขาวของแก้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้

 

 

ไม่พูดเหรอ?เดี๋ยวโดนแน่...

 

 

“ง่า~โทโมะอย่าแกล้งสิ ปล่อยน้า ฮะๆ...><พูดแล้วๆ”ต้อนจนคนบนตักจนมุมจนได้

 

“......”

 

“นายมันเหมือนหมาบ้าที่สุด เมื่อก่อนนายไม่เป็นแบบนี้”

 

“เหรอ?แล้วฉันเป็นแบบไหนล่ะ”

 

“นายนะเย็นชา ถามคำตอบคำ ไม่เหมือนตอนนี้เลย”

 

“แล้ว..ตอนนี้เป็นไงอ่ะ”

 

“โรคจิต ชอบฉวยโอกาส ลามกแล้ว...”

 

“แล้วรักมั๊ย!^^”คนพูดทำหน้ายิ้มระรื่นส่วนคนตอบนั่งนิ่งไปพักใหญ่  ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้ว....

“

"รักสิ! รักมานานแล้วด้วย”ร่างบางก้มหน้างุด แต่ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างพอใจในคำตอบ ก่อนจะเชยคางสาวน้อยตรงหน้าขึ้น

 

“อะไรนะ ไมได้ยินเลย พูดงึมงำยู่คนเดียวอ่ะ ดังๆหน่อย”แกล้งเหย้าแหย่ให้คนบนตักเขินแทบบ้า

 

“รักนาย พอใจยัง!! รักมานานแล้วด้วย ชัดมั๊ย!”

 

“คบกันนะ!”คำพูดที่ร่างบางต้องการที่จะได้ยิน บัดนี้มันคงเป็นจริงแล้วใช่มั๊ย

 

“อือ...”ร่างบางลากเสียงในลำคอแทนคำตอบ ก่อนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

“โทโมะ! ที่วันนั้นนายบอกว่าถ้านายยอมไปเที่ยวสวนสนุกกับฉันแล้วต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ตกลงมันคืออะไรเหรอ?”ร่างบางค้างคากับเรื่องนี้มาหลายวัน จนเพิ่งนึกขึ้นได้

 

“อยากรู้เหรอ? แน่ใจนะว่าให้ได้”ร่างสูงตอบแกมอมยิ้ม

 

“ชั้นสัญญาไปแล้ว ทำได้อยู่หรอกน่า บอกมาเร็วๆเหอะ”

 

 

ทำหน้ามีเลศนัยตลอด (นี่จะยอมถอยไปหรือให้ชั้นกอด)<<<เริ่มไม่เกี่ยว^[+++]^

 

 

“งั้น...จูบฉันสิ”

 

O_O!! ร่างบางตาโตกับข้อแลกเปลี่ยนของร่างสูง นี่นายเพิ่งคิดออกเมื่อกี๊หรือคิดไว้ตั้งแต่วันนั้นแล้วเนี่ย ไอ้ลามกเอ๊ย

 

“อะ...= = ไอ้บ้า ไม่เอา”ร่างบางปฏิเสธพัลวัน ไม่ใช่ว่าไม่เคยจูบกับโทโมะซะเมื่อไหร่ เพียงแต่ไม่เคยจูบก่อนต่างหากเล่า

 

“เรื่องอะไรล่ะ เธอสัญญาแล้ว จูบเร็ว!”

 

“ไม่เอานะ โทโมะ ฉันไม่เล่น”ร่างบางส่ายหัวยกใหญ่กับแววตาเจ้าเล่ห์นั่นมือหนาเกาะกุมเอวบางยึดไว้จนลุกหนีไม่ได้

 

“จะเอา!!”คำพูดแสนสั้น ที่ใครหลายคนฟังแล้วคงจะ...คิดไปถึงไหนต่อไหน

 

“อือ..โทโมะให้ตายสิ นายมัน...”แก้วเม้มปากเน้นอย่างจนใจก่อนจะประทับรมฝีปากลงอย่างรวดเร็ว...แต่เรื่องมันคงไม่จบง่ายนะสิ ร่างสูงพลิกตัวร่างบางมานอนราบเรียบก่อจะฝากรอยรักไว้ตามลำคอขาว อีกฝ่ายตาโตด้วยความตกใจที่ถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว

