รักยุ่งๆ ของเราสองคน

    เช้าวันรุ่งขึ้นโทโมะตื่นแต่เช้าแต่ไม่ปลุกหญิงสาวเพราะอยากให้นอนพักผ่อนมากๆ  เดี๋ยวจะไม่สบาย
   ‘ แม่ครับเป็นไงบ้างครับ’ โทโมะเดินคุยโทรศัพท์กับมารดา
   ( ก็ดีจ๊ะ แม่ให้คนของเราออกไปส่งผลไม้แล้ว) แม่เอ่ยบอกลูกชาย
   ‘ พรุ่งนี้ผมก็กลับแล้วครับ’
   ( ตามสบายเถอะ  ลูกเหนื่อยมามากแล้ว)
    ‘ ขอบคุณครับแม่’ โทโมะบอกมารดาแล้ววางสายไป   โทโมะหันไปเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากบันไดแล้วล่ะ  แต่แกล้งยืนหันหลังให้
      “ พี่โทโมะ” แก้วแกล้งมาเรียกชายหนุ่มดังๆ จากด้านหลัง 
      “ โอ๊ย  น่ากลัวจะเลย” โทโมะบอกแล้วหันกลับมากอดหญิงสาวไว้แน่ก่อนจะยิ้มออกมา
       “ ปล่อยแก้วเลยนะพี่โมะ” แก้วบอกพร้อมตีเข้าที่แขนของชายหนุ่ม
       “ ไม่ปล่อย”
       “ ไม่ปล่อยใช่ไหม” แก้วบอกแล้วบิดเข้าที่เอวของชายหนุ่ม
       “ โอ๊ย  พี่เจ็บนะแก้ว” โทโมะร้องก่อนจะปล่อยหญิงสาวออก
       “ ก็พี่อยากมากอดแก้วทำไมล่ะ  สมน้ำหน้า แบร่” แก้วแลบลิ้นให้ชายหนุ่มก่อนจะวิ่งมานั่งที่โต๊ะอาหาร
       “ วันนี้มีอะไรทานค่ะ”
       “ ข้าวต้มกระดูกหมูอ่อนค่ะคุณหนูแก้ว”
       “ ขอสองถ้วยค่ะ” แก้วบอก แม่บ้านจึงเดินเข้าไปในครัวก่อนจะยกออกมาให้แก้วกับโทโมะ
        “ วันนี้อยากไปไหนไหม”
        “ จะพาแก้วไปไหนล่ะค่ะ”
        “ แล้วแต่สิว่าแก้วอยากไปไหน” โทโมะเอ่ยบอกหญิงสาว
        “ งั้นไปบ้านพี่แล้วกัน  แก้วคิดถึงคุณน้า” แก้วบอกแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม   ทั้งสองเดินขึ้นบ้านไปเก็บกระเป๋าก่อนจะเดินลงมา  
        “ น้องแก้วอยู่ไหมครับ”  ชายหนุ่มคนนึงเดินเข้ามาในบ้านก็ถามหาหญิงสาว
        “ อยู่ครับ  แล้วคุณเป็นใครครับ”
        “ ผมชื่อจงเบเป็นพี่รหัสของแก้วครับ”
        “ พี่จงเบ หายไปไหนเลยค่ะ” แก้วที่เดินลงมาเห็นก็รีบวิ่งมาหา  เพราะจงเบเป็นพี่รหัสที่ดีกับหญิงสาวมากๆ  ค่อยช่วยเหลือตลอด
        “ พอดีพี่ไปดูงานที่ฮ่องกงมานะ  ขอโทษนะที่กลับมาไม่ทันรับปริญญา” จงเบเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม
        “ พี่เอากระเป๋าไปเก็บให้ที่รถนะ” โทโมะบอกแล้วเอากระเป๋าในมือถือสาวเดินออกมาใส่ไว้ในรถและยืนคอย
        “ พี่มีของมาฝากเราด้วย” จงเบบอกเดินออกมาที่รถโดยมีหญิงสาวเดินตามมาติดๆ
        “ มิกกี้เมาส์” แก้วตะโกนอย่างดีใจ  เพราะเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของหญิงสาว
        “ น่ารักไหม มีมินนี่เมาส์ด้วยนะ” จงเบบอกแล้วยื่นตุ๊กตาอีกตัวให้หญิงสาว
        “ น่ารักมากค่ะ  ขอบคุณนะค่ะ” แก้วบอกด้วยรอยยิ้ม
        “ นั้นแฟนเราเหรอ”
        “ อืม ค่ะ” แก้วพยักหน้าทันที
        “ ท่าทางจะหึงเรานะ  งั้นพี่ไปก่อนดีกว่า” จงเบบอกแล้วยิ้มก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป  แก้วจึงเดินถือตัวตุ๊กมายังรถ  โทโมะที่เห็นก็เดินเข้าไปนั่งรอในรถอย่างงอนๆ
 
