SPECIAL BABY SET

 

           ฉันไม่รู้ว่าสถานะการแบบนี้ควรจะทำยังไงดีสายตาของป็อบกำลังสายแววเศร้าเสียใจเหมือน

จะร้องไห้ ได้โปรดเถอะอย่าร้องไห้ให้ฉันเห็นนะ มีคนบอกว่าผู้ชายมักจะไม่ให้ใครเห็นน้ำตาเพราะผู้ชาย

มักคิดว่าน้ำตาคือความอ่อนแอ ป็อบก็คงจะไม่อยากให้ฉันเห็นเหมือนกันนั้นแหละ และตัวฉันเองก็ไม่

ปรารถนาเห็นด้วย

" ฉันขอโทษฉันจำคุณไม่ได้ขอโทษจริงๆ " ในใจเขาคงเจ็บปวดแต่ฉันรับรองว่าในใจฉันก็เจ็บ

ปวดไม่แพ้เขาหรอก

" ตัวเล็กช่วยพยายามจำผมได้ไหม " หยดน้ำตาใสๆมันไหลออกมาจากดวงตาของฉันอย่างไม่รู้

ตัวคำพูดของเขามันช่างแฝงด้วยความรู้สึดอัดอั้นมาก

" งั้นป้อบช่วยเล่าทุกอย่างให้ตัวเล็กฟังหน่อยได้ไหม " ในความฝันฉันมันเป็นความจริงทกอย่างสินะ

ถ้าป็อบบอกฉันคงจะรับความจริงได้ไม่มากก็น้อยแหละ

" ถ้าต้องการป็อบจะเล่าทุกอย่าง " เขาลุกออกจากตัวฉันก่อนจะดึงฉันนั่งข้างๆเขา

" มันเกิดขึ้นเมื่อ3ปีก่อนนี่เองนะ " เมื่อฉันท้องป่องพอดี

" ป็อบกับชองเจเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อยู่เกาหลีแต่พวกกเราอยากหาอาไรไหม่ๆทำเลยขอ

ย้ายมาเรียนที่ไทย " ป็อบพูดออกมาแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ

" แล้วเราก็เจอกับฟางไงพวกเราสามคนสนิทกันเร็วมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด " พอจะจำได้ลางๆ

แล้วละ

" วันหนึ่งชองเจมาบอกป็อบว่าเขาชอบฟางทั้งที่รู้ว่าป็อบก็ชอบ " เขาจับมือตัวเองไว้แน่น

" ป็อบไม่ยอมชองเจเลยตั้งเกมขึ้นว่าถ้าใครจีบฟางได้สำเร็จก็จะได้ฟางไปส่วนคนที่แพ้จะต้อง

ทำตามที่คนชนะบอกโดยไม่มีข้อแม้ " ตอนเช้าชองเจมักเอาดอกไม้มาใ้ห้ตอนเย็นป็อบมักจะ

มาร้องเพลงให้ฟัง

" ป็อบพยายามทำให้ฟางสนใจแต่รู้ไหมฟางสนใจแต่ชองเจคอยเอาใจใส่แต่ชองเจรู้มั้บป็อบรู้

สึกยังไง " ฉันมองมาที่ฉันตาเรี่มแดงอีกแล้ว

" สุดท้ายป็อบก็ต้องแพ้เพราะฟางตกลงเป็นแฟนกับชองเจ " ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเรี่ม

ชัดเจนทุกทีๆ

" ฟางกับชองเจไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆจนไม่สนใจป็อบไม่เคยคิดว่าป็อบอยู่ครงนี้

ทั้งที่นั่งอยู่ข้างๆกันฟางยังถามหาแต่ชองเจคอยมองหาแต่หมอนั้น!! " ฉันพยายามห้ามใจ

จากคุณต่างหากป็อบคุณไม่รู้หรอกฉันประท้วงเขาในใจเบาๆ

" ป็อบรักฟางห่วงฟางรักมากขนาดนี้แล้วฟางยังไม่เคยมองป็อบ! " เขาโผ่เข้ามากอดฉันไว้แนบแน่น

ก่อนที่ตัวฉันเองจะรู้สึกถึงน้ำเปียกที่ไหร่นี่เขากำลังร้องไห้อยู่งั้นเหรอ<<<<<<<ไรเตอร์

