นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก

            เช้าวันต่อมา

วันนี้ฉันตื่นสายเพราะเมื่อคืนมีแขกมาเยี่ยมในฝัน เลยทำให้คุยกันนานกว่าปกติ ฉันลงมาด้านล่าง ก็ได้ยินเสียงอะไรกุกๆกักๆ อยู่หน้าบ้าน เอ๊ะ!หรือว่าเป็นโขมย ฉันรีบหาของใกล้ตัวเพื่อเป็นอาวุธ นั้นก็คือรองพระบาทาของฉันนั้นเอง ฉันย่องไปทางหลังบ้านเพื่อเดินเลี่ยงมาทางหน้าบ้าน แล้วก็พบผู้ชายตัวสูงยืนชะโงกหน้าไปมาอยู่ที่หน้าต่าง บ๊ะ!เจ้านี่บังอาจมากปีนรั้วเข้ามาในบ้านเลยหรอเนี้ย อย่างเนี้ยมันต้องเจอลูกโยนบาทาพิชิตมารซะแล้ว ฉันเล็งรองเท้าไปที่หัวของนายโขมยและก้อคว้างไปจนสุดแรง

      ปั๊ก!!

"โอ๊ย!" เยส ไม่เสียแรงที่เคยเป็นแชมป์ปาเป้างานวัดมาก่อน คริคริ เสร็จฉันละนายหัวขโมยลงไปนอนกุมหัวเลยละสิ ฉันรีบคว้าไม้ข้างบ้านเดินเข้าไปหา

"นี่นายหัวขโมย บังอาจมากเลยนะที่เข้ามาในบ้านฉัน รู้มั้ยว่าที่นี่ที่ไหน"

"โอ๊ย ทำบ้าอะไรของเธอเนี้ย"

"จึ๋ย นายโทโมะ"

"ก็ใช่นะสิ ขโมยบ้าอะไรจะหน้าตาดีขนาดนี้เล่า"ยังจะชมตัวเองอีก อย่างนี้มันน่าซัดให้หน้าเละ

"นายเป็นยังไงบ้าง ฉันขอโทษก็ฉันนึกว่านายเป็นขโมยนี่ แล้วนายปีนเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไงกัน" นายโทโมะลุกขึ้นมา ไม่น่าเลยยัยแก้ว ครั้งนี่จะโดนอะไรมั้ยเนี้ย

"ก็ฉัดกดออดเธอตั้งนานเธอก็ยังไม่ออกมา แล้วฉันก็ไม่ได้ปีนเข้ามาด้วย ฉันเห็นประตูบ้านเธอมันเปิดอยู่เลยเดินเข้ามาสิ"

"ห๊ะ ถ้างั้นก็แสดงว่าเมื่อคืนฉันลืมปิดประตูนะสิ"

"เธอนี่เลินเล่อจริงๆเลย คงมัวแต่มองขนมปุยฝ้ายจนไม่มองประตูบ้านเลยนะสิ ดีแค่ใหนแล้วที่ขโมยไม่ขึ้นบ้านตั้งแต่เมื่อคืน"

"แล้วนายมาทำอะไรตั้งแต่เช้าเนี้ย ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ"

"เช้าอะไร บ้านเธอมีนาฬิการึเปล่า นี่มัน 9โมงแล้วนะ ผู้หญิงอะไรนอนตื่นสายจนตะวันจะแยงก้นแล้ว"

"โอ๊ยยย มาเป็นพ่อฉันเลยมั้ย บ่นอยู่ได้"

"เฮอะ ให้ฉันเป็นครูสอนพิเศษอย่างเดียวก็พอแล้วมั้ง รู้มั้ยเมื่อวานฉันได้ของฝากจากเธอตั้งเยอะแยะ ทั้งชื่อที่มีนายหน้าเผือก นายหน้าอ่อน นายหน้าจืด นายหน้าหวาน แล้วเธอยังมายัดเยียดฐานะให้ฉันอีก ทั้งเป็นพี่สาวเธอ เป็นบอดี้การ์ดของเธอ แล้วตอนนี้เธอจะให้ฉันเป็นพ่อเธออีกหรอ"

"ฉันขอโทษก็ได้ ถ้านายไม่อยากเป็นแบบนั้นก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ"

"เฮ้อ...ทำไงได้ละ ก็ฉันหลวมตัวมาสอนเธอแล้วนี่ แล้วจะปล่อยเธอไปง่ายๆมันก็ยังไงอยู่ เรื่องที่เธอทำไว้กับฉันที่ศาลเจ้ายังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ แล้วไหนจะเรื่องที่เธอเอารองเท้ามาปาหัวฉันอีก"

"___"

"ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันไม่ทำอะไรให้เธอเสื่อมเสียหรอกน่า ฉันอยากหาอะไรทำสนุกๆเท่านั้นเอง"

