ใจฉัน...รักเธอคนเดียว Only you

“อ้าปากหน่อย!”ร่างสูงพูดแกมบังคับ

“บอกแล้วใช่มั๊ย?ว่าไม่กิน จะเอาออกไปดีๆหรือต้องให้ชั้นเอามันไปเททิ้งฮะ!~”

    ดื้อนักใช่มั๊ย?

“ถ้าเทอไม่กิน.....”ร่างสูงวานช้อนลง แล้วทำหน้าตาเจ้าเล่ห์จนอีกฝ่ายนึกหวาดหวั่นไม่น้อย ในใจก็กลัวว่าเขาจะทำเรื่อองบ้าๆนั่นขึ้นมาอีก!

“นะ...นายจะทำอะไร?”ร่างบางถามกลับเมื่อเห็นอีกฝ่ายย่างกายเข้าหา แล้วนั่งลงบนเตียง เตียงที่ยุบรวบลงไปเมื่อเขาลงน้ำหนักทำเอาแก้วตัวสั่น ไม่มีแรงจะต่อสู้เสียด้วยสิ?

“ก็ถ้าเธอไม่กินโจ๊ก...ชั้นก็นึกว่าเทอ......อยากจะกินชั้นแทน!”แก้วแทบจะสำลักทันที คำพูดติดตลกของเขาแต่แก้วกลับแปลความหมายว่าเยาะเย้ยต่างหาก!

      ไอ้บ้า!!! >___<

“ชั้นกินก็ได้! ไหนล่ะโจ๊กนะ เอามาสิ นายจะได้รีบๆออกไปให้พ้นหูพ้นตาชั้นซักที เบื่อ!!!!”ร่างบางตะคอกใส่ จนอีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆเดินไปหยิบโจ๊กมาให้ ไอ้ครั้นจะป้อนก็กลัวว่าแก้วจะไม่พอใจขึ้นมาอีก เพราะรู้ว่าเธอไม่ยอมแน่ๆ จึงปล่อยให้อีกฝ่ายกินด้วยตัวเอง ก่อนจะจัดยาและน้ำตามให้อย่างเอาใจ

“กินยาซะด้วย จะได้หายไวๆ^^”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆก่อนจะยื่นเม็ดยาและน้ำแก้วใหญ่ตามให้

“อันที่จริง นายน่าจะปล่อยให้ชั้นไม่สบายตายไปเลย ยังจะดีกว่า!”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ใบหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด  อีกฝ่ายรู้สึกผิดเสียเต็มประดา..

  ยิ่งเธอเสียใจ...ชั้นยิ่งทรมาน!

“ปล่อยให้เธอตาย? ไม่ได้หรอก.....”ร่างสูงนั่งลงข้างเตียงข้างๆแก้ว มือหนาลูบไล้ปอยผมคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู ก่อนจะทอดแววตามองนิ่งๆอย่างลึกซึ้ง  แก้วนิ่งชะงักไปชั่วขณะราวกับถูกมนต์สะกด

“ทานผลไม้ดีกว่า สตรอเบอรรี่ของโปรดเธอไง!”โทโมะละสายตาจากแก้วอย่างอาวรณ์ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยจนแก้วตามไม่ทัน

“อือ....”แก้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะรับจานผลไม้มากิน จนเหลือเพียงชิ้นสุดท้าย!

“อ้ะ.....”แก้วร้องเบาๆเมื่อถูกแย่งผลไม้ชิ้นสุดท้ายในจาน ก่อนจะตามด้วยเสียงโวยวายและหน้ามุ่ยๆของเจ้าตัว

“เอาคืนมานะ! นายจะแย่งผู้ป่วยกินไม่ได้!!!”

“ก็จะป้อนอยู่นี่ไง....”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆด้วยท่าทีกวนประสาท  สตรอเบอรรี่สีแดงสดดูน่ารับประทานถูกเขาคาบไว้ครึ่งนึง  ก่อนจะพูดอู้อี้จนอีกฝ่ายอยากจะตบให้หน้าหัน!

“ทำบ้าอะไร! อยากจะกินก็กินไปเลย ฮึ ชั้นไม่เล่นบ้าๆกับนาย.....”แก้วไม่ทันได้พูดอะไรจบ ร่างสูงก็เลื่อนตัวเข้าใกล้ จนลมหายใจเกือบจะรินรดใบหน้าหวาน  ร่างบางเพ่งพินิจลึกลงไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่กำลังจดจ้อง ดูเหมือนกับจะขอร้อง อ้อนวอน ให้เธอลองชิมผลไม้ชิ้นนี้เสียให้ได้...

            ร่างบางเลื่อนใบหน้าเข้าหาผลไม้สีสดนั้นช้าๆราวกับถูกแรงดึงดูด แรงดึงดูดหรือแก้วเองที่เผลอใจ..........ผิวปากบางสัมผัสกับผลสตรอเบอรี่ ต่างฝ่ายค่อยๆเคี้ยวกลืนผลไม้นั่น กลิ่นหอมอ่อนๆของผลสตรอเบอรี่ยังคละคลุ้งอยู่ในปากที่ถูกดูดกลืนโดยร่างสูง....แก้วจะไม่รู้ตัวบ้างเลยเหรอ?

