นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก

     เช้าวันต่อมา

"แก้วววตื่นรึยัง...แก้วว"ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหัว อือออ..ใครมาเรียกแต่เช้าฟระ คนจะนอน

"แก้ว..." (_ _)Zzz

"ไอแก้ววววว!!!" กึ๋ยย O_O เสียงแม่นี่หว่า นี่มันกี่โมงแล้วเนี้ย ฉันรีบดึงผ้าห่มออกแล้วมองที่เจ้ามิกกี้เม้าส์หัวเตียง

"8 โมง"ตายแล้ว ตื่นสายขนาดนี้แม่ต้องสวดบทสรภัญญะบทใหม่แน่นอน ฉันรีบลงมาชั้นล่างด้วยสภาพผมกระเซอะกระเซิงอย่างนั้นแหละ พอลงมาก้อเหนกระเป๋าเดินทางตั้งยุ

"อ่าว แม่จะไปใหนอีกละ"

"พอดีเมื่อคืนผู้จัดการโทรมาให้แม่ไปดูงานของบริษัทที่สาขามาเก๊าแทนเลขาที่ไม่สบาย"

"คราวนี่แม่ไปนานเท่าไหร่ละ"

"2เดือน แล้วแกดูแลบ้านดีๆละ เดี๋ยวติวเตอร์ของแกเขาจะมาตอน 9โมง ดูแลเขาดีๆแล้วตั้งใจเรียนด้วยละ ไว้แม่จะโทรมา" ไปซะและ แต่ฉันชินแล้วละกับการต้องยุคนเดียว ฉันเดินไปหาไรกินบนโต๊ะ ก้อพบขนมปังกับนมอาหารเช้าประจำวันของฉัน เช้าๆแบบนี้ขี้เกลียดอาบน้ำเปนที่สุด ถ้าเปนวันหยุดฉันมักจะนอนเน่ายุในห้องจนกว่าจะออกไปใหนนั้นแหละ ฉันเอาอาหารเช้ามานั้งกินหน้าทีวี วันนี้มีการ์ตูนอิคคิวซังนี่นา เปิดดูดีกว่า

   ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

"ติ๊งต่อง...ติ๊งต่อง"ใครมาเรียกนะ อ่อ ลืมไปติวเตอร์มาแก้วโมง แล้วฉันก้อเดินไปเปิดประตู

"สวัสดิ..ดีคะ O_O" โอ้โห จะมาสอนฉันหรือจะไปเดินแฟชั้นโชว์ที่ใหนไม่ทราบ Sheแต่งตัวแบบว่าหลุดมาจากแม๊กกาซีนเลยทีเดียว ถุงน่องสีดำแนบเนื้อสวมทับด้วยกระโปรงมินิเสกิร์ตลายสก๊อตสีแดงแบบเด็กญี่ปุ่น ตามด้วยรองเท้าบูทสั้น แล้วใหนจะเสื้อสองชั้น ชั้นนอกเป็นเปนเสื้อกั๊กแขนกุดมีฮู้ดยุข้างหลัง มีหมวกเต่าทรงโบราณสวมทับเข้ากับทรงผมลอนยาวสลวย เข้ากับใบหน้ารูปใข่ที่ไม่ได้แต่งเติมอะไรมากก้อสวยแบบธรรมชาติ โอ้พระเจ้า! นี่คือติวเตอร์หรือนางแบบกันแน่

"เอ่อ หน้าพี่ติดหรือป่าวจะ"

"อะ..อ๋อ ป่าว ป่าวคะ เชิญข้างในคะ"ฉันเดินตามเข้าไปข้างใน พี่งั้นหรอ?ฉันก้อนึกว่ารุ่นน้องหรือไม่ก้อรุ่นเดียวกันซะอีก

"เชิญนั้งก่อนคะ"

"จะ"

"เอ่อ ฉันชื่อแก้วนะคะ คิดว่าแม่คงจะแนะนำให้พี่รุจักแล้ว"

"จะ พี่ชื่อขนมจีน คุณแม่ของแก้วรุจักกับคุณแม่ของพี่ เลยให้พี่ช่วยมาสอนลูกตุ้มให้จะ"

"แล้วปกติพี่ขนมจีนสอนที่ใหนหรอจะ"

"อ่อ ป่าวหรอกจะ พี่ทำงานเปนพยาบาล"

"อ่อคะ ปกติพี่ขนมจีนแต่งตัวอย่างนี้หรอคะ"