" ป็อบโกรธป็อบทนไม่ได้เลย...ขืนใจฟางตอนงานวันเกิดครบ17ปีของฟางป้อบไม่เคยคิดว่า

ป็อบคือคนแรกของฟาง " ตอนนั้นฉันมีความสุขนะแต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงร้องไห้มันเป็นความรู้สึก

ผิดมากกว่าเพราะฉันเป็นแฟนกับชองเจแต่กลับมีอาไรกับคนอื่น

       ฉันกับชองเจทะเลาะกันรุนแรงมากในตอนนั้นสมองฉันสั่งการว่าจะอยู่ไปทำไมฉัน

ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเลยสกปรกมันทำให้ฉันคิดฆ่าตัวตาย

" หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นฟางแทบจะไม่มองหน้าผมเลยผมต้องใช้ความพยายามอย่างมาก

เพื่อให้ฟางกับมาเชื่อใจอีกครั้งเราสองคนเปิดใจพูดกันแล้วตกลงเป็นแฟนกันส่วนชองเจก็

กลับเกาหลีไป " เราอยู่ด้สนกันกอดกันจับมือกันตอนนั้นฉันคิดว่าป็อบคือโลกทั้งใบของฉัน

เขาเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างฉันไม่รู้ว่าถ้าเขาจากไปฉันจะอยู่ได้ไหม

" เราครบกันได้2ปีแล้วก็มีผุ้หญิงคนหนึ่งมาบอกว่าป้อบไม่เมาะสมกับฟางป็อบเป็นแค่เก็กคนหนึ่ง

ไม่มีอาไรเลยส่วนฟางเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัทที่ใหญ่โตตอนแรกป็อบไม่สนแต่เมื่อผู้หญิงคนนั้น

บอกเหตุผลหลายๆอย่างป็อบถึงได้มองตัวเองฟางเหมือนดาวที่ป็อบไม่สามาร์ถเอื้อมถึงได้ " น้ำตา

ที่มันเหือดแห้งหายไปแล้วกลับมาไหลอีกรอบพอจะรู้แล้วว่ามันเกิดอาไรขึ้น

" ป็อบทิ้งฟาง...ป็อบบอกเลิกฟาง " ฉันสะอื้นเบาๆแต่มือฉันยังกอดป็อบไว้เหมือนเดิม

" ป็อบขอโทษป็อบไม่ได้ตั้งใจกลับมารักป็อบอีกครั้งได้ไหมฟางผมมีทุกอย่าง

แล้วผมให้ความสุขกับฟางได้ "

" ฟางจะเชื่อใจป็อบได้ใช่มั้ย? " ฉันโกรธเขานะแต่ว่าฉันรักเขาเกินกว่าจะโกรธเขาอีก

" ก๊อก ก๊อก " ฉันกับป็อบผลักออกจากกันแทบไม่ทันเมื่อมีเสียงเคาะประตูพร้อมกับเปิดออก

ในเวลาเดียวกัน...อ๋อชองเจนะ

" ในที่สุดฉันก็รู้ทุกเรื่องป็อบแกเ้ข้าใจผิดวะความจริงฟางเขารักแกตั้งแต่แรกละที่มาคบกับ

ฉันก้เพราะว่าฉันโกหกฟางว่าแกเกียดเธอไม่อยากเจอหน้า ฟางเลยมาคบกับฉันเพื่อหวัง

จะลืมแก " ชองเจเอามือกอดอกตัวเองไว้พร้อมกับพิงขอบประตูเล่าเรื่อง ฉันตกใจวูบเลยละ

เม่อได้ยินป็อบก็กำมัดแน่นแล้วจองหน้าชองเจ

" shit !! " ป็อบคำรามออกมาก่อนที่ตัวเขาจะตรงไปที่ชองเจแล้วชัดมัดใส่ไม่ยั้ง

แต่ชองเจก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบโต้เลย ฉันพยายามห้ามนะแต่ป็อบไม่ฟังอาไรเลยจนกว่าป้อบ

