รักยุ่งๆ ของเราสองคน

    เช้าวันรุ่งขึ้นโทโมะตื่นแต่เช้าแต่ไม่ปลุกหญิงสาวเพราะอยากให้นอนพักผ่อนมากๆ  เดี๋ยวจะไม่สบาย

   ‘ แม่ครับเป็นไงบ้างครับ’ โทโมะเดินคุยโทรศัพท์กับมารดา

   ( ก็ดีจ๊ะ แม่ให้คนของเราออกไปส่งผลไม้แล้ว) แม่เอ่ยบอกลูกชาย

   ‘ พรุ่งนี้ผมก็กลับแล้วครับ’

   ( ตามสบายเถอะ  ลูกเหนื่อยมามากแล้ว)

    ‘ ขอบคุณครับแม่’ โทโมะบอกมารดาแล้ววางสายไป   โทโมะหันไปเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากบันไดแล้วล่ะ  แต่แกล้งยืนหันหลังให้

      “ พี่โทโมะ” แก้วแกล้งมาเรียกชายหนุ่มดังๆ จากด้านหลัง 

      “ โอ๊ย  น่ากลัวจะเลย” โทโมะบอกแล้วหันกลับมากอดหญิงสาวไว้แน่ก่อนจะยิ้มออกมา

       “ ปล่อยแก้วเลยนะพี่โมะ” แก้วบอกพร้อมตีเข้าที่แขนของชายหนุ่ม

       “ ไม่ปล่อย”

       “ ไม่ปล่อยใช่ไหม” แก้วบอกแล้วบิดเข้าที่เอวของชายหนุ่ม

       “ โอ๊ย  พี่เจ็บนะแก้ว” โทโมะร้องก่อนจะปล่อยหญิงสาวออก

       “ ก็พี่อยากมากอดแก้วทำไมล่ะ  สมน้ำหน้า แบร่” แก้วแลบลิ้นให้ชายหนุ่มก่อนจะวิ่งมานั่งที่โต๊ะอาหาร

       “ วันนี้มีอะไรทานค่ะ”

       “ ข้าวต้มกระดูกหมูอ่อนค่ะคุณหนูแก้ว”

       “ ขอสองถ้วยค่ะ” แก้วบอก แม่บ้านจึงเดินเข้าไปในครัวก่อนจะยกออกมาให้แก้วกับโทโมะ

        “ วันนี้อยากไปไหนไหม”

        “ จะพาแก้วไปไหนล่ะค่ะ”

        “ แล้วแต่สิว่าแก้วอยากไปไหน” โทโมะเอ่ยบอกหญิงสาว

        “ งั้นไปบ้านพี่แล้วกัน  แก้วคิดถึงคุณน้า” แก้วบอกแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม   ทั้งสองเดินขึ้นบ้านไปเก็บกระเป๋าก่อนจะเดินลงมา  

        “ น้องแก้วอยู่ไหมครับ”  ชายหนุ่มคนนึงเดินเข้ามาในบ้านก็ถามหาหญิงสาว

        “ อยู่ครับ  แล้วคุณเป็นใครครับ”

        “ ผมชื่อจงเบเป็นพี่รหัสของแก้วครับ”

        “ พี่จงเบ หายไปไหนเลยค่ะ” แก้วที่เดินลงมาเห็นก็รีบวิ่งมาหา  เพราะจงเบเป็นพี่รหัสที่ดีกับหญิงสาวมากๆ  ค่อยช่วยเหลือตลอด

        “ พอดีพี่ไปดูงานที่ฮ่องกงมานะ  ขอโทษนะที่กลับมาไม่ทันรับปริญญา” จงเบเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม

        “ พี่เอากระเป๋าไปเก็บให้ที่รถนะ” โทโมะบอกแล้วเอากระเป๋าในมือถือสาวเดินออกมาใส่ไว้ในรถและยืนคอย

