SPECIAL BABY SET

 
        ในคืนหนื่งคุณพร้อมที่จะยอมรับกับสิ่งที่เจอรึเปล่าที่ทั้งไม่รู้ว่าจะเกิดอาไรขึ้น
แต่การเจอแล้วยอมรับมันได้จะดีที่สุดเมื่อฉันคิดเรื่องราวต่างๆนาๆละฉันก็เข้าไปอาบน้ำแล้วเข้านอน
วันนี้พระจันทร์สวยจังเลยฉันเชยชมพระจันทร์ที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะนอน
" ตัวเล็ก "
" อ่าวตัวโตเห็นชองเจไหมเขาบอกว่าจะพาไปกินไอติมอะ "
" ตัวเล็กมาแล้วคร้าบบ " เอ๊ะนี่มันอาไรกันภาพหญิง1ชาย2พวกเขากำลังคุยกันแบบน่ารักเลยละ
" อ่าวชองเจมาช้าจังเลยรอตั้งนานละ " ผู้หญิงคนนั้นทำหน้ามุ้ยใส่แบบงอลๆแต่ผู้ชายคนนั้นก็
ยิ้มแล้วกอดผู้หญิงคนนั้นไว้
" ขอโทษนะครับเดะผมพาตัวเล็กไปทานไอติมเท่าที่ตัวเล็กต้องการเลย " ผู้ชายคนนั้นบอกทำให้
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมาได้แต่ไม่มีใครสนใจผู้ชายอีกคนเลย
       ภาพที่ฉันเห็นไม่หายไปจากนั้นก็เป็นตอนไหม่ผู้หญิงคนเดิมกับผู้ชายที่กอดเธอก่อน
หน้านั้นกำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรงเลย
" ชองเจไหนเคยบอกไงว่ามีอาไรจะบอกกันแล้วนี่มันอาไรชองเจเป็นอาไรทำไมไม่บอกัวเล็กอะ " ผู้หญิง
คนนั้นน้ำตาไหลลงมาพลางพยายามจับมือของผู้ชายไว้แต่เขากลับไม่ยอมให้เธอจับได้เลยเหมือน
อยากจะหนีออกไปให้ไกลจากเธอ
" ตัวเล็กพอเถอะอย่ายุ่งกับผมเลยผมเป็นอาไรก็ไม่เกี่ยวกับตัวเล็กเลยนะ!! " เขาตะคอกใส่ผู้หญิงคนนั้น
จนเธอสดุ้งใบหน้าใสๆอาบไปด้วยน้ำตาของเธอทำฉันอดสงสารไม่ได้
" แต่ชองเจคุณก็รู้ฉันไม่มีทางรักใครได้อีกแล้ว " เหมือนเธอจะพยายามให้เขาเข้าใจแต่ชายหนุ่มกลับ
ใช้สายตาตัดเพ้อใส่เธอ
" แน่ใจเหรอตัวเล็กที่พูดนะ "
      ภาพผ่านไปอีกเป็นตอนที่ชายหนุ่มอีกคนที่เธอเคยเรียกว่า ' ตัวโต ' ชายหนุ่มกำลังนอนหลับอยู่
ที่เตียงสีขาวและมีหญิงสาวกำลังแอบขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับก้มหน้ามองเข้าจากนั้นก็ประทับรีมฝีปาก
ใส่คนตัวโตที่นอนหลับอยู่ก่อนจะถอนออก
" ตัวโตเช้าแล้วนะคนขี้เชาตื่นได้แล้ว " เสียงหวานๆของเธอกระชิบข้างหูเขาฉันรู้สึกยิ้มตามไปด้วยเลยอะ
" อื้อ...ตัวเล็กเหรอ " คนใต้ร่างพูดออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