.

.

.

   ร่างบางนอนคว่ำตะแคงหน้าซบลงกับหมอนอย่างเหนื่อยอ่อน  แววตานิ่ง เหม่อมองไร้จุดหมาย จนคนข้างๆกายตื่นขึ้น...

      ร่างสูงลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียยิ้มให้ตัวเองอย่างมีความสุขทุกการกระทำบ่งบอกได้ดี นั่นหมายความว่าแก้วให้อภัยเขาแล้ว! โทโมะทอดสายตามองแก้วที่ยังนอนนิ่ง ก่อนจะเขยิบตัวเข้าหา  มืออีกข้างโอบกอดรอบเอวไว้หลวมๆส่วนมือข้างนึงที่เหลือ ลูบปลายผมของคนที่นอนนิ่งเบาๆพร้อมเกลี่ยไรผมที่ประบ่าออก

“แก้ว....เป็นอะไรไป?”

“........”ไม่มีเสียงตอบกลับจากการถาม อีกฝ่ายหลับตาพริ้มอย่างไม่อยากรับรู้อะไร ไม่อยากตอบอะไรทั้งสิ้น

“ชั้น....ไม่ได้บังคับเธอใช่มั๊ย?”ร่างสูงเอ่ยถาม แต่แก้วก็ไม่ตอบกลับอีกเช่นกัน

“.........”

“รู้มั๊ย?ว่าชั้นดีใจมากแค่ไหนที่เธอไม่ได้เกลียดชั้น อย่างที่พูดจริงๆ”

“.......”ร่างสูงก้มหน้าลงหอมแก้มฟอดใหญ่ แต่อีกฝ่ายยังนอนนิ่ง แม้จะไม่ได้หลับตาแล้วก็ตาม....

“งั้น...พักผ่อนนะตัวเล็ก จะได้หายไวๆ”ร่างสูงพูดยิ้มๆกับตัวเอง ก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแผ่นหลังเนียนที่รอยใดๆเจือปน    หลงรัก...อย่างถึงที่สุด!

.

.

.

“เฮ้! ยัยแก้ว เป็นไงเมื่อวานดีขึ้นม่ะ^^”ขนมจีนเอ่ยถามทันที ที่แก้วเดินเข้ามา

“อืม...ก็...ก็ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ”แก้วเอ่ยตอบเพียงเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง

“ดีแล้วๆ อะนี่ชั้นจดไว้ให้แล้วนะ อย่าลืมอ่านละอีกไม่กี่วันจะสอบแล้ว เออ!นี่ แล้วกันต์ไปดูแลแกยังไงมั่งอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อยสิ?”ขนมจีนเอ่ยอย่างอยากรู้

“กันต์?”แก้วทวนคำของขนมจีนอย่างงงๆ ก็เมื่อวานไม่เจอกันต์เลยนี่นา จะดูแลได้ยังไงถ้าจะมีก็มีแต่...ไอ้ตัวเจ้าปัญหานั่นแหล!-*-

“อ่าว?กันต์ไม่ได้ไปหาแกหรอกเร๊อะ? เมื่อวานหมอนั่นมาหาแกชั้นก็บอกว่าแกอยู่ที่ห้องเพราะไม่สบาย เชื่อมั๊ย หมอนั่นรีบวิ่งตาลีตาเหลือกไปหาแกเลย จริงๆ!”เมื่อได้ฟังจากปากขนมจีน ทำให้แก้ถึงกับบางอ้อ.

“กันต์ไปที่ห้องชั้น!!”แก้วร้องลั่นเสียงดังจนขนมจีนตกใจ

“เป็นอะไรยัยแก้ว! ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้นฮะ!!”

“คะ..คือ..ชั้น เอ่อ...ไม่มีอะไร”แก้วตัดบทด้วยสีหน้าซีดเผือดจนขนมจีนสังเกตเห็นได้

“แก้ว!ทำไมหน้าแกซีดอย่างนี้ล่ะ ไหนบอกดีขึ้นแล้วไง แล้วไหง....”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปเรียนกันเถอะ!”

           กันต์!!นายคงจะไม่........

.

.

หลังจากเลิกเรียนตอนเย็น

“กันต์ กันต์! กันต์!!”แก้วตามหากันจนทั่วแต่วันนี้กลับไม่พบหน้าของเขาเลย ถามเพื่อนเขาก็บอกแต่ว่ามาอยู่ แต่พอตอนพักกลางวันก็หายไปเลย  ทำให้แก้วพะวักพะวงกลัวว่ากันต์จะรู้เรื่องเมื่อวาน ความรู้สึกผิดต่อกันต์แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจและร่างกาย..

“นายหายไปไหนนะ?”