 
 
 
       “ เป็นอะไรค่ะพี่โทโมะ” แก้วที่เข้ามานั่งในรถเอ่ยถาม  โทโมะไม่ตอบได้แต่ขับรถออกจากบ้านไป
       “ ใคร” โทโมะถามเสียงนิ่งๆ โดยไม่หันหน้ามามอง
       “ พี่รหัสค่ะ”
       “ ทำไมดูสนิทจัง”
       “ ก็พี่จงเบช่วยเหลือแก้วมาตลอดนิค่ะ  เลยสนิทกัน” แก้วบอกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
       “ เป็นอะไรหรือเปล่า” แซวเอ่ยถามหลลังจากเห็นว่าชายหนุ่มนั้นเงียบไป
       “ เปล่า”
       “ โกรธอะไรแก้วหรือเปล่า”
       “ ไม่ได้โกรธ”
       “ ไม่เชื่อ  พี่โมะโกรธแก้วใช่ไหม” แก้วถามชายหนุ่ม
       “ ไม่ได้โกรธ แต่หึงเข้าใจไหม” โทโมะบอกหญิงสาว
       “ หึงทำไม  แก้วไม่ได้เป็นอะไรกับพี่จงเบซะหน่อย”
       “ แล้วถ้ามีสาวๆ มาเข้าใกล้พี่  แก้วจะรู้สึกหึงพี่บ้างป่ะล่ะ” โทโมะเอ่ยถามหญิงสาวข้างๆ บ้าง
       “ ก็ เอ่อ..ไม่รู้” แก้วบอกแล้วหันหน้าหนีออกไปมองนอกรถ
       “ แก้วก็คงเหมือนพี่  ใช่ไหม”
       “ ใช่มั้ง  ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว” แก้วบอกแล้วชวนชายหนุ่มคุยเรื่องอื่น  ไม่นานเราทั้งสองก็มาถึงบ้านทันที
       “ หวัดดีค่ะคุณน้า” แก้วยกมือไหว้พร้อมเข้ามากอด
       “ เรียกแม่ได้แล้ว”  โทโมะที่ถือกระเป๋าเดินตามมาข้างหลังเอ่ยบอก
       “ จร้า แก้วก็เป็นเหมือนลูกของแม่คนนึงนะ” มารดาของโทโมะเอ่ยบอก
       “ ใช่  เพราะอีกไม่นานแก้วก็จะมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่แล้ว” โทโมะเอ่ยบอกอย่างยิ้มๆ
       “ พี่โทโมะ เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บให้ด้วยเลย” แก้วบอกกับชายหนุ่ม
       “ คร้าบบบ” โทโมะบอกแล้วเดินถือกระเป๋าขึ้นบ้านไปทันที  แก้วจึงมาช่วยมารดาของโทโมะทำกระทงสำหรับทำขนมในวันพรุ่งนี้
 
 
       ~~ อัพ เม้น โหวต ให้ด้วยนะจร้า   ขอบคุณมากกกกจร้า ~~