" อื้อตัวเล็กเองตัวโตตื่นได้แล้วเช้าแล้วนะ " แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมตื่นอย่างที่เธอบอกเลย
" ขอนอนต่อได้ไหม " เมื่อเขาพูดเธอก็ได้แต่ยิ้มแล้วกวนเขาไปมาแล้วหัวเราะคิคิคนเดียว
" ตัวเล็กรักตัวโตจัง " 
       ถ้านี้คือฝันมันคือฝันที่ดีมากเลยละตลอด3ปีที่ผ่านมาภาพเปี่ยนไปอีกรอบและอีกหลายๆรอบ
มันเป็นภาพที่คนตัวเล็กกับตัวโตรักกันไปไหนด้วยกันแล้วก็ทะเลาะกันมีผู้ชายที่ชื่อชองเจนั้นมาเกี่ยว
ด้วยจนมาถึงภาพสุดท้าย
" ตัวเล็ก " ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวที่ทำหน้าแหย่ๆ
" อาไรเหรอ " เธอตอบกลับเสียงเบาหวิว
" เราสองคนต่างกันมากนะ "
" เอ๊ะพูดแบบนี้ทำไม " ฉันก้อยากรู้แฮะ
" ผมคิดว่าเราต่างกัน จบกันเถอะนะ " เธอถึงกับอึ้งส่วนฉันก็มองดูอย่างไม่เข้าใจทั้งที่พวกเขารักกัน
มากขนาดนี้ทำไมต้องเลิกด้วย
" ตัวโตพูดเล่นใช่ไหมบอกทีสิตัวโตพูดเล่นใช่ไหม " น้ำตาผู้หญิงไหลมาง่ายจังเลยนะเธอกำลังกอด
แขนเขาคนนั้นไว้และพยายามรั้งให้ถึงที่สุดเหมือนที่เธอรั้งอีกคนไว้
" ขอโทษนะตัวเล็กเธอกับผมต่างกันมากและผมก็ไม่ชอบด้วยที่คุณเล่นชู้นอนกะคนอื่นดดยที่ยังมีผม " 
" เปล่านะตัวโตป่าวตัวเล็กไม่ได้ทำไรเลยนะ ฮึก~ " 
" ปล่อยได้ละเราเลิกกันฟาง " ฉันรู้สึกโกรธแทนเลยอะ
 ไอ้ผู้ชายเฮงชวย...ฉันด่าออกไปแต่ไม่มีเสียงออกมาเลยฉันจับคอตัวเองก่อนจะมองผู้หญิงคนนี้ร้อง
ไห้เหมือนใจจะขาดจากนั้นทุกอย่างก็มืดหมดเลย
" ฟางตื่นได้แล้วคนขี้เชา " โอ๊ะเสียงนี้มันอาไรกันฉันรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอาไรมาคอเคลยที่หน้า
จนฉันต้องเอามือผลักออกแต่เหมือนมีอาไรจับไว้แล้วแนบลงมาที่มืออีกฉันพีตาขึ้นมาก่อนจะเด้งตัวขึ้น
" ป็อบ!!! " ฉันอุทานอย่างตกใจเลยละหมอนี่กล้าดียังไงเข้ามาบ้านฉันแล้วยังมาขึ้นเตียงฉันอีก
" หื้อ!? " ยังมีหน้ามาทำไร้เดียงสาอีกฉันโกรธแล้วนะ
" นายมาอยู่ที่เตียงนอนฉันได้ไงใครให้เข้ามาห๊ะ " ใส่อารมณ์สุดๆละ
" ก็เดินเข้ามาไง ไม่มีใครให้เข้ามาหรอกเดินเข้ามาเอง " ปรี๊ดเลยฉันอยากจะเอามีดมากรีดไปหน้า
หล่อๆของหมอนี่มาก
" ออกไปเลยนะคนบ้าไป๊ "
" นี่ขอให้ออกไปเลยเหรอไม่สนุกเลย " ทำหน้าตายิ้มๆแต่ฉันไม่มีอารมณ์
