นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก

         ตกดึก

"ติ๊ง เฟย์เย่มาแล้วจ้า"

"หวัดดีเฟย์" ฉันกำลังนั้งกินขนมปุยฝ้ายอย่างเอร็ดอร่อย

"โห กินไม่ชวนเลยนะ"

"อ้าว เธอไม่ชอบขนมปุยฝ้ายไม่ใช่หรอ"

"ชิ คนเราก็ควรจะมีน้ำใจบ้างสิ"

"คนเรางั้นหรอ?เธอไม่ใช่คนสักหน่อย เพราะงั้นฉันก็ไม่ชวน"ฉันพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วกินขนมปุยฝ้ายต่อ

"เธอนี่สงสัยจะติดนิสัยกวนประสาทมาจากนายคนนั้นนะ"

"ใคร?"

"ก็นายโทโมะบอร์ดี้การ์ดของเธอไงละ ฮิฮิ"

"อะไรกัน พูดให้มันดีๆหน่อยนะยัยเฟย์"

"เนี่ยน้า ว่าเขาแต่อิเหนาเป็นเอง วันนี้เธอมาบ่นใส่ฉันว่า นายโทโมะกวนประสาทอย่างนั้นอย่างนี้ แถมยังมาเรียกฉันว่าเจ้าแม่อีก รู้มั้ยว่าฉันขายหน้าเทพเขื่อนแค่ไหน"

"ใครอะ เทพเขื่อน กิ๊กเธอหรอ"

"จะบ้าหรอ พูดอะไรของเธอ เดี๋ยวท่านเทพฮูเรเร่ย์ได้ยินเข้า ฉันก้อโดนทำโทษหรอก"

"อ่าว ทำไมละ เป็นเทพแล้วมีความรักไม่ได้หรอ"

"ก็ไม่ได้นะสิ ผู้เป็นเทพจะมีตัณหาราคะในความรักได้ยังไงกัน เธอนี่ไม่รู้เรื่องเอาซะเลย"

"อ้าว แล้วเทพเขื่อนคือใครละ"

"เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง"

"อ่านะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออะดิ กิ้วๆ"

"อุบ๊ะ เธอนี่พูดไม่รู้เรื่อง ระวังตัวเองไว้ให้ดีเถอะ"

"ทำไมหรอ"

"ก็นั่นไง ขนมปุยฝ้ายที่เธอกินอยู่อะ นายโทโมะซื้อมาให้หรอ"

"อืม ทำไม"

"รังวังเข้าน้า...เขาอาจจะใส่ยาเสน่ห์เทรักไปให้เธอก้อได้นะ"

"เชอะ ไม่มีทาง นายนั่นนะหรอใส่ยาเสน่ห์เทรัก ฉันว่าใส่ยาเสน่ห์เทเเค้นมากกว่า ไม่รู้แค้นอะไรนักหนากับกับอีแค่ฉันไม่ซื้อขนมปุยฝ้ายมาคืนให้เท่านั้น"ฉันพูดพร้อมวางขนมปุยฝ้ายลง

"มันไม่ใช่แค่นั้นนะซี่..."ยัยเฟย์พูดออกมาลอยๆ

"ทำไม มันมีอะไรมากกว่านั้นหรอ"

"สิ่งที่ยังไม่สมควรรู้ก็ยังไม่สมครรู้ เมื่อถึงเวลาแล้วเธอจะรู้เอง"

"เธอบอกฉันไม่ได้หรอเฟย์ ฉันจะได้ทำตัวกับเขาถูกไง ถ้าเกิดเค้าคิดร้ายกับฉันขึ้นมาละจะทำยังไง"

"บอกไม่ได้หรอก แต่ที่รู้ๆเขาไม่คิดร้ายกับเธอแน่"

"ทำไม ในเมื่อฉันทำไม่ดีไว้กับเขา"

"เธอเชื่อฉันสิแก้ว"

"อืม ฉันจะพยายามเชื่อเเล้วกัน ว่าแต่เธออย่ามาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องดีกว่า"

"อะไร"

"ก้อเรื่องเทพเขื่อนไง เขามาทำอะไรที่ศาลเจ้าของเธอ"ฉันมองแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เฟย์

