King&Queen รักวุ่นๆของเขาและเธอ

ต่อจากบทนำน่ะค่ะ

Chapter 1 Begining Jeff+ New clear
“บายพี่กุ้งบายพี่บลูธูท” ฉันตะโกนก่อนจะเดินถึงประตู
“นี้ แล้วจะกลับตอนไหน” โอ๊ยคำถามนี้อีกแล้วกลับตอนไหนกลับตอนไหนน่าเบื่อจริงเลยถามทุกครั้งเป็น
แบบนี้มาสองปีแล้ว
“ไม่รู้” เอ่อคำตอบนี้ฉันก็ใช้มาสองปีแล้วเหมือนกันถามทุกครั้งตอบทุกครั้งเดี๋ยวคำถามต่อมาก็คือ’อะไรไม่รู้
อะไรคือไม่รู้ จะกลับกี่โมง ‘ เชื่อดิ
“อะไรไม่รู้ อะไรคือไม่รู้ จะกลับกี่โมง” เป๊ะเลยนี่ก็ใช้มาสองปีแล้ว
“สี่ห้าหรือหกโมงไม่รู้ดูก่อนบอกไม่ได้-o-” ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูแล้วเดินออกไปลงบันไดไปได้สองขั้นก็ต้อง
เดินกลับขึ้นไปอีกครั้งเพราะฉัน.....ลืมปิดประตู :P มันจะปิดเองไม่ได้ไงว่ะ -3-
ณ ในเมืองที่ห่างไกลจากบ้านไปห้าร้อยกิโลเมตรเอ้ยห้าร้อยเมตร
ฉันเดินเล่นเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างสบายๆ
หมับ
เมื่อฉันรู้สึกว่ามีใครมาแตะไหล่ฉันก็หันหลังไปเอาแขนเกี่ยวแขนกับฝ่ายตรงข้ามพร้อมทั้งผลักไปด้วยความตกใจ
“โอ๊ย” คนที่ร่วงไปกองกับพื้นร้องโอดโอยอย่างน่าสงสารและคนที่ร่วงไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือเจฟเวอร์สัน
หรือเจฟปริ๊นซ์ของโรงเรียนฉันและพี่ชายของเพื่อนสนิทฉัน
“เอ่อซอรี่ไม่ได้ตั้งใจอ่ะฉันตกใจก็เคยบอกแล้วนี่นาว่าอย่าทำแบบนี้อ่ะโรเบิรต์ก็เหมือนกันนายสองคนน่ะจะ
เหมือนกันไปถึงไหนฮ่ะ” ฉันขอโทษแล้วว่าพาดพิงไปถึงโรเบิรต์เจ้านี้ก็เหมือนกันแหละรู้ก็รู้กันอยู่ว่าฉันตก
ใจง่ายและมันจะทำให้ฉันทำให้พวกเขาเจ็บได้แต่ก็ไม่เคยจำกันเลยจริงๆ
“เออน่าไม่เป็นไรช่างเหอะมาคนเดียวหรอ” เจฟถามฉันเพราะปกติฉันจะมาซื้อของกับพี่กุ้งหรือไม่ก็มาเดินใน
เมืองกับเพื่อนเช่นกับเจสและนาดินหรือกับซาร่าหรือมิเชล ฉันเป็นคนที่เพื่อนเยอะเพราะส่วนมากจะเงียบ
(แต่เวลาวีนก็ไม่เลือกหน้าเหมือนกัน)ฉันเป็นที่รักในคลาสเลยหล่ะ
“อื้มฉันมาคนเดียวทำไมล่ะ” ฉันตอบกลับไปบางทีฉันก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้างน่ะ
“เปล่าหรอกเห็นเดินอยู่คนเดียวไงฉันเดินด้วยป่ะล่ะ” ฉันหรี่ตามองพี่ชายของเพื่อนฉันงงๆขนาดกะน้องสาว
ตัวเองยังไม่เคยเดินด้วยกันเลยนี่จะมาเดินกับฉันเรอะ
“อะไรไมมองงั้นอ่ะป่ะเหอะน่า” เอาไงดีเนี่ยนี่พี่ชายของเพื่อนน่ะเว้ย(แล้วไงว่ะ)
“ก็ได้ฉันอยากกินไอติม”
“งั้นก็ป่ะ” เราสองคนเดินไปที่ร้านขายไอศกรีม
“โยเกิรต์หนึ่งลูกแล้วก็คาราเมลหนึ่งลูกค่ะ” ฉันสั่งไอติมรสโปรด
