นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก

ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากตอนที่ แปด

-----------------------------------------------------------------------------------

"อุ้ย ขอโทษคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมาขอโทษคนที่ฉันเดินชนแล้วก้อพบ...

"กวิน"

"แก้ว"กวินยิ้มให้ฉันแล้วกำลังจะพูดอะไรซักอย่าง แต่มีมือหนึ่งมาเกาะแขนกวิน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามือยัยพิมนั้นเอง

"อ้าว พี่แก้ว มาทำอะไรที่กองประกวดหรอคะ เอ๊ะๆ หรือว่ามาสมัครกับเขาด้วยตลกจังคะ"

"ใช่ เธอก็มาสมัครกับเขาด้วยหรอ"ตลกนักเรอะ ฮึ

"อ้อ แน่นอนยุแล้วคะ งานนี้พิมไม่พลาดอยู่แล้วคะ พี่แก้วคงจะมาสมัครไว้เฉยๆ ใช่มั้ยคะ คงไม่คิดจะประกวดจริงๆใช่มั้ย"ยัยปริงทะเลหันมาถามฉัยอย่างอยากรู้คำตอบ

"ฉันจะประกวดด้วย ทำไมหรอ"

"อุ๊ย! ชื่อการประกวดก็บอกอยู่แล้วนะคะ  นางสาวป๊อปปูล่าร์ พี่แก้วไปเช็คเรทติ้งบ้างแล้วยังละคะว่าควรจะได้คะแนนสักเท่าไหร่ ทั้งหน้าตา ความรู้ ความสามารถ"ยัยปลิงพิมพูดแล้วมองฉันอย่างเหยียดๆ หนอย...มันจะหยามมากไปแล้วนะ

"ฉันยังไม่อยากเช็คเรทติ้งตอนนี้หรอก เอาเวลาไปเตรียมตัวเพื่อเข้าประกวดดีกว่า เธอก็เหมือนกัน ก่อนจะเข้าประกวดก้อควรถอดเขาบนหัวออกซะก่อน คนจะได้ไม่หัวเราะกลางงานเอาได้ กวิน นายก็ช่วยน้องเขาด้วยแล้วกัน"

"กรี๊ดดดดด ยัยแก้ว พูดอย่างนี้อยากมีเรื่องใช่มั้ย"ยัยพิมกำลังเงื้อมือจะตบฉัน เอาสิ เป็นนางมารร้ายตอนนี้ไปเลยคนจะได้เห็นถึงความชั่วร้ายของยัยนี้ แล้วถีบให้ตกรอบไปเลย ฉันตั้งหน้ารับลูกตบฝ่ามืออรหันต์ต้อนรับซัมเมอร์ของยัยพิมเต็มสตรีม

"เฮ้ย เธอจะทำอะไรนะ" เอ๋ ใครมาห้ามฟระ

"โทโมะ"นายโทโมะเอามือไปห้ามยัยพิมที่ตอนนี้มือยัยนั้นยุห่างจากฉันเพียง 45องศาเท่านั้น

"ปล่อยฉันนะ อ๋อ เดี๋ยวนี้มีแฟนมาคอยปกป้องแล้วหรอ แล้วเธอมายุ่งกับพี่กวินทำไม"

"นี่แฟนเธอหรอแก้ว"กวินหันมาถามฉัน

"ไม่ใช่ นายนี่ไม่ใช่แฟนฉัน"

"ไม่ใช่แฟนแล้วเขาเรียกว่าอะไรละ ปกป้องกันขนาดนี้"ยัยพิมถามอย่างจับผิด

"เอ่อ เขาเป็น...เป็นบอดี้การ์ดของฉัน"

"ห๊ะ! อะไรของเธอ ฉันเป็นบอดี้การ์ดเธอตั้งแต่เมื่อไหร่"โทโมะหันมากระซิบถามฉัน

"เอาน่า เป็นๆไปก่อนแล้วกัน"

