(Really happened) บังเอิญจริงๆ

เฟย์//ข้าวฟ่างมาหาป้าก่อนมะ(กวักมือเรียกหลานตัวเอง)ข้าวฟ่าง//ค่ะป้าเฟย์(เดินลงจากโซฟามาหาเฟย์)เฟย์(นั่งลงให้ตัวเท่าเด็กผู้หญิงตรงข้างงหน้า)//ข้าวฟ่างอยู่กับคุณพ่ออย่าดื้ออย่าซนนะลูกถ้ามีไรให้โทรหาป้านะและที่สำคัญอย่าไว้ใจใครนอกจากคุณพ่อนะลูกข้าวฟ่าง(พยักหน้า)//ค่ะเฟย์//ฝากหลานฉันด้วยล่ะ(หันมามองป๊อปปี้)ป๊อปปี้//หลานเธอก็ลูกฉันนั้นแหละเฟย์//ถ้ามีไรโทรถามฉันได้ป๊อปปี้//อืม(แล้วเฟย์ก็เดินไปที่รถแล้วขับออกไป)ข้าวฟ่าง//คุณพ่อขามีไรให้ข้าวฟ่างมั้งค่ะ(มองหน้าพ่อแล้วลูบท้องตัวเอง)ป๊อปปี้//ข้าวฟ่างอยากกินอะไรล่ะลูกเดียวพ่อพาไปกิน(อุ้มขึ้นมา)ข้าวฟ่าง(ชี้ไปที่รูปๆนึงบนนิตยาสารเพราะอ่านภาษาไทยไม่ค่อยออกสักเท่าไหร่ได้แค่บางคำ)อันนี้ค่ะพ่อป๊อปปี้//เค้าเรียกว่าบะหมี่ลูกในพูดสิ(สอนลูกน้อยให้พูด)ข้าวฟ่าง//บะหมี่(ยิ้มออกมา)ป๊อปปี้//เก่งมาลูกเราไปทานกันนะจะได้ซื้อของกันด้วยข้าวฟ่าง//ค่ะระหว่างทางเดินไปขึ้นรถสปอตสุดหรูพ่อได้บอกผู้เป็นลูกว่า"เดินดีๆนะครับเดี๋ยวสะดุดล้ม"ทันใดนั้น ตุบ!!!(สมมุตติว่าเป็นเสียงล้ม)ข้าวฟ่าง//"โอ้ย" ป๊อปปี้//เฮ้ย!! ว่ายังไม่ทันขาดคำ "เจ็บมากมั้ยลูก" ผู้เป็นเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาคลอเพื่อบอกให้รู้ว่า"มันเจ็บมากก"ข้าวฟ่าง//ฮึกๆ ป๊อปปี้//จุจุ ไม่ร้องๆ ไหนให้พ่อดูแผลหน่อย "นิดเดียวเอง" เดี๋ยวพ่อเป่าให้มะ"โอม เพี้ยง!!หายๆ "
ทำเอาข้าวฟ่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ป๊อปปี้//หายแล้วงั้นเราไปกินบะหมี่กัน
ข้าวฟ่าง//คะป๊อปปี้(เดินเข้ามา)//ไอเขื่อนเรื่องที่แกให้สืบ(ตกใจที่เห็นป๊อปปี้เด็กผู้หญิงคนนึง)ลูกใครว่ะป๊อปปี้//ลูกสาวฉันเขื่อน//ลูกแกป๊อปปี้//จะตะโกนทำไมว่ะเรื่องฉันให้แกสืบนะไม่ต้องสืบแล้วเขื่อน//ว่าแต่แกจะไปไหนว่ะป๊อปปี้//พาข้าวฟ่างซื้อเสื้อผ้าไปด้วยกันไหม(เอ่ยขึ้นมา)เขื่อน//ไปก็ได้ว่าแต่ข้าวฟ่างมาเจอแกได้ไงว่ะ(ถามอย่างสงสัย)ป๊อปปี้(จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง)//เข้าใจยังข้าวฟ่าง//พ่อค่ะใครค่ะ(เอ่ยด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ)ป๊อปปี้//นี้คือลุงเขื่อนเพื่อนพ่อข้าวฟ่าง(ยกมือไหว้ถึงจะอยู่ฝรั่งเศษแต่ฟางก็สอนเรื่องมารยาทไทยให้ลูกสาวตัวน้อยของเธอ)หวัดดีค่ะเขื่อน//คร้าบ ไอป๊อปข้าวฟ่างโตขึ้นเมื่อไหร่ฉันจองนะโว้ยป๊อปปี้//เดี๋ยว ถีบไปโน่นเลยไม่ได้ฉันไม่ยกให้เขื่อน//แค่นี้ก็ต้องหวงด้วยไปกันเหอะ(เดินไปที่แล้วขับออกไป)
เม้นให้หน่อย เจอกันตอนต่อไปน้า