"ฮ่าๆ ไม่หรอกจะ นานๆครั้ง ทำไมหรอ น่าเกลียดมากใช่มั้ย"

"แก้วว่าน่ารักดีออก แก้วยังคิดว่าเหนแล้วยังคิดว่าเปนลูกน้องซะอีก"

"อุ้ย พูดอย่างนี้พี่ก้อเขินแย่สิ ฮิฮิ ไม่เอาแล้ว มาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่านะ"

"คะ"ฉันเรียนไปด้วยมองหน้าพี่ขนมจีนไปด้วย

       เที่ยง

"เที่ยงแล้วพี่ขนมจีนจะทานอะไรดีคะ"

"อุ๊ย! จริงหรองั้นคงได้เวลาแล้วละ"

"เวลาอะไรหรอคะ"

"พี่ต้องออกไปทำธุระข้างนอกก่อนจะ แก้วทานไปก่อนก้อได้นะ"

"งั้นไม่เปนไร ตามสบายเถอะคะ"

"คะ"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

"ติ้งต้อง...ติ้งต้อง"สงสัยพี่นิดาจะกลับมาแล้วละ"

"OoO นาย...นายหน้าเผือก(พี่โทโมะนั้นแหละ//คนแต่ง)"

"เฮ้อ..ในที่สุดก้อเจอ รู้มั้ยกว่าฉันจะหาเทอเจอมันยากลำบากแค่ใหน"

"แล้วนายจะตามหาฉันทำไม"

"เทอทำอะไรไว้ที่ศาลเจ้า เทอจำไม่ได้"จำได้คะ จำได้ แต่ขอทำลืมซัก 5 นาที ฉันยังรับมือไม่ทันเลย

"ฉันทำอะไร ฉันไม่ได้ไปทำอะไรนายซักหน่อย"ฉันพูดออกไปอย่างน่าตาเฉย

"ก้อเทอปล่อยให้ฉันรอขนมปุยฝ้ายของเทอจนดึก รู้มั้ยมันเกือบทำให้ฉันตะ.."

"ทำอะไร.."

"เออ ช่างเถอะ แต่เทอทำกับฉันไว้แสบมาก คราวนี้ฉันไม่ปล่อยหนีไปไหนอีกแน่"

"ทำไม นายจำอะไรฉัน"

"ฮึ เดียวก้อรุ ไป..เข้าไปในบ้าน"

"อย่านะ นายคิดจะทำอะไรอะ คิดจะปล้ำฉันหรอ นายหน้าเผือก"ไม่น้า ถึงฉันจะเหนว่านายเปนพ่อพันธุ์ที่ดี แต่ฉันก้อยังไม่อยากเสียความสาวก่อนไวอันควรเยื่ยงนี้

"นี่เทอจะบ้าหรอ ฉันไม่หน้ามืดตามัวไปมีอะไรกับไม้ฝาเชอร่าอย่างเทอหรอก ในหัวสมองคงคิดได้แค่นี้ละสิ ถึงได้โง่ต้องจ้างติวเตอร์มาสอนไงละ"อูย...เจ็บจี๊ดดด คำว่า โง่ โดนอัดเต็มๆหน้าเลย

"นี่ นายว่าฉันโง่ นายฉลาดนักสิ"

"ฮึ อย่างน้อยฉันก้อสอนเทอได้ละกัน"

"แล้วนายรุได้ไงว่าฉันจ้างติวเตอร์มาสอน"

"เออ รุแล้วกันน่า เข้าไปในบ้านเถอะฉันเมื่อย"

"แล้วนายจะเข้ามาทำไมกานนน"ฉันพูดพลางดันนายหน้าเผือกออกไปให้พ้นประตู

"ก้อฉันเปนติวเตอร์ให้เทอ ก้อต้องสอนเทอไงละ"

"นายอย่ามาทำเนียน ฉันมีติวเตอร์ของฉันยุแล้วยะ"

"ก้อฉันนี่ไง"

"ไม่ใช่ พี่ขนมจีนต่างหากละ"

"อ่อ พี่ขนมจีนนะหรอ"

"นายรุจักเขาด้วยหรอ"

"อืม เขาคงไม่มาแล้วละ"

"ทำไม นี่อย่าบอกนะว่านายฆ่าพี่ขนมจีนหมกส้วมแล้วสวมรอยมาเปนติวเตอร์เพื่อมาฆ่าฉันเปนรายต่อไป โอ้ว...ม่ายยยย"

"นี่เทอคงอยากเล่นหนังมากละสิ ถึงได้เอามาเพ้อขนาดนี้ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ"

"ก้อแล้วพี่ขนมจีนไม่มาละ แล้วทำไมนายถึงต้องมาสอนแทนด้วย แล้วทำไม..."

