Boy club ที่รักครับ! ผมไม่ใช่เพลย์บอย

“เอ่อ......” ชั้นอ้ำอึ้งที่จะบอกออกไป ใจนึงก็ไม่อยากเสียเพื่อน แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากให้เพื่อนทรมาน “แก้วพอจะคุยกับชั้นได้มั้ยคะ”
“ตอนนี้พยาบาลบอกว่าคนไข้ได้สติแล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย”
“งั้นชั้นขอพบหน่อยได้มั้ยคะ แค่ไม่กี่นาที” ชั้นขอร้องหมอ
“อย่างนั้นก็ได้ครับ” คุณหมอเดินนำชั้นเข้าไปในห้อง ICU  ชั้นเห็นแก้วนอนอยู่เตียง สายระโยงรยางค์เต็มตัว มันมากกว่าตอนที่แก้วแท้งหลายเท่า ชั้นเดินไปจับมือแก้วขึ้น แล้วแก้วก็หันหน้ามามองชั้น
“ฟะ....ฟาง”  ชั้นได้ยินแก้วเรียกชื่อชั้น ชั้นอึ้งมาก จนน้ำตาของชั้นไหลไม่หยุด
“แก้ว” ชั้นเรียกชื่อแก้วแล้วจับมือแน่น
“ฟะ.....ฟาง ชะ......ชั้นฝากเธอละ...ลาโทโมะหน่อยได้มั้ย” 
“แก้ว เธออย่าพูดแบบนี้สิ เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปสิ เธอรู้มั้ยโทโมะเค้ารักเธอจะตาย เขื่อนกับป๊อปปี้มาเล่าให้ชั้นฟังหมดแล้วนะ โทโมะไม่ได้ต้องการให้เธอเสียใจเลย แต่เป็นเพราะแผนการของพ่อโทโมะแล้วก็ยัยเบลล์นั่นน่ะ โทโมะเลยจำเป็นต้องทำเพื่อปกป้องเธอ” ชั้นร่ายยาวเพื่อให้แก้วเข้าใจ ชั้นเหลือบไปเห็นดวงตาของแก้ว น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาของเธอ เธอคงรับรู้สิ่งที่ชั้นพูดแล้วสินะ
“ฟาง ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“แก้ว เธออย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย แก้ว อย่าทำแบบนี้กับชั้นสิ แก้ว แกต้องมาหาย แล้วกลับมาซ้อมเต้นกับชั้นสิ เรามีงานที่ต้องไปอีกนะ แฟนคลับของเธอก็อยากเจอเธอด้วย” ชั้นจับมือแก้วแน่นยิ่งกว่าเดิม ชั้นร้องไห้ออกมา
“ฟาง เธออย่าร้องไห้สิ” แก้วพยายามยกมือมาปาดน้ำตาที่แก้มของชั้น ชั้นรีบจับมือแก้วไว้แน่นอย่างเดิม “ฟาง ชั้นขอกอดเธอหน่อยได้มั้ย” (อาจจะมี KF มาแทรกบ้าง อย่าคิดมากน้า 55 ไปดราม่าต่อเลย) ชั้นได้ยินคำขอของแก้ว ชั้นจึงรีบเข้าไปโอบกอดแก้วไว้ แล้วก้กอดชั้นไว้แน่นเช่ล “แค่นี้ชั้นก็มีความสุขแล้วล่ะ” ได้ยินเสียงของแก้วดูมีความสุข ทำให้ชั้นยิ้ม แต่ชั้นก็ยิ้มได้ไม่นาน เมื่อมือของแก้วที่โอบกอดชั้น นั้นร่วงไปอยู่กับพื้น วินาทีนั้น นี่ชั้นต้องเสียเพื่อนแล้วเหรอ ชั้นนึกกับตัวเอง ชั้นไม่ได้ยอนเสียงหายใจของแก้ว และเสียงห้าวที่แก้วพูดกับชั้น ชั้นจะได้ยินเป็นคนสุดท้ายเหรอ ชั้นร้องไห้แล้วกอดแก้วไว้  ชั้นร้องไห้ออกมา ร้องไห้มากเหมือนเขื่อนแตก
นอกห้อง ICU ในขณะที่เฟย์ เขื่อน ป๊อปปี้ นั่งรอฟาง โทโมะก็โผล่มา อย่าสงสัย เพราะเขื่อนเป็นคนโทรตามโทโมะมาเอง โดยมีคู่หมั้นคือเบลล์ตามมาด้วย
“ไอ้เขื่อน ไอ้ป๊อป แก้วเป้นยังไงมั่ง” โทโมะรีบถามเมื่อมาถึง
“กูไม่รู้ กูอยู่ที่นี่มาเกือบ 1 ชั่วโมงล่ะ ฟางก็หายไปเลย” เขื่อนบอก
แกร็ก! ฟางเดินออกมาจากห้อง ICU ตาของฟางแดงมาก เพราะผ่านการร้องไห้มาเป้นเวลานาน เฟย์หันไปเห็นฟาง เลยรีบวิ่งไปถาม
“ฟาง แก้วล่ะ แก้วเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมตาแดงแบบนั้นล่ะ” เฟย์ถามฟาง
“ฮือๆ” ฟางเข้ากอดเฟย์แล้วปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“ฟาง ใจเย็นๆ แก้วล่ะ แก้วเป็นยังไงมั่ง” เฟย์ปลอบฟางแล้วถามอีกครั้ง
“แก้ว แก้วจากพวกเราไปแล้ว” สิ้นเสียงของฟาง ทุกคนก็ถึงกับอึ้ง มีแต่เบลล์เท่านั้นที่เฉยๆ  โทโมะได้ยินแบบนั้นเลยรีบวิ่งไปในห้องที่ฟางเดินออกมา ทุกคนเลยรีบวิ่งไป โทโมะผลักประตูไปอย่างแรงจนพยาบาลที่กำลังค่อยเอาสายทุกอย่างที่อยู่บนตัวออก
“คุณพยาบาลครับ อย่าเพื่องถอดเครื่องช่วยหายใจให้คนไข้เลยนะครับ” โทโมะขอร้องพยาบาลคนนึงที่กำลังจะถอดเครื่องช่วยหายใจออก
“แต่...”