 

“โทโมะ นายขี้โกงฉันอ่ะ”แก้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เพื่อเรียกคะแนนความสงสาร

 

“อือ แก้ว ฉันรักเธอ”เหมือนทุกอย่างหยุดลงแค่คำว่ารัก ร่างบางเริ่มโอนอ่อนต่อแรงชักนำที่เร่งเร้าเทอเสียเหลือเกิน

.

.

.

 

“อือ โทโมะ ฉะ ฉัน ยัง ฮึก เจ็บอยู่”ร่างบางเอ่ยบอกเสียงสั่นเครือ มือบางกอดรัดไปทั่วกายคนด้านบน

 

“แก้ว..ฮึก เธอ อือ เดี๋ยวก็หายเจ็บนะคนดี”ร่างสูงพูดปลอบปะโลมแล้วก้มลงจูบขมับที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของคนใต้ล่าง  มือหนาไล้ไปทั่วผิวกาย...

 

“ฮึก..ฉันจะ...เจ็บ โทโมะ เบาๆหน่อยได้ไหม”ร่างบางน้ำตาซึมเพราะมันเป็นแค่ครั้งที่ 2 ฉะนั้นร่างกายของแก้วยังไม่เคยชินดีสักเท่าไหร่

 

“เด็กน้อย ขอโทษนะ”ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมผ่อนแรงการกระทำ ทำร่างบางรู้สึกผ่อนคลายและโอนไหวตาม

.

.

.

 

 2 ร่างที่หลับใหลอยู่บนเตียงนุ่ม เปลือกตาปิดสนิทอย่างเหนื่อยอ่อน  ร่างบางยีตาเมื่อแสงแดดส่องเข้าถึงก่อนจะรู้สึกหนักๆที่เอวเพราะถูกร่างสูงพาดแขนไว้  แก้วทอดสายตามองคนที่หลับตาพริ้มบนเตียงอย่างหลงใหล  ก่อนจะควานหาผ้าขนหนูผืนสั้นมาพันรอบกาย  การขยับตัวทำให้คนที่หลับใหลตื่นขึ้น

 

“อือ...ตื่นแล้วเหรอ”ร่างสูงงัวเงียถามก่อนจะยันกายขึ้นและหาชุดคลุม คลุมกาย

 

“ถ้าไม่ตื่นแล้ว จะลืมตาเหรอ นายนี่ถามอะไรแปลกๆนะ^^”ร่างบางหัวเราในลำคอเล็กน้อย สะใจที่ได้แกล้งกวนคนลามกอย่างเขา

 

 

  ฮะๆ สมน้ำหน้า ไอ้ลามก><

 

 

“กวนเหรอ? อยากโดนดีใช่ม่ะ”โทโมะตอบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนแก้วเบือนหน้าหนก่อนจะจู่โจมหอมแก้มคนที่กวนเขาเมื่อครู่ และ...

 

 

 

กวนๆๆๆๆแต่กวนได้น่ารักมาก><

 

ปัง!!!

 

เสียงประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับการมาของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

 

“ฮึ รักกันมากนักเหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

 

“ทอร์ช/ไอ้ทอร์ช”แก้วกับโทโมะพูดขึ้นด้วยความตกใจ ร่างบางกระถดร่างกายหนี ร่างสูงจึงดันตัวแก้วไปทางด้านหลังเพื่อป้องกัน

 

“ตอนแรก ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอนอนกับมันแล้ว แต่..เฮอะ วันนี้ได้มาเห็นกับตาตัวเองฉันเลยรู้ ฉันไม่น่าโง่ไปหลงรักผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอเลย ฮึ”ทอร์ชร่ายยาวทำให้แก้วเหมือนถูกตบหน้าอย่างจัง

 

เพี๊ยะ!

