ใจฉัน...รักเธอคนเดียว Only you

“ฮึก...ฮึก...ฮือออ ทำไม? ฮึก...ชั้น..บอกแล้วว่า เกลียดนาย! เกลียดๆๆได้ยินมั๊ย!!”
“ไม่นะแก้ว...เทอไม่ได้เกลียดชั้นอย่างที่พูด หัวใจเทอมันฟ้องว่าเทอรักชั้น!!”การสัมผัสที่แนบแน่นไปทุกอณูบ่งบอกถึงอัตราการเต้นของหัวใจของกันและกันได้เป็นอย่างดี...
“ปล่อย! ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้ชั้นไม่ได้รักนายแล้วคนที่ชั้นรักตอนนี้คือ กันต์!”แก้วพูดมันออกไป อาจจะเป็นเพราะความโกรธหรืออาจจะแค่ประชดคนตรงหน้า แก้วรักกันต์อย่างที่ปากบอกออกไปหรือเปล่า? เทอเองก็ยังไม่แน่ใจเลยสักนิด.....
“เลิกพูดว่ารักมันต่อหน้าชั้นซะที!”ร่างสูงกระชากเสียงอย่างไม่พอใจแล้วดันไหล่แก้วพร้อมจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ น้ำตาไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าสวย อีกฝ่ายมองด้วยแววตาที่อ่อนลงและรู้สึกผิด!
“ทำไมชั้นจะพูดไม่ได้ ในเมื่อเค้าเป็นคนรักของชั้น! ลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้ชั้นเป็นแฟนกับกันต์ คนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับชั้น คนๆนั้นก็คือนายต่างหากละโทโมะ!”แก้วตวาดลั่นใส่หน้าโทโมะ  ร่างสูงเหมือนโดนตบหน้าอย่างจัง ท่าทีเฉยชา การแสดงออกว่าจงเกลียดจงชัง ยิ่งทำให้เขานึกสมเพชตัวเอง!
 
 
        เลวมากใช่มั๊ย?เทอถึงรักชั้นอีกครั้งไม่ได้.....
 
 
“แก้ว! ฟังชั้นบ้างจะได้มั๊ย? ฟังกันก่อน”
“ไม่!!”
“ฟังชั้น!”
“ไม่ๆๆมะ.....”ร่างสูงกระชากตัวแก้วกลับมากอดตามเดิม ร่างบางพยายามดันตัวออกสุดฤทธิ์แต่ไม่เป็นผลเมื่ออีกฝ่ายกดท้ายทอยของร่างบางเอาไว้ให้ซบลงบนแผงอกอุ่นของเขา น้ำตาที่ไหลซึมผ่านสาบเสื้อทำให้อีกฝ่ายรู้ดีว่าตัวเองทำผิดมากแค่ไหน?
   คนในอ้อมกอดดีดดิ้นอยู่ได้สักพักก่อนจะหมดแรงลงไปอย่างดื้อๆ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าแก้วจะใจอ่อนหรืออาจจะใช่ไปแล้วก็ได้.........
“ร้องออกมาเถอะ ชั้นรู้ว่าชั้นทำร้ายเทอมามากแค่ไหน ถ้ามันพอจะชดใช้ ชั้นยินดี”
“ฮึก....”มีเพียงน้ำตาและเสียงสะอื้นที่ร่างสูงได้ยิน
คำตอบ...ก็คือไม่มีคำตอบ!
.
.
       นานและนานที่ไม่มีใครพูดจากันได้แต่ยืนกอดกันอยู่อย่างนั้น แก้วไม่เข้าใจตัวเองเลย ไม่เข้าใจจริงๆ เกลียดเขา....นี่นะหรือคือการกระทำของคนที่ตนพร่ำอกว่าเกลียดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมถึงรู้สึก อบอุ่น และโหยหาอ้อมกอดที่ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป อ้อมกอดที่จากเทอไปเกือบครึ่งปี แต่สำหรับแก้วแล้วเหมือนตามหามันมาทั้งชีวิต!
วันต่อมา....
   ร่างบางนั่งเหม่ออยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่เตรียมตัวสำหรับการออกไปเรียนในสภาพ……..
 