“ผมขอร้องล่ะครับ” โทโมะอ้อนวอน
“งั้นอีก 1 ชั่วโมงชั้นจะกลับมานะคะ” พยาบาลบอกกับโทโมะแล้วเดินออกไป
“แก้ว  ลืมตาขั้นมาสิแก้ว  แก้วชั้นขอโทษ ชั้นรักเธอ ชั้นขอโทษ” โทโมะวิ่งเข้าไปกอดแก้ว แล้วร้องไห้ฟูมฟายออกมา เบลล์ได้ยินคำพูดของโทโมะ ‘ชั้นรักเธอ’ เบลล์ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า แบบนั้นเบลล์จึงรีบเดินออกไปจากห้อง ‘โทโมะ ชั้นคงได้แค่ร่างกายเธอมาสินะ แต่ใจเธอคงไปอยู่กับแก้วจนหมดสิ้น ชั้นจะไปบอกคุณลุงให้เอง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ’ เบลล์หัวกลับไปมองโทโมะที่กำลังกอดแก้วอยู่ แล้วรีบเดินออกมา
“แก้ว เธอลืมตาขึ้นมามองหน้าชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นสัญญากับเธอแล้วว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ชั้นก็จะกลับมาทำหน้าที่คนที่เธอรักแบบเดิมนะ” โทโมะพูด ทำเอาซะเพื่อนๆน้ำตาซึมไปตามๆกัน เหมือนปฎิหาร มือแก้วที่โทโมะจับไว้ จับมือโทโมะกลับ ทำให้โทโมะอึ้ง “แก้ว แก้ว เธอฟื้นแล้ว แก้ว” ฟางได้ยินโทโมะพูดจึงรีบบอกให้ป๊อปปี้กับเขื่อนไปตามหมอมา
“ป๊อปปี้ เขื่อน ไปตามหมอมา เร็ว!”
“แก้ว แก้วฟื้นแล้ว” โทโมะดีใจมาก รีบนำแก้วเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตนเอง  แก้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของคนที่แก้วักมากที่สุด
“แก้ว ชั้นขอโทษ ต่อไปนี้ชั้นจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว ชั้นจะอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไป ชั้นสัญญา ยกโทษให้ชั้นได้มั้ย” โทโมะพูดพลางร้องไห้ไป
“เธอเป็นใครอ่ะ” อึ้ง! ทุกคนหยุดชะงัก “แล้วกอดชั้นทำไม ปล่อย!” โทโมะที่กำลังอึ้งเลยปล่อยแก้วง่ายๆ
“แก้ว แก้วจำไม่ได้จริงๆเหรอ” โทโมะถามซ้ำอีกรอบ
“ไม่ได้” แก้วตอบแล้วทำหน้าเฉยๆ ฟางเลยออกอาการสงสัยนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้บอกใคร
“โทโมะ เฟย์ ออกไปข้างนอกหน่อยได้มั้ย ชั้นมี่เรื่องอยากคุยกับแก้ว 2 ต่อสองอ่ะ” ฟางพูดขึ้น
“ฟาง แก้วจำเราไม่ได้ซักคน แล้วจะคุยยังไง” เฟย์ท้วง
“นะเฟย์ โทโมะ ชั้นขอร้องล่ะ” ฟางอ้อนวอน
“ก็ได้ๆ โทโมะ นายไปส่งชั้นเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” เฟย์บอก
“อืมๆ เดี๋ยวกลับมานะ” จูบหน้าผากแก้วเบาๆ แล้วโดนเฟย์ลากออกไป ฟางจึงเดินมานั่งบนเตียงกับแก้ว
“เธอไม่ได้ความจำเสื่อมจริงๆใช่มั้ยแก้ว” ฟางถามออกไปตรงๆ จนทำให้อีกฝ่ายอึ้ง จนไม่รู้จะพูดยังไง
 --------------------------------------------------------------
ขอโทษรีดเดอร์ด้วยนะที่มาอัพช้า แล้วแถมตอนนี้ยังน้อยอีก ขอโทษจริงๆ พอเปิดเทอมเวลาหายไปไหนหมดไม่รู้ มีเวลาเล่นคอมแค่ 1 ชั่วโมงเอง วันเสาร์หน้าเข้าค่ายอีก ถ้าที่ค่ายมีเวลาว่างจะเอาไปแต่งล่ะกันน้า
ขอโทษรีดเดอร์อีกครั้ง   คืนนี้ฝันดีนะ เลิฟรีดเดอร์มากก