"โอ๊ย เทอนี่ขี้สงสัยจริงๆเลย เอาละฉันจะบอก้อได้ พี่ขนมจีนรุจักฉันแล้วเขาก้อไม่ว่างเลยให้ฉันช่วยสอนเทอ แต่ฉันก้อไม่นึกว่าจะเปนเทเคนที่เจอที่ศาลเจ้า"

"อ่าวใหนพี่ขนมจีนบอกว่างานไม่มีอะไรมากไงละ"

"เทอนี่ขี้สงสัยจริงๆ เอาเรื่องของเทอให้รอดก่อนเถอะ คราวนี้ฉันจะเข้าไปได้ยัง ฉันเมื่อเเล้วนะ"

"อืม เข้ามาสิ"ฉันเดินตามหลังนายหน้าเผือก คนอะไรตัวสูงชะมัด แต่ว่าร่างกายเขาผอมบางอย่างกับผู้หญิง ถ้าจับแต่งตัวเปนผู้หญิงคงสวยน่าดู นึกแล้วขำ คริคริ

"หัวเราะอะไร"

พลั่ก! โอ๊ย!

"นี่นาย จะหยุดเดินทำไมไม่บอกกันละ"

"ก้อเหนเทอหัวเราะ เลยหันมาถามดู ทำไม อาการกำเริบหรอ"

"อาการอะไร?"

"ก้อโรคประสาทไง"

"นี่นายหน้าเผือก นายหาว่าฉันเปนโรคประสาทงั้นหรอ"

"ใช่ ก้อขนาดเทอเดินยุคนเดียวเทอยังหัวเราะเฉยเลย ไม่ใช่โรคประสาทแล้วเรียกว่าอะไร อ้อ แล้วฉันชื่อโทโมะ ไม่ใช่นายหัวเผือกหน้าเผือกที่เทอเรียก"

"อ้าว ก้อฉันไม่รุจักชื่อนายแล้วนายหน้าขาวอย่างกับเผือกต้มอย่างนั้นไม่ให้เรียกว่านายหน้าเผือกแล้วให้เรียกว่าอะไร"

"เออ ตอนนี้ก้อรุชื่อฉันแล้วก้อเรียกให้มันถูกๆแล้วกัน ยัยแห้ว"

"ห๊า แห้วงั้นหรอ ฉันชื่อแก้วยะ ชื่อจริงว่าจริญญา ชิ ชื่อก้องามนามก้อเพราะ แห้วอะไร คนสวยรับไม่ด้ายยย"นายโทโมะที่รุชื่อฉันไม่ถึงหนึ่งนาที ก้อมองไปรอบๆบ้าน จะว่าไปนายนี่ก้อหล่อเหมืนกันนะ ผมดำขลับตัดกับผิวขาวๆของเขา แล้านัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม บางครั้งก้อดูอ่อนหวาน บางครั้งก้อดูเศร้า..

"นี่เทอ มองฉันอย่างนั้นคิดจะปล้ำฉันเองรึป่าว ฉันไม่อยากให้ครั้งแรกของฉันเปนความทรงจำที่เลวร้ายหรอกนะ"ฉันคิดผิดแล้วละ ฉันว่าตอนนี่มันดูกวนประสาทมากกว่า สักพักนายโทโมะก้อเดินเข้ามาใกล้ฉัน

"ฟึดฟัด...ฟึดฟัด"

"นี่นายจะทำอะไรอะ"

"ฟึดฟัด..ฟึดฟัด อี๋ นี่เทอยังไม่อาบน้ำใช่มั้ยเนี้ย ดูดิ มีกลิ่นน้ำลายบูดด้วย แหวะ"

"แฮ่ๆๆ ก้อฉันขี้เกรียจนี่" ฉันพูดไปก้อดมเสื้อตัวเองไปด้วย อี๋มีกลิ่นน้ำลายบูดจิงด้วย

"เทอนี่ซกมกที่สุดเลย พูดมาได้ผู้ชายทั้งโลกเสียดายเทอ เสียดายที่มีอะไรกับเทอนะสิไม่ว่า รีบไปอาบน้ำเลยนะ ฉันไม่ชอบผู้หญิงซกมก"

