never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

 
เรื่อง  never too late สำหรับย่อมไม่มีคำว่าสายไป
 
 
 
 
ณ บ้านPK
 
 
 
 
 
"ไงเราทำไมวันนี้กลับมาแต่เช้าเลยล่ะเห็นปกติเราจะไปเที่ยวก่อนไม่ใช่หรือไง" พี่ป็อปปี้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉัน
 
 
"แก้วง่วงอ่ะค่ะอยากนอนต่อขอตัวนะคะ" ใช่แล้ววันนี้ฉันไม่มีเรียนแต่ที่ฉันไปมหาลัยก็เพราะรายงานของพี่โทโมะเล่มเดียว
 
 
"เดี๋ยว!นั่นแผลอะไร" ป็อปดึงแขนฉันไว้เมื่อสังเกตุเห็นแผลที่ฉันวิ่งล้ม
 
 
"แก้วเดินไม่ดูนิดหน่อยน่ะค่ะเลยสะดุดล้ม" ฉันบอกแล้วเตรียมเดินต่อ
 
 
"ทะเลาะกกับมันมาอีกแล้วใช่มั้ย" พี่ป็อปเอ่ยถามฉันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์
 
 
"ค่ะ...เราเลิกกันแล้ว" ฉันบอกแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
"ไม่เป็นไรนะเราไปนอนพักเถอะเดี๋ยวพี่จะไปมหาลัยก่อนแล้วเจอกันตอนเย็น" พี่ป็อปกอดฉันแล้วกระซิบข้างๆหู
 
 
 
 
 
 
   ฉันกลับมาบ้านทันทีที่เดินพ้นจากสายตาของพี่โทโมะ แล้วฉันก็ยังไม่ได้โทร.บอกยัยเฟย์ด้วยว่าฉันกลับมาแล้วช่างเหอะเดี๋ยวมันก็คงจะรู้เองนั่นแหละ ฉันไม่รู้จะทำอะไรต่อดีหลังจากที่ฉันเลิกกับ...พี่โทโมะ...สมองของฉันมันตันไปหมด ฉันเลยอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอน ตอนนี้แค่8โมงกว่าๆเอง ฉันว่าฉันนอนต่ออีกสักหน่อยเผื่อมันจะช่วยไม่ให้ฉันต้องคิดมากอีกก็ได้นะ
 
 
 
 
 
 
 
"ว่าไงยัยเฟย์" ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์เนื่องจากมีคนโทร.มา
 
 
(ยัยแก้วเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!) เสียงยัยเฟย์ดูกระตือรือร้นมากๆเลย
 
 
"อะไรของแกห๊ะ" ฉันถามยัยเฟย์กลับ
 
 
(ฉันว่าแกรีบมาที่มหาลัยด่วนเลยนะมันเกี่ยวกับพี่โทโมะ!) ยัยเฟย์ตะโกนเข้ามาในโทรศัพท์
 
 
"แล้วไงฉันกับเค้าเราเลิกกันแล้วจบนะ" ฉันเตรียมจะวางสายไปแต่ยัยเฟย์ก็ห้ามไว้ก่อน
 
 
(พี่ป็อปมีเรื่องกับพี่โทโมะเพราะแก!ตอนนี้พี่ป็อปกำลังเอาเรื่องพี่โทโมะที่ทำแกเสียใจ!) ยัยเฟย์พูดทำให้ฉันเงียบแล้วรีบกระโดลงจากเตียงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีส่วนโทรศัพท์ป่านนี้ยัยเฟย์ก็คงวางไปแล้วมั้งไม่รู้สิ
 
 
 
 
 
 
  นี่พี่ป็อปจะทำอะไรนะฉันเองก็ลืมไปว่าวันนี้พี่ป็อปเองก็ไม่มีเรียนเหมือนกันนี่ โอ๊ย!ทำไมฉันถึงโง่อย่างนี้นะ แล้วป่านนี้พี่โทโมะจะเป็นอย่างไงบ้างล่ะเนี๊ย ฉันรู้ว่าเราเลิกกันไปแล้วแต่ที่ฉันรู้อีกอย่างก็คือพี่ป็อปเป็นที่รักน้องมากเพราะฉะนั้นการที่พี่ป็อปไปหาเรื่องพี่โทโมะเนี๊ยฉันว่าพี่เค้าคงทนไม่ได้แล้วล่ะแล้วอีกอย่างคือเวลาที่พี่ป็อปโมโหใครๆก็ห้ามไม่ได้ด้วยแล้วอย่างนี้พี่โทโมะจะเหลืออะไร...
 
 
 

 
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 
 
 
 
 
 
 
"ยัยเฟย์ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้อ่ะ" ฉันเอ่ยถามยัยเฟย์ที่ยืนชะเง้อคงหาฉันอยู่มั้ง
 
 
 
"เออน่าแกรีบๆเข้าไปเหอะเบียดไปหน่อยเดี๋ยวก็เข้าได้เองแหละ" ยัยเฟย์บอกแล้วผลักฉันให้เข้าไปในกลุ่มคนที่ยืนล้อมกันเป็นวงกลม
 
 
 