" ไม่ได้ขอฉันไล่!!! " หมอนี่กวนมากแล้วเมื่อคืนนี้ก็ด้วยหน้ามันลางๆดูไม่ชัดเลย
" อ๊ะๆโอเครีบอาบน้ำแต่งตัวเร็วๆเลยจะออกไปข้างนอก " 
" ก็ไปสิ " มาบอกฉันเพื่อไรไม่ทราบย่ะ
" ฟางต้องไปด้วยเร็ว " 0_0เกี่ยวไรกะฉันเนี้ย
" ไม่ไป!!! " พวกเราทะเลาะกันในห้อง(ฉัน)
" จะไปไม่ไป " อย่ามาขู่ฉันนะ
" ไม่! "
" ได้อยากลองดีใช่มั้ย "
" กรี๊สสสสสสสส " ฉันกรี๊สออกมอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อป็อบผลักฉันลงที่เตียงพร้อมกับแนบฉันไว้ด้วย
" ไม่ไปก็ได้นะคุณจะได้สนุกกับผมที่ห้องนี้ " เขาชี้นิ้วใส่ตัวเองก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้อีกมันทำ
เอาหัวใจฉันเต้าแรงจนเจ็บเลยอะ
" จะทำอาไรนะ "
" คิดเอาสิจะดื้อนแล้วสนุกกับผมหรือจะออกไปกับผมดีๆ " คำพูดเขาทำเอากืนน้ำลายลงคอเลยละ
" ว่าไงตัวเล็ก " อึกฉันมองเขาไม่เขาพุดคำว่า ตัวเล็ก ฉันหูฝาดเหรอหรืออาไร
" คุณพูดว่าไงนะ "
" ฟาง " มะกี้ฉันหูฝาดเองวู่ในหายหมด<<<<<นางเอกเราปัญญานิ้ม><
" ตกลงไปไหมหรือจะมีอาไรกันก่อนจะไป " คนบ้าเขาแนมรีมปากลงที่แก้มฉัน
" ออกไปนะไปก้อได้ " ฉันฮึดฮัดบอกให้เขาออกจากตัว เขาก็ออกไป ส่วนฉันนะเหรอหน้าร้อนเลย
ฉันจับหน้าตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวเพื่อออกไปกะหมอนั้น(แฟนฉันย่ะ)<<<<โดนตบ
     ฉันเดินลงมาจากข้างบนก่อนจะเห็นอาหารมากมายอยู่ที่โตะอาหารแต่ป็อบไม่เห็นเขาอยู่ไหนละเนี้ย
ใครทำอาหารในบ้านฉันมีแต่แม่ทำเป็นแต่ว่าพวกเขาไม่อยู่เฮื่อO_Oหรือว่าจะเป็นผีที่ทำกรี๊สสสสสสส
แม่จ๋าฟางกลัวผีกลับบ้านเร็วๆหน่อยสิYY
" ฟางทานอาหารก่อนสิ " ทำเอาตกใจอีกรอบเสียงนี่มันป็อบแล้วตัวเขาก็ออกมาให้เห็นในเวลาต่อมา
เขาใส่ผ้ากันเปื้อนแถมในมือก็มีอาหารออกมาด้วยแปลว่าทั้งหมดนี้เขาทำ
ยังงั้นเรอะอุบ๊เก่งจังเลย<<<<<<ลืมเรื่องมะกี้ละ
" ทำเอาเลยเหรอ "
" ก็ใช่นะสิำทำไมคนไม่ถึงละสิว่าโรมีโออย่างผมจะทำอาหารเป็น " อุ้ยชั่งกล้าพูด
" โรมีโอเหรอถ้านายเป็นโรมีโอฉันคงจะเป็นจูเรียสแล้วละ คิคิ " ฉันยิ้มแก้วบานคนเดียวป็อบก็
เดินเอาอาหารมาให้ใบหน้ารอยยิ้มเหมือนเคยหมอนี่เคยทำหน้าเจียนตายบ้างรึเปล่าเนี้ยเจอ
ทีไรยิ้มตลอด<<<<<<<<<น่ารักละสิ กิกิ
