King&Queen รักวุ่นๆของเขาและเธอ

ต่อจากบทนำน่ะค่ะ

Chapter 1 Begining Jeff+ New clear

“บายพี่กุ้งบายพี่บลูธูท” ฉันตะโกนก่อนจะเดินถึงประตู

“นี้ แล้วจะกลับตอนไหน” โอ๊ยคำถามนี้อีกแล้วกลับตอนไหนกลับตอนไหนน่าเบื่อจริงเลยถามทุกครั้งเป็น

แบบนี้มาสองปีแล้ว

“ไม่รู้” เอ่อคำตอบนี้ฉันก็ใช้มาสองปีแล้วเหมือนกันถามทุกครั้งตอบทุกครั้งเดี๋ยวคำถามต่อมาก็คือ’อะไรไม่รู้

อะไรคือไม่รู้ จะกลับกี่โมง ‘ เชื่อดิ

“อะไรไม่รู้ อะไรคือไม่รู้ จะกลับกี่โมง” เป๊ะเลยนี่ก็ใช้มาสองปีแล้ว

“สี่ห้าหรือหกโมงไม่รู้ดูก่อนบอกไม่ได้-o-” ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูแล้วเดินออกไปลงบันไดไปได้สองขั้นก็ต้อง

เดินกลับขึ้นไปอีกครั้งเพราะฉัน.....ลืมปิดประตู :P มันจะปิดเองไม่ได้ไงว่ะ -3-

ณ ในเมืองที่ห่างไกลจากบ้านไปห้าร้อยกิโลเมตรเอ้ยห้าร้อยเมตร

ฉันเดินเล่นเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างสบายๆ

หมับ

เมื่อฉันรู้สึกว่ามีใครมาแตะไหล่ฉันก็หันหลังไปเอาแขนเกี่ยวแขนกับฝ่ายตรงข้ามพร้อมทั้งผลักไปด้วยความตกใจ

“โอ๊ย” คนที่ร่วงไปกองกับพื้นร้องโอดโอยอย่างน่าสงสารและคนที่ร่วงไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือเจฟเวอร์สัน

หรือเจฟปริ๊นซ์ของโรงเรียนฉันและพี่ชายของเพื่อนสนิทฉัน

“เอ่อซอรี่ไม่ได้ตั้งใจอ่ะฉันตกใจก็เคยบอกแล้วนี่นาว่าอย่าทำแบบนี้อ่ะโรเบิรต์ก็เหมือนกันนายสองคนน่ะจะ

เหมือนกันไปถึงไหนฮ่ะ” ฉันขอโทษแล้วว่าพาดพิงไปถึงโรเบิรต์เจ้านี้ก็เหมือนกันแหละรู้ก็รู้กันอยู่ว่าฉันตก

ใจง่ายและมันจะทำให้ฉันทำให้พวกเขาเจ็บได้แต่ก็ไม่เคยจำกันเลยจริงๆ

“เออน่าไม่เป็นไรช่างเหอะมาคนเดียวหรอ” เจฟถามฉันเพราะปกติฉันจะมาซื้อของกับพี่กุ้งหรือไม่ก็มาเดินใน

เมืองกับเพื่อนเช่นกับเจสและนาดินหรือกับซาร่าหรือมิเชล ฉันเป็นคนที่เพื่อนเยอะเพราะส่วนมากจะเงียบ

(แต่เวลาวีนก็ไม่เลือกหน้าเหมือนกัน)ฉันเป็นที่รักในคลาสเลยหล่ะ

“อื้มฉันมาคนเดียวทำไมล่ะ” ฉันตอบกลับไปบางทีฉันก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้างน่ะ

“เปล่าหรอกเห็นเดินอยู่คนเดียวไงฉันเดินด้วยป่ะล่ะ” ฉันหรี่ตามองพี่ชายของเพื่อนฉันงงๆขนาดกะน้องสาว

ตัวเองยังไม่เคยเดินด้วยกันเลยนี่จะมาเดินกับฉันเรอะ

“อะไรไมมองงั้นอ่ะป่ะเหอะน่า” เอาไงดีเนี่ยนี่พี่ชายของเพื่อนน่ะเว้ย(แล้วไงว่ะ)

“ก็ได้ฉันอยากกินไอติม”

“งั้นก็ป่ะ” เราสองคนเดินไปที่ร้านขายไอศกรีม

“โยเกิรต์หนึ่งลูกแล้วก็คาราเมลหนึ่งลูกค่ะ” ฉันสั่งไอติมรสโปรด

“ใส่กรวยหรือใส่ถ้วยดีค่ะ”

