Boy club ที่รักครับ! ผมไม่ใช่เพลย์บอย

“เอ่อ......” ชั้นอ้ำอึ้งที่จะบอกออกไป ใจนึงก็ไม่อยากเสียเพื่อน แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากให้เพื่อนทรมาน “แก้วพอจะคุยกับชั้นได้มั้ยคะ”

“ตอนนี้พยาบาลบอกว่าคนไข้ได้สติแล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย”

“งั้นชั้นขอพบหน่อยได้มั้ยคะ แค่ไม่กี่นาที” ชั้นขอร้องหมอ

“อย่างนั้นก็ได้ครับ” คุณหมอเดินนำชั้นเข้าไปในห้อง ICU  ชั้นเห็นแก้วนอนอยู่เตียง สายระโยงรยางค์เต็มตัว มันมากกว่าตอนที่แก้วแท้งหลายเท่า ชั้นเดินไปจับมือแก้วขึ้น แล้วแก้วก็หันหน้ามามองชั้น

“ฟะ....ฟาง”  ชั้นได้ยินแก้วเรียกชื่อชั้น ชั้นอึ้งมาก จนน้ำตาของชั้นไหลไม่หยุด

“แก้ว” ชั้นเรียกชื่อแก้วแล้วจับมือแน่น

“ฟะ.....ฟาง ชะ......ชั้นฝากเธอละ...ลาโทโมะหน่อยได้มั้ย” 

“แก้ว เธออย่าพูดแบบนี้สิ เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปสิ เธอรู้มั้ยโทโมะเค้ารักเธอจะตาย เขื่อนกับป๊อปปี้มาเล่าให้ชั้นฟังหมดแล้วนะ โทโมะไม่ได้ต้องการให้เธอเสียใจเลย แต่เป็นเพราะแผนการของพ่อโทโมะแล้วก็ยัยเบลล์นั่นน่ะ โทโมะเลยจำเป็นต้องทำเพื่อปกป้องเธอ” ชั้นร่ายยาวเพื่อให้แก้วเข้าใจ ชั้นเหลือบไปเห็นดวงตาของแก้ว น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาของเธอ เธอคงรับรู้สิ่งที่ชั้นพูดแล้วสินะ

“ฟาง ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ”

“แก้ว เธออย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย แก้ว อย่าทำแบบนี้กับชั้นสิ แก้ว แกต้องมาหาย แล้วกลับมาซ้อมเต้นกับชั้นสิ เรามีงานที่ต้องไปอีกนะ แฟนคลับของเธอก็อยากเจอเธอด้วย” ชั้นจับมือแก้วแน่นยิ่งกว่าเดิม ชั้นร้องไห้ออกมา

“ฟาง เธออย่าร้องไห้สิ” แก้วพยายามยกมือมาปาดน้ำตาที่แก้มของชั้น ชั้นรีบจับมือแก้วไว้แน่นอย่างเดิม “ฟาง ชั้นขอกอดเธอหน่อยได้มั้ย” (อาจจะมี KF มาแทรกบ้าง อย่าคิดมากน้า 55 ไปดราม่าต่อเลย) ชั้นได้ยินคำขอของแก้ว ชั้นจึงรีบเข้าไปโอบกอดแก้วไว้ แล้วก้กอดชั้นไว้แน่นเช่ล “แค่นี้ชั้นก็มีความสุขแล้วล่ะ” ได้ยินเสียงของแก้วดูมีความสุข ทำให้ชั้นยิ้ม แต่ชั้นก็ยิ้มได้ไม่นาน เมื่อมือของแก้วที่โอบกอดชั้น นั้นร่วงไปอยู่กับพื้น วินาทีนั้น นี่ชั้นต้องเสียเพื่อนแล้วเหรอ ชั้นนึกกับตัวเอง ชั้นไม่ได้ยอนเสียงหายใจของแก้ว และเสียงห้าวที่แก้วพูดกับชั้น ชั้นจะได้ยินเป็นคนสุดท้ายเหรอ ชั้นร้องไห้แล้วกอดแก้วไว้  ชั้นร้องไห้ออกมา ร้องไห้มากเหมือนเขื่อนแตก

นอกห้อง ICU ในขณะที่เฟย์ เขื่อน ป๊อปปี้ นั่งรอฟาง โทโมะก็โผล่มา อย่าสงสัย เพราะเขื่อนเป็นคนโทรตามโทโมะมาเอง โดยมีคู่หมั้นคือเบลล์ตามมาด้วย

