Boy club ที่รักครับ! ผมไม่ใช่เพลย์บอย

เช้าวันรุ่งขึ้น

“แก้ว ตื่นได้แล้วนะ” โทโมะเขย่าตัวแก้วที่ยังหลับใหลอยู่

“อืม งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ” แก้วชันตัวขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เวลาผ่านไป 20 นาที  แก้วก็เดินออกจากห้องน้ำ

“วันนี้อยากไปเที่ยวที่ไหนมั้ย” โทโมะเดินเข้ามาสวมกอดแก้วจากทางด้านหลัง ขณะที่แก้วกำลังยืนดูวิวจากหน้าต่าง

“อืม ชั้นอยากไปช๊อปปิ้งหน่อยอ่ะ” แก้วอกกับโทโมะ โทโมะก็พยักหน้ารับ ทั้งสองคนก็ยืนกอดกันแบบนั้นอยู่นานเลยล่ะ

“โทโมะ เธอรักชั้นมั้ย?” จากความเงียบ แก้วก็เริ่มเอ่ยขึ้นก่อน

“รักสิ ชั้นรักเธอมาก”

“อืม ชั้นก็รักเธอเหมือนกัน” แก้วค่อยๆปลดมือของโทโมะที่สวมกอดเอวเธอ แล้วหันมาประกบปากกับโทโมะอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่างนะ” แก้วถอนจูบแล้วพูดกับโทโมะ

“สำหรับเธอแค่คนเดียว เราไปกันเถอะ” โทโมะจับมือแก้วแล้วเดินออกจากห้องไป

ณ สยามพาราเซตามอล (ชื่อแบบว่ามั่ว)

โทโมะจับมือแก้วแล้วเดินไปเรื่อย  แวะซื้อเสื้อผ้าต่างๆนาๆ เดินไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน

“แก้ว เดี๋ยวโทโมะมานะ ขอแว็บไปซื้ออะไรแปปนึง แก้วเดินหาซื้ออะไรไปก่อนนะ อยากได้อะไรบอกโทโมะด้วยล่ะ” โทโมะบอกกับแล้ววิ่งหายไป

“ไปไหนของเค้านะ แต่ช่างเหอะ” แก้วบ่นกับตัวเอง แล้วเดินหาของต่อไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที โทโมะก็กลับมาหาแก้ว

“มาแล้วๆ” โทโมะเรียกแก้ว

“ไปซื้ออะไรมาเหรอ” 

“ความลับจ่ะ” ยิ้มหวานให้

“อันแน่ ไปทำอะไรมา แอบมีกิ๊กหรือป่าวเนี่ย” 

“โหยแก้ว โทโมะเลิกนิสัยเพลย์บอยแล้วน่า”

“อ่าๆ ชั้นเชื่อก็ได้” โทโมะก็จับมือชั้นอีกครั้ง แล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ

‘ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว’

“สวัสดีครับพ่อ”

“ครับ”

“ครับ” ติ๊ด โทโมะกดปิดโทรศัพท์ “แก้ว เธอไปหาพ่อกับชั้นนะ”

“ทำไมล่ะ”

“ไปเถอะนะ”

“อืมๆ” โทโมะก็จูงมือแก้วไปขึ้นรถ แล้วก็ขับตรงไปบ้านของโทโมะ

ณ คฤหาสไทยานนท์

“คุณหนูคะ คุณท่านรออยู่ในห้องทำงานค่ะ” แม่บ้านวิ่งมาบอกกับโทโมะ

“อืม แก้ว เธอไปรอชั้นอยู่ที่สวนหย่อมก่อนนะ” โทโมะหันมาบอกกับแก้ว “แม่บ้านครับ ช่วยเตรียมของว่างไปไว้ให้ผู้หญิงคนนี้นะครับ”

“ได้ค่ะคุณหนู”