"นี่นายเห็นฉันเป็นตัวตลกหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้น...ชีวิตฉันไม่เคยมีอะไรสนุกมาก่อนเลย วันๆฉันก็อยู่แต่ในบ้าน เพื่อนก็ไม่มี"

"ชิ เพื่อนไม่คบนะสิ แล้วตอนอยู่โรงเรียนนายอยู่กับใครละ"

"เปล่าหรอกฉันไม่ได้ไปโรงเรียน"

"อ้าว ทำไมหรอ"

"ฉันมันขี้โรคมาตั้งแต่เด็กๆแล้วละ เจ็บออดๆแอดๆบ่อย พ่อเลยให้ฉันเรียนที่บ้านดีกว่า"

"ฉันก็ว่าทำไมนายถึงดูขาวซีดผิดปกติ อย่างนี้บ้านนายก็มีตังอะดิ ถึงได้จ้างอาจารย์มาสอนทุกวี่ทุกวัน"

"เฮ้อ..ถึงจะมีมากแค่ไหนมันก็เท่านั้น สู้ใช้ชีวิตทุกวันนี้ให้มีความสุขดีกว่า"นายโทโมะพูดพลางมองไปบนท้องฟ้า"เอ้อ พูดมานานละ เธอไปอาบน้ำได้แล้วจะได้เริ่มเรียนกัน นี่ก็สายมากแล้ว"

"อืม" หลังจากอาบน้ำเสร็จ (ไม่รู้ว่าโดนแอบดูรึเปล่า) เราก็เริ่มเรียนต่อ

"วันนี้ฉันจะให้เธอเรียนวิชาภาษาไทย"

"ทำไม"

"เพราะหน้าเธอดูไม่เหมือนคนไทยเลย"

"หมายความว่าไง"ฉันมองหน้านายโทโมะแบบงง

"ก็หน้าเธอออกจะขาว ปากแดง ผมดำขลับอย่างนั้น"

"อุ๊ย คงจะเหมือนสาวเกาหลีหรือไม่ก็ญี่ปุ่นงั้นสิ แหม...จะชมกันก็บอกมาตรงๆสิ สาธยายแบบนี้ฉันเขินนะ^///^"

"เปล่า ฉันแค่จะบอกว่า เธอขาว ปากแดง ผมดำขลับเหมือนสาวพม่าต่างหากละ ฮ่าๆๆๆๆ"

"หนอย....นี่นายหาว่าฉันเป็นสาวพม่าหรอ"

"อ่านะ ขำๆก่อนเรียน อย่าคิดมาก"

"..........."

"เป็นอะไรไปละ ฉันล้อเล่นนิดเดียวเองนะ โกรธหรอ"

"นายทำให้ฉันเสียอารมณ์ในการเรียน" ฉันพูดแล้วก็ก้มหน้าทำหน้าเครียดใส่โทโมะ เล่นกับฉันมากนัก ต้องสั่งสอนซักหน่อย

"นี่ ฉันขอโทษ"

"..........."ฉันยังคงเงียบ แล้วซักพักนายโทโมะก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ลงมานั้งคุกเข่าต่อหน้าฉัน นายนี่คิดจะทำอะไรเนี่ย

"ดีกันน้า...น่ะ น่ะ"โทโมะก้มหัวลงมามองฉันแล้วชูนิ้วก้อยขึ้นมา อ๊าย...อย่าทำแบบนี้สิ มัน..มันน่ารักอีกแล้วอะ ดูสายตานายนี้สิ ไปยืมตาลูกแมวมาใส่รึไงหรือยังไง ทำไมมันถึงได้อ้อนอย่างนี้ สงสัยฉันต้องใจอ่อนซะแล้วละ

"อืม ดีก้อได้ แต่นายต้องทำอะไรให้ฉันอย่างหนึ่ง"

"อะไรหรอ"

"เย็นนี้ต้องซื้อขนมปุยฝ้ายมาให้ฉันด้วย"

"ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

"เย้ งั้นเราเริ่มเรียนกัน" วะฮ่าๆ คิดได้ไงเนี่ยยัยแก้ว เป็นข้อต่อรองที่ประเสริฐที่สุด ได้แก้เผ็ด นายโทโมะแล้วยังมีของฟรีเป็นขนมปุยฝ้ายอีก คริคริ ฉลาดจริงๆเลยฉัน

    หลังจากนั้นเราสองคนก็เริ่มเรียนกัน ส่วนใหญ่แล้วฉันจะนั้งอ่านหนังสือแล้วทำแบบทดสอบให้นายโทโมะตรวจซะมากกว่า เพราะเหตุผลที่ว่า 'นายสอนเหมือนร้องเพลงกล่อมเด็ก' นายโทโมะเลยให้ฉันอ่านหนักสือแทน แล้วถ้าไม่เข้าใจอะไรก็ถาม......

--------------------------------------------------------------------------------

ตอนต่อไป พ่อกบกับแม่หัวหอม อิอิ กว่าจะเขียนเสร็จ ปวดหัวตัวร้อน แต่ก้อมาอัพจนได้