รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

ตี5กว่าๆของวันต่อมา

โทโมะตื่นขึ้นมาตามปกติเป็นประจำทุกวันเพราะเขาต้องออกไปดูแลไร่องุ่นของเขาเองทุกๆวันเขาบิดตัวไปมาก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งแล้วเดินลงจากที่นอนเข้าห้องน้ำไป

20นาทีต่อมา

โทโมะอาบน้ำเสร็จและออกมาจากห้องน้ำเขาเห็นแก้วยังนอนอยู่บนที่นอนหันตะแคงท่าเดียวกัยเมื่อคืนเขาจึงเดินเข้าไปหาเทอเพื่อต้องการจะปลุกให้แก้วนั้นตื่นขึ้นมาแล้วออกไปไร่กับเขา

"นี่ๆๆเทอตื่นๆเลยลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!!"เขาปลุกและเขย่าตัวแก้วด้วยความรุนแรง

"นี!ชั้ลบอกให้เทอลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ไงล่ะ!!!"เขาเริ่มโมโหเพราะแก้วนั้นยังนอนนิ่งอยู่

โทโมะจึงหันตัวแก้วมาและเขาก็เหนว่าที่หน้าของแก้วนั้นมีแต่คราบน้ำตาและที่ริมฝีปากก็มีรอยคราบเลือดที่เขากัดปากของเทอเมื่อคืนนี้เพื่อให้เทอเปิดปากออกให้เขาได้เข้าไปหาความหวานในนั้น

แต่ตอนนั้นเขาทำลงไปเพื่อที่จะสั่งสอนเทอว่าไม่ควรพูดกับเขาแบบนั้นเขาทำไปเพราะความโมโห

เขาเลื่อนมือไปสัมผัสกับริมฝีปากที่เจ่อและบวมช้ำห่อเลือดและลูบไล้ไปถึงแก้มที่มีคราบน้ำตาของเทออยู่เขาและคอของเทอซึ่งตอนนี้ไม่เหลือพื้นที่สีขาวเลย

"อื้ม"แก้วรู้สึกตัวเพราะโทโมะ

โทโมะรีบออกจากตัวแก้วเพราะไม่อยากให้เทอรู้ว่าเขาก็เปนห่วงเทอที่เขาทำรุนแรงกับเทอเมื่อคืนและที่ผ่านๆมา

"มะ...เมื่อกี้หายจะทำอะไรอ่"แก้วเมื่อลุกขึ้นนั่งก็พูดด้วยความหวาดกลัวเรื่องเมื่อคืน

"เปล่าหนิ"โทโมะตอบหน้าและเสียงนิ่ง

"นี่ เทอลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วชั้ลจะออกไปไร่และเทอก็ต้องไปด้วย"โทโมะพูดพลางเดินไปใส่เสื้อผ้า

"ทำไมชั้ลต้องไปด้วย ชั้ลไม่ใช่ทาสนายนะต้องเชื่อฟังคำสั่งของนายอ่"แก้วพูดขึ้น

"จะใช่หรือไม่ใช่เทอก็ต้องไปเพราะชั้ลสั่ง นี่คือคำสั่งของชั้ลที่ทุกคนต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตาม"โทโมะขึ้นเสียงใส่แก้วเพราะเขาเริ่มโมโหแล้ว

"ชั้ลคนหนึ่งแหละที่ไม่เชื่อและไม่ทำอะไรที่นายออกคำสั่งเด็ดขาด"แก้วพูดขึ้นด้วยคาวมเหลืออด

"มานี้เลย ดูสิว่าเทอจะขัดชั้ลได้สักกี่น้ำกันเชียว"โทโมะเดินไปลากแกวลงจากที่นอนอย่างแรง

"ตุ๊บ!!!!"

"โอ๊ยยยยย"โทโมะดึงแก้วลงมาทั้งทีแก้วนั้นไม่ค่อยมีแรงและยังเจ็บช่วงล่างที่โทโมะทำไว้เมื่อคืนตกลงมาจากที่นอน

"ไม่ต้องมาสำออย ชั้ลไม่สนเทอหรอกยังไงวันนี้เทอก็ต้องเข้าไร่กับชั้ล"

แก้วน้ำตาแทบเล็ดออกมาแต่เทอก็พยายามเก็บกักเอาไว้ไม่ให้ร่างสูงได้เอาไปเยาะเย้ยเด็ดขาด

เทอฝืนลุกขึ้นมาอย่างใจจะขาดและเข้าห้องน้ำไป

"เชื่อฟังชั้ลตั้งแต่แรกเทอก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้หรอกหึ.."โทโมะพูดกับตัวเองเบาๆและหัวเราะในลำคอ

แก้วเมื่ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เก็นคนใจร้ายที่ชอบบังคับเทอจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของชายหนุ่มแตเสื้อแต่ละตัวมีแต่ตัวใหญ่ซึ่งเทอใส่ไม่ได้เลย

"ก๊อกๆๆๆ"เสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำให้เทอต้องเดินมาเปิดประตูเพราะกลัวว่าจะเปนตนโมโหร้ายอีก

"นายหญิงครับนายให้เอาเสื้อผ้ามาให้ครับ"ลูกน้องคนสนิทของโทโมะบอก

"ขอบใจ แล้วนายขอเทอล่ะไปไหนแล้ว"แก้วรับเสื้อผ้าแล้วกำลังจะปิดประตู

"นายหญิงครับนายบอกว่าถ้านายหญิงแต่งตัวเสร็จแล้วให้ไปในไร่เลยเดี๋ยวผมจะพาไป"ลูกน้องของโทโมะพูดแล้วเดินออกไป

"สั่งๆๆตั้งแต่เจ้านายยันลูกน้อง  คนที่นี้เขาบ้าอำนาจกันทุกคนเลยไงเนี้ย"แก้วเดินเข้าห้องน้ำไปแต่งตัว