“อืม เร็วๆนะ” แก้วยิ้มให้โทโมะ แล้วโทโมะก็เดินจากมา

Tomo’s Talk

ผมยิ้มให้แก้วก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน ผมเดินตามทางที่ผมคุ้นเยเป็นอย่างดี ผมเดินไปหยุดอยู่น่าห้องๆนึง  ก๊อกๆ ผมเคาะที่ประตูห้อง เสียงนึงก็ดังขึ้นมา

“เข้ามาได้” แกร็ก! พอสิ้นเสียง ผมก็เปิดประตูเข้าไป

“พ่อเรียกผมมาทำไม”

“นี่โมะ พูดจาดีๆหน่อย”

“แล้วพ่อเรียกผมทำไม ก็รีบๆพูดมาสิครับ”

“แกต้องหมั้นกับนู๋เบลล์เค้า”

“ฮะ เบลล์ พ่อก็รู้ว่าผมเกลียดเบลล์”

“นู๋เบลล์เค้ามาเล่าให้พ่อฟังหมดล่ะ”

“แล้วทำไมครับ ผมมีคนรักของผมอยู่แล้ว พ่อจะทำไมกับผมอีก”

“แกก็ต้องหมั้นกับนู๋เบลล์ซะ”

“เพื่อธุรกิจของครอบครัวใช่มั้ยครับพ่อ เพราะพ่อของเบลล์ก็ทำธุรกิจ เหมือนเรา พ่อแค่ต้องรวมกัน เพื่อการพัฒนาธุกิจใช่มั้ยครับ”

“ไม่ใช่หรอก เพราะนู๋เบลล์ชอบแกต่างหากล่ะ

“ไม่ใช่หรอกครับ คนอย่างพ่อโกหกผมไม่ได้หรอก พ่ออย่ามาพูดเรื่องนี้กับผมอีก ยังไงผมก็จะไม่หมั้นกับคนที่ผมไม่รัก” ผมกำลังจะเดินออกจากห้องของพ่อ แต่ด้วยคำพูดที่ตามมมานั้น ทำผมหยุดชะงัก

“ถ้าแกไม่หมั้นกับนู๋เบลล์ พ่อจะกำจัดเธอคนนั้นซะ!” พ่อผมลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาหาผม “ถ้าแกรักเค้าจริง แกก็คงต้องยอมสินะ”

“ไม่ ยังไงก็ไม่ ผมจะพาแก้วหนีไปจากที่นี่”

“มันไม่ได้ผลหรอก ยอมซะเถอะ พ่อมีทางเลือกให้ จะยอมหมั้นกับนู๋เบลล์ดีๆ หรือว่าจะให้พ่อกำจัดเธอคนนั้นซะ แกจะยอมให้เธอเสียใจ หรือแกจะเสียเธอตลอดกาล ลองไปคิดเอาเองล่ะกัน” พ่อจับไหล่ของผมแล้วเดินออกไป ผมถึงกับอึ้งในสิ่งที่พ่อแท้ๆของตัวเอ่ยออกมา เพื่อธุกิจ ถึงทำได้ขนาดนี้  ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง ผมนั่งควบคุมสติตัวเองที่โซฟาหรูภายในห้องนอน ‘แกจะยอมให้เธอเสียใจ หรือแกจะเสียเธอตลอดกาล’ เสียงของพ่อดังขึ้นในสมองผม ผมรู้สึกสั่นประสาทกับคำพูดที่เย็นชาของพ่อ ผมเดินไปไปมองที่หน้าต่าง ผมเห็นแก้วนั่งจิบชาอย่างสบายใจ ผมไม่รู้จะบอกเธอว่ายังไง เหมือนตอนนี้ชีวิตผมมันตันไปซะทุกด้าน ผมเลยตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างและตรงยังแก้ว

“แก้ว เราไปกันเถอะ” ผมบอกแก้วแล้วเดินไปจับมือเธอ ‘นี่คงไปเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้จับมือเธอ’ ผมคิดใจใน ถึงหน้าตาผมจะยิ้มด้วยความร่าเริงให้แก้ว แต่ในใจของผม มันเจ็บจะยิ่งกว่าถูกมีดปักลงไปที่หัวใจ