"เธอนี่จับผิดไม่เลิกเลยนะ เทพเขื่อนแค่มาเยื่ยมฉันที่ศาลเจ้าเท่านั้นเอง"

"ฉันไม่เชื่อ"

"แล้วจะทำอย่างไรถึงเธอจะเชื่อ"

"ก็...เรียกมาคุยต่อหน้าฉันสิ"

"จะบ้าหรอ จะเรียกมาทำไมกับเรื่องแค่นี้"

"ไม่รู้ละ ถ้าเธอไม่เรียก ฉันจะถือว่าเทพเขื่อนเป็นกิ๊กของเธอ" ฉันก็ยังลั้นต่อไป

"เฮ้ย ไม่ได้นะ เดี่ยวท่านฮูเรเร่ย์รู้ก้อเอาฉันตายหรอก เฮ้อ...ฉันเรียกมาก้อได้ แต่ต้องสัญญานะว่าจะไม่เรียกเทพเขื่อนว่าเป็นกิ๊กฉันอีก"

"จ้า^^"

"อืม รอแปป" แล้วยัยเฟย์ก็ยกมือขึ้นไหว้แล้วงึมงำอะไรซักอย่าง ซักพักก็ลืมตาขึ้นแล้วม้วนมือแบมาทางซ้ายระดับอก

                   ต๊อง!!

   O_O <<< นี่คือสีหน้าของฉันตอนเห็นเทพเขื่อน

"โอ๊ย เทพเฟย์เย่ ท่านจะเรียกข้ามาทำไม ข้าทำงานอยู่นะ"

"ข้าขอโทษ แต่เพื่อนข้าอยากรู้จักท่าน"

"ใคร....แม่นี้หรอ"เทพเขื่อนหันมาทางฉัน ฉันไม่รอช้าสงสายตาประกายวิ้งๆ ไปให้ทันที แหม..ก็หล่อซะขนาดนั้น ราศีของความเป็นเทพจับจริงๆเลย อย่างนี้จะเชื่อได้ไงว่ายัยเฟย์ไม่ได้ชอบ "เจ้ามีอะไรกับข้า"

"อ๋อ..เอ่อ ฉันชื่แก้วนะ เป็นเพื่อนกับเฟย์"

"ข้ารู้แล้ว เทพเฟย์เย่เล่าให้ฟังหมดแล้ว"

"อ้าวหรอ แหม..เฟย์ มีอะไรเล่าก็เล่าให้กันฟังหมดเลยนะ เนี่ยน้าคนรักกันเขาไม่ควรมีความลับกันอย่างนี้ใช่ปะ"

"จะบ้าหรอแก้ว เธอพูดอะไรของเธอ"เฟย์หันมากระซิบใส่ฉัน

"ใช่สิ เจ้าพูดอะไรของเจ้าพูดอะไรของเจ้า ข้าฟังแล้วมันทะแม่งๆ"เทพเขื่อนพูดขึ้น

"อ้าว ฉันก็หมายความว่านายกับยัยเฟย์เป็น.....กิ้วๆกันนะสิ อิอิ"ฉันพูดแล้วทำมือนิ้วชี้ทั้งสองข้างมาชนกัน

"จะบ้าหรอ" ทั้งสองหันมาแว้ดใส่ฉันแล้วมองหน้ากัน

"ฉันขอโทษแล้วกัน ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าเทพไม่มีความรู้สึกรักกันได้ ความรักเป็นสิ่งที่ดี ทำไมเทพถึงมีไม่ได้ละ"

"ความรัก โลภ โกรธ หลง เป็นบ่อเกิดของความกิเลส มัวเมาในสิ่งต่างๆ เห็นถูกเป็นผิด เห็นผิดเป็นถูกไปได้ทั้งนั้น ถ้าผู้เป็นเทพมีความรัก ก็ไม่ใช่เทพนะสิ" เทพเขื่อนขยายความ

"ชิชะ สำบัดสำนวนเหมือนยัยเฟย์ไม่มีผิด เอาละฉันเข้าใจแล้ว"

"เข้าใจก็ดี ข้าจะได้ไปทำงานต่อ"