พอใจนั้นแหละเขาถึงหยุดแล้วปีกตัวออกไปนอกห้อง

" เป็นไรมากมั้ยชองเจ " ฉันเดินไปพยุงชองเจที่นอนอยู่กับพื้นทันที

" เจ็บสิฟันหลุดเลยแต่ไม่เป็นไรมากหรอก " ยังยิ้มได้อีกนะขนาดฟันหลุดปากก็แตกอีก

" ออกไปนอกเหอะ " ฉันบอกแล้วพาชองเจมานั่งที่โชฟาด้านนอกป็อบหายไปไหนนะ

        ฉันไม่รู้จะพูดอาไรกับชองเจนะก้เขาดันมาบอกชะความจริงแบบนี้มัน

ยากนะที่จะทำใจอะป็อบก็ไม่รู้หายไปไหนแย่จัง

" ตรี๊ดๆ " เอ๋ใครโทรมาหว่า ฉันยิบขึ้นมาดูก่อนจะร้องอ๋อในใจยัยเฟย์นะที่โทรมา

" มีอาไร "

( พี่ฟางเฟย์ขอโทษนะ ) เอ๊ะเป็นอาไรมากมั้ยยัยเด็กนี่

" มีอาไรป่าวเฟย์ " จริงๆนะยัยเฟยืขอโทษฉันเนี้ยเป็นเรื่องที่แปลกมาก

(คือขอโทษพี่ป็อบด้วยเลย ) เอ๋เฟย์รู้จักป็อบเหรอแล้ววันนั้นทำไมไม่บอกละว่ารู้จัก

" มีอาไรยัยเฟย์บอกมา " ฉันเนั้นเสียงเขั้ม

( คือเฟย์...ฮึก )อ่าวเฮ้ย

" อ่าวเฮ้ยร้องไห้ทำไมอะ " 0.0

( คือเฟย์เป็นคนบอกให้พี่ป็อบเลิกยุ่งกับพี่ฟางเอง ) อึกฉันอึ้งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเม้มปากไว้แน่นทำไม

ชีวิดฉันถึงมีคนอื่นมากแชกแชงมากจังเลย

" อ่าาา " ฉันลากเสียงยาวเลยละ

( เฟย์ขอโทษเฟย์ไม่ได้ตั้งใจเฟย์ผิดเหรอพี่ป็อบไม่เหมาะกับพี่ฟางจริงๆนิพี่ป็อบก็แค่ผู้ชาย

คนหนึ่งจะมีอานาครึป่าวก็ไม่รู้ถนะคอบคัวคู่ควรกับพวกเรามั้ย ) ยัยเฟย์มองคนที่ถนะเหรอเห้อ

" ช่างเถอะพี่ว่าเธอมาขอโทษป็อบเองดีกว่า " ฉันพูดอย่างเหนื่อยๆวันหนึ่งมีคนพาเรื่อง

ยุ่งๆมาให้ฉันได้ตลอดเลยวุ้ย

( ก็ได้อีกอาทิดนึงพวกเราจะกลับพี่ฟางทำอาหารเองได้ใช่ไหมตืนเช้าๆนะเดี๋ยวไป

ทำงานสายอย่าดื้องานนะพี่ฟางเดี๋ยวพวกเขาจะด่าเอา ) ฉันยิ้มเมื่อยัยน้องสาวพูดยังงี้

" จ้าๆบ่าย "

" เอ่าป็อบมาพอดีเลยไปไหนมา " วางสายได้ไม่นานก็เห็นป็อบมาเลย

" ชื้ออันทำแผลมานะ...เอาไปชองเจทำแผลชะ " ตบหัวแล้วลูบหลังโด่

" เออขอบใจ " ชองเจไม่สนใจแล้วรับเอาของจากป็อบ เออแหะ- -*มิตภาพของผู้ชายนี่มัน

ช่างยืนนานและหมั้นชะจริงทะเลาะกับแปบเดียวก็หาย

      เวลาผ่านไปนานเลยทีเดียวอะฉันช่วยเก็บของใช้ของชองเจปนกับป้อบของเยอะ

ใช่เล่นเลยอะกว่าจะเก็บเสร็จเล่นเอาชะเหงือตกเลย

" ป็อบเดี๋ยวฟางไปแล้วนะเย็นแล้ว " ฉันบอกแล้วจะเดินออกไปข้างนอก

" ครับเดี๋ยวตามไป " เอ๋ชักยังไงๆละตามไปงั้นเหรอ

" จะไปด้วยทำไมตาหมีพู "

