Season ฤดูกาลของความรัก
9.0
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
14) The End ตอนพิเศษ ฤดูรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “ฟาง/ยัยตุ๊กแก เธอมาเอาพวกนี่ออกไปเลยนะ ก่อนที่ฉันจะอาละวาด”
“ยัยเฟย์ๆ แกปล่อยมือจากแฟนฉันก่อน เดี๋ยวป็อปกัดหัวขาดเอา” ฟางเป็นฝ่ายห้ามทัพซะเอง
“อ้าวแฟนแกเหรอยัยฟาง” แก้วถามเสียงมึนๆ
“อืม แล้วสองคนนี้ใคร อ๊ะ พี่...เคยมาที่ร้ายฟางนี่” ฟางมองหน้าโทโมะ
“พี่โมะ แฟนแก้วเอง”
“ปล่อย”
ป็อปปี้ตวาดเสียดังจนเฟย์สะดุ้มตกใจเผลอปล่อยมือที่จับแขนชายหนุ่มเอาไว้ออก
“เอ่อ ใจเย็นก่อนนะ”
“ยัยฟาง ฉันอยากได้แฟนแกมาเป็นแบบวาดรูปอ่ะ ช่วยพูดหน่อยน้า”
“เอ่อ....” ฟางลากเสียงยาว พลางหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มที่กำลังอยู่ในอาการไม่สบอารมณ์
สุดขีด เธอจะตายมั้ย?ถ้าไปพูดให้ยัยเฟย์
“ว่าแต่ ยัยเฟย์ นั้นใครอ่ะ” แก้วพยักพเยิบไปทางเขื่อนอย่างสงสัย
“พี่เขื่อนแฟนฉันเอง”
“เดี๋ยวสรุป พี่เขื่อนแฟนแก พี่ป็อปแฟน ยัยฟาง พี่โมะแฟนฉัน”
“อ่าห๊ะ น้ายัยฟาง” เฟย์ยังคงไม่ลืมเรื่องเดิม
“นี่ยัยเฟย์ ทำไมแกไม่วาดรวบยอดสามคนไปเลยอ่ะ ฉันยกพี่โมะให้” แก้วพูดอย่างนึกสนุก ฟาง
รีบพยักฟหน้าสนับสนุนทันที
“จริงด้วย” เฟย์พูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ยัยบ้า อยากตายหรือไงฮะ ถอยไปเลยนะ”
ทั้งสามหนุ่มต่างก็มองแฟนสาวของตัวเองด้วยสีหน้าหวาดระแวง
“แก้วพี่ไม่เล่นนะ”
“โหพี่โมะ แค่ถอดเสื้อเอง น่า เป็นแบบให้ยัยเฟย์หน่อยนะพี่โมะ”
แก้วสาวเท้าเข้ามาใก้ล พลางรั้งชายเสื้อของชายหนุ่ม โทโมะตะครุบมือบางที่กำลังจะถอดเสื้อตัวเองเอาไว้ทันที
“พี่เขื่อนไหนพี่บอกจะเป็นแบบให้เฟย์ไง”
เฟย์ตะโกนป่าวๆใส่คนที่กำลังวิ่งหนีเธอชนิดสุดชชีวิต
“ปะ...”
ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยปากร้องขออะไร ป็อปปี้ก็จัดการจับร่างเธอกดลงกับพื้นทันที
“ฉันไม่ใช่ของสาธรณะ”
“งืดดดด” แค่เห็นสีหน้าดุจัดของปฟนหนุ่มก็ทำเอาเธอต้องปิดปากเงียบทันที
“ก็ได้ ถ้าพวกพี่ พี่และพี่ไม่ยอมเป็นแบบให้เฟย์ เราเลิกกัน ยัยฟาง ยัยแก้วด้วย”
“เฮ้ย!!” สามหนุ่มร้องออกมากับไม้ตายของสาวเฟย์
“ชิสส์”
“แฟนใครว่ะ โหดชิบ”
โทโมะกับป็อปปี้สถบไม่ขาดปาก จะมีก็แต่เขื่อนที่เงียบจนน่ากลัว แต่สุดท้ายทั้งสามคนก็ต้องมายืนอวกซิกแพค
เป็นแบบให้(นางมารร้าย)อย่างเฟย์วาดรูปอยู่ดี
“พี่ป็อปถ้าพี่ถามอีกคำเดียว เฟย์จะฉีกทิ้งแล้ววาดใหม่”เฟย์ขู่ชายหนุ่มที่ทำท่าจะห้ามเป็นรอบ
ที่50 ลังจากมาเป็นแบบให้เธอวาดรูปไปครึ่งค่อนวัน
โทโมะเองถึงจะไม่บ่นแต่สายตาอาฆาตที่จ้องมาก็ทำเอาสองสาวฟางกีบแก้ว รีบหลบฉากออกจากห้องไปตั้งแต่สิบ
นาทีแรกของการวาดรูปแล้ว
“มานี่เลยยัยแปลก”
เขื่อนจัดแจงลากร่างบางของแฟนสาวออกห่างอีกสองหนุ่มทันที ที่เสร็จสิ้นการวาดภาพ
“ง่ะ พี่เขื่อน คือ...”