"ฮะๆ เธอมีบอดี้การ์ดหน้าหวานอย่างนี้หรอแก้ว ไปใส่กระโปรงแล้วเป็นพี่สาวเธอดีกว่ามั้ง"(ปาด บังอาจมาว่าป๊าของพวกเราได้ไง//คนแต่ง)กวินหัวเราะใส่โทโมะที่ตอนนี้ฉันคิดว่า นายโทโมะอุณภูมิเริ่มจะเดือนแล้ว เพราะเห็นมือกำหมัดแน่นเลย

"ฉันก้อไม่เคยใส่หรอกนะ แต่ฉันถามนายดีกว่าว่าอารมณ์เวลานายใส่กระโปรงมันเป็นยังไงละ นายคงจะรู้ดีนะสิ"(ปาด ป๊าก้อแรงใช่ย้อย//คนแต่ง) ตอนนี้ถึงคราวนายโทโมะย้อนเข้าให้

"นี่นายอยากมีเรื่องกับฉันใช่มั้ยไอหน้าอ่อน"กวินกำลังจะเข้าไปหาเรื่องโทโมะ

"อย่านะพี่กวิน ทำที่นี่ไม่ได้นะ เดี๋ยวพิมก็เสียเรทติ้งหมดหรอก ดูสิคนมองกันใหญ่แล้ว"ดีนะที่ยัยพิมเข้ามาห้ามกวินไว้ก่อน ไม่งั้นฉันเองก้อไม่รุจะทำยังไงเหมือนกัน แถมยังเสียเรทติ้งด้วย

"ฮึ่ย! นายจำไว้ไอหน้าจืด ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่"แล้วกวินกับยัยพิมก้อเดินออกไป ฉันเองก้อเสียอารมณ์ เลยรีบเดินออกมาจากห้าง นายโทโมะเองก้อรีบเดินออกมา

"นี่นาย"ฉันหยุดเดินและหันมาทางนายโทโมะกระทันหัน

"เฮ้ย จะหยุดเดินทำไมไม่บอกกันก่อนเล่า เดี๋ยวก้อหัวคะมำทั้งคู่หรอก"

"ทำไมนายต้องเข้ามายุ่งด้วย"

"ยุ่งอะไร ฉันช่วยเธอไว้นะ ไม่งั้นเธอได้มีรอยนิ้วเป็นของฝากจากกองประหวดไปแล้ว"

"ก็ฉันตั้งใจให้ยัยนั้นตบฉัน"

"เธอเป็นบ้ารึเปล่า คนอะไรอยากโดนตบหน้าฟรีๆ"

"ก็ใช่นะสิ ถ้าฉันโดนตบ ยัยนั้นก้อจะเสียเรทติ้งทันที เพราะคนก็ยืนดูอยู่ตั้งมากมายนายไม่เหนหรอ"

"เฮอะ นี่เธอคิดได้แค่นี้หรอ"

"ทำไม นี่ฉันคิดถึงอนาคตของฉันแล้วนะ"

"อนาคตที่ดับมืดนะสิ เธออย่าลืมสิว่าไม่ใช่มีเธอกับผู้หญิงคนนั้นสองคนที่เข้าประกวด มีคนอื่นอีกตั้งเยอะแยะ ถ้าเธอมีเรื่อง เธอเองก้อเสียเรทติ้งเหมือนกันแถมหน้ายังเสียโฉมอีก"

"นั่นแหละ ถึงงั้นก็เหอะนายก้อไม่น่าเข้ามายุ่ง มันไม่ใช่เรื่องของนาย"ฉันโมโหแล้วรีบเดินกลับบ้านมา เมื่อเห็นศาลเจ้าแม่เฟย์เย่ เลยแวะเข้าไปละบายความในใจสักหน่อย "นี่ ยัยเจ้าแม่ ทำไมต้องส่งนายหน้าเผือกมาเจอกับฉันด้วย ช่วยบอกฉันทีว่าฉันไปทำเวรกรรมอะไรมานักหนา รู้มั้ยว่านายนั้นกวนประสาทฉันแค่ใหนแถมยังมาจุ้นเรื่องของฉันอีก"

