นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก

ตอนนี้ฉันนั้งเขี่ยๆปากกาลงในสมุดเล่น แล้วนั่งเอามือยันหน้าฟังนายโทโมะสอนพลางบ่นไปด้วย
"ดิฟหน้าคูณดิฟหลัง ได้เท่ากับ.." (-.,-)
ป๊อก!
"โอ๊ย นายเอาปากกามาโยนใส่หัวฉันทำไม"
"ก้อเทอไม่ตั้งใจเรียนเอาซะเลย เอาแต่ขีดๆเขียนบ้าบออะไรในสมุด ไหนเอามาดูซิ"
"เฮ้ยๆ นายจะเอาไปดูทำไม ฉันก้อเลคเชอร์ของฉันไงละ"
"ฉันก้อจะดูว่าเทอเลคเชอร์ครบมั้ยละสิ เอามานี่"นายโทโมะแย่งสมุดไปจากฉัน ตายแน่ๆ
'นายโทโมะงี่เง่า นายโทโมะขี้ตืด นายโทโมะผีบ้า นายโทโมะโกะขี้บ่น....'
"___"
"นี่หรอเลคเชอร์ของเทอ"
"เอ่อ.ก้อนายสอนน่าเบื่อ จริงๆแล้วฉันไม่ต้องเรียนก้อได้ ฉันฉลาดแต่ไหนแต่ไรยุแล้วละ"
"งั้นหรอ ถ้างั้นเทอลองทำข้อนี้ให้ฉันดูหน่อยสิ
"นี่นายคิดจะลองภูมิฉันหรอ"
"เปล่า ก้อไหนเทอบอกว่าเทอฉลาดไง ฉันไม่ใช่คนฉลาดไหนเทอลองสอนฉันให้เข้าใจหน่อยสิ"
"ได้"ชิชะ อย่ามาท้าฉันนะ คนอย่างแก้วใจฆ่าได้แต่หยามไม่ได้นะเฟร้ย แต่ว่า..ทำไมนายไม่เอาโจทย์ของ ม.4 หรือ ม.5 มาฟะ ของม.6 ฉันเรียนไม่รุเรื่องสักวิชา ยิ่งระยะหลังๆมาเนี่ย สมองฉันเสื่อมรึไง คะเเนนถอยหลังเข้าคลองจนฉันแทบจะยุท้ายตารางของห้องแล้ว
"นี่คิดนานแล้วนะ ทำไม่ได้ก้อบอกมาเหอะ เสียฟอร์มแค่นี้ไม่ตายหรอก"นายโทโมะพูดแล้วหันมายื้มเจ้าเล่ห๋ใส่ฉัน
"เอาไปเสร็จแล้ว"
"อืม ไหนดูซิ"นายนั้นดูแล้วก้อเอาปากกาขีดๆอะไรไม่รุมั่วไปหมด แต่ไหงไม่เปิดเฉลยดูอะ
"เปนไง ถูก(บ้าง)มั้ย"
"เทอนี่รักษาฟอร์มจนนาทีสุดท้ายเลยนะ เทอทำแบบนี้มันยิ่งแสดงถึงความโง่ของเทอ ดูสิ เทอทำผิดตั้งแต่เขียนสูตรแล้ว แล้วจะตอบถูกได้ยังไงกัน ฮาๆๆ" โง่อีกแล้ว
"แล้วนายไม่คิดจะดูเฉลยหน่อยหรอ" แล้วนายโทโมะก้อเปิดเฉลย
"อะเอาไป ดูซะให้เต็มตา คราวนี่ก้อยอมรับความจริงซะเถอะว่าเทอนะมันโง่..."
