Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 

3 วันต่อมา

 

ตึ๊ด!!!!!!! ตึ๊ด!!!!!

 

“ฮะ...ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันนะ!”ร่างบางโวยวายอยู่กับตัวเองคนเดียวเมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายสาย

 

 

   รู้สึกเป็นห่วงจัง?

 

.

.

.

 

ร่างสูงเลี้ยวรถมาจอดที่ซุปเปอร์ใกล้บ้านเพื่อนหาซื้ออาหาร ทันทีที่ก้าวลงจากรถ

 

เอี๊ยด!!!!!

 

       สปอร์ตดำคันหรูก็พุ่งทะยานสู่ตัวเขาและในวินาทีที่จะกระแทกเครื่องสู่ตัวร่างสูงเจ้าของรถคนงามก็หักพวงมาลัย แค่เฉี่ยวๆพอเป็นพิธี

 

“เฮ้ย!อะไรกันว่ะ”โทโมะตะโกนไล่หลังรถสปอร์ตที่ลับไปแล้ว ก่อนจะเดินเข้าซุปเปอร์ไป

 

“วันซวยจริงๆ!”ร่างสูงเดินบ่นกระปอดกระแปดระหว่างการเลือกซื้ออาหารแล้วเดินกลับมายังลานจอดรถแลดูเงียบผิดปกติ ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งจากทางด้านหลัง น่าแปลกนะทั้งที่ยังไม่มืดเลยแต่ลานจอดรถดูเงียบเป็นพิเศษ

 

หมับ!

 

มือหนาจากชายฉกรรจ์คนนึงตรงเข้าคว้าไหล่ของโทโมะไว้

 

“พวกแกเป็นใคร!!”ร่างสูงเอ่ยถามสีหน้าเรียบเฉยไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด

 

“เป็นคนที่จะมาสั่งสอนแกไงล่ะ ฮ่าๆ”ชายฉกรรจ์ 1 ใน 3 พูดกลั้วหัวเราะ

 

“ฮึ! ทำไมไม่ให้มันมาเจอกับฉันตัวต่อตัวล่ะ ไอ้ทอร์ชนายแกนะ”

 

 

          เพราะโทโมะไม่ใช่คนโง่ ถึงเข้าจะไม่ค่อยพูดกับใครซักเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่เคยมีศัตรูที่ไหนนอกจากทอร์ชศัตรูคนแรกเมื่อวานนี้ แล้วไอ้ที่มีคนสะกดรอยตามนะคิดเหรอว่าไม่รู้  เพราะถ้าไม่รู้ก็คงตกใจกับสถานการณ์แบบนี้เหมือนกันแต่ที่ยังนิ่งเฉยได้ขนาดนี้เพราะรู้ตัวก่อนแล้วว่ามีคนตามมา  เส้นทางที่จะตรงไปหาร่างบางเลยตรงเปลี่นเส้นทางเพราะถ้าเกิดไอ้พวกที่ตามมาทำร้ายแก้วไปด้วยเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง

 

   

     ฮึ ไอ้ทอร์ช ไอ้หมาลอบกัด

 

 

“เก่งนี่หว่า โทโมะ!นายนี่..เฮอะ”ทอร์ชเอ่ยขึ้นพร้อมการปรากฏตัวจากหลังเสากลั้วหัวเราะในลำคอนิดๆ

 

“คิดว่าฉันโง่นักเหรอไง ฮึ”

 

“ก็ดี๊! ฉันจะได้ไม่อ้อมค้อม อย่างแกนะไม่ต้องถึงมือชั้นหรอก เฮ้ย พวกแกสั่งสอนมันหน่อย แล้วฝากบอกมันด้วยว่าอย่ามายุ่งกับแก้วอีก  .....ว่าที่ผู้หญิงของชั้น ฮ่าๆ”ทอร์ชหัวเราะอย่างยิ้มเยาะแล้วเดินออกไป

 

“แกได้ยินแล้วใช่มั๊ย!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวแบบวันนี้อีกอย่ายุ่งกับว่าที่ผู้หญิงของคุณทอร์ชอีก จัดการโว้ยพวกเรา”

 

“ฮึ!”โทโมะสบถในลำคอเบาๆก่อนจะเข้าต่อสู้กับชายฉกรรจ์ 3 คน และในนาทีที่ร่างสูงกับลังจะเพลี่ยงพล้ำ

 

ปัก!

