never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.44 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
ฉันวิ่งมาค่อนข้างไกลพอสมควรตอนนี้ฉันรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ตึกอะไรก็ไม่รู้ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร ฉันว่านะถ้าฉันหลบอยู่ในนี้อย่างไงซะพี่โทโมะก็ต้องหาฉันเจอแน่ๆเพราะฉะนั้นฉันคิดว่าฉันควรไม่หลบในที่ที่พี่โทโมะไม่สามารถเข้าไปได้ แล้วฉันก็จะปลอดภัย
พอได้ความคิดที่ประเสริฐแล้วฉันก็รีบเคลื่อนทับไปยังเป้าหมายที่ต้างการนั่นคือ...ห้องน้ำหญิง...นั่นเอง5555+เองไงล่ะความคิดฉัน ถ้าพี่โทโมะตามเข้ามาพี่โทโมะก็จะต้องโนด่าว่าเป็นพวกโรคจิตแน่ๆเพราะฉะนั้นฉันคิดว่าพี่โทโมะคงไม่มีทางตามเข้ามาแน่ๆ
"อุ๊ย!!ขอโทษค่ะ" จู่ๆก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาชนฉันระหว่างที่ฉันกำลังจะถึงห้องน้ำหญิงอยู่แล้วเชียว
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกแล้วทำท่าจะวิ่งไปต่อ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เดี๋ยวก่อนสิคะ...คือว่า..." รุ่นพี่จับข้อมือฉันไว้แล้วพูดอ้ำๆอึ้ง
"มีอะไรรึเปล่าคะ...พอมาเหอะคะ" ฉันหันกลับไปถามรุ่นพี่
"กระเป๋าสตางค์พี่หายอ่ะค่ะทำไงดีT^T" อ๋อเรื่องแค่นี้เอง
"งั้นเดี๋ยวแก้วช่วยหาก็ได้ค่ะ^^" ฉันบอกรุ่นพี่
หลังจากที่รุ่นพี่บอกสถานที่ที่คิดว่าน่าจะทำหายตรงไหนแล้วเป็นอย่างไงฉันกับรุ่นพี่ก็ก้มๆเงยๆกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน4-5แถวสวนหย่อมหลังห้องสมุด ถึงฉันจะมีความรู้สึกว่ามันแปลกแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักหรอก แล้วอีกอย่างตรงนี้ก็ไม่คนมีคนผ่านมาฉันเลยไม่ต้องกังวลเรื่องพี่โทโมะสักนิดเดียว
"หาอะไรอยู่หรอ..." อ่าเสียงใครกันคุ้นๆเหมือน0.0
"พี่โทโมะ!!...รุ่นพี่!!" ฉันร้องสุดเสียงเมื่อเห็นมาเยือนคนใหม่แล้วก็เห็นรุ่นพี่ที่บอกว่าทำกระเป๋าสตางค์หายกำลังเดินย่องๆออกไป ฮึย!!มันน่านัก
"ขอบใจมากนะไปเหอะจะสายแล้ว" โทโมะเอ่ยบอกรุ่นพี่คนนั้นแล้วก็หันกลับมาจับข้อมือฉันไว้
"ฮึย!!ไอ้จอมวางแผน" ฉันได้แต่บ่นอุบอิบเบาๆตามหลังคนที่จับข้อมือฉันอยู่
นี่ฉันลืมนึกไปเลยว่าเจ๊ๆแกเป็นเพื่อนพี่โทโมะ ถึงว่าทำไมหน้าคุ้นๆ ชิหลอกกันนี่หว่า คอยดูนะฉันขอแช่งให้กระเป๋าสตางค์พี่แกหายไปจริง สาธุๆๆๆ!!! แล้วพี่โทโมะจะลากฉันไปไหนอีกล่ะ ลากๆๆๆอยู่ได้ไม่เบื่อบ้างรึไง
"ไม่ต้องมาแอบว่าฉันในใจหรอกนะ" รู้ดีจริงๆ
"ปล่อยแก้วได้ล่ะแก้วจะไปเรียน" ฉันพยายามหาข้ออ้างทั้งๆที่ไม่มีเรียนก็เหอะ
"อย่ามาโกหกกันซะให้ยากฉันไม่เชื่อ" พี่โทโมะพาฉันมายังรถของพี่แกแล้วยัดฉันเข้าแล้วจัดการมัดมือมัดขาฉัน เห็นฉันเป็นคนรึเปล่าเนี๊ยT^T
"ไม่ต้องมาพูดเพราะว่าอย่างไงฉันก็ไม่ปล่อย" พี่โทโมะบอกแล้วขับรถออกไปเลย กรี๊ดช่วยด้วยๆๆๆ ฉันได้แต่บ่นในใจเนื่องพูดไม่ได้เดี๋ยวโดนปิดปากไปด้วยแล้วจะซวย
"มีอะไรล่ะ!ฮึย!!" ฉันพ่นลมหายใจแรงๆ
พอฉันถามออกไปพี่โทโมะก็เอาแต่ยิ้มไม่ยอมตอบกลับมาอีกจะบ้าไปแล้วรึไงว่ะ ประสาท โรคจิต ไอ้บ้า ฉันได้แต่แอบว่าพี่โทโมะในใจเท่านั้นย้ำ!!เท่านั้นคอยดูเหอะถึงที่หมายเมื่อไรแม่จะกรี๊ดให้หูแตกเลย!!
"ถึงล่ะลงมา..." เมื่อถึงที่หมายพี่โทโมะก็เปิดประตูให้ฉันแต่พี่แกลืมอะไรไปรึเปล่า
"แกะเชือกให้ก่อนสิ!" ฉันยื่นมือและขาเป็นเชิงให้พี่โทโมะแกะเชือก
"มาๆเรื่องมากอยู่ได้" ฉันผิด0.0??
"แล้วมือล่ะทำไมไม่แกะ" ฉันเอ่ยถามเมื่อพี่โทโมะแกะแค่เชือกที่มัดขาออกเท่านั้น
"ไม่มีทางลงมาได้ล่ะ" แล้วพี่โทโมะก็กระชากใช่กระชากข้อมือเอ่อ..ที่มีเชือกนั่นแหละ
ที่นี่มันที่ไหนว่ะเนี๊ยแล้วฉันจะหนีออกจากที่นี่ได้ไงว่ะมีแต่ป่าๆๆๆแล้วป่า ฮึย!! อย่าบอกนะว่าพี่โทโมะจะลากฉันมาเป็นอาหารสัตว์ป่าน่ะแค่นี้ถึงกับต้องฆ่ากันเลยหรอT^T ฉันยังไม่อยากตายยยยยยTOT
"เป็นอะไรทำหน้าเหมือนปวดขี้" กรี๊ดดดดไอ้บ้าไม่มีมารยาท
"จะบ้าเรอะ!" ฉันได้แต่เดินตามพี่โทโมะไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เรามาอัพอีกเรื่องแล้วน๊าเรารู้สึกชอบเรื่องนี้มากเป็นพิเศษที่สู๊ดดดดดดดดด เม้นด้วยนะไม่รู้ว่าตอนหน้าโทโฒะจะทำอะไรแก้วบ้าง 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