“เราจะไปไหนกันเหรอ” แก้วถามผม

“ไม่รู้สิ ไปเรื่อยๆล่ะมั้ง”

“งั้นไปส่งชั้นที่บ้านหน่อยได้มั้ย”

“อืม ได้สิ” ผมเดินจูงมือเธอไปขึ้นรถแล้วขับออกไป

ณ คฤหาสประจำตระกูลศิริมงคลสกุล

“แก้ว ชั้นมีเรื่องจะบอกกับเธอ” ผมก้มหน้าก้มตา ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีก

“มีอะไรรึป่าว หน้าตาดูซีเรียสจัง”

“เราเลิกกันกันเถอะ”

Kaew’s Talk

ชั้นถึงกับอึ้ง น้ำตาของชั้น เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ ชั้นไม่เคยคิด ไม่เคยคิดว่าผู้ชายที่ชั้นรักมาก จะมาบอกแบบนี้กับชั้น

“ทะ....โทโมะ”

“แก้วชั้นขอโทษ แต่เราเลิกกันเถอะนะ” โทโมะพูด

“ทำไม ชั้นมันไม่ดีตรงไหน ทำไมเธอต้องเลิกกับชั้นด้วย นายรู้มั้ย นายคือผู้ชายที่ชั้นรักที่สุด ชั้นไม่เคยรักใครเท่านาย นายทำให้ชั้นมีความสุขกับทุกสิ่ง” ชั้นเขย่าตัวโทโมะ

“เอ่อ ชั้นขอโทษนะตั้นมีเหตุผลของชั้นจริงๆ”

“เหตุผลอะไร คนอย่างนายก็แค่เป็นเพลย์บอย เพลย์บอยที่มันไร้หัวใจ! ชั้นเกลียดนาย รู้ไว้ซะด้วยว่าชั้นเกลียดนาย!!” ชั้นตบหน้าโทโมะไปหนึ่งที แล้วเปิดประตูรถวิ่งเข้าบ้านไป

ณ ห้องนอน

“ฮือๆ ฮึกๆ” ชั้นนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ขาดคนปลอบ ขาดคนที่ทำให้ชั้นมีความสุข ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบแล้ว ตอนนี้ชั้นไม่มีตัวตนในสายตาใคร ตั้งแต่วันที่โทโมะบอกเลิกชั้นเป็นต้นมา ชั้นก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ห้อง ไม่ไปซ้อมเต้น งานพิธีจบการศึกษาชั้นก็ให้เฟย์รับแทน

Tomo’s Talk (ขอย้อนตอนบอกเลิกนิดนึง) (อาจจะมีคำหยาบหน่อย ผู้ชายเขาพูดกับแบบนี้อ่ะเนาะ ^ ^)

ผมเห็นเธอวิ่งเข้าบ้านไป ผมเกลียดตัวเอง ทั้งๆที่ผมเคยสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้ แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมมันเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว  โดนพ่อบังคับหมั้นเพื่อธุรกิจ จากวันนั้นเพียงไม่กี่เดือน ผมก็ได้หมั้นกับเบลล์เป็นที่เรียบร้อย ในงานหมั้นนั้น ทุกคนมีความสุข ยกเว้น ผม!

“ว่าไงไอ้โมะ ไงมึงเปลี่ยนใจง่ายงี้ว่ะ ตอนนั้นเห็นรักแก้ว ไหงมาหมั้นกับเบลล์ซะอย่างนั้น” ไอ้ป๊อปเพื่อนสนิทผม

“.........” ผมเงียบ

“อะไรของมึงเนี่ย พูดแล้วไม่ตอบ” ไอ้เขื่อน ลูกพี่ลูกน้องผม

“ถ้าพวกมึงไม่รู้อะไรช่วยเงียบได้มั้ย กูรำคาญ” ผมสบทใส่หน้าพวกนั้นแล้วเดินออกมาจากงาน พวกนั้นอึ้งมาก มันเลยรีบวิ่งตามผมมา