“เธอ!!!”แก้วหันไปตามเสียงเรียกเพียงเพราะนึกว่าเป็นกันต์ แต่พอหันหน้าไปเพียงเท่านั้นเรี่ยวแรงมหาศาลจากมือหนักก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าหวานรุนแรง...กว่าครั้งที่แล้วเป็นไหนๆ ร่างบางรู้สึกชาวูบไปทั่วผิวหน้าข้างนั้นโดยปริยาย

“เธอ! อีกแล้ว ชั้นชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!”แก้วตวาดกลับแต่ยังไม่ได้โต้ตอบด้วยวิธีป่าเถื่อนเหมือนคนที่ไร้ซึ่งผู้ปกครองจะคอยอบรม!

“เพราะแก! โทโมะ เขาถึงบอกเลิกชั้น เพราะแกนังแก้ว!!!”อีกฝ่ายชี้หน้าตวาดลั่น  จนแก้วผงะไปเล็กน้อย อารมณ์ที่เกรี้ยวกราดพร้อมที่จะทำร้ายเธอได้ทุกเมื่อ พลางนึกต่อว่าร่างสูงในใจ

   นายมัน...ตัวซวย!!

“ชั้นไม่รู้เรื่อง!  หมอนั่นจะรักจะชอบหรือจะบอกเลิกใคร มันก็ไม่เกี่ยวข้องกับชั้นทั้งนั้น เลิกยุ่งกับชั้นได้แล้วนะฟ้าใส ก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทน!!”แก้วตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ อีกฝ่ายกัดฟันกรอดๆด้วยความคับแค้นใจ

“นังแก้ว! เขาบอกเลิกชั้น เพราะอะไรรู้มั๊ย? เพราะเค้าบอกว่าเค้ารักแก แกได้ยินไหม!! เฮอะ! แต่รู้ไว้ซะด้วย ว่าถ้าชั้นไม่ได้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องไม่ได้ด้วยเหมือนกัน!! ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าโทโมะจะกลับไปกินของเก่าเหลือๆอย่างแก เชื่อเหรอว่าเค้ารักแก…….”

“...............”

“ถ้าเค้ารักแกจริงๆ ตอนนั้นเค้าจะทิ้งแกมาอยู่กับชั้นทำไม จริงมั๊ย?ฮะๆ”

       ใช่สิ?จริงอย่างที่ฟ้าใสบอกทุกอย่าง นายมันรักตัวเองต่างหากโทโมะ!!

“นั่น...มันเรื่องของพวกเธอ!!”แก้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นไหว พอให้อีกฝ่ายเยาะเย้ยได้ไม่ยาก แล้วหันหลังเตรียมเดินหนีเพราะไม่อยากมีเรื่อง!

“แกคิดจะหนีชั้นไปง่ายๆงั้นเหรอฮะ!”ฟ้าใสกระชากแขนแก้วกลับอย่างแรง มือที่บีบแน่นทำเอาแก้วนิ่วห้าด้วยความเจ็บ

“ฟ้าใส!!”เสียงตะโกนที่ใครๆฟังก็รู้ว่าโกรธแค่ไหน  แหงสิ ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเป็นใครๆก็โกรธ!

“โทโมะ!”แก้วเอ่ยชื่อเขาเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงจะดึงแก้วกลับมาหาตัวแล้วคาดโทษฟ้าใสอย่างเอาเรื่อง

“ทำบ้าอะไร เธอคิดจะทำอะไรแก้ว!”

“ทำไม?รักมันมากนักเหรอไง ถึงยอมบอกเลิกกับชั้นเพื่อกลับไปอยู่กับมัน โทโมะ!อย่างน้อยนายก็เคยเป็นพ่อของลูกชั้นนะ!”ฟ้าใสเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเอง

“เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกไอ้นัทเหรอไง!คิดว่าชั้นโง่มากใช่มั๊ย?ฟ้าใส เธอถึงหลอกให้ชั้นเชื่อ!!เฮอะ! เธอมันน่าสมเพชที่สุด โชคดีของเด็กแล้วที่ไม่ทันได้ลืมตามาเจอกับแม่ใจร้ายที่ฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ!!”แก้วยืนฟังเงียบๆทังอึ้งทั้งตกใจกับคำสนทนาของทั้งคู่ ความจริงที่แก้วไม่เคยได้รุ้

   โทโมะไม่ได้ทำฟ้าใสท้อง............แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ได้มีอะไรกัน!

    และที่สำคัญสำหรับแก้วที่คิดว่ามันโหดร้ายเกินไป นั่นก็คือ การที่ฟ้าใสเอาลูกออก!

ทำไมแก้วจะไม่รู้ว่ามันโหดร้ายแค่ไหนกับการที่ต้องเป็นแม่คนโดยที่ตัวเองก็ยังไม่พร้อม  สังคมจะตราหน้าแค่ไหน? ข่าวก็ออกเกลื่อนกลาดไป   แต่นั่นสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำมันโหดร้ายเกินไป ไม่น่าให้อภัยจริงๆ!

    แล้วถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นเป็นชั้น...ชั้นจะทำยังไง?

  ร่างบางหวาดวิตกไม่น้อย  จึงวิ่งหนีออกไป ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้เรื่องใดๆในตอนนี้ทั้งสิ้น!!

......................................................................................................................

โอะ! ^O^ คิดไม่ออกล่ะอ่ะT^T ทำไงดี?