" โหยยัยลูกเป็ดเดะได้เจอดีรีบไปเลยเดียวตามไป " ง่ะว่าเค้าเป็ดอีกให้ทำรู้สึก

เหมือนตอนรักแรกพบยังไงไม่รู้สิ

          ฉันยิ้มเขิลๆก่อนจะออกไปเรียกแท็กชี่เพื่อกลับบ้านลืมไปเลยว่ามากับป็อบตานี่นิ-*-

ปล่อยให้สาวน้อยน่ารักกลับบ้านคนเดียว เมื่อมาถึงบ้านฉันก็อาบน้ำเปี่ยนเสื้อผ้าเลยเป็นอย่างแรก

ปรกติ1ทุ่มฉันนอนแล้วนะแต่ทำไมวันนี้ฉันถึงไม่นอนในใจตั้งใจคอยใครบางคนอยู่ เห้ยบ้าน่า

เธอจะรอป็อบทำไมเขาพูดเล่นหรอกฟาง>///<

   ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงรถไม่รอช้าฉันรีบออกไปทันที*[]*ป้อบอะ

" แม๋รีบมาเปิดทันทีเลยนะ " ฮั้ยอย่าทำเสียงล้อนะ

" ก็แค่นึกว่าพ่อมา " 

" คอบคัวไปฝรั่งไม่ใช่เหรอ " รู้ได้ไงย่ะ

" เข้ามามั้ยเนี้ย " ฉันไม่สนใจละ

       ป้อบเขายิ้มๆแล้วออกจากรถมาเปิดประตูเองฮ่าๆสมฉันเดินเข้าไปในบ้านแล้วลอบ

ยิ้มนิดหน่อยถ้าฉันจะรักคุณผิดป่ะเนี้ย

" ฟางผมจะรักคุณให้มากก่าเดิมขอเถอะรักผมเหมือนเดิมนะ " แล้วฉันจะพูดอาไรได้ละ

" ขอบคุณป็อบที่ยังรักฟาง " ฉันรักเขาฉันยอมทุกอย่างเมื่อได้เจอเขา

        ฉันไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกแบบเดิมฉันเห็นป็อบอีกครั้งหัวใจฉันก็เต้นแรงๆใครจะรู้

ว่าโลกมันกลมมากแค่ไหนพรมลิขิตฮ่าๆได้มั้งเมื่อความรักเขามาก็ไม่ควรกลัวจงสู้แล้ว

เดินไปพร้อมกับมัน

          ผ่านไปหลายวันอ่าแน่นอนฉันอยู่กับป็อบเราพากันไปเที่ยวทะเลหลายๆที

สิ่งที่ฉันยังจำไม่ได้เขาก็คอยจะเตือนไว้เสมอฉันรู้จักเขามากขึ้นๆความรู้สึกก็เพิ่มขึ้นเหมือนกัน

ไม่เคยคิดสักนิดว่ามันจะลดน้อยถอยลงเลย

" ป็อบจะทำไรเนี้ย " ฉันปามเขาเมื่อฉันออกจากห้องน้ำมาแล้วป็อบเข้ามากอดอนไว้

" ฟางรักผมมั้ย " สยองง่ะ*0*

" รักสิมีไรป่าว " ฉันยิ้มพร้อมกับจับมือป็อบไว้

" เอาลูกคนที่สองให้แฟ้มป่ะ "

" ว๊าย!!คนบ้า " ฉันเขิลนะ เขาจูบที่รีมฝีปากฉันก่อนที่เราจะล้มตัวลงที่นอน

" ทำตัวดีๆน่ารักๆผมจะดีเบาๆกับฟางนะ " กรี๊สสสสสพูดออกมาได้ไงเนี้ยฉันได้แต่น่าแดง

แล้วยิ้มให้เขาเท่านั้น

 

" ตรี๊ดๆ " อาใครโทรมาเนี้ยฉันหลับตาสนิทก่อนจะคว้ามือถือมารับ

" สวัสดิฺค่ะ " ฉนกอกเสียงลงไป

( ฟางเหรอลูกวันนี้แม่จะกลับแล้วนะลูกอีก20นาทีเจอกัน ) อ่อแม่นี่เอง

" ค่ะแม่20นาทีเจอกัน " ฉันพุดแล้วนอนต่อ...แม่

" เฮ้ย!!! " ฉันรีบเด้งออกจากที่นอนทันที

" ป็อบตื่นๆๆๆๆ " เมื่อคืนฉันทำอาไรลงไปเนี้ยตอนนี้ร่างกายไม่มีเสื้อสักนิดเดียว

" ครับๆมีอาไรเหรอ " เขางัวเงียพูด

" แม่...แม่ฟางจะมาแล้วป็อบตื่น "