 

 ร่างบางลุกขึ้นเดินมาตบหนาทอร์ชอย่างแรงจนอีกฝ่ายเลือดซึมออกมุมปาก

 

“นายมันเลว นายทำร้ายโทโมะ ทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรให้นาย!”แก้วตวาดลั่นอย่างโกรธแค้นใส่หน้าทอร์ช

 

“ฮึ ใช่ฉันมันเลวแต่เพราะฉันรักเธอไงล่ะ ฉันถึงยอมเลว แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วในตอนนี้...ในเมื่อเธอนอนกับมันไปแล้ว และเผอิญว่าฉันไม่ชอบของเหลือที่ถูกใช้งานแล้วอย่างเธอ!!”ทอร์ชตะคอกใส่แก้วอย่างเหยียดหยาม ร่างสูงที่ทนฟังอยู่นานกำหมัดแน่นอย่างโมโหก่อนจะที่หมัดนั้นจะกระแทกสู่หน้าทอร์ชเต็มแรง

 

“แกมันไอ้หน้าตัวเมีย ดูถูกผู้หญิง เขาไม่เอาแก แกก็กร่านด่าว่าเขาเสียๆหายๆเป็นลูกผู้ชายนะ เขาไม่ลอบกัดแบบนี้หรอก!”

 

“เฮอะ  ทำไมติดใจลีลาเร่าร้อนของแก้วเหรอไงถึงได้ออกโรงปกป้องกันขนาดนี้ รู้มั๊ยแก้ว เธอนะมันเซ็กซี่ไปทุกสัดส่วน จนทำให้ครั้งหนึ่งฉันหลงเทอหัวปักหัวปำ แต่ฉันก็ยังไม่ได้ลิ้มลอง ฮึ ชั้นไม่น่าปล่อยผ่านจนเธอเสร็จมันเลย”

 

“ทอร์ช นายจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว นายคนเดิมหายไปไหน ฮึก..”ร่างบางน้ำตารื้นเมื่อนึกถึงภาพทอร์ชที่เคยอ่อนโยน เป็นเพื่อนเล่นของเทอ ที่ตอนนี้มันไม่เหลือเค้าคนเดิมอีกเลย

 

“กลับไปซะ ไอ้ทอร์ช”ร่างสูงเอ่ยปากไล่อยากให้เรื่องมันจบเสียที

 

“ฮึ ฉันมาถึงที่นี่แล้วคิดว่าชั้นจะกลับง่ายๆอย่างนั้นเหรอ”ทอร์ชว่าแล้วหยิบปืนที่เหน็บไว้ด้านหลัง ปลายกระบอกจ่อมาที่ร่างของแก้วกับโทโมะ เมื่อเห็นดังนั้นโทโมะจึงรีบดันตัวแก้วเบี่ยงไปทางด้านหลังเขาเพื่อหลบวิถีกระสุน

 

“ทอร์ช นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะ”แก้วร้องห้าม ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

 

“กลัวมันจะตายเหรอไง มันตายก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เทอก็หาผัวใหม่ได้นี่แก้ว!”ทอร์ชกระแทกกลับอย่างสะใจในขณะที่โทโมะมองหน้าเขานิ่งๆ

 

“นายมันหยาบคาย ทอร์ช ถ้านายยิงเขาฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่”

 

“ฮะๆ อย่างเทอจะมีปัญญามาทำอะไรฉัน แค่ฉันยิงมัน ฉันก็ไม่ปล่อยเธอไว้เหมือนกัน อยากจะรู้นักว่าตัวเธอมันมีอะไรดีๆบ้างๆ”ทอร์ชยิ้มหยันให้กับโทโมะและพูดจาโลมเลียแก้ว

 

“ไอ้ทอร์ช!!แกอย่ามายุ่งกับแก้ว”ร่างสูงเดือดดาลเมื่อได้ยินสิ่งที่ทอร์ชพูดกับแก้ว

 

“อะไรว่ะ แบ่งๆกันกินดิ แกจะกินคนเดียวเลยเหรอไงฮะ”

 

“.......”ร่างสูงขบฟันแน่นอย่างเคียดแค้น

 

“เตรียมตัวหา.ผัวใหม่ได้แล้วแก้ว ฮึ”ทอร์ชิ้มเหยียดให้แล้วเล็งปืนไปทางโทโมะทันที

 

“อย่านะ!”