 

       ท่อนไม้ขนาดใหญ่ถูกฟาดเข้าที่ท้ายทอยของโทโมะสุดแรงจนร่างสูงทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นของเหลวใสสีแดงไหลอาบทั่วไปหน้าหวานก่อนจะถูกฟาดซ้ำเข้าที่ตามตัว และสติที่กำลังดับวูบ…….

.

.

.

 

“โทโมะ...ฮึก..นะ..นายฟื้นสิ”เสียงสะอื้นไห้ของร่างบางที่นั่งกุมมือคนที่หลับไม่ได้สติรอบๆศีรษะมีผ้าพันแผลอยู่ หลังจากเหตุการณ์สงบลงแล้วที่ลานจอดรถมีคนมาพบเห็นคนบาดเจ็บนอนจมกองเลือดอยู่จึงรีบควานหาโทรศัพท์ของโทโมะแล้วโทรมาเบอร์แก้ว เท่านั้นแหละร่างบางจึงร้องไห้ฟูมฟายแล้วโทรบอกเขื่อนกับเฟย์ทันที

 

“แก้ว ใจเย็นๆนะโทโมะต้องไม่เป็นอะไรเชื่อฉันสิ”เฟย์ลูบหลังพลางปลอบใจแก้วที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด

 

“ใครทำนะ ฮึก นายนะ”

 

“โทโมะมันก็ไม่เคยมีเรื่องกับใครนี่นาถึงมันจะแอบกวนTeenเล็กน้อยก็ตาม”เขื่อนเสนอความคิดของตัวเองจึงถูกเฟย์ปรามอย่างเคืองๆ

 

 

     โทโมะเจ็บอยู่แท้ๆก็ยังไม่วายแขวะเค้า เขื่อนนี่!!

 

 

หลังจากเขื่อนและเฟย์กลับไปแล้วแก้วก็นอนเฝ้าโทโมะทั้งคืน และรอจนกว่าโทโมะจะฟื้น

 

3 วันผ่านไป

 

“อืม...โอ๊ย!”คนป่วยบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะยกมือกุมท้ายทอยและศีรษะด้วยความเจ็บปวด

 

“อือ..โทโมะ!”ร่างบางที่สลึมสลือจากการตื่นนอนตาโตทันทีที่เห็นโทโมะฟื้นขึ้น

 

“แก้ว...”เสียงเรียกแผ่วเบาเอ่ยขึ้น ร่างสูงรู้สึกดีใจที่ตื่นขึ้นมาได้เห็นหน้าแก้วเป็นคนแรก ก่อนหน้านี้รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว แต่ตอนนี้มันทุเลาลงมาเลยทีเดียว

 

 

  เฮ้อ ดีใจยังฟื้นมาเจอเธอ

 

 

“โทโมะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม แล้วใครๆทำนายบอกชั้นมาสิ!”ร่างบางรัวคำถามเป็นชุดไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้โต้ตอบเลยซักนิด

 

“อือ..เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ”ร่างสูงเลี่ยงยังไม่ตอบคำถามของแก้วแต่เปลี่ยนประเด็นไปพูดเรื่องอื่นแทน

 

“-///////////-อือ”ร่างบางพยักหน้าช้าด้วยความเขินแต่มันใช่เวลามั๊ย

 

“แล้วใครพาชั้นมาที่นี่อ่ะ”

 

“พลเมืองดีแถวนั้นโทรเข้ามาเบอร์ฉัน แล้วบอกว่านายนะ ฮึก...”แก้วทำท่าจะร้องไห้เมื่อนึกถึงสภาพของโทโมะในตอนนั้น   ร่างสูงส่ายหัวเล็กน้อยกับท่าทางเด็กน้อยนั่นก็ดึงแขนแก้วมานั่งลงบนเตียงพร้อมยันกายตัวเองขึ้นมือหนาเกาะกุมที่เอวบางแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัว

 