“แกเป็นอะไรไปว่ะไอ้โมะ นี่งานหมั้นมึงนะเว้ย ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย” ไอ้เขื่อนวิ่งมาจับไหล่ผม

“นั้นดิว่ะ แกเป็นอะไรของแก กูขอถามึงอย่างนึง มึงรักเบลล์มั้ย” ป๊อปปี้ถามผม

“ไม่!” ผมตอบโดยไม่ลังเล

“แล้วทำไมมึงถึงหมั้น” ป๊อปปี้ถามต่อ

“พวกแกไม่จำเป็นต้องรู้”

“แต่ถ้ามึงอึดอัดใจขนาดนี้ก็ไม่ต้องหมั้นดิว่ะ ไม่เห็นจะยากเลย” เขื่อนยกน้ำในมือขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

“กูบอกแล้วไง ถ้ามึงไม่รู้ก็อย่าถามมาก พวกมึอยากรู้นักใช่มั้ย ไปถามพ่อกูกับเบลล์สิ รู้เยอะกว่ากูด้วยซ้ำ” ผมบอกไอ้พวกนั้น

“พ่อมึง ทำอะไรว่ะ?” ป๊อปพูด

“ถ้ากูไม่เลิกกับแก้ว พ่อกูจำกำจัดแก้วซะ พอใจพวกมึงรึยัง?” ผมถามกลับ

“พอ มากด้วย” เขื่อนทำหน้ากวน teen

“เพราะแบบนี้ มึงถึงยอมหมั้นกับเบลล์” ป๊อปปี้ถามอีก

“เออ กูยอมให้พ่อกูทำอะไรแก้วไม่ได้ว่ะ”

“แต่มึงยอมให้แก้วเสียใจ อย่างนั้น”

“เอ่อดิ แล้วพวกมึงจะให้กูทำไง”

“อ่าว โทโมะ มาอยู่นี่เองเหรอคะ เบลล์ตามหาคุณแทบแย่ เข้าไปในงานเถอะค่ะ” เบลล์ คู่หมั้นผม เข้ามาคล้องแขนผม แล้วดึง(ลาก) ออกไป

Kaew’s Talk

ห้องนอนแก้ว

ก๊อกๆ

“ใครคะ” เสียงร่างบางที่อ่อนระโหยโรยแรงเต็มที เพราะเธอไม่ได้กินข้าวกิจน้ำมาตั้งแต่เลิกกับโทโมะ (ทนได้ไงอ่ะ เราแค่ 2 วันก็เกือบตายแล้ว >> kwangy)

“แม่นมเองค่ะคุณหนู คุณหนูคะ ทานอาหารบ้างเถอะค่ะ คุณหนูทำแบบนี้ร่างกายคุณหนูจะแย่เอานะคะ” แม่นมของชั้น แทบจะกราบเท้าชั้นให้กินข้าว

“แก้วบอกแล้วไงคะว่าแก้วไม่กิน”

“กินหน่อยเถอะนะคะคุณหนู คุณหนูไม่ได้กินข้าวมาเป็นเดือนแล้วนะคะ” แม่นมอ้อนวอนชั้น

“ไม่ค่ะ!!”

‘ที่บอกว่ารักไม่ได้ ที่จริงเธอไม่ได้รัก ถ้าเธอไม่จริงจัง แล้วมาให้ความหวังชั้นทำไม’ เสียงริงโทนโทรศัพท์ชั้นดังขึ้น ชั้นจึงหันไปมองที่หน้าจอ ‘ฟาง’ บุคคลที่โทรหาชั้นคือเพื่อนสนิทชั้น ชั้นเลยกดรับ

“มีอะไร” ชั้นถามออกไปซื่อๆ

“[แก้ว แกออกมาหาชั้นหน่อยสิ นะๆ ชั้นขอร้อง นี่แกอยู่ในห้อวตัวเองมาเป็นเดือนแล้วนะ  เพื่อนๆมากันเต็มเลยล่ะ]” ฟางบอกกับชั้น