“ไอ้เขื่อน ไอ้ป๊อป แก้วเป้นยังไงมั่ง” โทโมะรีบถามเมื่อมาถึง

“กูไม่รู้ กูอยู่ที่นี่มาเกือบ 1 ชั่วโมงล่ะ ฟางก็หายไปเลย” เขื่อนบอก

แกร็ก! ฟางเดินออกมาจากห้อง ICU ตาของฟางแดงมาก เพราะผ่านการร้องไห้มาเป้นเวลานาน เฟย์หันไปเห็นฟาง เลยรีบวิ่งไปถาม

“ฟาง แก้วล่ะ แก้วเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมตาแดงแบบนั้นล่ะ” เฟย์ถามฟาง

“ฮือๆ” ฟางเข้ากอดเฟย์แล้วปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

“ฟาง ใจเย็นๆ แก้วล่ะ แก้วเป็นยังไงมั่ง” เฟย์ปลอบฟางแล้วถามอีกครั้ง

“แก้ว แก้วจากพวกเราไปแล้ว” สิ้นเสียงของฟาง ทุกคนก็ถึงกับอึ้ง มีแต่เบลล์เท่านั้นที่เฉยๆ  โทโมะได้ยินแบบนั้นเลยรีบวิ่งไปในห้องที่ฟางเดินออกมา ทุกคนเลยรีบวิ่งไป โทโมะผลักประตูไปอย่างแรงจนพยาบาลที่กำลังค่อยเอาสายทุกอย่างที่อยู่บนตัวออก

“คุณพยาบาลครับ อย่าเพื่องถอดเครื่องช่วยหายใจให้คนไข้เลยนะครับ” โทโมะขอร้องพยาบาลคนนึงที่กำลังจะถอดเครื่องช่วยหายใจออก

“แต่...”

“ผมขอร้องล่ะครับ” โทโมะอ้อนวอน

“งั้นอีก 1 ชั่วโมงชั้นจะกลับมานะคะ” พยาบาลบอกกับโทโมะแล้วเดินออกไป

“แก้ว  ลืมตาขั้นมาสิแก้ว  แก้วชั้นขอโทษ ชั้นรักเธอ ชั้นขอโทษ” โทโมะวิ่งเข้าไปกอดแก้ว แล้วร้องไห้ฟูมฟายออกมา เบลล์ได้ยินคำพูดของโทโมะ ‘ชั้นรักเธอ’ เบลล์ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า แบบนั้นเบลล์จึงรีบเดินออกไปจากห้อง ‘โทโมะ ชั้นคงได้แค่ร่างกายเธอมาสินะ แต่ใจเธอคงไปอยู่กับแก้วจนหมดสิ้น ชั้นจะไปบอกคุณลุงให้เอง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ’ เบลล์หัวกลับไปมองโทโมะที่กำลังกอดแก้วอยู่ แล้วรีบเดินออกมา

“แก้ว เธอลืมตาขึ้นมามองหน้าชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นสัญญากับเธอแล้วว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ชั้นก็จะกลับมาทำหน้าที่คนที่เธอรักแบบเดิมนะ” โทโมะพูด ทำเอาซะเพื่อนๆน้ำตาซึมไปตามๆกัน เหมือนปฎิหาร มือแก้วที่โทโมะจับไว้ จับมือโทโมะกลับ ทำให้โทโมะอึ้ง “แก้ว แก้ว เธอฟื้นแล้ว แก้ว” ฟางได้ยินโทโมะพูดจึงรีบบอกให้ป๊อปปี้กับเขื่อนไปตามหมอมา

“ป๊อปปี้ เขื่อน ไปตามหมอมา เร็ว!”

“แก้ว แก้วฟื้นแล้ว” โทโมะดีใจมาก รีบนำแก้วเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตนเอง  แก้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของคนที่แก้วรักมากที่สุด

“แก้ว ชั้นขอโทษ ต่อไปนี้ชั้นจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว ชั้นจะอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไป ชั้นสัญญา ยกโทษให้ชั้นได้มั้ย” โทโมะพูดพลางร้องไห้ไป

“เธอเป็นใครอ่ะ” อึ้ง! ทุกคนหยุดชะงัก “แล้วกอดชั้นทำไม ปล่อย!” โทโมะที่กำลังอึ้งเลยปล่อยแก้วง่ายๆ

“แก้ว แก้วจำไม่ได้จริงๆเหรอ” โทโมะถามซ้ำอีกรอบ

“ไม่ได้” แก้วตอบแล้วทำหน้าเฉยๆ ฟางเลยออกอาการสงสัยนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้บอกใคร

“โทโมะ เฟย์ ออกไปข้างนอกหน่อยได้มั้ย ชั้นมีเรื่องอยากคุยกับแก้ว 2 ต่อสองอ่ะ” ฟางพูดขึ้น