" คร้าบบงั้นจูเรียสทานเลยครับเดี๋ยวโรมีโอเอาน้ำมาให้ " พูดได้ดีนิฉันยิ้มอบอุ่นที่หัวใจเหมือน
เนื้อเยื่อที่เคยตายไปแล้วมันฟื้นฟูขึ้นมาคับอกจนอยากไห้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้เวลานี้เท่านั้น
ไม่ต้องไปจดจำมันแล้วอดีดที่แสนเจ็บปวดนั้นนะ
         ฉันคิดว่าป้อบน่ารักเอาใจเก่งถ้าฉันจำเขาได้ฉันคิดว่าฉันต้องรักเขามากกว่าเดิมแน่
เขาเอาใจเก่งชะมัด ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินหลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้ว พามาที่นี้ทำไมหว่า
อยากรู้ละ
" พามาที่นี้ทำไมอะ " ฉันถามไปแน่นอนคุณๆผู้อ่านก็อยากรู้ชิมิ><
" อะถือนี่ไว้เดะไม่นานเอาชูขึ้นนะ "  ใช้?ตานี่นิเขาเอากระดาษมาให้พร้อมกับเขียนอาไรไม่รู้เป็น
ภาษาเกาหลีอะอ่านไม่ออก
" อ๊ะๆนั้นไงชูขึ้นเลยเร็ว! " เอาวะไม่รู้เรื่องแต่จะชูฉันชูกระดาษขึ้นสุดความสูงเลยละ
" เหมือนเดิมเลย " อาไรหว่าฉันมองเขา
" นั้นไงหมอนั้นมาแล้ว " ฉันหันไปมองตามที่เขาพูดเป็นผู้ชายหน้าตาหวานๆคนหนึ่งกำลังเดินมา
ทางฉันกับป็อบเหมือนดาราเลยอะแต่ฉันก็ยังจำได้ชัดเจนว่าเขาคือ...
" ไงป็อบเป็นไงมั้งสบายดีมั้ย " เขาเรี่มทักทายแล้วหันมาหาฉันพร้อมยิ้มฉันก็ยิ้มตอบเพราะ
คิดถึงมานานเหลือเกิน
" ฟางสบายดีป่าว " ฉันคิดถึงเขาจัง
" สบายดีชองเจละ " และไม่รู้เกิดอาไรทำให้ฉันโผ่เข้าไปกอดเขาแนบแน่นฉันคิดถึงผู้ชายคนนี้มากเลย
เขาคือเพื่อนที่แสนดีที่สุดสำลับฉัน
" ผมสบายดีและยังคิดถึงฟางไม่เคยเปี่ยน " เขาบอกแล้วผลักฉันออกนิดหน่อยแล้วมองป็อบอีก
เห็นเขาทำหน้าไม่พอใจใบหน้าที่มีรอยยิ้มเรี่มออกอาการบูดบึ้งขึ้นเขาไม่พอใจอาไรกัน
" ป็อบเลิกทำหน้ายังงั้นได้ละ " ชองเจปามเบาๆพวกเขารู้จักกันเหรอ
" ชองเจรู้จักกับเขาได้ไงเหรอ "
" เอ่าฟางอย่าทำเป็นตีหน้าเช่อดิก็... "
" พอละไอ้เจกับบ้านกันไปฟาง " เขากระชากแขนฉันอะ ย้ำ กระชาก ไอ้คนเถื่อนไม่มีมารยาทเอาชะเลย
        ป้อบพาฉันมานั่งในรถก่อนจะไปนั่งที่ฝั่งคนขับส่วนชองเจก็ขึ้นมานั่งที่ด้านหลังเขาเป็น
อาไรอารมณ์ขึ้นๆลงๆถ้าไม่ใช่ผู้ชายฉันคนคิดว่าเมนเข้ามานะ==
    แล้วไม่นานเขาก็พามาที่คอนโดแห่งหนึ่ง เออไม่ทราบว่าพามาที่นี่เพื่อ?