"ชิ ฉันไม่อาบ ก้อดีเหมือนกันนายจะได้ไม่ต้องมาสอนฉัน"

"หรือเทอจะให้ฉันอาบให้ เทออย่าลืมสิ เรายุบ้านนี้กันสองคน"แล้วนายโทโมะก้อกำลังย่างกรายเข้ามาหาฉัน

"เห้ย อย่าเข้ามานะ แหม...แค่นี้ทำเปนรับไม่ได้"ฉันกำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบน เชอะ เรื่องอะไรจะอาบ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเฉยๆ แล้วฉีดน้ำหอมให้พุ้งก้อเรียบร้อยแล้ว

"นี่เดี๋ยวก่อน"

"อะไรอีกละ"

"แล้วเทอก้อไม่ต้องคิดที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยที่ไม่อาบน้ำนะ ฉันรุนะว่าอาบหรือยังไม่อาบ"รุทันอีก

"เออ รุแล้วนะใครทำอย่างนั้นก้อซกมกเต็มทนแล้ว ฉันไปละนะ แล้วนายห้ามแอบดูฉันอาบน้ำด้วย"

"เฮอะ ดูหมาเล่นน้ำยังน่าดูกว่าเทออาบน้ำอีก"

"เออ ให้มันจิงเถอะ"หนอย...นี่นาย รุทันไปซะหมดทุกอย่าง โอ๊ย..เวรกรรมอะไรของฉันทำไมต้องมาเจอนายนี่ด้วย ใครก้อได้ช่วยเอาพี่ขนมจีนกลับมาที~

    เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จก้อเปิดประตูห้องออกมาก้อพบ

"อ๊ายยย นายเข้ามาทำอะไรในห้องช้านนน"

"ก้อเหนเทออาบน้ำนานเลยขึ้นมาดูว่าตายคาห้องน้ำหรือยัง"

"ฉันเปนผู้หญิงนะ ฉันก้อต้องขัดสีฉวีวรรณบ้างสิ"

"นี่มันใช่เวลามาขัดตัวมั้ย เทอนี่ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลยน้า.."นายนั้ยพูดแล้วเดินไปรอบๆห้อง ฉันขี้เกรียจจะเถียงเลยนั่งเช็ดผมแล้วก้อแต่งหน้าแต่งตาไปด้วย ตาฉันพลางมองนายโทโมะผ่านกระจกไปด้วย นายนี่ช่างสังเกตจริงๆ ตั้งแต่เข้ามาก้อเหนเขาชอบมองนู้นมองนี้ยุเรื่อย เอ๊ะ นายนั้นจะทำอะไรกับมิกกี้เม้าส์ฉันอะ

"เฮ้ อย่ากดนะ" ไม่ทันซะแล้วคะพี่น้อง

"เจ้าชายมาแว้ว..ตื่นได้แว้ว...เจ้าชายมาแว้ว...ตื่นได้แล้ว~"น่าอายที่สุด

"ฮะๆ เทอนี่ชอบของพรรค์นี้ด้วยหรอ คงฝันละสิว่าสักวันจะมีเจ้าชายมาจุมพิตเทออะ"

"ทำไม ฉันเองก้ออยากมีเจ้าชายของฉันบ้าง หรือว่านายไม่เคยฝัน"

"ฝันอะไร เจ้าชายงั้นหรอ ฉันไม่ใช่เก้งนะ"

"จะบ้าหรอ ฉันหมายถึงเจ้าหญิงต่างหากละ เจ้าหญิงของนายไง"

"เจ้าหญิงงั้นหรอ คนอย่างฉันมีสิทธิ์ฝันถึงเจ้าหญิงงั้นหรอ"ฉันเหนหน้านายโทโมะสลดลงไปแว้บนึง แล้วก้อหันมาพูดกับฉัน "ฉันไม่ชอบความฝันหรอก เพราะมันมักทำให้ฉันมีความหวังซึ่งมันจะเปนจริงหรือไม่จริงก้อไม่รุ เทอรีบๆแต่งตัวดีกว่าจะได้มาเริ่มเรียนกัน เดียวฉันไปรอข้างล่างนะ" อะไรของเขานะ สงสัยจะเคยโดนผู้หญิงหักอกมาละสิถึงได้พูด แบบนี้ ก้อแหงละ ปากขากรรไกรอย่างนี้ผู้หญิงที่ใหนอยากยุด้วย อย่างน้อยก้อไม่ใช่ฉันคนนึงละ

-------------------------------------------------------------------------------- จบสักที อิอิ