“ฟาง แก้วจำเราไม่ได้ซักคน แล้วจะคุยยังไง” เฟย์ท้วง

“นะเฟย์ โทโมะ ชั้นขอร้องล่ะ” ฟางอ้อนวอน

“ก็ได้ๆ โทโมะ นายไปส่งชั้นเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” เฟย์บอก

“อืมๆ เดี๋ยวกลับมานะ” จูบหน้าผากแก้วเบาๆ แล้วโดนเฟย์ลากออกไป ฟางจึงเดินมานั่งบนเตียงกับแก้ว

“เธอไม่ได้ความจำเสื่อมจริงๆใช่มั้ยแก้ว” ฟางถามออกไปตรงๆ จนทำให้อีกฝ่ายอึ้ง จนไม่รู้จะพูดยังไง

“เอ่อ.. เธอเป็นใครอ่ะ” ทำหน้าใสซื่อ

“แก้ว อย่ามาทำแบบนี้ได้มั้ย เธอต้องการพิสูจน์อะไรจากโทโมะกันแน่”

“ชั้นยังไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร แล้วชั้นจะพิสูจน์อะไร”

“แก้ว!” ฟางเรียกชื่อแก้ว

“ฟาง” แก้วเรียก

“เธอไม่ได้ความจำเสื่อมจริงๆใช่มั้ย”

“อืม ชั้นจำพวกเธอได้ทุกคน แม้กระทั่งอดีตคนรักของตัวเอง” น้ำตาแก้วค่อยไหลออกมากจากดวงตาคู่นั้น

“แล้วทำไมถึงอยากทำแบบนี้ล่ะแก้ว”

“ชั้นอยากพิสูจน์ใจของโทโมะ”

“แกก็อยากรู้อะไรเกี่ยวกับมันอีกรึไง”

“เอ่อ....คือ”

“ชั้นพูดในฐานะเพื่อนนะแก้ว ชั้นว่าโทโมะเค้าดีพอสำหรับแก ชั้นเชื่อแบบนั้น บอกความจริงซะเถอะนแก้ว” ฟางโผลเข้ากอดชั้น

“ฟาง” แก้วกอดฟางกลับ “อืม ก็ได้ ขอบใจมากนะฟาง” แก้วยิ้มหวาน ถ้าสาวๆเห็นเป็นต้องใจละลายแน่ๆ

“อืม”  แก้วกับฟางกอดกับอยู่นาน เฟย์ โทโมะ ก็เดินเข้ามา ส่วนป๊อปปี้และเขื่อนก็ตามมาที่หลังพร้อมหมอ

“เคสนี้แปลกนะเนี่ย” หมอทำหน้างงๆ แล้วเดินไปจับชีพจรแก้ว “ชีพจรปกติ” แล้วก็ตรวจทุกที่ๆ “ปกติทุกอย่าง ออกจากโรงยาบาลได้เลยนะครับ ถ้ารู้สึกเจ็บตรงไหน มาหาหมอด่วนเลยนะครับ” หมอก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

“โทโมะ เฟย์ ชั้นขอโทษนะ ที่โกหกว่าชั้นความจำเสื่อม” แก้วทำหน้าเศร้า

“งั้นแปลวว่าแกก็ไม่ได้ความจำเสื่อมใช่มั้ย” เฟย์ตื่นเต้น

“ใช่เลยล่ะ ป๊อปปี้ เฟย์ เขื่อน แล้วก็ โทโมะ” แก้วบอกชื่อแต่ล่ะคนแล้วชี้ไปตามลำดับ

“เย้ๆ แกจำชั้นได้แล้วว” เฟย์กระโดดเข้ากอดแก้ว

“เฟย์ๆ เบาๆหน่อยดิ เจ็บนะเฟ้ย” แก้วแกะมือเฟย์ออก

“แก้ว เอ่อ เรา” โทโมะอ้ำอึ้ง

“มีอะไรเหรอ”

“เธอยกโทษให้ชั้นได้มั้ย??”

“อืมมม....  ชั้นไม่ให้คำตอบได้มั้ย”

“งั้นก็” โทโมะยื่นหน้าไปใกล้ๆแก้ว แล้วจูบต่อหน้าเพื่อนๆ  “แต่งงานชั้นนะ” โทโมะถอดจูบแล้วคุกเข่าขอแก้วแต่งงาน  แก้วถึงกับน้ำตาไหลออกมา

“ได้สิ ได้ ชั้นรักเธอ โทโมะ ชั้นรักเธอ” แก้วลงจากเตียงอย่างรวดเร็วจนเผลอล้มลง แต่โทโมะไปรับได้ทัน จนจมูกทั้งคู่ชนกัน  แล้วแก้วก็ลุกขึ้มากอดโทโมะ

“แก้ว ชั้นมีเรื่องอยากจะถามเธอ”