" นี่คอนโดฉันแกจะนอนกับฉันหรือจะหาคอนโดนที่อื่นพัก " เขาไปถามชองเจแต่ลากฉันมาที่
นี้ทำไมโอ้ยงง
" นอนกับแกดีกว่า " ชองเจบอกแล้วพวกเราก็พากันไปห้องเขา
     เอ๊ะห้องแบบนี้เหมือนเคยเห็นอะที่ไหนสักที...เอ่อใช่ในฝันเมื่อคืนนี้นิไม่อยากจะเชื่อห้อง
เขาหรอกเหรอแต่ไม่น่าจะใช่ฉันจะเรียกเขาว่าตัวโตได้ยังไงฉันพอจะหมั่นใจว่าฉันจะไม่พูดหวานๆแบบนั้น
เด็ดขาด
" เดะมานะชองเจมีเรื่องจะคุยกับฟาง " แล้วเขาก็กระชากฉันไป(อีกแล้วT^T)รู้สึกเขาจะอารมณ์
ไม่ดีตั้งแต่ตอนที่อยู่สนามบินแล้วนะ มีใครไปเหยียบหางเขาเนี้ย
  เมื่อเข้ามาในห้องเขาก็ผลักฉันลงเตียงเลยถึงกับงง
" นี่เธอแกล้งจำฉันไม่ได้รึไงห๊ะ " ฉันดุฉันแรงๆแถมบีบข้อมือจนเจ็บไปหมด
" ป่าวนะฉันจำคุณไม่ได้! " ฉันตะโกนใส่หน้าเขา
" แล้วทำไมทีชองเจถึงจำได้ทั้งที่ฉันกับชองเจก็รู้จักเธอพร้อมกัน "
" แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงในเมื่อฉันจำคุณไม่ได้!! " ฉันตะฏกนใส่หน้าเขาหมอนี่เวลาโกรธหมาบ้าชัดๆ
" ไม่อยากจะรู้จักฉันก็บอกมาเหอะไม่ต้องมาแกล้งสำออยว่าจำไม่ได้ " ฉันกัดรีมฝีปากแน่น
เมื่อได้ยินคำว่าว่าจากเขา
" อย่ามาก่าวหาฉันนะป็อบคุณไม่รู้อาไรเลยคุณมาลองเป็นฉันไหมมันทรมานนะที่จำใครไม่ได้นะ!! " เวลาที่
ผ่านมาก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดอ้างว้างเมื่อจำสิ่งที่ผ่านมาเกี่ยวกับบางคนไม่ได้
" มารยาถ้าไม่อยากจำก็ได้เดะฉันจะทำให้เธอจำได้เอง " เขาถอดเสื้อตัวเองออกแล้วผลักฉันลงที่นอน
อีกครั้งฉันกลัวจริงๆแล้วนะ
" ไม่นะป็อบคุณจะทำอาไรนะ " เสียงฉันดูสั่นมากจริงๆ
" ก็จำไม่ได้นิก็ช่วยเตือนความจำไงว่าเคยทำอาไรกันบ้าง "
" หยุดนะป็อบเพราะคุณเป็นแบบนี้ไงฉันถึงจำไม่ได้นะ "
" แล้วแสนดีแบบชองเจรึไงถึงจำมันได้ต้องให้มันทวนด้วยมั้ยว่าเคยทำกับเธอยังไง " ฉันหน้าแดงปรี๊ดเลยละ
เขาทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงมั่วแบบนั้นแหละและไม่รู้อาไรมาดนใจให้ฉันพูดคำนี้ออกไป
" ก็คุณมันเลวแบบนี้ไงสมองฉันเลยสั่งการไม่ต้องจดจำส่วนชองเจเขาชั่งดีแสนดีบางทีแฟ้มเป็น
ลูกของชองเจไม่ใช่คุณก็ได้!!!" ความโกรธทำให้ฉันพูดออกไปยังงี้
" หึงั้นจะช่วยทำให้จำได้เองว่าใครคือพ่อของแฟ้ม ฉัน หรือ ไอ้เจ "
 
 
 
ลูกใครๆๆๆๆๆ<<<<บ้า
555555+ขำๆ
 

คนนี้ชองเจกรี๊สสสสสสชอบคนนี้><
อีกตอนนุงจบแล้วนะค่ะอัพช้าิอย่าว่า
กันนร้าพอดีมีแขกมาเยี่ยมบ้านจร้า
อ่านให้สนุกแล้วเม้นนนนน