        เฮ้อ~ หน้าชั้น ทำไมถึงแย่อย่างนี้นะ-*-
 
ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ดูซีดเซียวและหมองคล้ำในทีเดียวกัน ขอบตาบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ถูกแต่งแต้มโดยเครื่องสำอางเล็กน้อย  ก่อนจะเตรียมข้าวของเพื่อไปเรียน....
“แก้ว!!อ้ะ ทำไมแกถึงอยู่ในสภาพนี่เนี่ย?”ขนมจีน เพื่อนร่วมคณะถามขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนสาว
“...........”
“ยัยแก้ว! เป็นอะไรหรือเปล่า? แกไม่สบายก็หยุดพักเถอะ บอกตรงๆนะสภาพแกตอนนี้นะ ดูไม่ได้จริงๆ!”
“ชั้น...ดูแย่มากเลยเหรอ?”แก้วเอ่ยถามด้วยสภาพอิดโรย ทั้งเพลียจากการร้องไห้อย่างหนัก แล้วก็นอนไม่หลับทั้งคืน...
“อืม...ชั้นไม่อยากจะพูดเลยจริงๆ เอาเป็นว่า แกดูไม่ได้เลยล่ะ กลับไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวชั้นแลคเชอร์ไว้ให้ ไมต้องเป็นห่วง”เห็นทีแก้วคงต้องทำตามที่เพื่อนบอก เพราะเทอเองก็ไม่ไหวจริงๆและไม่อยากจะฟืน ถ้ายังดื้อดึงอยู่อย่างนี้ จะทำให้เรียนไม่รู้เรื่องกว่าเดิมอีก!!!~
“งั้น...ฝากด้วยนะหนมเส้น”
“ยังไม่วายจะกวนชั้นนะ-*-  เออ...นี่แล้วกันต์ล่ะ ไม่เห็นมาหาแกเลย แกไม่สบายอยู่นะเหลวไหลจริงๆ”ขนมจีนร่ายยาวจนแก้วต้องขอตัว
“เค้าคงยังไม่รู้ ชั้นไปพักก่อนนะ แค่พักผ่อนนิดหน่อยเดี๋ยวคงหายแล้วล่ะ”
“อื้มๆได้ ไม่ต้องเป็นห่วง หายเร็วๆนะ^^~”
.
.
   ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างหมดแรง เหนื่อยไปหมด ทั้งกาย ทั้งใจ! มือบางคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมกายด้วยความรู้สึกหนาวๆ ทั้งที่ตอนเช้าอากาศกำลังเย็นสบายคงเป็นเพราะร่างกายเทออ่อนแอเกินไปจึงทำให้ไม่สบาย
 
       ฮึ! ชั้นมันอ่อนแอสิ้นดี!
 
  เพียงไม่นานคนสวยบนเตียงก็หลับใหลไปด้วยความอ่อนเพลีย..........
“อือ......หนาว ชั้นหนาว”ร่างบางครางออกมาเบาๆ ด้วยความหนาวจับขั้วหัวใจ ตัวสั่นระริก เมื่ออากาศเย็นสัมผัสตัว
“...........”
“อืม.....”สัมผัสที่กดทับลงมาทำให้แก้วที่นอนขดตัวใต้ผ้าห่มขยับรับสัมผัสเล็กน้อย จากที่หนาวเหน็บมันทำให้ทุเลาลงได้บ้าง เสมือนกับถูกกอด! ความอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วผิวกาย...........
.
.
  เปลือกตาบางขยับเล็กน้อย ก่อนจะสลึมสลือเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นอย่างยากเย็น
“อือ.....อ้ะ?”ทันทีที่ร่างบางขยับตัวก็ทำให้รู้ทันทีว่าเทอไม่ได้นอนอยู่คนเดียว สัมผัสที่ว่านั่นคืออ้อมแขนอบอุ่นของคนด้านหลัง ที่ไม่บอกก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร?  เพราะสัมผัสนั้นแก้วยัง...จำได้ดี
           แก้วพลิกตัวอย่างเบาที่สุดเพื่อนหันมาเผชิญหน้ากับคนข้างกาย ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่โวยวาย  ที่เห็นร่างสูงถือวิสาสะเข้ามาในห้องของเทอ หนำซ้ำยังจะมากอดอีก มากเกินไป ยังไงก็มากเกินไป!!
“นะ........”แก้วกำลังจะเปิดปากด่า แต่อะไรไม่รู้ที่ดลใจให้นิ่งเฉยและนอนมองเขานิ่งๆ ร่างที่หลับใหลอย่างไม่รู้สึกรู้สา ทำให้แก้วเย็นชาและขับไล่เขาไม่ลง
 