“ไม่มีโทโมะใช่มั้ย”

“[ไม่มีจ่ะ ป่านนี้คงไปฮันนิมูนกับยัยเบลล์แล้วมั้ง]”

“แต่ชั้นยังไม่อยากรับรู้อะไร ชั้นขออยู่แบบนี้ได้มั้ย”

“[แก้ว ถือว่าครั้งนี้เป็นบทเรียนเถอะนะ ออกมาเถอะนะ ถือว่าเพื่อนคนนี้ขอร้องล่ะ นะ]”

“งั้นก็ได้ เดี๋ยวชั้นจะขับรถออกไปหา” ชั้นบอกกับฟาง ‘ติ๊ด’ ชั้นกดปิดแล้วหยิบกุญแจรถ เดินออกจากห้องไป “แก้วจะไม่กลับอีกสองสามวันนะคะ” ชั้นหันไปบอกกับแม่นม แต่รู้สึกแม่นมจะดีใจมากที่ชั้นออกจากห้อง ชั้นเดินลงมาข้างล่าง รถคันโปรดของชั้นก็ยังเหมือนเดิม ชั้นขึ้นไปนั่งบนรถแล้วขับรถออกไปจากบ้านอยากรถเร็ว

เอี๊ยด! ชั้นเบรกกะทันหันเมื่อเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ชั้นเห็นเบลล์เดินควงโทโมะเข้าร้านชุดแต่งงาน เค้าสองคนกำลังจะแต่งงานกันงั้นเหรอ และแล้ว น้ำตาของชั้นก็ได้ไหลออกมาอีกครั้ง ชั้นขับรถออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็วจนมองไม่เห็นวิวข้างทาง ชั้นร้องไห้ออกมาจนน้ำจะหมดตัว  เอี๊ยดดดดด! เสียงเบรกรถของชั้นดังขึ้น แล้วก็ตามมาด้วยเสียง ตู้มมมม!  มันเป็นเพียงเสี้ยวนาที ร่างของชั้นกระเด็นออกจากรถ แล้วชนกับพื้นถนนอย่างแรง ในวินาทีนั้น ชั้นคงคิดว่ามันจะดีแล้วล่ะ ที่จะได้จากโลกนี้ไป ชั้นเห็นคนมามุงดูชั้นเหมือนชั้นเป็นตัวประหลาด ชั้นได้ยืนเสียงเขาโทรฯแจ้งความกลับตำรวจ ในไม่ช้าตาของชั้นก็ค่อยปิดลง แล้วหมดสติไปในที่สุด ‘ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะโทโมะ’

Fang’s Talk

“ทำไมยัยแก้วมันช้าจังน้า” ชั้นนั่งบ่นกับตัวเอง

“น่าๆฟาง มันอาจจะไปขับรถเล่นก่อนมาก็ได้”

“จริงว่ะ แค่แกลากมันออกมาได้ ก็สุดๆแล้ว” เขื่อนบอกให้ชั้นสบายใจ

“ที่รักจ๋า อย่าเครียดสิ”

“ใครที่รักนายฮะนายป๊อปปี้”

‘เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ คนเดียวที่ชั้นมั่นใจ” ชั้นหยิบดทรศัพท์ขึ้นมาดู ชั้นเห็นว่าแก้วโทรมา เลยรีบกดรับ

“แก้ว แกอยู่ไหนแล้ว ชั้นรอแกนานมากแล้วนะ เร็วๆหน่อยสิ” ชั้นพูดใส่แก้วไม่ยั้ง

“[เอ่อ ขอโทษนะคะ ที่เพื่อนคุณจริญญาใช่มั้ยคะ]” ปลายสายไม่ใช่ยัยแก้ว แล้วเป็นใครกันล่ะ ตอบคำถามที่ถามมาไปล่ะกัน

“ใช่ค่ะ”