"แกก็เหมือนกันแหละน่ามาช่วยฉันเบียดคนพวกนี้สิ" ฉันหันไปบ่นใส่หน้ายัยเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
   ในที่สุดฉันก็โผล่มาจนถึงจุดศูนย์กลางได้แล้วเอ๊ะแล้วนี่ยัยเฟย์หายไปไหนเนี๊ย ฉันตัดยัยเฟย์ออกจากหัวสมองแล้วหันมาสนใจผู้ชาย2คนที่กำลังแลกหมัดอย่างเอาเป็นเอาตายผลัดกันกันปล่อยหมัดอย่างดุเดือดซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่ป็อปปี้และพี่โทโมะเองนั่นแหละ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"หยุดนะ!!!" ฉันหลับหูหลับตาตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง
 
 
 
"...." ทุกคนต่างก็พากันเงียบแล้วหันมามองฉันเป็นตาเดียวกันหมดเลย
 
 
 
"นี่มันเรื่องอะไรกันพี่ป็อป" ฉันหันไปถามพี่ป็อปที่ปล่อยออกจากคอเสื้อพี่โทโมะ
 
 
 
"พี่ก็มาแกก้แค้นแทนเราไงล่ะ" พี่ป็อปบอก
 
 
 
"เรื่องอะไร?" ฉันเอ่ยถามพี่ป็อป
 
 
 
"ก็เรื่องของเรากับมันอย่างไงล่ะ" พี่ป็อปพูดแล้วชี้หน้าพี่โทโมะ
 
 
 
"มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับแกตรงไหนเลย...นี่มันเป็นเรื่องของฉันกับแก้วโว๊ย" พี่โทโมะพูดขึ้น
 
 
 
"ทำไมว่ะ!แกทำน้องสาวฉันเสียใจมาตั้งเท่าไรสมแล้วที่ต้องเลิกกัน!!" พี่ป็อปปี้ตะคอกใส่พี่โทโมะ
 
 
 
"อะไรนะ!!นี่พี่แก้วกับพี่โทโมะเลิกกันแล้วเนี๊ย!" เสียงนักศึกษาคนหนึ่งตะโกนขึ้นและตามมาด้วยเสียงซุบซิบนินทาฉันกับพี่โทโมะ
 
 
 
"พี่ป็อปใจเย็น" ยัยเฟย์พูดทักพี่ป็อปที่เริ่มเดือด
 
 
"มันก็ไม่เกี่ยวกับแก!เพราะอย่างไงแก้วก็ต้องกลับมาหาฉันอยู่ดี" พี่โทโมะเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ
 
 
"ไม่มีวัน!!ฉันไม่ยอมให้น้องสาวฉันกลับไปโง่เหมือนเดิมอย่างแน่นอน" พี่ป็อปตะโกนอย่างเต็มปากแล้วสะบัดแขนเดินออกไป
 
 
"มานี่!" พี่โทโมะกระชากแขนฉันให้เดินตามพี่เค้าไป
 
 
 
 
 
 
 
 
   พี่โทโมะลากฉันมายังโต๊ะหินอ่อนที่เกิดเรื่องเมื่อเช้านี้เองแหละ พอมาถึงพี่โทโมะก็ผลักฉันให้นั่งลงแล้วโน้นตัวตามลงมาด้วย ฉันเริ่มรู้สึกว่าพื้นที่รอบข้างของฉันมันน้อยลงไปทุกที ฉันทำอะไรไม่ถูกถ้าถอยหลังฉันต้องตกโต๊ะแน่ๆเลยส่วนด้านซ้ายกับด้สนขวาถูกพี่โทโมะเอาแขนกันไม่ให้หนีวางท้าวกับโต๊ะ แล้วทีนี้ฉันหนีออกมาอย่างไง><''
 
 
 
 
 
 
 
 
"หึๆเราคงต้องคุยกันอีกยาว" พี่โทโมะบอกแล้วถอนตัวออกไป
 
 
 
"ไม่นะแก้วว่าเราไม่มีอะไรที่จะต้องพูดกันอีก" ฉันได้จังหวะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อที่พี่โทโมะจะได้วิ่งตามมาไม่ทัน
 
 
 
 
 
 
 
    ฉันวิ่งมาค่อนข้างไกลพอสมควรตอนนี้ฉันรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ตึกอะไรก็ไม่รู้ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร ฉันว่านะถ้าฉันหลบอยู่ในนี้อย่างไงซะพี่โทโมะก็ต้องหาฉันเจอแน่ๆเพราะฉะนั้นฉันคิดว่าฉันควรไม่หลบในที่ที่พี่โทโมะไม่สามารถเข้าไปได้ แล้วฉันก็จะปลอดภัย
 
 
 
 
 
 
 
   พอได้ความคิดที่ประเสริฐแล้วฉันก็รีบเคลื่อนทับไปยังเป้าหมายที่ต้างการนั่นคือ...ห้องน้ำหญิง...นั่นเอง5555+เองไงล่ะความคิดฉัน ถ้าพี่โทโมะตามเข้ามาพี่โทโมะก็จะต้องโนด่าว่าเป็นพวกโรคจิตแน่ๆเพราะฉะนั้นฉันคิดว่าพี่โทโมะคงไม่มีทางตามเข้ามาแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
"อุ๊ย!!ขอโทษค่ะ" จู่ๆก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาชนฉันระหว่างที่ฉันกำลังจะถึงห้องน้ำหญิงอยู่แล้วเชียว
 
 
 
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกแล้วทำท่าจะวิ่งไปต่อ  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราแก้ไขให้ใหม่แล้วนะคะมันอาจจะไม่เหมือนเดิมมากนักแต่เราก็พยายามที่สุดแล้วนะคะ