        “ พี่มีของมาฝากเราด้วย” จงเบบอกเดินออกมาที่รถโดยมีหญิงสาวเดินตามมาติดๆ

        “ มิกกี้เมาส์” แก้วตะโกนอย่างดีใจ  เพราะเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของหญิงสาว

        “ น่ารักไหม มีมินนี่เมาส์ด้วยนะ” จงเบบอกแล้วยื่นตุ๊กตาอีกตัวให้หญิงสาว

        “ น่ารักมากค่ะ  ขอบคุณนะค่ะ” แก้วบอกด้วยรอยยิ้ม

        “ นั้นแฟนเราเหรอ”

        “ อืม ค่ะ” แก้วพยักหน้าทันที

        “ ท่าทางจะหึงเรานะ  งั้นพี่ไปก่อนดีกว่า” จงเบบอกแล้วยิ้มก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป  แก้วจึงเดินถือตัวตุ๊กมายังรถ  โทโมะที่เห็นก็เดินเข้าไปนั่งรอในรถอย่างงอนๆ

       “ เป็นอะไรค่ะพี่โทโมะ” แก้วที่เข้ามานั่งในรถเอ่ยถาม  โทโมะไม่ตอบได้แต่ขับรถออกจากบ้านไป

       “ ใคร” โทโมะถามเสียงนิ่งๆ โดยไม่หันหน้ามามอง

       “ พี่รหัสค่ะ”

       “ ทำไมดูสนิทจัง”

       “ ก็พี่จงเบช่วยเหลือแก้วมาตลอดนิค่ะ  เลยสนิทกัน” แก้วบอกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ

       “ เป็นอะไรหรือเปล่า” แซวเอ่ยถามหลลังจากเห็นว่าชายหนุ่มนั้นเงียบไป

       “ เปล่า”

       “ โกรธอะไรแก้วหรือเปล่า”

       “ ไม่ได้โกรธ”

       “ ไม่เชื่อ  พี่โมะโกรธแก้วใช่ไหม” แก้วถามชายหนุ่ม

       “ ไม่ได้โกรธ แต่หึงเข้าใจไหม” โทโมะบอกหญิงสาว

       “ หึงทำไม  แก้วไม่ได้เป็นอะไรกับพี่จงเบซะหน่อย”

       “ แล้วถ้ามีสาวๆ มาเข้าใกล้พี่  แก้วจะรู้สึกหึงพี่บ้างป่ะล่ะ” โทโมะเอ่ยถามหญิงสาวข้างๆ บ้าง

       “ ก็ เอ่อ..ไม่รู้” แก้วบอกแล้วหันหน้าหนีออกไปมองนอกรถ

       “ แก้วก็คงเหมือนพี่  ใช่ไหม”

       “ ใช่มั้ง  ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว” แก้วบอกแล้วชวนชายหนุ่มคุยเรื่องอื่น  ไม่นานเราทั้งสองก็มาถึงบ้านทันที

       “ หวัดดีค่ะคุณน้า” แก้วยกมือไหว้พร้อมเข้ามากอด

       “ เรียกแม่ได้แล้ว”  โทโมะที่ถือกระเป๋าเดินตามมาข้างหลังเอ่ยบอก

       “ จร้า แก้วก็เป็นเหมือนลูกของแม่คนนึงนะ” มารดาของโทโมะเอ่ยบอก

       “ ใช่  เพราะอีกไม่นานแก้วก็จะมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่แล้ว” โทโมะเอ่ยบอกอย่างยิ้มๆ

       “ พี่โทโมะ เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บให้ด้วยเลย” แก้วบอกกับชายหนุ่ม

       “ คร้าบบบ” โทโมะบอกแล้วเดินถือกระเป๋าขึ้นบ้านไปทันที  แก้วจึงมาช่วยมารดาของโทโมะทำกระทงสำหรับทำขนมในวันพรุ่งนี้

       ~~ อัพ เม้น โหวต ให้ด้วยนะจร้า   ขอบคุณมากกกกจร้า ~~