รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

เช้าวันใหม่
แสงของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้าตาของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตาของร.พ.
ฟางลืมตาปรับสายตาให้เข้ากับแสงยามเช้า
"อ้าวฟื้นแล้วหรอค่ะ"นางพยาบาลสาวสวยทักขึ้นเมื่อเข้ามาจะตรวจไข้ก็พบฟางฟื้นแล้ว
"ชั้ลมาอยู่ที่นี้ได้ไงค่ะ"ฟางถามพยาบาลขึ้น
"อ๋อ เมื่อคืนคุณให้เลือดเสร็จน่ะค่ะแล้วก็สลบไป เกิดจากการที่คุณพักผ่อนไม่เพียงพอเครียด และรับประทานอาหรไม่ตรงเวลาค่ะ เลยทำให้คุณเปนลมไป"พยาบาลบอกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
"ป๊อป"ฟางเอ่ยเบาๆ
"คนไข้ที่มากับคุณตอนนี้ปลอดภัยพ้นขีดอันตรายแล้วนะคะ"
"แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนหรอค่ะชั้ลอยากไปหาเขาค่ะ พาชั้ลไปหน่อย"
ห้องพิเศษ219
"นี่ค่ะห้องคุณภาณุ"พยาบาลสาวบอกแล้วเดินออกไป
ฟางเดินเข้ามาให้ห้องและตรงไปยังเตียงที่มีร่างสูงคนรักของเทอนอนอยู่
"ป๊อป"พูดได้แค่นั้นน้ำตาเทอก็ไหลออกมา  ฟางกุมมือป๊อปและบีบไว้แน่นพยายามอั้นเสียงร้องไห้ของเทอ
"ป๊อปตืนขึ้นมาคุยกับฟางให้รู้เรื่องนะ ถ้าวันนี้ป๊อปไม่ตื่นขึ้นมาคุยกับฟาง ฟางจะไปให้ไกลไม่ให้ป๊อปเห็นหน้าอีกจริงๆด้วย"
เวลาผ่านไปคึ่งวัน
ป๊อปปี้เริ่มรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมาเขาต้องชะงึกมือที่จะเอาเพราะคิดว่าอะไรทับไว้แต่เมื่อมองว่าเปนใครเขาก็ไม่กล้าคิดที่จะเอาออกเลยเขาอยากจะให้อยู่อย่างนี้ตลอดไปก็ว่าได้แต่พอเขาขยับตัวคนที่บอบกุมมือเขาอยู่ก็รู้สึกตัวและเงยหย้าขึ้นมาทำให้ทั้ง2สบตากัน
 
"ป๊อป"ฟางเรียกคนตรงหน้าและเข้ากอดป๊อปปี้อย่างคิดถึง ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นเทอกับเขาทะเลาะกันเรื่องอะไรก็ตามเทอจะไม่นึกถึงมันอีกเพราะมันทำให้เขาและเทอนั้นเจ็บปวดไม่ต่างกัน
"อะ..โอ๊ย"ป๊อปปี้ร้องออกมาเพราะฟางกอดเขาไปโดนแผล
"ฟางขอโทษ"ฟางพูดเมื่อเหนว่าเทอนั้นได้กอดแล้วไปโนแผลของเขา
"ไม่เปนรัยครับ ป๊อปไม่เจ็บ"
"คนโกหก เหนอยู่ว่าฟางโดนแผลอ่ะ"
"ไม่หรอกแค่นี้ไม่เจ็บหรอกการไม่มีฟางป๊อปเจ็บกว่าอีก"
"บ้าพูดอะไรไร้สาระ"ฟางเขินและตีมือป๊อปปี้เบาๆ
"จริงๆนะป๊อปพูดความจริง"
"พะ..พอละอุ๊บ"ฟางพูดไม่จบเสียงทั้งหมดก็ถูกกลืนลงไปในลำคออย่างเก่าเพราะป๊อปปี้จัดการปิดปากเทอด้วยปากของเขามอบสัมผัสที่แสนอ่อนโยน แสนคิดึงนั้นให้กับฟางร่างสูงใช้ลิ้นควานหาความหวานในโพรงปากของฟางซึ่งฟางก็ตอบสนองเขาอย้างดี
"อะ..อื้ม"ฟางร้องเมื่อรู้สึกหายใจไม่ออกและพยายามผลักป๊อปปี้ออกแต่มีหรอป๊อปปี้จะยอมออกได้ง่ายๆก็รักขนาดนี้หนิ
 
 
ไร่องุ่น โคราช
โทโมะเมื่อคุยธุระกับเขื่อนเรื่งตัวอย่างไวน์เสร็จก็ปิดโทรศัพท์มือถือทุกเครื่องทั้งของเขาและลูกน้องคนสนิท
โทโมะเดินเข้าไปในไร่และผ่านคอกม้าไปยังห้องเก็บฟางเพื่อจะไปดูความเรียบร้อยที่เขาสั่งลูกน้องให้คุมแก้วเอาไว้
"เปิดสิ เปิด ปล่อยชั้ลออกไปเดี๋ยวนี้นะพวกนะไม่มีสิทธ์ที่จะมากักขังชั้ลไว้แบบนี้นะ!!"พอโทโมะเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงคนด้านในโวยวาย
"นาย"ลูกน้องคนสนิทของเขาก้มหัวทำความเคราพเจ้านายของตน
"เปนไงบ้าง"
"อย่างที่นายได้ยินอ่ะคับตั้งแต่ตื่นมายังไม่ได้หยุดเลยครับ"ลูกน้องรายงานให้เจ้านายเขาฟัง
"พวกแกไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนเดี๋ยวทางนี้ชั้ลดูเอง'
"ครับ"ก้มหัวเครพแล้วเดินออกไปทั้งคู่
"ปรึกๆๆนี่ๆเปิดเดี๋ยวนี้นะปล่อยชั้ลไปเถอะชั้ลคิดถึงพี่ป๊อป"
"ปรึก!!!!!!"