“ใส่กรวยค่ะ” ฉันชอบกินกรวยมันแหะๆกรอบดี

“ได้แล้วค่ะ หนึ่งยูโรแปดสิบค่ะ” ฉันวางเงินไปสองยูโรและได้รับเงินทอนมายี่สิบเซ็น

“ขอคาราเมลกับดับเบิ้ลช็อกครับ”  ฉันเดินออกมาจากในร้านมารอเจฟข้างนอก อืมฉันชอบคาราเมลกับโยเกิรต์จริงๆ

“ป่ะเธอจะเดินไหนต่อล่ะ” เอ่อฉันจะอยากไปดูว่ารองเท้าในฝันฉันยังอยู่หรือเปล่าอ่ะ

“ฉันจะไปดูรองเท้าที่Deichmannน่ะ” เจฟพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมทั้งจูงมือฉันฮะ เฮ้ยจูงมือหรอแว้กไม่ดีเลยน่ะ

ขืนคนรู้จักเห็นเข้าฉันมีปัญหาชัวร์

“เฮ้ จับมือฉันทำไมเนี่ยเดี๋ยวใครเห็นเข้าฉันก็จบข่าวพอดี” ฉันพยายามแกะมือตัวเองออกจากมือของเจฟแต่เขาไม่

ยอมปล่อยฉันอ่ะดิ

“นี่เจฟปล่อยฉันน่ะฉันเตะนายจริงๆด้วยอย่าหาว่าฉันไม่เตือนปล่อย” ยิ่งสะบัดฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเขากุมมือฉันแน่นขึ้น

“อย่าโวยวายดิเธอจะไปดูรองเท้าไม่ใช่หรอป่ะดิ^-^” อย่ามายิ้มกวนๆดิ-_-เมื่อสะบัดไม่หลุดฉันจึงปล่อยไปตาม

เรื่องและเป็นฝ่ายเดินนำหน้าแทนลักษณะถ้ามองจากไกลๆแล้วก็คือ ฉันลากเจฟไปที่ร้านรองเท้า

“นี่ไง” ฉันถลาไปหารองเท้าในฝันของฉันมันเป็นรองเท้าส้นสูง(มาก)หรือที่เขาเรียกกันว่าไฮฮีลส์

“นี่เธอชอบรองเท้าแบบนี้หรอ”เจฟมองฉันพลางอมยิ้ม(น่ารักอ่ะ)

“ฉันไม่ได้ชอบหรอกฉันรักเลยแหละ” รองเท้าในฝันที่รักทุกครั้งที่ฉันมาร้านรองเท้าร้านนี้ฉันจะดูรองเท้าคู่นี้จน

อิ่มใจ

“แล้วทำไมเธอไม่ซื้อมันหล่ะ” เจฟถามฉัน

“เฮ้อไม่รู้สิพี่ฉันคงไม่ให้ซื้อหรอกแถมถ้าซื้อฉันก็ไม่รู้จะใส่ไปไหนด้วย”

“Beat abendไง” อืมงานนี้ฉันยังไม่เคยไปเลยน่ะเจสเคยชวนไปครั้งนึงแล้วแต่ฉันไม่มีรองเท้าสวยใส่

“ฉันจะไปงานนั้นได้ไงงานนั้นมันเกี่ยวกับการเต้นล้วนๆ แถมฉันไม่มีครูฟที่จะไปด้วยซะหน่อย” การที่จะไปงานนี้

ต้องมีครูฟที่จะไปด้วยคือจะอยู่ในครูฟนี้ด้วยก็ได้หรือเป็นแค่เพื่อนที่ถูกเชิญจากคนในครูฟ

“เธอก็ไปกับฉันสิเจสกับโรเบิรต์ก็ไปน่ะ” แหงล่ะก็โรเบิรต์อยู่ในครูฟเดียวกับเจฟส่วนเจสก็เป็นน้องของเจฟมันก็คง

ไม่แปลกหรอก-o-

“ไม่รู้ดูก่อนฉันเต้นไม่เป็นไม่รู้จะไปทำไร”

“เธอโกหก=o=”

“ไหนใครโกหกอะไร ^A^”

“ก็เธอไงเธอเต้นเป็นฉันเคยเห็นเธอเต้น”

“จริงดิที่ไหน”

“ที่บ้านฉันโฮะๆ”

“ที่บ้านนายโฮะๆฉันจะไปเต้นไมที่บ้านนายโฮะๆ”

“อย่าต๊องดิบ้านฉันก็บ้านเจสตอนที่เจสมันปาร์ตี้เธอก็มานอนบ้านเจสแล้วพวกเธอก็เปิดเพลงเต้นกันโฮะๆอย่า

เถียง” เออจริงวุ้ยแต่ว่า....