"เฮ้ เคืองอะไรก้อมาบอกฉันสิ จะไปบ่นกับเจ้าแม่ทำไม"

"โทโมะ"มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน สงสัยจะได้ยินที่ฉันบ่นไปหมดแล้วสิ "นี่นายยังไม่กลับบ้านไปอีก นี่มันก็หมดชั่วโมงเรียนแล้วนะ"

"ใช่ มันหมดชั่วโมงเรียนตั้งแต่เธอบอกว่าฉันเป็นบอดี้การ์ดของเธอแล้วละ"

"แล้วทำไมนายยังไม่กลับบ้าน ตามฉันมาทำไมอีก"

"อ้าว ก็ฉันเป็นบอดี้การ์ดของเธอ ก็ต้องตามมาดูแลเธอสิ"

"นายจะบ้าหรอ ฉันแค่สมมติต่อหน้าสองคนนั่นเท่านั้นเอง"

"อ้าว จริงหรอ แต่ฉันว่าเป็นบอดี้การ์ดมันก้อน่าสนุกดีนะ"

"แต่ฉันไม่สนุกด้วยหรอกยะ"

"เอาน่า นี่เธอยังโกรธฉันอยู่อีกหรอ"

"................"ฉันไม่พูดแล้วเดินออกมาจากศาลเจ้า

"นี่ๆ วันนี้ฉันช่วยเธอเพราะหวังดีกับเธอจริงๆนะ"

"................."ไม่พูด เชอะ ฉันเดินไปเรื่อย นายโทโมะก็ยังคงเดินง้อฉันอยู่

"วันนี้ฉันโดนนายนั้นว่าเพราะเธอนะ"

"................."ไม่รู้ไม่ชี้ สมน้ำหน้าอยากมายุ่งเองทำไมละ

"เอาละๆ ฉันมีอะไรจะให้เธอด้วย"

"................." นายโทโมะพูดแล้วชูอะไรบางอย่างให้ฉันดู

"นี่ไง ขนมปุยฝ้าย เห็นวันนั้นเธอกินซะเยอะ ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะชอบ เลยซื้อมาให้ไง"เอื๊อก...ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ขนมปุยฝ้ายของช้านนนนนน กำลังอยากกินยุพอดีเลย ฉันรีบแย่งขนมปุยฝ้ายมาจากมือโทโมะ

"แหะๆ นายนี่ก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย จริงๆแล้ววันนี้นายก็มีน้ำใจเหมือนกันนะช่วยฉันไว้ด้วยขอบใจมากเลย ^_^ แล้วเรื่องที่นายบอกฉัน ฉันก็ว่าจริงนั้นแหละ ฉันไม่น่าให้ยัยนั้นตบฉันฟรีๆเลยเนอะ" (หน้ามือเป็นหลังมือเลย)

"ฮ่าๆๆเธอนี่อย่างกับเด็กๆแน่ะ พอเห็นขนมก็ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปเลย ฉันอยากเป็นแบบเป็นแบบเธอบ้างจัง"

"ทำไมหรอ หรือว่เวลานายได้กินขนม นายไม่มีความสุข"

"ไม่ใช่หรอก เอ้อ....ถึงบ้านเธอแล้ว หมดหน้าที่บอดี้การ์ดแล้วครับ"โทโมะพูดพลางโค้งตัวลง

"อืม งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ"

"ไว้เจอกันพรุ่งนี้"

"อืม"

-----------------------------------------------------------------------------------

เริ่มตั้งแต่อาทิตย์หน้าไรเตอร์ไม่ค่อยมีเวลานะ มีเฉพราะวันจันทร์ วันศุกร์ และก้อเสาร์อาทิตย์ เรียนหนัก ครูโหด เรียนทำงานก้ออย่างว่าอะ เรียนทั้งวัน เจ็ดโมงสี่สิบ ถึงห้าโมงเย็นไรงี้ พรุ่งนี้จะมาอัพเด้อ ลีดเดอร์ที่น่าร๊ากกกกกกกกทุกคน