"ก๊อกๆๆนายหญิงครับเสร็จยังครับ"ลูกน้องคนเดิมมาเรียกแก้วอีกครั้ง

"เสร็จแล้วๆๆ จะพาชั้นไปไหนก็ไป"แก้วพูดหน้านิ่ง

แก้วเดินตามูกน้องของโทโมะเข้ามายังไร่องุ่นที่สวยงาม คนงานกำลังขะมักขะเม้นในการเก็บอง่นกัน

แก้วเดินเข้าไปเรื่อยๆจนเจอกับร่างสูงที่กำลังพูดคุยกับหัวหน้าคนงานอยู่

"นายครับ นายหญิงมาแล้วครับ"ลูกน้องเดินเข้าไปบอกโทโมะ

โทโมะจึงหันมามองและทำมือให้หัวหน้าคนงานและลูกน้องของเขาออกไปก่อน

"เป็นไงเสื้อใส่ได้มั๊ย"โทโมะถามแก้วซึ่งทำเป็นไม่สนใจเขา

"นายเห็นว่าชั้ลใส่ได้มั๊ยล่ะ ยังมาถามออก ตาไม่มีไง"แก้วพูดเหมือนกวน

"ปากแบบนี้น่าโดนอีกสักรอบ2รอบมั๊ย ห่ะเอามั๊ย"

โทโมะพูดแกล้งแก้ว

"แล้วนี่นายให้ชั้ลมาทำอะไรที่นี้เนี้ย"แก้วพูดเปลี่ยนเรื่องทันที

"หึๆๆ"โทโมะหัวเราะเบาๆ

"หัวเราะอะไรของนายมันสนุกนักไง"

"เปล่า ชั้ลแค่จะให้เทอมาลองทำงานที่นี้ดูบ้างชั้ลเหนเทออยู่ว่างกลัวเทอเป็นอัมพาทต์อ่"

"จะให้ชั้ลทำไรก็ว่ามามัวแต่พูดอยู่นั้นเหละ"แก้วพูดตัวความรำคาญ

"นู้นอ่ะชั้ลให้คนเตรียมไว้ให้เทอแล้ว"แก้วมองตามโทโมะและสิ่งที่เทอเห็นก็คือลังใส่องุ่นเป็นร้อยๆลัง

"ชั้ลให้คนงานเก็บไว้ให้เทอตั้งแต่เช้าเลยนะกลัวเทอมาแล้วมันไม่พอ"

"นี่นายจะให้ชั้ลเอาลังใหญ่ๆเป็นร้อยๆขึ้นรถเนี้ยนะ"ก้วพูดจ้องหน้าโทโมะอย่างเคื่องๆ

"ใช่ หรือเทอมีปัญหาหรอ  หรือว่ามันน้อยไปเทอไม้ช่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะพวกคนงานอ่ะจะค่อยๆเอามาให้เทอเองเทอไมต้องรียยกรีบเสร็จหรอก"โทโมะพูดพลางทำหน้านิ่งใส่แก่วเพราะรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้ไม่เกิน5ลังก็จอดแล้วแถมวันนี้แดดยังร้อยมากๆด้วย

"ชั้ลขอคนงาน1คนไปช่ยชั้ล"

"ไม!เทอไม่มีสิทธิที่จะมาต่อรองกับชั้ล!"

"งั้นไม่ทำเหมือนกัน!!"

"เทอต้องทำเพราะนี้มันคือคำสั่งของชั้ล ไปทำงานของเทอได้แล้วอย่ามาทำให้ชั้ลโมโห"แล้วโทโมะก็เดินออกไป

แก้วจึงต้องเดินมาทำอย่างที่เขาอก

"ฮึก"แก้วยกลังองุ่นขนากใหญ่ขึ้นรถอย่างเบามือเพื่อไม่ให้องุ่นข้างในนั้นช้ำ

"อีตาบ้า เผด็จการที่สุด บ้าอำนาจ บ้าๆๆที่สุด"แก้วยกไปด่าไป

เที่ยง

คนงานทุกคนเข้าไปหาร่มพักกินข้าวกันเอาแรงเหลือแต่แก้วที่ยกทำอยู่

"อ้าวหนู ทำไมยังทำอยู่ล่ะม่กินข้าวล่ะ มาๆมากินข้าวเอาแรงกันก่อนดีกว่า"

"ไม่ต้องหรอก งานยังไม่ค่อยเดินเลยจะกินข้าวได้งาน กลับไปทำงานเดี๋ยวนี้"โทโมะที่เดินเข้ามาเห็นแก้วกำลังเดินเข้าไปนั่งกินข้าวก็พูดขึ้น

"นี่นายมันจะมากไปแล้วนะให้ชั้ลพักบ้างสินี่ชั้ลยังไม่ไดกินข้าวตั้งแต่เช้าเลยนะ"

"ไม่ได้ ชั้ลสั่ง"

"ถ้าชั้ลเห็นว่าใครเรียกยัยนี้หรือช่วยงานอีกชั้ลไล่ออกแน่"โทโมะพูดแล้วเดินไป

แก้วจึงต้องเดินไปทำงานต่อ

ตอนนี้พระอาทิตย์ส่งหัวพอดีทำให้แดดร้อนมากร้อนจึงแสบผิวไปหมดแกวซึ่งยังทำงานอยู่ที่กลางแดดคนเดียวก็รู้สึกมึนแล้วหิวข้าวมากเพราะเทอยังไม่ได้กินอะไรเลยยันถึงตอนนี้ทำให้หน้ามืดและเป็นลมล้มลงไปกับพื้นดินอย่างแรง

"ตุ๊บ"

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและวิจารณ์นะคะ