"เดี๋ยวสิ"ฉันเรียกเทพเขื่อนเอาใว้

"อะไรอีกละ"

"ไหนๆนายก็มาถึงนี่แล้ว และนายก็เป็นเพื่อนกับเฟย์ด้วย งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ"ฉันยื่นมือไปหวังจะเช็คแฮนกันเทพเขื่อน

"เฮอะ ข้าไม่เพี้ยนพอที่จะเป็นเพื่อนกับมนุษย์หรอก"

"นี่ท่านหาว่าข้าเพี้ยนหรอ" ยัยเฟย์มองหน้าเทพเขื่อนอย่างเอาเรื่อง

"อ้าว ก็จริงมั้ยละ เพื่อนที่เป็นเทพก็มีอยู่เยอะแยะ อยู่ดีไม่ว่าดีอยากมีเพื่อนเป็นมนุษย์ เดียวมนุษย์ก็นำความเดือดร้อนมาให้หรอก" นั่นไง ศึกเริ่มแล้ว

"ท่านก็คิดแต่ในแง่ร้าย ไม่มองในส่วนดีบ้างละ" ฉันยกหมอนขึ้นปิดหัว

"ท่านว่าข้ามองคนในแง่หรอ"ฉันหันมองทั้งสองทะเลาะกันสลับไปมา ตกลงทั้งสองเป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรูกันแน่ฟระ

"พอได้แล้ว" ฉันห้ามทั้งสอง ก่อนที่ฉันจะฝันร้ายไปมากกว่านี้ "เอาละ ถ้านายไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันก็ไม่เป็นไร ในฐานะที่นายเป็นเพื่อนกับเฟย์และเป็นเทพ ฉันจะถือว่านายเป็นแขกวีไอพีของฉันก็แล้วกัน โอเคปะ"

"อืม ค่อยฟังดูดีขึ้นมาหน่อย"

"คุยกันจบแล้วใช่มั้ย งั้นท่านก็กลับไปได้แล้ว" เฟย์บอกเทพเขื่อน

"อ้าว ท่านเรียกข้ามาแล้วไล่ข้ากลับอย่างนี้เลยหรอ ไปส่งข้าด้วยสิ" นี่ถ้าเทพมีความรักได้ ฉันคงคิดว่าสองคนนี้เป็นแฟนกัน

"กลับเองไม่ได้รึไง ข้าจะคุยกับแก้ว" ยัยเฟย์หันไปท้าวเอวใส่เทพเขื่อน

"ท่านนี่ไม่มารยาทเอาซะเลย เรียกข้ามาตอนที่ข้าทำงานอยู่ แล้วยังไล่ข้ากลับอีก"

"เออๆ ไม่เป็นไรหรอกเฟย์ ไปส่งเขาหน่อยเถอะ เราก็ผิดนะที่ไปรบกวนเรียกเขามาอะ"ฉันตัดบท ก่อนที่จะเกิดศึกขึ้นอีกครั้ง

"ก้อได้ นี่ข้ายังสำนึกได้หรอกนะว่าข้าผิด ไม่งั้นไม่ไปส่งให้เมื่อยตุ้มหรอก"

"ต้องอย่างนี้สิ ท่านมีเพื่อนใหม่ก้อไม่ควรลืมเพื่อนเก่าอย่างข้าสิ รู้มั้ยว่าข้าเป็นเพื่อนที่ดีต่อท่านขนาดไหน"

"ไม่ต้องพูดมาก ไปได้แล้ว ฉันไปก่อนนะแก้ว"

"ข้าไปละมนุษย์แก้ว" มนุษย์แก้วหรอ นายนี่ช่างสรรหาแต่ละคำดีๆทั้งนั้น

"อืม แล้วอย่าไปทะเลาะกันกลางทางละ"

"ไปละ ติ๊ง/ต๊อง" เออ ติ๊งกับต๊อง เข้ากันดีแฮะ (-_-)  

--------------------------------------------------------------------------------------

กว่าจะเขียนเสร็จ ใช่เวลาไปห้าชั่วโมง เพื่อรีดเดอร์ทุกคนเลยนะเนี้ย ฮิฮิ