รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

"ตุ๊บ!!!"แก้วหน้ามึดล้มลงกับพื้นเป็นลมไปเพราะเนื่องจากไม่ได้กินข้าวและไม่มีเวลาพักเลยตั้งแต่เช้า
"นายหญิงครับ!!"ลูกน้องของโทโมะที่เหนแก้วล้มลงไปก็รีบวิ่งมาอุ้มแก้วเข้ามาพักในร่มก่อน
ตอนนี้คนงานในไร่ไม่ได้ทำงานแล้วแต่มามุงดูหญิงสาวที่เป็นลมไปเมื่อกี้
"ใครพอมียาดมยาหอมยาหม่องหรือยาอะไรก็ได้ติดตัวมาบ้าง"ทุกคนส่ายหน้ากันหมดเพราะไม่มีใครพกติดตัวมาสักคน
"ถอยๆๆเลยชั้ลจะพานายหญิงไปพักที่บ้านพักของนาย"
ลูกน้องคนเดิมพูดแล้วเดินออกไป
บ้านพักท้ายไร่องุ่น
"นายครับนายหญิงไม่สบายครับ"
ลูกน้องโทรหายโทโมะเพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากเขาคนเดียวจึงโทรไปบอกผู้เป็นนาย
"ไม่สบายก็ไปหายามาให้ยัยนั้นกินสิว่ะไอ้โง่!!"
"แต่..."ลูกน้องของเขากำลังจะพูดแต่ก็ถูกขัดขึ้นก่อน
"ชั้ลไม่น่ามีลูกน้องอย่างแกเลยเรื่องแค่นี้ก็ต้องโทรมาบอกกันผู้หญิงตัวนิดเดียวปัญหาใหญ่นักหรอว่ะห่ะ"
"ติ๊ด"โทโมะวางสายไป
"นายหญิงครับนายหญิง"เขาเขย่าตัวเรียกร่างบางแต่ตอนนี้เทอไม่รู้สึกตัวอะไรทั้งนั้น
"ทำไงล่ะทีเนี้ย"
"ฮัลโหลครับคุณหมอจงเบใช่มั๊ยครับ"เขาโทรหาหมอที่เป็นเพื่อนกลับนายของเขา
"ใช่ มีรัยหรอ"
"คุณหมอว่างมั๊ยครับ"
"อ้อ ชั้ลมีคนป่วยอีก2คนอ่ะมีอะไรหรือเปล่า"
"ครับๆ เดี๋ยวคุณหมอเสร็จงานแล้วรบกวนคุณหมอมาที่บ้านท้ายไรของนายได้มั๊ยครับ"
"ได้ ด้วยชั้ลเสร็จงานแล้วจะรับไป"
 
20 นาทีต่อมา
"เอ้า ว่าไงโทรให้ชั้ลมามีอะไร"
"เชิญคุณหมอทางนี้ดีกว่าครับ"เขาเดินนำหมอจงเบเข้าไปด้านในบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนใหญ่ของนายเขา
"เฮ้ย  นี้ไอ้โหดมันป็นอะไรเนี้ย"
"ไม่ใช่หรอกครับ นายไม่ได้เป็นอะไรแต่.."
"ไม่ใช่ไอ้โหดแล้วพามาห้องนอนมันทำไม"
"คือผู้จะให้คุณหมอมาตรวจนายหญิงอ่ะครับ"
"นายหญิงหรอ  ใครอ่ะ"
"คือตอนนี้คุณหมอเข้าไปตรวจเทอก่อนดีกว่าครับเดี๋ยวเสร็จแล้วผมเล่าให้ฟัง"
 
จงเบเดินเข้าไปในห้องนอนของโทโมะคนเดียวและตรงไปที่เตียงกว้างสีขาวที่มีร่างบางนอนหน้าซีดอยู่
เขาจัดการตรวจเทอจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องนอนมาเจอกับลูกน้องของโทโมะที่ยืยรออยู่
"เทอไม่เป็นไรมากหรอก แค่พักผ่อนไม่เพียงพอแล้วก็ทานอาหารไม่ตรงเวลาเลยทำให้ร่างกายอ่อนแอและเป็นลมไปอย่างที่นายเห็นนั่นแหละ"
"ครับขอบคุณครับ"
"เออ แล้วนายของแกอ่ะไปไหนล่ะ"
"นายไปดูของที่ในเมื่องอ่ะครับเลยให้ผมอยู่เฝ้าไร่ก่อน"
"แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครอ่ะ  ปกติไอ้โมะมันเคยพาผู้หญิงที่ไหนมาที่ไร่นี้หนิ"
"ครับ'
"ครับไรนักหนาเนี้ย"
"บอกชั้ลมาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงคนนี้ปนใครแล้วไอ้โมะมันเป็นอะไรกับเทอ"
"อ้าวไอ้หมอมาทำไมว่ งานการไม่มีทำไง"
"ชั้ลมาตรวจคนไข้อ่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว"
"คนไข้ที่ไหนที่ไร่ชั้ลใครเป็นอะไร"
"ผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างในไม่สบายนิดหน่อยชั้ลเลยมาตรวจดูอาการหน่อย"
"ใครเป็นไร"โทโมะหันไปถามลูกน้งที่อยู่ด้วย
 
"นายหญิงครับ"ลูกน้องตอบ
"เป็นอะไรอ่ะ ไม่อยากทำงานอ่ะดิ"
"ไม่ใช่หรอก"จงเบพูดตอบโทโมะ
"แล้วยัยนั้นเป็นอะไรถ้าไม่มารยา"
"เทอเป็นลมแดดอ่ะและพักผ่อนไม่เพียงพอ รับประทานอะไม่ตรงเวลา"
"ไปๆแกกลับไปได้เลยชั้ลจะเข้าบ้านง่วงแล้ว"
"จะไปนอนกอดเมียอ่ะดิ  วันนี้ชั้ลตรวจชั้ลเห็นนะ"จงเบล้อเพื่อนที่เห็นรอยแดงบนคอของหญิงสาวเมื่อกี้
"อย่างยัยนั้นอ่นะไม่มีทางอ่ะ"
"ให้มันจิงเถอะ"
"เออ  แล้วเมื่อไรแกจะกลับล่ะเนี้ยนานแล้วนะชวนชั้ลคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆเลย"
"เออ กลับก็ได้ไม่ต้องไล่  ชั้ลไม่แย่งของแกหรอกไอ้โมะ"
แล้วจงเบก็เดินออกไปโดยมีลูกน้องของเขาเดินไปส่ง
 
ในห้องนอน
โทโมะเดินเข้าไปที่เตียงอย่างเงียบๆเพราะกลัวร่างบาทใตผ้ห่มจะตื่นเอาได้  เขานั่งมองเทออยู่ที่บนเตียงมองใบหน้าที่แสนหวานปากสีชมพูธรรมชาติน่าจูบแต่มันกลับเจ่อบวมเพราะเขาคอและแขนเกิดรอยแดงที่เขาเป็นคนทำมันเองกับมือเขาอยากขอโทษเทอตั้งด้วยความที่ปากหนักและเขาเป็นคนที่มีลูกน้องเยอะต่างเครพแต่เขา เขาจึงไม่กล้าที่จะเอ่ยคำว่าขอโทษจากเทอ