รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

"ตุ๊บ!!!"แก้วหน้ามึดล้มลงกับพื้นเป็นลมไปเพราะเนื่องจากไม่ได้กินข้าวและไม่มีเวลาพักเลยตั้งแต่เช้า

"นายหญิงครับ!!"ลูกน้องของโทโมะที่เหนแก้วล้มลงไปก็รีบวิ่งมาอุ้มแก้วเข้ามาพักในร่มก่อน

ตอนนี้คนงานในไร่ไม่ได้ทำงานแล้วแต่มามุงดูหญิงสาวที่เป็นลมไปเมื่อกี้

"ใครพอมียาดมยาหอมยาหม่องหรือยาอะไรก็ได้ติดตัวมาบ้าง"ทุกคนส่ายหน้ากันหมดเพราะไม่มีใครพกติดตัวมาสักคน

"ถอยๆๆเลยชั้ลจะพานายหญิงไปพักที่บ้านพักของนาย"

ลูกน้องคนเดิมพูดแล้วเดินออกไป

บ้านพักท้ายไร่องุ่น

"นายครับนายหญิงไม่สบายครับ"

ลูกน้องโทรหายโทโมะเพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากเขาคนเดียวจึงโทรไปบอกผู้เป็นนาย

"ไม่สบายก็ไปหายามาให้ยัยนั้นกินสิว่ะไอ้โง่!!"

"แต่..."ลูกน้องของเขากำลังจะพูดแต่ก็ถูกขัดขึ้นก่อน

"ชั้ลไม่น่ามีลูกน้องอย่างแกเลยเรื่องแค่นี้ก็ต้องโทรมาบอกกันผู้หญิงตัวนิดเดียวปัญหาใหญ่นักหรอว่ะห่ะ"

"ติ๊ด"โทโมะวางสายไป

"นายหญิงครับนายหญิง"เขาเขย่าตัวเรียกร่างบางแต่ตอนนี้เทอไม่รู้สึกตัวอะไรทั้งนั้น

"ทำไงล่ะทีเนี้ย"

"ฮัลโหลครับคุณหมอจงเบใช่มั๊ยครับ"เขาโทรหาหมอที่เป็นเพื่อนกลับนายของเขา

"ใช่ มีรัยหรอ"

"คุณหมอว่างมั๊ยครับ"

"อ้อ ชั้ลมีคนป่วยอีก2คนอ่ะมีอะไรหรือเปล่า"

"ครับๆ เดี๋ยวคุณหมอเสร็จงานแล้วรบกวนคุณหมอมาที่บ้านท้ายไรของนายได้มั๊ยครับ"

"ได้ ด้วยชั้ลเสร็จงานแล้วจะรับไป"

20 นาทีต่อมา

"เอ้า ว่าไงโทรให้ชั้ลมามีอะไร"

"เชิญคุณหมอทางนี้ดีกว่าครับ"เขาเดินนำหมอจงเบเข้าไปด้านในบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนใหญ่ของนายเขา

"เฮ้ย  นี้ไอ้โหดมันป็นอะไรเนี้ย"

"ไม่ใช่หรอกครับ นายไม่ได้เป็นอะไรแต่.."

"ไม่ใช่ไอ้โหดแล้วพามาห้องนอนมันทำไม"

"คือผู้จะให้คุณหมอมาตรวจนายหญิงอ่ะครับ"

"นายหญิงหรอ  ใครอ่ะ"

"คือตอนนี้คุณหมอเข้าไปตรวจเทอก่อนดีกว่าครับเดี๋ยวเสร็จแล้วผมเล่าให้ฟัง"

จงเบเดินเข้าไปในห้องนอนของโทโมะคนเดียวและตรงไปที่เตียงกว้างสีขาวที่มีร่างบางนอนหน้าซีดอยู่

เขาจัดการตรวจเทอจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องนอนมาเจอกับลูกน้องของโทโมะที่ยืยรออยู่

"เทอไม่เป็นไรมากหรอก แค่พักผ่อนไม่เพียงพอแล้วก็ทานอาหารไม่ตรงเวลาเลยทำให้ร่างกายอ่อนแอและเป็นลมไปอย่างที่นายเห็นนั่นแหละ"

"ครับขอบคุณครับ"

"เออ แล้วนายของแกอ่ะไปไหนล่ะ"

"นายไปดูของที่ในเมื่องอ่ะครับเลยให้ผมอยู่เฝ้าไร่ก่อน"

"แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครอ่ะ  ปกติไอ้โมะมันเคยพาผู้หญิงที่ไหนมาที่ไร่นี้หนิ"

"ครับ'

"ครับไรนักหนาเนี้ย"

"บอกชั้ลมาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงคนนี้ปนใครแล้วไอ้โมะมันเป็นอะไรกับเทอ"

"อ้าวไอ้หมอมาทำไมว่ งานการไม่มีทำไง"

"ชั้ลมาตรวจคนไข้อ่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว"

"คนไข้ที่ไหนที่ไร่ชั้ลใครเป็นอะไร"

"ผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างในไม่สบายนิดหน่อยชั้ลเลยมาตรวจดูอาการหน่อย"

"ใครเป็นไร"โทโมะหันไปถามลูกน้งที่อยู่ด้วย

"นายหญิงครับ"ลูกน้องตอบ

"เป็นอะไรอ่ะ ไม่อยากทำงานอ่ะดิ"

"ไม่ใช่หรอก"จงเบพูดตอบโทโมะ

"แล้วยัยนั้นเป็นอะไรถ้าไม่มารยา"

"เทอเป็นลมแดดอ่ะและพักผ่อนไม่เพียงพอ รับประทานอะไม่ตรงเวลา"

"ไปๆแกกลับไปได้เลยชั้ลจะเข้าบ้านง่วงแล้ว"

"จะไปนอนกอดเมียอ่ะดิ  วันนี้ชั้ลตรวจชั้ลเห็นนะ"จงเบล้อเพื่อนที่เห็นรอยแดงบนคอของหญิงสาวเมื่อกี้

"อย่างยัยนั้นอ่นะไม่มีทางอ่ะ"

"ให้มันจิงเถอะ"

"เออ  แล้วเมื่อไรแกจะกลับล่ะเนี้ยนานแล้วนะชวนชั้ลคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆเลย"

"เออ กลับก็ได้ไม่ต้องไล่  ชั้ลไม่แย่งของแกหรอกไอ้โมะ"

แล้วจงเบก็เดินออกไปโดยมีลูกน้องของเขาเดินไปส่ง

ในห้องนอน

โทโมะเดินเข้าไปที่เตียงอย่างเงียบๆเพราะกลัวร่างบาทใตผ้ห่มจะตื่นเอาได้  เขานั่งมองเทออยู่ที่บนเตียงมองใบหน้าที่แสนหวานปากสีชมพูธรรมชาติน่าจูบแต่มันกลับเจ่อบวมเพราะเขาคอและแขนเกิดรอยแดงที่เขาเป็นคนทำมันเองกับมือเขาอยากขอโทษเทอตั้งด้วยความที่ปากหนักและเขาเป็นคนที่มีลูกน้องเยอะต่างเครพแต่เขา เขาจึงไม่กล้าที่จะเอ่ยคำว่าขอโทษจากเทอ