“ใส่กรวยหรือใส่ถ้วยดีค่ะ”
“ใส่กรวยค่ะ” ฉันชอบกินกรวยมันแหะๆกรอบดี
“ได้แล้วค่ะ หนึ่งยูโรแปดสิบค่ะ” ฉันวางเงินไปสองยูโรและได้รับเงินทอนมายี่สิบเซ็น
“ขอคาราเมลกับดับเบิ้ลช็อกครับ”  ฉันเดินออกมาจากในร้านมารอเจฟข้างนอก อืมฉันชอบคาราเมลกับโยเกิรต์จริงๆ
“ป่ะเธอจะเดินไหนต่อล่ะ” เอ่อฉันจะอยากไปดูว่ารองเท้าในฝันฉันยังอยู่หรือเปล่าอ่ะ
“ฉันจะไปดูรองเท้าที่Deichmannน่ะ” เจฟพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมทั้งจูงมือฉันฮะ เฮ้ยจูงมือหรอแว้กไม่ดีเลยน่ะ
ขืนคนรู้จักเห็นเข้าฉันมีปัญหาชัวร์
“เฮ้ จับมือฉันทำไมเนี่ยเดี๋ยวใครเห็นเข้าฉันก็จบข่าวพอดี” ฉันพยายามแกะมือตัวเองออกจากมือของเจฟแต่เขาไม่
ยอมปล่อยฉันอ่ะดิ
“นี่เจฟปล่อยฉันน่ะฉันเตะนายจริงๆด้วยอย่าหาว่าฉันไม่เตือนปล่อย” ยิ่งสะบัดฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเขากุมมือฉันแน่นขึ้น
“อย่าโวยวายดิเธอจะไปดูรองเท้าไม่ใช่หรอป่ะดิ^-^” อย่ามายิ้มกวนๆดิ-_-เมื่อสะบัดไม่หลุดฉันจึงปล่อยไปตาม
เรื่องและเป็นฝ่ายเดินนำหน้าแทนลักษณะถ้ามองจากไกลๆแล้วก็คือ ฉันลากเจฟไปที่ร้านรองเท้า
“นี่ไง” ฉันถลาไปหารองเท้าในฝันของฉันมันเป็นรองเท้าส้นสูง(มาก)หรือที่เขาเรียกกันว่าไฮฮีลส์
“นี่เธอชอบรองเท้าแบบนี้หรอ”เจฟมองฉันพลางอมยิ้ม(น่ารักอ่ะ)
“ฉันไม่ได้ชอบหรอกฉันรักเลยแหละ” รองเท้าในฝันที่รักทุกครั้งที่ฉันมาร้านรองเท้าร้านนี้ฉันจะดูรองเท้าคู่นี้จน
อิ่มใจ
“แล้วทำไมเธอไม่ซื้อมันหล่ะ” เจฟถามฉัน
“เฮ้อไม่รู้สิพี่ฉันคงไม่ให้ซื้อหรอกแถมถ้าซื้อฉันก็ไม่รู้จะใส่ไปไหนด้วย”
“Beat abendไง” อืมงานนี้ฉันยังไม่เคยไปเลยน่ะเจสเคยชวนไปครั้งนึงแล้วแต่ฉันไม่มีรองเท้าสวยใส่
“ฉันจะไปงานนั้นได้ไงงานนั้นมันเกี่ยวกับการเต้นล้วนๆ แถมฉันไม่มีครูฟที่จะไปด้วยซะหน่อย” การที่จะไปงานนี้
ต้องมีครูฟที่จะไปด้วยคือจะอยู่ในครูฟนี้ด้วยก็ได้หรือเป็นแค่เพื่อนที่ถูกเชิญจากคนในครูฟ
“เธอก็ไปกับฉันสิเจสกับโรเบิรต์ก็ไปน่ะ” แหงล่ะก็โรเบิรต์อยู่ในครูฟเดียวกับเจฟส่วนเจสก็เป็นน้องของเจฟมันก็คง
ไม่แปลกหรอก-o-
“ไม่รู้ดูก่อนฉันเต้นไม่เป็นไม่รู้จะไปทำไร”
“เธอโกหก=o=”
“ไหนใครโกหกอะไร ^A^”
“ก็เธอไงเธอเต้นเป็นฉันเคยเห็นเธอเต้น”
“จริงดิที่ไหน”
“ที่บ้านฉันโฮะๆ”
“ที่บ้านนายโฮะๆฉันจะไปเต้นไมที่บ้านนายโฮะๆ”
“อย่าต๊องดิบ้านฉันก็บ้านเจสตอนที่เจสมันปาร์ตี้เธอก็มานอนบ้านเจสแล้วพวกเธอก็เปิดเพลงเต้นกันโฮะๆอย่า
เถียง” เออจริงวุ้ยแต่ว่า....