“อย่าทำแบบนี้อีก”
“เฟย์แค่อยากทำงานส่งอาจารย์ให้เสร็จเองน้าพี่เขื่อน”
“ไม่ใช่ อย่าพูดคำว่าเลิกออกมาง่ายๆได้มั้ย”
น้ำเสียงเว้าวอนอขงชายหนุ่ม ทำเอาเฟย์น้ำตาคลอเบ้าทันที
เขาแคร์เธอมากใช่มั้ย รักเธอมาก ถึงได้ไม่อยากได้ยินคำว่าเลิกจากปากของเธอใช่รึเปล่า
“เฟย์รักพี่เขื่อนนะค่ะ” กอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น
“พี่ก็รักเรา”
“แก้ว”
“เอ่อ พี่โมะ แก้วไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ” ส่ายหน้าพรึดทันที เมื่อเห็นสีหน้าดุจัดของแฟนหนุ่ม
ยัยเฟย์แกกำลังจะทำให้ฉันโดนฆ่าหมกป่านะยัยบ้า
“ให้ตายเหอะแก้ว เราแคร์พี่บ้างมั้ย เคยคิดมั้ย ว่าไอ้คำว่าเลิกที่เธอยอมรับมันง่ายๆ มันจะทำให้พี่
เจ็บแค่ไหน”
ใบหน้าหล่อที่ว่าดุอยู่แล้วกลับยิ่งดูดุดันมากขึ้นเมื่อหญิงสาวยังเอาแต่ก้มหน้าบีบมือตัวเองไปมา จนโทดมะต้อง
ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดับความพลุพล่านที่มีในใจ
“ฮึก แก้วขอโทษ แก้ว แก้วไม่ได้อยากเลิกกับพี่นะ”
“แก้วรักพี่จริงๆนะพี่โมะ” เสียงเบาหวิวดังลอยออกมาจากปากบาง
“พี่ จะไม่เลิกกับแก้วใช่มั้ย”
ถามชายหนุ่มเสียงเครือ ถ้าเขาเลิกกับเธอจริงเธอจะทำไงดี
เธอจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเขา
“เด็กโง่ พี่ไม่ได้บอกว่าจะเลิกซักหน่อย แค่ไม่ชอบ เข้าใจหรือยัง”
ดึงหญิงสาวเข้ามากอดอย่างปลอบโยน
“ฮึก รู้แล้ว แก้วรักพี่ รักพี่มากนะ”
“อืม พี่รู้”
รัดอ้อมกอดของตัวเองแน่นมากขึ้นไปอีก ราวกับจะตอกย้ำว่าเขาและเธอจะไม่พรากจากกัน
“น้ำ”
ยืนน้ำให้กับป็อปปี้ที่ลากเวคบร์อดขึ้นมาบนฟัง ชายหนุ่มเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะเดินผ่านไปราวกับหญิงสาว
ไม่มีตัวตน
งอน ผู้ชายอะไรขี้งอนชะมัด ถึงจะรู้ว่าตัวเองผิดก็เถอะ แต่เฮมาง้อแล้วนะ
“นี่เลิกงอนเหอะน้า ฉันมาง้อแล้วไง”
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง”
ป็อปปี้พูดเรียบๆขณะที่มือก็กวาดข้าวของลงในกระเป๋าไปด้วย
“ไม่ใช่ซะหน่อย แต่ฉันไม่เคยง้อผู้ชายนิ” บ่นกับตัวเองเสียงอุบอิบ
ดึงแขนร่างสูงให้หันกลับมามองหน้าเธอ ก่อนจะโน้มคอชายหนุ่มลงมาหา กดเรียวปากอิ่มของตัวเองเข้าหาตัวเอง
ส่งจูบอ่อนหวานเป้นการออดอ้อน ซึ่งดูเหมือนว่าป็อปปี้เองก็จะไม่ยอมให้โอกาสผ่านไปโดยง่าย ตักตวงความหวาน
จากคนตรงหน้าจนพอใจแล้วถึงได้ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระนั้นแหละ
“ดีกันนะ” ยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าชายหนุ่ม