"ชิ คราวนี้ฉันยอมก้อได้ยะ"
"เอาละ ที่นี้เทอก้อรุแล้วละสิว่าเทอมันไม่เอาใหนซะเลย ครั้งนี้ก้อตัี้งใจเรียนซะ ไหนลองเปิดหน้า 26 ซิ"ฉันเปิดหนังสือแบบชุ่ยๆ เพราะโมโหที่นายโทโมะมาหาว่าฉันโง่ ฉัดเปิดๆไปก้อพบกระดาษแผ่นนึงสอดไว้ในหนังสืมมันคือใบสมัครการประกวดนางสาวป๊อปปูล่าร์ ใช่สิ หมดเขตรับสมัครวันนี้แล้วนี้นา ถ้าฉันพลาดโอกาสไปฉันก้อไม่ได้พิสูจน์ให้แม่เหนนะสิ ไม่ได้การแล้ว ต้องรีบไปสมัคร
"เอ่อ...โทโมะ.."ฉันเรียกนายโทโมะเสียงหวานปานน้ำตาลเรียกพี่
"หือ มีอะไร"
"คือ ฉันนึกได้ว่าต้องไปทำธุระข้างนอก ฉันขอไปทำธุระก่อนนะ"
"ไม่ได้"
"อ้าว ทำไมละ"
"เดียวเทอก้อชิ่งหนีเรียนออกไปเที่ยวนะสิ ตอนนี้ยังไม่หมดชั่วโมงของฉันเทอไปใหนไม่ได้ทั้งนั้น"
"แต่มันธุระสำคัญมากเลยนะ ถ้าฉันพลาดวันนี้ฉันก้อไม่มีโอกาสแล้วนะ"
"มันสำคัญมากเลยหรอ"
"ใช่"
"ธุระอะไรของเทอ"
"ธุระส่วนตัว"
"นั้นแหละ ธุระอะไร"ถามมากจริง
"นายไม่เข้าใจหรือไงฉันบอกว่า ธุระ!-ส่วน!-ตัว! นั้นก้อคือ ฉันไม่อยากให้นายรุ"
"ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า ฉันไม่ชอบเสียงดังนะ ก้อได้ๆ ฉันให้เทอไปก้อได้"
"แค่นั้นแหละ"
"แต่...ให้ฉันไปด้วยนะ"
"เฮ้ยย ไม่ได้! นายจะไปทำไม"
"ก้อมันยังไม่หมดชั่วโมงเรียนเทอนี่ ถ้าฉันกลับไปไปเจอพี่ขนมจีนเค้าจะว่าฉันเอาได้ ดีไม่ดีพี่ขนมจีนอาจจะฟ้องแม่เทอก้อได้ใครจะไปรุ"
"เออ จริงสิ แล้วทำไมนายไม่ไปที่อื่นละ ทำไมต้องไปกับฉันด้วย"
"ก้อฉันไม่รุจะไปไหนนิ ไปคนเดียวมันเหงาจะตาย ให้ฉันไปด้วยนะ"
"ไม่ได้"
"น้า..นะแก้วว"นายโทโมะทำหน้าตาอ้อนอย่างกับลูกแมว กรุณาอย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ฉัน มัน...มันน่ารักอะ ไม่ได้แล้ว ขืนยุนานกว่านี้ฉันต้องใจอ่อนแน่เลย
"นายจะอ้อนวอนยังไงฉันก้อไม่ให้ไปหรอก ไปได้แล้ว ฉันรีบ" ฉันรีบเดินออกมาจากบ้านแล้วหันไปเหนนายโทโมะที่เดินคอตกออกมา ดูๆไปก้อน่าสงสารเหมือนกันนะ แต่ถ้านายนั้นรุว่าฉันไปประกวดนางสาวป๊อปปูล่าร์ นายนั้นต้องขำฉันแหงเลย ฉันเดินตรงห้างสรรพสินค้า พอดีว่ายุใกล้กันเลยไม่ต้องนั้งรถไปให้เสียตังค์ ฉันเดินมาเรื่อยๆ ก้อมีความรุสึกเหมือนมีคนเดินตามหลัง แถวนี้เปลี่ยวซะด้วยสิ แถมยังเคยมีคดีฉกวิ่งราว ฆ่าข่มขืนด้วย ยุไม่ได้แล้ว รีบเดินดีกว่า
    พลั่ก!!!!
----------------------------------------------------------------------------