   เห็นแก่ที่นาย...._////_   ทำให้ชั้นหายหนาวได้บ้างแล้วกัน!!~
 
 
“อือ......ตื่นแล้วเหรอ ยังหนาวอยู่มั๊ย? ไข้ลดหรือยัง? ขอชั้นดูหน่อย!”ทันทีที่ลืมตาแล้วเห็นอีกฝ่าจ้องมองเขานิ่งๆ มันทำให้โทโมะรู้สึกหัวใจพองโตกลับอาการที่แก้วเป็น ไม่แสดงท่าทีว่าเกลียด  ไม่ขับไล่ ถึงแม้ว่าจะไม่พูดกับเขาก็เถอะ!
“อย่านะ!”แก้วร้องห้ามเมื่อเขาจะยกมือแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้  อำฝ่ายชะงักหน้าเสียไป
“ทำไม?ชั้นเป็นห่วง”
“ไม่เป็นอะไรแล้ว กลับไปได้แล้ว”แก้วเอ่ยปากไล่อย่างอ้อมๆ ไม่อยากหาเรื่องทะเลาะในยามป่วยเพราะนอกจากเทออาจจะไม่ชนะแล้วอาการอาจจะหนักกว่าเดิมก็เป็นได้!
จุ๊บ!
  ร่างสูงจู่โจมริมฝีปากบางเบาๆโดยที่อีกฝ่ายตาค้างเพราะยังไม่ทันตั้งตัว
“วันนี้ชั้นจะดูแลเทอ ไม่ต้องเป็นห่วงว่าชั้นจะไม่ออกไปจากห้องนี้ เพราะชั้น....ไม่ไปแน่ๆ! เด็กดื้อ!!^^”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ อย่างทะเล้นในขณะที่แก้วกำลังจะเปิดปากเถียง
“ไม่ตะ........”
“ไม่ต้องไล่หรอก เพราะยังไงก็ไม่ไป รอก่อนนะชั้นไปทำข้าวเช้าให้^^”
  แก้วจำต้องเงียบอย่างเสียมิได้ไม่ว่าจะเถียงยังไงก็ถูกเขาดักไว้ทุกทางอย่างจนปัญญา
.
.
“โจ๊กกุ้งO.o โอ้ น่ากินมากๆเลยนะจะบอกให้ ตัวเล็ก ของโปรดเทอไง!~”ร่างสูงยกถาดโจ๊กหอมกรุ่น มาวางตรงหน้าแก้ว อีกฝ่ายเบือนหน้าหนีอย่างเชิดๆทั้งที่ความจริงหิวจนไส้บิดแล้วก็ตาม
   ข้าวเช้ายังไม่ได้ลงกระเพราะสักเม็ดเลย...
“ไม่กิน! ไม่เอา! ไม่หิว!”แก้วกอดอกแล้วหันหน้าหนี
     ไม่ว่าจะทำยังไงเด็กดื้อตรงหน้าก็ตั้งท่าปฏิเสธลูกเดียว ร่างสูงจึงจัดการตักโจ๊กขึ้นเป่าฟู่ๆ จนแก้วเองก็อดที่จะขำกับท่าทางนั้นไม่ได้
 
    คิดว่าน่ารักหรือไง!!! เฮอะ! -~
 
...................................................................................................................................