"คิดถึงกันมากใช่มัยรักกันมากใช่ม๊ย!!ชั้ลบอกแล้วไงว่าชั้ลจะทำให้เทอลืมมันและเทอก็จะลืมชั้ลไม่ลง"ม่รอช้าโทโมะรีบก้าวเท้ายาวๆมาหาแก้ว
"อย่างนะนายอย่างทำอะไรชั้ลนะชั้ลกลัวแล้ว"แก้วพูดพลางก้าวเท้าหนีโทโมะ
"หึ..กลัวงั้นหรอถ้าเทอกลัวเทอคงไม่แย่งคนที่เขามีเจ้าของแล้วหรอกรู้ทั้งรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วยังบอกคิดถึงเขาอย่างนั้นอย่างนี้อีกหรอห่ะ!!"โทโมะพูดไปด้วยก้าวเท้าเข้าหาแก้วไปด้วย
"ไม่ใช่นะไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะชั้ลกับพี่ป๊อปน่ะเราเปน อุ๊บ"โทโมะเมื่อมาถึงตัวแก้วก็รีบประกบปากแก้วด้วยความโมโหทันที
"อะ..อื้ม"แก้วร้องทักเมื่อหายใจไม่ออกและดันตัวโทโมะออกจากเทอ
โทโมะที่ยังไม่ทันฝากอะไรก็คิดว่าแก้วกับเพื่อนรักของเขานั้นกำลังหลอกสวมเขาให้ฟางน้องสาวของเขาก็ยิ่งโมโหแก้วเพราะคิดว่าแก้วเปนคนต้นเหตุ
โทโมะกวาดลิ้นไปทุกซอกทุกมุมปากของแก้วและเลื่อนลงมาที่ซอกคอที่มีรอยแดงจากที่เขาทำไว้เมื่อคืนเขากลับกดมันลงไปอีดเพื่อให้มันชำและแดงกว่าเดิมตอนนี้ซอกคอของแก้วนั้นแดงไปด้วยฝีปากของโทโมะและแรงมหาศาลของโทโมะนั้นก็ตรึงมือของแก้วไว้เหนือหัวเขารวบแขนทั้งสองข้างของแก้วไว้ด้วยมือเดียวของเขาจึงทำให้แก้วตอนนี้ไม่ทางใดที่จะสู้กับโทโมะได้เลย
โทโมะกระชากเสื้อของแก้วออกเผยให้เหนบราลูกไม้น่ารักๆสำหรับผู้หญิงเขาไม่รอช้ารีบใช้ปากประกบกับปากของแก้วอีกคั้งและมืออีกข้างก็นวดเต้าของแก้วข้างหนึ่ง
"อื้ม.."แก้วครางออกม่เพราะรู้ส฿กเสียวและเทอนั้นกำลังจะเคลิ้มไปกับร่างสูงแล้วแต่สติของเทอนั้นก็ชุดขึ้นมาได้ว่าที่ทำอยู่ตอนนี้มันไม่ควร
"ผลัก!!"แก้วผลักโทโมะออกโทโมะเซนิดหน่อยแต่ก็ออกจากตัวของแก้ว
"นี่เทอ!!"โทโมะตวาดใส่แก้วเพราะเทอทำใก้เขาเสียอารมณมาก
"นายไม่ควรทำแบบนี้กับชั้ล"แก้วพูดกลับด้วยเสียงปกติและเอามือขึ้นมาบังหน้าอกของเทอที่มีบรากั้นอยู่
"ทำไม ถ้าเปนไอ้ป๊อป เทอคงจะนอนรอมันที่เตียงเลยอ่ะดิ"
"เพี๊ย"แก้วตบโทโมะหน้าหัน
"อย่ามาพูดดูถูกชั้ลแบบนี้นายไม่รู้อะไรอย่ามาพูดแบบนี้"แก้วเหลืออดพูดขึ้นเพราะเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วมาพูดแบบนี้ได้ไง
"หึ..มันให้เทอเท่าไรล่ะชั้ลให้เทอ10เท่าเลยเอามะแต่คืนนี้เทอต้องบริการชั้ลให้เติมที่นะ"โทโมะเอ่ยขึ้นเมื่อเช็ดเลือดที่มุมปากเสร็จ
"นายหยุดพูดจาดูถูกชั้ลแบบนี้นะ"
"หรือที่ชั้ลพูดมันไม่จริงห่ะ!!!"โทโมะตวาดเพราะเกิดมาไม่มีใครกล้าตบเขามีแก้วเปนคนแรกที่กล้าตบเขาจนเลือกตกยางออกแบบนี้
'นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"
"หึ..เดี๋ยวเทอจะได้รู้ว่าชั้ลเปนลูกผู้ชายหรือเปล่า  มานี!!"โทโมะพูดจบก็กระชากแขนแก้วออกไปแล้วเดินผ่านเข้าไปหลังบ้านเก็บฟางก็เจอบ้านไม้ที่สวยงามอากาศดี่ที่มองเหนวิวของไร่องุ่นและภูเขาได้อย่างชัดเจนและสวยงาม
"ขึ้นมา"โทโมะกรขากแขนแก้วขึ้นมาแล้วพาเดินเข้าไปในบ้านเข้าไปในห้องนอนที่มีขนาดใหญ่เขาเหวี่ยงตัวแก้วลงไปยังที่นอนอย่างแรงและขึ้นมาทับร่างบางเอาไว้จัดการปิดปากแก้วอีกรอบแต่แก้วไม่ยอมเปิดปากเขาจึงกัดปากให้เกิดเปิดปากออกและก็สำเร็จแก้วเปิดปากออกเพราะความเจ็บที่โทโมะกัดเลือดออก
แก้วที่อยู่ใต้ล่างดิ้นจนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่น้ำตาของเทอไห้ออกมาไม่ขาดสายที่เขาบังคับเทอครั้งแล้วครั้งเล่าและครั้งนี้ก็รนแรงและป่าเถื่อนที่สุดแก้วพยายามที่จะหลุดพ้นจากการทรมานครั้งนี้แต่ก็ไม่เปนผล
โทโมะเลื่อนต่ำลงมาปลดตะขอบราของแก้วออกแต่ก็ยากลำบากเพราะแก้วดิ้นสู้เขาไม่หยุดในที่สุดโทโมะก็ปลดตะขอของแก้วออกจนได้แล้วขบลงไปที่หัวนมของแก้วที่ตั้งชูชันโทโมะเหนแล้วเขาเหมือนจะหลงเพราะแก้วเปนคนที่สวยมากและยังขาวไปทั้งตัวอีกตั้งหากโทโมะขบเม้มไปทั่วเหมือนสัตว์ที่หิวกระหายมือข้างหนึ่งบีบนวดอกของแก้วอีข้างก็ปลดกระดุมกางเกงขาสั้นของแก้วออกแก้วทั้งดิ้นและจิกเขาไม่หยุดเขาก็ไม่ยอมแพ้ดึงกางเกงของแก้วออกแล้วโยนไปไกลโทโมะเร่มที่จะถอดชิ้นสุดท้ายที่อยู่บนตัวของแก้วและตอนนี้ทั่งเขาและแก้วไม่มีอะไรปกปิดทั้งคู่โทโมะโลมเลียแก้วไปทั่วตั้งแต่หัวจรดเท้าและตอนนี้เขาก็พร้อมแล้ว
โทโมะสอดแกนกลางเข้าไปทางช่องทางรักของแก้วเขาคิดว่าแก้วเคยมานัดต่อนัดแล้วจึงสอดใปอย่างเร็วและแรงเพื่อสั่งสอนแก้ว
"กรี๊ดดดดดดด"แก้วร้องออกมาเพราะความไม่เคยและเปนครั้งแรกของเทอจึงทำให้จุกและเจ็บแสบมาก
โทโมะเมื่อเข้ามาและผ่านเยื่อบางๆจึงรู้ว่าแก้วนั้นยังไม่เคยเขาเข้าใจเทอผิดแต่ตอนนี้ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แลวเพราะโทโมะอารมณ์ตอนนี้ถ฿งขีดสุดแล้วเขาไม่สามารถบังคับมันได้จึงดำเนินไปเรื่อยๆทั้งแรงและเร็วปากและมื่อก็ทำห้าที่กันอย่างลงตวช่วงล่างก็ไม่มีผิดเพี้ยนแม้จังหวะเดียว
แก้วตอนี้ซึ่งได้แต่จิกหลังของโทโมะและร้องไห้อย่างหยุดไมได้เทอจึงหลับตาลงช้าๆเพื่อยอมรับความจริงที่เทอจะได้รับจากเขา
กิจกรรมของโทโมะดำเนินมา3-4ชั่วโมงแล้วเขาจึงลงมานอนข้างๆกายของหญิงและกระชากเทอมากอดไว้และหลับไป

 มาอัพแล้วค่ะตามสัญญา
สงสัยแก้วเนอะนั่งพิมไปน้ำตาจะไหลตามแก้วเลย