" ฮ่ะ!!! " ดูเขาจะตกใจไม่แพ้กันYY

" รีบไปเปี่ยนเสื้อผ้าเลยป็อบไป๊ๆ " ฉันบอกทันทีโอ้ยแม่จะมาอาไรวันนี้เนี้ยฮื่อๆ

        ป็อบก็รีบๆเอาผ้ามาคุมตัวแต่ตาบ้าเอ้ยถ้านายเอาผ้าไปฉันก็โป้นะสิ

" ไม่ป้อบเข้าไปห้องน้ำก่อนเร็ว "

" แต่ผ้าอะฟาง!! " โอ้ยยุ่งมากอะตอนนี้

" ฟาง!!!พวกเรามา... " กึกทุกอย่างอยู่ในความอึ้งมากๆ

0_0<<<<พ่อ

*_*<<<<<แม่

-0-<<<<<<เฟย์

0.0<<<<<<ลูกแฟ้ม

-[]-<<<<<ป็อบกับฉัน

 

" นี่มันอาไรกันเนี้ยไปอาบน้ำแล้วตามแม่ลงมาเดี๋ยวนี้!!! " แม่ฉันพูดอย่างเด็ดขาด

แล้วออกไป

" พี่ฟางโอ้แย่แล้ว " พี่ก็ว่างั้น

         เมื่อทุกคนออกไปฉันก็บอกป็อบไปอาบน้ำก่อนที่ฉันจะอาบตามแล้วพากัน

ลงไปข้างล่าง

" อธิบายมาสิว่ามันเป็นอาไรทำไมถึง...อะบอกมา " แง่ๆๆๆๆเอาไงดี

" คือแม่ค่ะเขาคือป็อบพ่อของแฟ้มค่ะ "

" ฮ่ะอาไรนะแล้วทำไมเธอถึงเพิ่งมารู้ไหมลูกสาวฉันต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแค่ไหน " ว่าแล้ว

แม่ฉันต้องโกรธแน่ๆ

" ผมขอโทษครับคือว่า  ต่อจากนี้ผมพร้อมแล้วที่จะดูแลร์ฟางแล้วก้ลูก

ป็อบทำหน้าจริงจัง

" ฟางลุกออกไปหาเฟย์กับแฟ้มก่อนเถอะแม่มีเรื่องจะคุยกับพ่อนุ่มคนนี้ "

" ค่ะแม่ " แล้วฉันก็ออกไปหาแฟ้มที่สระหวังว่าจะดีนะ

     ฉันเดินมาหาเฟย์กับแฟ้มก่อนจะนั่งลงที่โตะอย่างเชงๆ

" พี่ฟางเครียดอ่อ "

" ก็แน่ละสิแม่จะคุยกับป็อบเรื่องอาไรก็ไม่รู้ " คิดละเชงๆอะ

" อย่าเครียดดิเฟย์ว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยอะ " ถ้าเป็นยังงั้นก็ดีนะสิฉันกลัวว่าแม่จะเอา

ปืนมาขู่ป็อบมากกว่าแม่ฉันอะเป็นนักเลงเก่าเลยนะT^T

" แกคิดงั้นเรอะ "

 " เฟย์คิดงั้นแหละแต่แฮะๆไม่แน่ใจจะว่าแม่จะเอาแวนนี่ออกมาป่าว " -*-แวนนี่ชื่อปืนแม่ฉันอะ

" อย่าพูดๆเลยแฟ้มอะ " ฉันถามหาลูกชายตัวเองบ้าง

" อ่อนั้นไงเล่นของเล่นอยุ่นั้นไง " ยัยเฟย์ชี้นิ้วไปหาแฟ้ม

" แฟ้มมาหาแม่แป็บดิ " ฉันเรียกแล้วเจ้าตัวเล็กก็รีบแว่งมาหาฉันทันที

" มีไรฮะ " ตาแบ๊วจริ๊ง><

" พ่อของแฟ้มกับมาแล้วนร้า " ฉันบอกลูกแล้วเห็นรอยยิ้มของแฟ้มเลย

" จริงเหรอฮะแฟ้มอยากเจอพ่อแม่พาผมไปหาแม่ได้ไหมฮะ " เสียงตอบรับดีอะ

" พ่ออยู่ในบ้านอะ " เข้าไปเลยลุกแม่จะได้รู้เรื่องว่าพวกเขาทำอาไรกัน><

" แฟ้มจะไปหาพ่อ " ดีเลยไปเลยฉันฉีกยิ้มชะก้างพอมองไปยังยัยเฟย์ก็เห็นมันทำหน้า

เอือมให้ฉัน

" พี่ฟางเล่นแบบนี้เลยเรอะ " ย่ะแล้วแฟ้มก็วิ่งไปทันทีฉันก็ตามไปเลยแถมดึงแขนยัยเฟย์มาดว้ย