“อื้อ ไม่เอาน่าฉันก็ไม่เป็นไรแล้วนี่เลิกร้องไห้ได้แล้ว”ร่างสูงยีหัวแก้วเบาๆด้วยความเอ็นดู

 

“แต่..ตอบฉันมาก่อนว่าใครทำนาย บอกความจริงด้วย! เอาความจริงนะ”เพราะรู้ดีว่าโทโมะจะไม่ยอมบอกแน่ๆจึงดักคอเอาไว้ อีกฝ่ายทำหน้าเอือมๆเล็กน้อยก่อนจะยอมบอกความจริงเพียงเพราะกลัวว่า ร่างบางจะโกรธ

 

 

  แค่ไม่อยากง้อก็เท่านั้น ง้อคนไม่เป็นด้วยถึงยอมบอกหรอกนะ~

 

 

“คนที่ฉันสั่งห้ามเทอเข้าใกล้นั่นล่ะ”

 

“O_O!ทอร์ช”ร่างบางตะโกนเสียงดัง

 

จุ๊บ!

 

    ร่างสูงแตะจูบเบาๆเมื่อรู้สึกว่าเสียงของแก้วชักจะดังไปใหญ่แล้วที่นี่โรงพยาบาลนะ เดี๋ยวนางพยาบาลได้แห่กันมาหมดหรอก

 

“ชู่ว์ เบาหน่อยสิ”

 

“บอกดีๆก็ได้นี่ทำไมต้อง...ด้วยเล่า-3-“ร่างบางบอกปัดอย่างอายๆ ไม่ว่าที่ไหน ก็โดนฉวยโอกาสทุกที่ทุกเวลา

 

“ฉันจะไปคุยกับทอร์ชให้รู้เรื่อง!!!”ร่างบางทำท่าฮึดฮัดจะลุกไปเอาเรื่องทอร์ชเสียให้ได้แต่ก็ถูกคนป่วย(แต่แรงเยอะเวอร์)รั้งเอวให้กลับมานั่งท่าเดิม

 

“อย่างยุ่ง ไม่ใช่เรื่องของเด็ก!!”โทโมะกล่าวปรามด้วยความเป็นห่วงขืนปล่อยแก้วไปหาทอร์ชคนเดียวก็ถือกับว่าปล่อยกระต่ายน้อยเข้าปากสิงโตนะสิ เรื่องอะไรเล่า!

 

 

    ใครจะบ้าปล่อยเธอไป เรี่ยวแรงก็ไม่มีจะสู้เขาได้ไหมฮะ ยัย!!

 

 

“แต่จากที่นายเล่าให้ฟังทอร์ชทำร้ายนายเพราะฉัน!! เพราฉะนั้นฉันเป็นต้นเหตุและฉันก็ไม่ใช่เด็กด้วย”

 

“ฮะๆใช่สินะ เธอนะ...ไม่เด็กเลย^^”น้ำเสียงติดเจ้าเล่ห์ทำเอาอีกฝ่ายหน้าขึ้นสีจัดจ้านอย่างรู้ความหมายดีว่าเขาหมายถึงอะไร

 

“โทโมะ!!~”แก้วยกมือเตรียมฟาดหน้าโทโมะแต่ก็ถูกเขาชี้หน้า

 

“อย่านะ ฉันเจ็บอยู่นะเห็นใจกันบ้างสิ”น้ำเสียงออดอ้อนที่แก้วไม่เคยได้ยินทำให้ต้องลดมือลงอย่างเสียไม่ได้

 

“........”

 

“เอาน่าเดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง เธอไม่ต้องยุ่งเลยฉันไม่ปล่อยให้มันลอยนวลหรอกน่า”

 

“แต่....”

 

“หิว! ป้อนข้าวหน่อยสิ”คำพูดตัดบททำเอาแก้วอ้าปากค้างอย่างเถียงไม่ออกและจนปัญญาที่จะเถียงจริงๆ

 

“อะไร”

 

“นะ...”