“[เอ่อ ชั้นโทรมาจากโรงพยาบาล xxx นะคะ]” ถ้าชั้นคิดไม่ผิด น่าจะเป็นพยาบาลสาว แล้วพยาบาลทำไมมาใช้โทรศัพท์แก้วล่ะ

“โรงพยาบาลมีอะไรกับชั้นเหรอคะ”

“[เอ่อ คือ คุณเจ้าของโทรศัพท์นี้ถูกรถชนน่ะค่ะ บาดเจ็บสาหัส มีโอกาสรอดแค่ 30% เท่านั้น ชั้นเห็นคุณอยู่ในบันทึกการโทรของคุณจริญญา ชั้นเลยโทรหาน่ะคะ” ชั้นถึงกับอึ้ง ตุบ! ชั้นปล่อยโทรศัพท์ตกพื้น ป๊อปปี้เห็นเลยเก็บขึ้นมาแล้วพูดต่อ

“งั้นแค่นี้น่ะครับ” ตี๊ด!ป๊อปปี้กดวางสายแล้วรีบถามชั้น “ฟางๆ เธอเป็นอะไร เมื่อกี้ใครโทรมา”

“ยัยแก้ว ยัยแก้วถูกรถชน ยัยแก้วถูกรถชน มีโอกาสรอดแค่ 30% เท่านั้นชั้นจะไปหาแก้ว”  ป๊อปปี้พยักหน้ารับแล้วรีบพาชั้นไปที่โรงพยาบาล

ณ โรงพยาบาล xxx

ตึกตักๆ เสียงฟีเท้าของชั้น เฟย์ ป๊อปปี้ แล้วก็เขื่อน ชั้นรีบวิ่งไปที่เค้าเตอร์เพื่อถามว่าแก้วอยู่ที่ไหน

“คุณพยาบาลคะ คนไข้ที่ชื่อจริญญา อยู่ไหนเหรอคะ”

“อ๋อ คุณฟางรึป่าวคะ อาจารย์หมอต้องการพบคุณค่ะ ส่วนคุณจริญญา ตอนนี้คุณหมอหมอหลายคนกำลังช่วยอยู่ค่ะ” พยาบาลสาวตอบ

“ค่ะ ปีอปปี้ เฟย์ เขื่อน ไปรอแก้วก่อนนะ เดี๋ยวชั้นมา” ชั้นหันไปพูดกับทั้งสามคน “คุณพยาบาลคะ ไปทางไหนคะ” ชั้นหันไปถามพยาบาลสาว

“ทางนี้ค่ะ” แล้วพยาบาลก็เดินนำชั้นออกไป ชั้นรีบเดินตามไปอย่างร้อนรน

ณ ห้องอาจารย์หมอ ttt

ก๊อกๆ

“คุณหมอคะ คุณฟางเพื่อนคุณจริญญามาแล้วค่ะ”

“เชิญครับ” แกร็ก! พยาบาลสาวเปิดประตูให้ชั้น ชั้นก้มเล็กน่อยแทนคำขอบคุณ

“สวัสดีค่ะ”

“เชิญนั่งครับ” ชั้นนั่งลงตามคำเชิญ

“คุณหมอมีอะไรเหรอคะ”

“เข้าเรื่องเลยนะครับ ตอนนี้คุณจริญญาเธอมีอาการที่สาหัสมาก และได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองขั้นรุนแรงมีสิทธ์รอดแค่ 30% เท่านั้น  แต่ถ้าเรารักษาชีวิตเธอได้ คุณจริญญาก็จะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ผมต้องการถามคุณว่า คุณจะให้ทางเราถอดเครื่องช่วยหายใจของคุณจริญญา หรือจะให้ทางเรารักษาต่อไป”

“เอ่อ......”

 --------------------------------

ฟางจะตอบว่ายังไงติดตามด้วยน้าาา วันนี้พยายามจะอัพตอนนี้ 9 ล่ะกันน้าา

เลิฟรีดเดอร์ ><.