 

“เฮ้^^แก้ว วันนี้เรา....o[__]O”เฟย์ที่มาพร้อมกับเขื่อน เปิดประตูมาเห็นแก้วกับโทโมะที่อยู่ในชุดคลุมก็อึ้งพอแล้วก่อนจะตาค้างเมื่อเห็นว่าทอร์ชถือปืนอยู่

 

“เฮ้ย ทำอะไรนะ ไอ้ทอร์ช หยุดนะ!!”เขื่อนทะยานตัวเข้าหาทอร์ชทันที เขื่อนล็อคแขนทอร์ชไว้แล้วแตะปืนทิ้งทันที

 

“เฟย์! โทรเรียกตำรวจเร็ว  เฟย์!”เขื่อนตะคอกเสียงดังเมื่อเห็นว่าเฟย์ยืนอึ้งอยู่

 

“อะ..จะๆ ทะๆโทรศัพท์ อยู่นะ ไหนๆๆ”เฟย์ลนลานด้วยความกลัวแล้วรีบโทรศัพท์แจ้งตำรวจทันที

 

“ไอ้เขื่อนปล่อยกู!”ทอร์ชโวยวายพร้อมดีดดิ้นจนหลุดจาพันธนาการของเขื่อน เขื่อนเลยโนต่อยเต็มแรงจนหน้าหัน

 

“เขื่อน!”แก้วอุทานอย่างตกใจ

 

“ไอ้โทโมะแกตาย”ทอร์ชเอื้อมมือไปคว้าปืนมาได้และกำลังเล็งยิงไปทางโทโมะ แต่ถูกเขาคว้ามือไว้เสียก่อน

 

“แก มันไอ้โง่!”โทโมะเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มหยันอย่างนึกสมเพช ก่อนที่ตรวจะมาถึง

 

“หยุดนะคุณทอร์ช พวกเราได้รับการร้องทุกข์จากคุณพรปวีร์ว่าคุณพกอาวุธและบุกทำร้ายร่างหายผู้อื่นเราะฉะนั้นผมของจับคุณ!นายตำรวจพูดพร้อมยกปืนเป็นการขู่ทอร์ชอีกฝ่ายจึงต้องจำยอมอย่างจนมุม

 

“ใส่กุญแจมือ!!”นายตำรวจสั่งลูกน้องก่อนที่ทอร์ชจะถูกพาตัวออกไป

 

“เรียบร้อยแล้วนะครับ^^”นายตำรวจเอ่ยบอก

 

“ขอบคุณครับ”โทโมะตอบด้วยสีหน้าไม่พอใจสักเท่าไหร่

 

“ขอบคุณนะคะ”แก้วเอ่ยบอกนายตำรวจ

 

“คุณตรวจ ยังไม่กลับอีกเหรอครับ!”โทโมะเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นว่านายตำรวจหนุ่มคนนั้นยังจ้องแก้วไม่เลิก

 

 

  ที่บ้านไม่มีเมียให้มองเหรอว่ะ มองเมียชาวบ้านอยู่ได้ จบจากไอ้ทอร์ชยังจะมีตำรวจอีก โมโหโว้ยยย!!

 

 

“โทโมะ!”แก้วกระตุกมือโทโมะเบาๆ

 

“เอ่อ..ไม่เป็นอะไรกันนะครับ คือผมจะขอสอบปากคำด้วย”นายตำรวจเข้าใจความหมายของโทโมะเป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายไม่พอใจ  ไม่บอกก็พอจะรู้ว่าทั้งคู่ผ่านศึกอะไรกันมา เพราะรอยรักรอบคอและแผ่นอกขาวของร่างบางยังประปรายอยู่ไม่น้อย

 

 

โฮ้ย!!ตำรวจอิจฉาครับ><

 