“มีอะไรเหรอโทโมะ”

“คราวก่อนที่ชั้นเห็นเธอตกเตียง แล้วเลือดเธอออก เธอเป็นอะไรเหรอ”

“อะ......เอ่อ” แก้วหน้าซีดเผือดกับคำถามของโทโมะ ‘เค้าจะรับได้มั้ย ถ้าในห้องชั้นคือลูกของเค้า’ แก้วคิดในใจ

“แก้วๆ เธอแท้งรึป่าว” โทโมะงงกับท่าทีของแก้วเลยถาม

“โทโมะ ฮีก ชั้นขอโทษ ชั้นแท้งจริงๆ ชั้นขอโทษ” แก้วปล่อยโฮออกมา แล้วกอดโทโมะแน่นขึ้น “ในท้อง คือลูกของเรา ชั้นขอโทษที่ปกป้องลูกไว้ไม่ได้”

“ไม่เป็นอะไรหรอกแก้ว โทโมะรับได้ มันไม่ใช่เพราะแก้วหรอกนะ อย่าคิดมากสิ” โทโมะลูบหัวแก้ว

“โทโมะ ฮึก”

“วันนี้ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ คืนนี้ไปพักบ้านชั้นก่อนล่ะกัน” โทโมะค่อยช้อนตัวแก้วขึ้น แล้วไปวางบนที่นอนอย่างอ่อนโยน เพื่อให้แก้วพักผ่อนก่อนออกจากโรงพยาบาล ตอนเย็น หมอก็มาตรวจแก้วเรียบร้อย โทโมะจึงมารับแก้วกลับบ้าน

ณ บ้านไทยานนท์

“ปล่อยชั้นลงก็ได้ ชั้นเดินเองได้น่า” แก้วบอกโทโมะ

“คนเพิ่งหายป่วย ให้ชั้นอุ้มดีกว่านะ คืนนี้เธอต้องเสียพลังงานอีกเยอะนะ” โทโมะขยิบตาแล้วทำหน้าเจ้าเลห์ แก้วจึงปล่อยให้โทโมะอุ้มขึ้นไปจนถึงห้อง  ตุบ! พอมาถึงห้อง โทโมะก็โยนแก้วไว้บนเตียงนุ่มๆของเขาเอง

Tomo’s Talk

“เจ็บนะ เบาหน่อยสิ” แก้วบอก

“ขอโทษ พอดีชิน” ผมยิ้มนิดๆก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่นานนัก ผมก็ออกมาพร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำ ผมเดินไปหาแก้วที่นั่งอยู่บนเตียง  แล้วกดเธอลงไว้กับเตียง โดยชั้นมือทั้งสองข้างของผม ยึดมือของเธอไว้บนเตียง “ได้เวลาแล้วนะ พร้อมรึยัง”

“โทโมะ ชั้นยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”

“เธอไม่อาบน้ำก็หอมสำหรับชั้นอยู่แล้ว” ผมค่อยประทับจูบลงบนริมฝีปากของเธออย่างช้า และนุ่มนวนที่สุด  ผมรู้สึกว่าคราวนี้เธอจะไม่ค่อยเคลิ้มไปกับผม ผมเลยถอนจูบแล้วมองหน้าเธอ

“แก้ว เป็นอะไรรึป่าว”

“ชั้นอยากให้โทโมะเปลี่ยนนิสัยแบบนี้อ่ะ” แก้วหันหน้าหลบ

“ยังไง ชั้นก็เป็นแบบนี้ของชั้น แก้วต้องการแบบไหนเหรอ”

“แบบที่นายเป็นทำอย่างนี้ไง”

“ทำไม แก้วไม่ชอบเหรอ”

“ชั้นยังไม่อยากมีลูก โทโมะคงเข้าใจชั้นนะ” แก้ผลักผมออกอย่างแรงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมนั่งอึ้ง ตอนนี้ผมไม่เข้าใจแก้วเลย ผมนั่งเครียดอยู่นาน (พูดง่ายๆว่านานมาก) ผมนึกออกว่าแก้วยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ ผมเดินไปเคาะประตู ก็ไม่เสียงตอบกลับมา ผมพยายามเคาะให้ถึงที่สุด ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาอยู่ดี เหงื่อผมเริ่มออกมามาก เพราะความกระวนกระวาย ทั้งที่อยู่ในห้องแอร์ ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป พบว่า.....

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

อาจจะแปลกๆไปนิดนะ ขอโทษรีดเดอร์ด้วยถ้าไม่สนุก  

ดราม่าไปด้วย 555 ถ้ามีเวลาว่างจะมาอัพนะ เข้าค่ายไม่มีแล้วล่ะ  ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามด้วยนะ ปลื้มมมมม