 

 

  อย่าอ้อนได้มั๊ยเล่า>///<

 

 

“อือ.....”ร่างบางลุกขึ้นไปจัดเตรียมอาหารให้คนป่วยแถวๆนี้

 

“อื้ออ  มันร้อนอยู่อ่ะ เป่าก่อนหรือเปล่าเนี่ย”

 

“ก็เป่าแล้วอ่ะ อย่าลีลาได้มั๊ย!”เถียงกันไปมาจนกว่าจะกินเสร็จใช้เวลาไปเกือบร่วมๆชั่วโมง

 

“เฮ้อออ หมดสักที ป้อนข้าวนายนี่ยากกว่าป้อนนมดอลล่าอีก”ยัยแก้ว เทอเอาชั้นไปเปรียบกับไอ้หมาจอมแต๊ะอั๋งของเทอเร๊อะ!

 

“แต่ฉันยังหิวอยู่!!โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงติดเจ้าเล่ห์จนแก้วเหลียวหลังมามอง

 

“ยังไม่อิ่มหรอ ชั้นไปซื้อให้ใหม่เอาม่ะ”

 

“เปล่า...ไม่ได้หิวข้าว”

 

“...........”

 

 

  แล้วเมื่อกี๊ ใครมันบอกกันว่ายังหิวอยู่ = =

 

 

“ฉันหมายถึง ชั้น...หิวเธอต่างหากล่ะ”

 

 

>///////////< โทโมะ!! อ๊ากกกกกกกก

 

 

“พูดบ้าอะไรฮะ นายมันไม่เหมือนคนป่วยเลยจริงๆให้ตายเหอะ!”ร่างบางพูดขึ้นด้วยสีหน้าแดงแปร๊ดอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เอวบางจะถูกรั้งเข้าหาอีกครั้ง

 

“ฮึ่ย!”แก้วสบถในลำคอด้วยความเขินเล็กน้อย

 

 

“^^เฮ้ แก้วใจ โทโมะเป็นไง......”การมาของเฟย์มักจะไปค่อยได้รับการเคาะประตูให้คนในห้องรู้ตัวเสมอ แก้วรีบปัดมือโทโมะออกจากเอวทันที ในขณะที่เฟย์อมยิ้มน้อยๆ เขื่อนที่พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรดูจากอาการใครดูไม่ออกก็......เต็มทน

 

 

       อ้ายยย โทโมะ><มือนะมือ เขินแทนแก้วใจจัง

 

 

"เอ่อ..คือ"แก้วรีบเด้งตัวลงจากเตียงแทบจะทันที

 

 

  ไม่ทันแล้วแก้วใจ><

 

 

"โทโมะ ฉันซื้อขนมมาฝาก เอ้อ นี่เล่าให้ฟังบ้างสิเรื่องที่นายโดนทำร้ายนะ"เฟย์เอ่ยถามทั้งที่ยังง่วนอยู่กับการจัดแจงของฝาก

 

"ถามแก้วแล้วกันฉันขี้เกียจเล่า"

 

"อ่าๆแล้วเมื่อกี๊คุยอะไรกันอ่อน่าสนุกนะ"เฟย์เหย้าแหย่นิดๆพอให้แก้วได้อายและสังเกตอากัปกิริยาของโทโมะ

"ก็ถามแก้วดูสิ!"ร่างสูงบอกปัดทำเอาเฟย์ยู่หน้านิดๆกับความปากแข็งของโทโมะ

 

 

  ให้มันได้หยั่งงี้สิ

 

 

"แก้ว หน้าแกเหมือนคนอดนอนเลยนะเฝ้าไอ้โทโมะทั้งคืนเลยเหรอ?"เขื่อนพาดแขนลงบนไหล่แก้วแล้วเอ่ยถาม เขื่อนนะไม่ได้คิดอะไรหรอกแต่คนที่คิดกำลังมองตาขวางโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว

"นิดหน่อยอ่ะ"

 

 

 ยังๆๆๆๆๆไม่เอามือออกอีกไอ้เขื่อน!!!

 

 

  เฟย์ปรายตามองยังจุดหมายตามโทโมะแล้วยิ้มออกแก้มแป้น

 

 

เขื่อนเป็นแฟนชั้น ชั้นยังไม่หึงเลยนะ นี่อะไร...หึงก็บอกเค้าไปสิ อิๆคนปากแข็ง><

 

..............................................................................................................................................