 

“งั้นผมกับแฟนของแต่งตัวก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไปโรงพัก”ร่างสูงพูดตัดบทแล้วดันตัวแก้วเข้าห้องแต่งตัวทันที อีกฝ่ายได้แต่หน้าแดงด้วยความอับอาย ในขณะที่คุณตำรวจก็ยังอึ้งไม่เลิก

 

“เอ่อ..เขื่อน นี่เราไม่ได้อยู่ในสายตาเค้าเลยเหรอ”

 

“คงงั้น..เฟย์เราลงไปรอข้างล่างกันเหอะ เอ่อ คุณตำรวจเชิญครับ”เขื่อนแกล้งแซวนายตำรวจหนุ่มเล็กน้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะทำหน้าเหลอหลาแล้วเดินตามออกไป

 

...........................................................................................................................................

หลังจากทั้งหมดไปให้ปากคำที่โรงพักกันมาเรียบร้อยแล้วก็กลับมาที่บ้านแก้วอีกครั้ง

 

“โทโมะ^^ เอ่อ..พวกนายไป...เอ่อ..อื้ม กันตอนไหนอ่ะ”เฟย์เอ่ยถามด้วยสีหน้าอายๆก่อนจะสำทับด้วยเขื่อน

 

“นั่นดิ คบกันแล้วเหรอ ไม่บอกเพื่อนเลย ใจร้ายว่ะ”

 

“เออ จบมั๊ย หรือที่พวกแกเห็นยังไม่ชัดพออีก”โทโมะตอบอย่างตัดรำคาญ

 

“ยัยแก้วล่ะ ไปไหนแล้ว”เขื่อนเอ่ยถามเพราะตั้งแต่เข้าบ้านมาแก้วก็หายไป

 

“ฉันอยู่นี่”แก้วเดินมาพร้อมกับขนมในจาน เฟย์ดี๊ด๊ายกใหญ่ก่อนจะกินขนมตุ๊ยๆ

 

“มานั่งนี่สิ”โทโมะคว้าข้อมือแก้วให้นั่งลงตรงหว่างขาของเขาแล้วรวบเอวไว้ อีกฝ่ายอึกอักด้วยความเขินเล็กน้อยก่อนจะเอนตัวพิงกับแผ่นอกแข็งแรงของร่างสูง

 

 

 โหย  หน้าร้อนไปหมดแล้ว โทโมะทำอะไรไม่รู้อ่ะ><

 

 

“โอ๊ย!หวานเลี่ยนอ่า นี่ถ้าพวกฉันไม่เข้าไปมีหวัง แกเป็นม่ายแน่ยัยแก้ว”เขื่อนพูดแขวะแก้วที่นั่งอมยิ้มอย่างสบายใจในอ้อมอกของโทโมะ

 

“เขื่อนอ่ะ ยัยแก้วยังไม่แต่งงานสักหน่อย”เฟย์ตอบกลับทั้งที่ยังเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก

 

“แล้วเฟย์อยากแต่งมั๊ยล่ะ เดี๋ยวเขื่อนจะให้แม่ไปขอนะๆ ๆ><”

 

“บ้า><”เฟย์อายม้วนมือเล็กทุบไหล่เขื่อนเบาๆ โทโมะส่ายหน้าระอาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจคนให้อ้อมกอดที่นั่งเล่นเกมในมือถือคู่ใจ

 

“คิกๆ><”แก้วหัวเราะเบาๆที่เล่นชนะอยู่คนเดียวจนถูกร่างสูงปราม

 

“เล่นอะไรนะ สนใจกันหน่อยก็ได้”แก้วหันควับไปมองทันที

 

“สนสิ สนอยู่ทุกวัน><”พูดเองเขินเองร่างสูงยีหัวเบาๆด้วยความเอ็นดู อีกคู่ที่ว่าหวานแล้ว เจอคู่นี้เข้าไปแทบอ้วกกันเลยทีเดียว

..................................................................................................................................................................................

 จะจบแล้วอ่ะ><

 คิกๆ^^