“ตอนนั้นนายไม่อยู่บ้านไม่ใช่หรอตอนนั้นไม่มีใครอยู่นอกจากเจสฉันและนาดิ”
“โอ้ะ โอ ซอรี่ฉันกลับมาบ้านดึกหน่อยและไม่อยากกวนพวกเธอที่กำลังรื่นเริงกันอยู่ในห้องรับแขก” น่าอาย
(มากที่สุด)
“...”ฉันไม่รู้จริงๆว่าทีนี้จะแก้ตัวยังไง
“ว่าไงยอมรับมาซะดีๆเธอเต้นเป็น”
“...”เอาไงดีว่ะ
“จะปิดบังทำไมไม่ใช่เรื่องน่าอายซะหน่อยดีซะอีกคนเต้นเป็นและเก่งไม่ได้มีเยอะแยะเท่าไรหรอกน่ะ”
“เออก็ได้ฉันเต้นเป็นแต่มันเป็นป็อปแดนซ์นี่นาพวกนายน่ะเต้นฮิพฮอพกันฉันไปเต้นป็อปแดนซ์ขึ้นมามันก็เอ่อยังไง
ล่ะ..มันไม่เข้าพวกอ่ะ”
“อือน่าเธอก็ลองไปดูสักครั้งนึงไม่เสียหายซะหน่อย”
“ไม่รู้ดูก่อน”
“เธอไปกับครูฟของฉันทุกอย่างก็จบ”
“ก็บอกว่าดูก่อนไง” เออฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ
“ไปเบอร์เกอร์คิงกันเหอะฉันหิวอ่ะ”
“อืมฉันก็ต้องซื้อเบอร์เกอร์ไปให้พี่ชายฉันอ่ะ”
“เลห์หรอ”
“ไม่ใช่หรอกบลูธูทน่ะปกติเขาอยู่ที่xxxxแต่นี่เขามาเยี่ยมฉันน่ะ”
“เธอมีพี่ชายสองคนหรอ”
“อื้ม” ฉันมีพี่ชายสองคน คนโตคือเลห์ คนรองคือ บลูธูท และก็พี่สาวอีกสามคน ยา ไก่ กุ้ง ตามลำดับ
“เจสรู้รึเปล่าอ่ะไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลย” หืมเจสเล่าเรื่องฉันให้เจฟฟังหรอ
“น่าจะรู้น่ะส่วนมากฉันมักจะเล่าเรื่องของฉันให้พวกเจสกับนาดิฟังอ่ะ” เจฟขมวดคิ้วนิดนึงแล้วก็ปรับมาอยู่สภาพเดิม
เขาส่งยิ้มให้ฉันน้อยๆแล้วเราก็เดินกันต่อไป
ผ่านไปชั่วโมงกว่า
ฉันได้ของที่ต้องการมาครบและฉันก็คิดว่า’อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ’
“เจฟฉันจะกลับล่ะน่ะนายล่ะจะเดินต่ออีกก็ได้น่ะแต่ฉันต้องเตรียมหนังสือเรียนสำหรับพรุ่งนี้อ่ะ”
“อื้ม เดี๋ยวฉันก็จะกลับเลยเหมือนกัน” เฮ้อพรุ่งนี้โรงเรียนก็เปิดแล้วกังวลเหมือนกันน่ะเนี่ยเพราะส่วนมากทุกต้น
เทอมฉันมักจะโดนม็อบก็คือโดนคนรอบข้างแกล้ง
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียน”
“โอเค เจอกันบายกลับดีๆล่ะ”
“อื้มใจน่ะบาย” ฉันโบกมือให้เจฟนิดนึงแล้วก็เดินไปอีกเส้นทางหนึ่งทางที่ฉันจำได้แม่นที่สุด ทางกลับบ้านไง
UoU
Jessi Talk; อัพบทที่หนึ่งจบแล้วน่ะค่ะอ่านแล้วคิดเห็นอย่างไรบ้างก็เม้นก็โหวตกันน่ะค่ะ ตอนต่อไปจะเป็นอย่าง
ไรบ้างน้านิวเคลียร์จะโดนพวกเด็กนิสัยไม่ดีแกล้งอย่างเทอมก่อนๆรึเปล่าแล้วเรื่องระหว่างเธอกับโรเบิรต์จะเป็นยัง
ติดตามต่อได้ในตอนต่อไปค่ะ