นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก
ยัยฟูจ้าLieBDicH
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความต่อๆ รีดเดอร์ค้าง
--------------------------------------------------------------------------------
"โอ๊ย!"ใครมาดักหน้าฉันฟะ พอฉันเงยขึ้นดูก้อปรากฎว่าเปน นายโทโมะนั้นเอง
"นายมาทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียง ฉันตกใจหมด ฮู่ว์..."
"ก้อฉันเหนเทอเดินจ้ำอ้าวจะรีบไปใหนละ หรือหนีอะไรยุ"
"ก้อชะ...เอ่อ เปล่าซักหน่อย แล้วนายตามฉันมาทำไม"
"เปล่า ก้อเทอบอกเองว่าให้ฉันไปใหนก้อได้ที่ไม่ต้องไปกับเทอ ก้อนี่ไง ฉันไม่ได้เดินกับเทอสักหน่อยแค่เราเดินไปทางเดียวกันต่างหาก"
"กวนประสาท"
"เหนเทอมองซ้ายมองขวา แล้วรีบเดินมา แถวนี่เปลี่ยวซะด้วยเทอคงกลัวละสิ"
"เอ่อ"
"เอาเถอะน่า ให้เกินเปนเพื่อนดีกว่า ยังไงเทอก้อเปนผู้หญิงตัวคนเดียว คงไม่ปลอดภัยแน่"
"เอ่อ คือว่า"
"ไป รีบไม่ใช่หรอ"ว่าแล้วนายโทโมะก้อฉุดมือฉันเดินไปข้างหน้า มันก้อดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยก้อให้พ้นจากบริเวณนี้ไปก่อน แต่ว่า.....
"นี่ นายรุหรอว่าฉันจะไปที่ไหน"
"เออ จริงสิ"นายคิดดีหยุดเดินแล้วหันมาทางฉัน
"เอาละ ฉันขอบใจนายมากนะ ที่เดินมาเปนเพื่อน เราแยกกันตรงเเล้วกัน"
"เฮ้ ได้ไงกัน ฉันอุจส่าห์เดินมาเปนเพื่อน มาทิ้งกันง่ายๆเลยหรอ"
"แต่ฉันไม่ได้ขอให้นายเดินมาด้วยนี่ นายเสนอหน้ามาเองต่างหาก"<<แรงไปม๊า
"ก้อได้ๆ งั้นฉันก้อจะเดินตามหลังเทอเหมือนครั้งแรกนั่นแหละ"
"นี่นาย"
"ฉันไม่ผิดนะ"นายโทโมะพูดพลางแบมือยักใหล่"เชิญครับ"โอ๊ย กวนประสาทที่สุดเลย แค่ฉันไม่ซื้อขนมปุยฝ้ายคืน ต้องอาคาตตามติดเปนกุมารทองอย่างนี้เลยหรอ ฉันรีบเดินจนมาถึงห้างฯให้เร็วที่สุดเพราะเสียเวลายืนต่อล้อต่อเถียงกับนายโทโมะยุนาน"
"นี่เทอมาเที่ยวห้างหรอ"ฉันไม่ตอบแล้วเดินไปเรื่อยๆ
"ฉันคิดไว้ไม่มีผิดเลยว่าเทอต้องโดดเรียนมาเที่ยว"ตอนนี้นายโทโมะเดินมาเทียบข้างฉันและเดินพูดเหน็บแนมฉันไปตลอดทาง
"นี่ถ้าแม่เทอรุว่าเทอโดดเรียนมาเที่ยวจะรุสึกยังไง"ฉันหยุดเดินและหันไปมองหน้านายโทโมะ
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันมาทำธุระ และแม่ฉันก้อไม่มีวันผิดหวังกับฉันอีก"ฉันสบัดหน้าพรือแล้วเดินไปยังบูธกองประกวดทันที
"นี่หรอธุระของเทอ"นายโทโมะโผล่มาทางข้างหลังตอนที่ฉันกำลังเขียนใบสมัคร
"ใช่ ทำไม"
"เทออย่ามาล้อเล่นดีกว่า ดูสิมีแต่คนสวยๆทั้งนั้น"
"ทำไม แล้วฉันมันไม่ดีตรงไหนไม่ทราบ"
"ไมใช่ๆ เทอก้อ...พอดูได้อะนะ แต่เทอจะประกวดไปทำไม เอาเวลาไปเรียนพิเศษไม่ดีกว่าหรอ"
"ก้อนี่แหละที่จะเปนหนทางพิสูจน์ให้แม่เหนว่า ฉันเองก้อยังมีมันสมอง มีความสามารถยุ"
"แล้วเทอคิดว่าจะได้หรอ มีแต่คนเก่งๆทั้งนั้น แล้วที่เขาก้อวัดความรุความสามารถกันด้วย"
"อ้าว ฉันก้อมีคุณสมบัตรครบนี่"
"เทอแน่ใจหรอ ขนาดเมื่อกี้ฉันให้เทอแก้โจทย์คณิตฯ เทอยังทำผิดเลย"
"__"
"แล้วคะแนนเทอก้อตกต่ำทุกวิชาอย่างนั้น เทอยังมั้นใจในความฉลาดของเทออีกหรอ"จี๊ดดดคะ กรุณาอย่าพูดเรื่องนี้อีกได้มั้ย ได้ยินแล้วมันเจ็บฝังลึก
"นายไม่ต้องมาพูดให้ฉันเขวเลย ฉันตั้งใจไว้แล้วยังฉันก้อต้องทำให้ได้" ฉันรีบยื่นใบสมัครให้กองประกวด
"ตามใจเทอแล้วกัน แต่ถ้าเทอตกรอบ แม่ของเทอก้อต้องผิดหวังในตัวเทออีกรอบเหมือนกัน"
"ไม่มีทางยะ" ฉันเดินนำหน้านายโทโมะ จนไปชนกับชายคนนึง
พลั่ก!!!!!
--------------------------------------------------------------------------------
หุหุ ลุ้นอีกแล้วววว ไรเตอร์ง่วงนอนจัด ไม่ค่อยสนุกเท่าไร
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