 

" พ่ออยู่ไหนฮะพ่อแฟ้มอะ " เสียงมาแต่ไกลเลยอะฮ่าๆ

" แม๋ฟางเอาอีกแล้วนะพ่อกับแม่คุยกะพ่อหนุ่มคนนี้เรียบร้อยแล้วละ " เฮ้ยจริงดิ

" ดีจังเลยแวนนี่ไม่ออกมา " ฉันพูดแล้วพ่อฉันก็ยิ้ม

" ก็เกือบแล้วละถ้าพ่อไม่ห้ามแม่ลูกคงเอาเจ้าแวนนี่ออกมาอะ " >0<พ่อน่ารักจัง

" ขอบคุณค่ะพ่อ "

" แม่ฮะพ่ออะ "  ฉันมองดูลูกชาย

" นั้นไงพ่อป็อบ " ฉันชี้นิ้วไปที่ป็อบแฟ้มก็ยิ้มแล้ววิ่งไปกอดป็อบทันที

" แฟ้มคิดถึงพ่อฮะพ่อหายไปไหนผมคิดถึง " น้ำตาพานจะไหลป็อบกอดแฟ้มไว้แน่น

ก่อนจะผลักออกเบาๆแล้วมองดูแฟ้มเต็มๆตา

" หน้าหล่อเหมือนพ่อเลยพ่อไปทำงานครับแต่จากนี้พ่อจะอยู่กับแฟ้ม " ฮ่าๆน่าเหมือนป็อบจริงๆด้วย

จะโกหกว่าเป็นลุกคนอื่นคงไม่ได้แล้วอะ

" แล้วตกลงแม่ฟางบอกว่าไรอะ " ฉันกรัชืบถามป้อบ

" ก็ให้แม่มาขอจัดงานแต่งงานไง " ฉันยังอึ้งอยู่อะอาไรนะฝันไปใช่ไหมเนี้ย

" จริงเหรอ "

" จริงไง " ฉันเดินมากอดป็อบไว้ก่อนที่จะเอาแฟ้มไปให้เฟย์

" เฟย์ขอโทษนะพี่ป็อบวันนั้นอะ "

" ไม่เป็นไรครับ " ป็อบยิ้มเขาดูเหมือนพระอาทิดย์เลยอะดูสวยงาม

เจิดจ้าเขาเหมือนกับทุกอย่างเขาให้แสว่งกับฉันตอนนี้ฉันออกมาจากมุมที่มือดมิดได้แล้ว

หลังจากที่เจอคุณอีกครั้งคุณทำให้หัวใจฉันเต้นแรงจริงๆป็อบ

   ฉันกับป็อบออกมานั่งที่สวนดอกไม้หลังบ้านกอดกันเล่นๆฉันหมั้นใจว่าตัวเอง

โหยหาเขามานานแค่ไหนกลิ่นกายนี้ฉันเคนสำผัสและมันต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น

" ฟางผมอยากรักคุณให้มากกว่านี้ " ฉันยิ้ม

" ฉันต้องการคุณป็อบต้องการมากๆเลย " มันเป็นความจริงจากใจเลยละ

" ฟางฉันรักเธอ "

" ป็อบฉันก็รักนาย "

 

                                         The End 

 

 

จบไปแล้วอีกเรื่องYYป๊าดเหงือเหนื่อยมากอะกว่าจะคิดได้

หวังว่าคงชอบนร้าาเม้นโหวดให้เยอะๆหน่อยคร่าาขอละ

เรื่องต่อไปจะเป็นของเฟย์นะค่ะจบแล้วจ้าสำลับ

เรื่องนี้ขอบคุณสำลับคนที่ติดตามเรื่องนี้นะค่ะ จุ๊ฟฟรักทุกคน