ป็อปปี้ถึงกับหลุดยิ้มให้กับวิธีการขอคืนดีเหมือนเด็กๆของหญิงสาว
“เหอะ แค่ครั้งนี่นะ ถ้าครั้งหน้ายังเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ทำไม นายจะเลิกกับฉันจริงๆหรือไง” ถ้ามชายหนุ่มเสียงบูด
“เปล่า ฉันจะจับเธอกินแทน” มองคนตรงหน้าอย่างแฝงความนัย
“ตาบ้า ลามกตลอด”
“ฮึๆ”
ดึงหญิงสาวเข้ามากอด เกยปลายคางของตัวเองลงบนกลุ่มผมนุ่มของหญิงสาว
“อย่างไปทำกับใครที่ไหนนะ ฉันหวง”
“อิอิ รู้แล้ว ก็รักแค่นาย จะให้ไปทำกับใครหล่ะ”
“ดีมาก”
โยกตัวเบาๆ ต่างยิ้มให้กันภายใต้อ้อมกอดของอีกฝ่าย
นี่แหละน้าความรัก ที่บันดาลให้คนเราเป้นได้ทุกอย่าง เพราะคำนี้แค่คำเดียว♥
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
เอาหล่ะจบแล้วน้า (ลากเลือดมากมาย) ถ้าไม่สนุกก็ขออภัยจริง เพราะมันเป็นการด้นสดค่ะพี่น้องงงงงง
รักคนอ่านนนนเหมือนเดิทชมน้าาาา
เจอกันอีกครั้ง เมื่อนึกเรื่องใหม่ได้ ฮ่าๆๆ จ๊วฟฟ ^W^
“ยัยเฟย์ๆ แกปล่อยมือจากแฟนฉันก่อน เดี๋ยวป็อปกัดหัวขาดเอา” ฟางเป็นฝ่ายห้ามทัพซะเอง
“อ้าวแฟนแกเหรอยัยฟาง” แก้วถามเสียงมึนๆ
“อืม แล้วสองคนนี้ใคร อ๊ะ พี่...เคยมาที่ร้ายฟางนี่” ฟางมองหน้าโทโมะ
“พี่โมะ แฟนแก้วเอง”
“ปล่อย”
ป็อปปี้ตวาดเสียดังจนเฟย์สะดุ้มตกใจเผลอปล่อยมือที่จับแขนชายหนุ่มเอาไว้ออก
“เอ่อ ใจเย็นก่อนนะ”
“ยัยฟาง ฉันอยากได้แฟนแกมาเป็นแบบวาดรูปอ่ะ ช่วยพูดหน่อยน้า”
“เอ่อ....” ฟางลากเสียงยาว พลางหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มที่กำลังอยู่ในอาการไม่สบอารมณ์
สุดขีด เธอจะตายมั้ย?ถ้าไปพูดให้ยัยเฟย์
“ว่าแต่ ยัยเฟย์ นั้นใครอ่ะ” แก้วพยักพเยิบไปทางเขื่อนอย่างสงสัย
“พี่เขื่อนแฟนฉันเอง”
“เดี๋ยวสรุป พี่เขื่อนแฟนแก พี่ป็อปแฟน ยัยฟาง พี่โมะแฟนฉัน”
“อ่าห๊ะ น้ายัยฟาง” เฟย์ยังคงไม่ลืมเรื่องเดิม
“นี่ยัยเฟย์ ทำไมแกไม่วาดรวบยอดสามคนไปเลยอ่ะ ฉันยกพี่โมะให้” แก้วพูดอย่างนึกสนุก ฟาง
รีบพยักฟหน้าสนับสนุนทันที
“จริงด้วย” เฟย์พูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ยัยบ้า อยากตายหรือไงฮะ ถอยไปเลยนะ”
ทั้งสามหนุ่มต่างก็มองแฟนสาวของตัวเองด้วยสีหน้าหวาดระแวง
“แก้วพี่ไม่เล่นนะ”
“โหพี่โมะ แค่ถอดเสื้อเอง น่า เป็นแบบให้ยัยเฟย์หน่อยนะพี่โมะ”
แก้วสาวเท้าเข้ามาใก้ล พลางรั้งชายเสื้อของชายหนุ่ม โทโมะตะครุบมือบางที่กำลังจะถอดเสื้อตัวเองเอาไว้ทันที
“พี่เขื่อนไหนพี่บอกจะเป็นแบบให้เฟย์ไง”
เฟย์ตะโกนป่าวๆใส่คนที่กำลังวิ่งหนีเธอชนิดสุดชชีวิต
“ปะ...”
ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยปากร้องขออะไร ป็อปปี้ก็จัดการจับร่างเธอกดลงกับพื้นทันที
“ฉันไม่ใช่ของสาธรณะ”
“งืดดดด” แค่เห็นสีหน้าดุจัดของปฟนหนุ่มก็ทำเอาเธอต้องปิดปากเงียบทันที
“ก็ได้ ถ้าพวกพี่ พี่และพี่ไม่ยอมเป็นแบบให้เฟย์ เราเลิกกัน ยัยฟาง ยัยแก้วด้วย”
“เฮ้ย!!” สามหนุ่มร้องออกมากับไม้ตายของสาวเฟย์
“ชิสส์”
“แฟนใครว่ะ โหดชิบ”
โทโมะกับป็อปปี้สถบไม่ขาดปาก จะมีก็แต่เขื่อนที่เงียบจนน่ากลัว แต่สุดท้ายทั้งสามคนก็ต้องมายืนอวกซิกแพค
เป็นแบบให้(นางมารร้าย)อย่างเฟย์วาดรูปอยู่ดี
“พี่ป็อปถ้าพี่ถามอีกคำเดียว เฟย์จะฉีกทิ้งแล้ววาดใหม่”เฟย์ขู่ชายหนุ่มที่ทำท่าจะห้ามเป็นรอบ
ที่50 ลังจากมาเป็นแบบให้เธอวาดรูปไปครึ่งค่อนวัน
โทโมะเองถึงจะไม่บ่นแต่สายตาอาฆาตที่จ้องมาก็ทำเอาสองสาวฟางกีบแก้ว รีบหลบฉากออกจากห้องไปตั้งแต่สิบ
นาทีแรกของการวาดรูปแล้ว
“มานี่เลยยัยแปลก”
เขื่อนจัดแจงลากร่างบางของแฟนสาวออกห่างอีกสองหนุ่มทันที ที่เสร็จสิ้นการวาดภาพ
“ง่ะ พี่เขื่อน คือ...”
“อย่าทำแบบนี้อีก”
“เฟย์แค่อยากทำงานส่งอาจารย์ให้เสร็จเองน้าพี่เขื่อน”
“ไม่ใช่ อย่าพูดคำว่าเลิกออกมาง่ายๆได้มั้ย”
น้ำเสียงเว้าวอนอขงชายหนุ่ม ทำเอาเฟย์น้ำตาคลอเบ้าทันที
เขาแคร์เธอมากใช่มั้ย รักเธอมาก ถึงได้ไม่อยากได้ยินคำว่าเลิกจากปากของเธอใช่รึเปล่า
“เฟย์รักพี่เขื่อนนะค่ะ” กอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น
“พี่ก็รักเรา”
“แก้ว”
“เอ่อ พี่โมะ แก้วไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ” ส่ายหน้าพรึดทันที เมื่อเห็นสีหน้าดุจัดของแฟนหนุ่ม
ยัยเฟย์แกกำลังจะทำให้ฉันโดนฆ่าหมกป่านะยัยบ้า
“ให้ตายเหอะแก้ว เราแคร์พี่บ้างมั้ย เคยคิดมั้ย ว่าไอ้คำว่าเลิกที่เธอยอมรับมันง่ายๆ มันจะทำให้พี่
เจ็บแค่ไหน”
ใบหน้าหล่อที่ว่าดุอยู่แล้วกลับยิ่งดูดุดันมากขึ้นเมื่อหญิงสาวยังเอาแต่ก้มหน้าบีบมือตัวเองไปมา จนโทดมะต้อง
ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดับความพลุพล่านที่มีในใจ
“ฮึก แก้วขอโทษ แก้ว แก้วไม่ได้อยากเลิกกับพี่นะ”
“แก้วรักพี่จริงๆนะพี่โมะ” เสียงเบาหวิวดังลอยออกมาจากปากบาง
“พี่ จะไม่เลิกกับแก้วใช่มั้ย”
ถามชายหนุ่มเสียงเครือ ถ้าเขาเลิกกับเธอจริงเธอจะทำไงดี
เธอจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเขา
“เด็กโง่ พี่ไม่ได้บอกว่าจะเลิกซักหน่อย แค่ไม่ชอบ เข้าใจหรือยัง”
ดึงหญิงสาวเข้ามากอดอย่างปลอบโยน
“ฮึก รู้แล้ว แก้วรักพี่ รักพี่มากนะ”
“อืม พี่รู้”
รัดอ้อมกอดของตัวเองแน่นมากขึ้นไปอีก ราวกับจะตอกย้ำว่าเขาและเธอจะไม่พรากจากกัน
“น้ำ”
ยืนน้ำให้กับป็อปปี้ที่ลากเวคบร์อดขึ้นมาบนฟัง ชายหนุ่มเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะเดินผ่านไปราวกับหญิงสาว
ไม่มีตัวตน
งอน ผู้ชายอะไรขี้งอนชะมัด ถึงจะรู้ว่าตัวเองผิดก็เถอะ แต่เฮมาง้อแล้วนะ
“นี่เลิกงอนเหอะน้า ฉันมาง้อแล้วไง”
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง”
ป็อปปี้พูดเรียบๆขณะที่มือก็กวาดข้าวของลงในกระเป๋าไปด้วย
“ไม่ใช่ซะหน่อย แต่ฉันไม่เคยง้อผู้ชายนิ” บ่นกับตัวเองเสียงอุบอิบ
ดึงแขนร่างสูงให้หันกลับมามองหน้าเธอ ก่อนจะโน้มคอชายหนุ่มลงมาหา กดเรียวปากอิ่มของตัวเองเข้าหาตัวเอง
ส่งจูบอ่อนหวานเป้นการออดอ้อน ซึ่งดูเหมือนว่าป็อปปี้เองก็จะไม่ยอมให้โอกาสผ่านไปโดยง่าย ตักตวงความหวาน
จากคนตรงหน้าจนพอใจแล้วถึงได้ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระนั้นแหละ
“ดีกันนะ” ยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าชายหนุ่ม
ป็อปปี้ถึงกับหลุดยิ้มให้กับวิธีการขอคืนดีเหมือนเด็กๆของหญิงสาว
“เหอะ แค่ครั้งนี่นะ ถ้าครั้งหน้ายังเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ทำไม นายจะเลิกกับฉันจริงๆหรือไง” ถ้ามชายหนุ่มเสียงบูด
“เปล่า ฉันจะจับเธอกินแทน” มองคนตรงหน้าอย่างแฝงความนัย
“ตาบ้า ลามกตลอด”
“ฮึๆ”
ดึงหญิงสาวเข้ามากอด เกยปลายคางของตัวเองลงบนกลุ่มผมนุ่มของหญิงสาว
“อย่างไปทำกับใครที่ไหนนะ ฉันหวง”
“อิอิ รู้แล้ว ก็รักแค่นาย จะให้ไปทำกับใครหล่ะ”
“ดีมาก”
โยกตัวเบาๆ ต่างยิ้มให้กันภายใต้อ้อมกอดของอีกฝ่าย
นี่แหละน้าความรัก ที่บันดาลให้คนเราเป้นได้ทุกอย่าง เพราะคำนี้แค่คำเดียว♥
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
เอาหล่ะจบแล้วน้า (ลากเลือดมากมาย) ถ้าไม่สนุกก็ขออภัยจริง เพราะมันเป็นการด้นสดค่ะพี่น้องงงงงง
รักคนอ่านนนนเหมือนเดิทชมน้าาาา
เจอกันอีกครั้ง เมื่อนึกเรื่องใหม่ได้ ฮ่าๆๆ จ๊วฟฟ ^W^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