“ตอนนั้นนายไม่อยู่บ้านไม่ใช่หรอตอนนั้นไม่มีใครอยู่นอกจากเจสฉันและนาดิ”

“โอ้ะ โอ ซอรี่ฉันกลับมาบ้านดึกหน่อยและไม่อยากกวนพวกเธอที่กำลังรื่นเริงกันอยู่ในห้องรับแขก” น่าอาย

(มากที่สุด)

“...”ฉันไม่รู้จริงๆว่าทีนี้จะแก้ตัวยังไง

“ว่าไงยอมรับมาซะดีๆเธอเต้นเป็น”

“...”เอาไงดีว่ะ

“จะปิดบังทำไมไม่ใช่เรื่องน่าอายซะหน่อยดีซะอีกคนเต้นเป็นและเก่งไม่ได้มีเยอะแยะเท่าไรหรอกน่ะ”

“เออก็ได้ฉันเต้นเป็นแต่มันเป็นป็อปแดนซ์นี่นาพวกนายน่ะเต้นฮิพฮอพกันฉันไปเต้นป็อปแดนซ์ขึ้นมามันก็เอ่อยังไง

ล่ะ..มันไม่เข้าพวกอ่ะ”

“อือน่าเธอก็ลองไปดูสักครั้งนึงไม่เสียหายซะหน่อย”

“ไม่รู้ดูก่อน”

“เธอไปกับครูฟของฉันทุกอย่างก็จบ”

“ก็บอกว่าดูก่อนไง” เออฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ

“ไปเบอร์เกอร์คิงกันเหอะฉันหิวอ่ะ”

“อืมฉันก็ต้องซื้อเบอร์เกอร์ไปให้พี่ชายฉันอ่ะ”

“เลห์หรอ”

“ไม่ใช่หรอกบลูธูทน่ะปกติเขาอยู่ที่xxxxแต่นี่เขามาเยี่ยมฉันน่ะ”

“เธอมีพี่ชายสองคนหรอ”

“อื้ม” ฉันมีพี่ชายสองคน คนโตคือเลห์ คนรองคือ บลูธูท และก็พี่สาวอีกสามคน ยา ไก่ กุ้ง ตามลำดับ

“เจสรู้รึเปล่าอ่ะไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลย” หืมเจสเล่าเรื่องฉันให้เจฟฟังหรอ

“น่าจะรู้น่ะส่วนมากฉันมักจะเล่าเรื่องของฉันให้พวกเจสกับนาดิฟังอ่ะ” เจฟขมวดคิ้วนิดนึงแล้วก็ปรับมาอยู่สภาพเดิม

เขาส่งยิ้มให้ฉันน้อยๆแล้วเราก็เดินกันต่อไป

ผ่านไปชั่วโมงกว่า

ฉันได้ของที่ต้องการมาครบและฉันก็คิดว่า’อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ’

“เจฟฉันจะกลับล่ะน่ะนายล่ะจะเดินต่ออีกก็ได้น่ะแต่ฉันต้องเตรียมหนังสือเรียนสำหรับพรุ่งนี้อ่ะ”

“อื้ม เดี๋ยวฉันก็จะกลับเลยเหมือนกัน” เฮ้อพรุ่งนี้โรงเรียนก็เปิดแล้วกังวลเหมือนกันน่ะเนี่ยเพราะส่วนมากทุกต้น

เทอมฉันมักจะโดนม็อบก็คือโดนคนรอบข้างแกล้ง

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียน”

“โอเค เจอกันบายกลับดีๆล่ะ”

“อื้มใจน่ะบาย” ฉันโบกมือให้เจฟนิดนึงแล้วก็เดินไปอีกเส้นทางหนึ่งทางที่ฉันจำได้แม่นที่สุด ทางกลับบ้านไง

UoU

Jessi Talk; อัพบทที่หนึ่งจบแล้วน่ะค่ะอ่านแล้วคิดเห็นอย่างไรบ้างก็เม้นก็โหวตกันน่ะค่ะ ตอนต่อไปจะเป็นอย่าง

ไรบ้างน้านิวเคลียร์จะโดนพวกเด็กนิสัยไม่ดีแกล้งอย่างเทอมก่อนๆรึเปล่าแล้วเรื่องระหว่างเธอกับโรเบิรต์จะเป็นยัง

ติดตามต่อได้ในตอนต่อไปค่ะ