รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

เช้าวันรุ่งขึ้น
อากาศที่สดใสข้างนอกส่องแสงแดดช่วงสายหน่อยๆเข้ามากระทบกับผนังของห้องนอนที่มีคู่หญิงชายนอนกอดกันอย่างกลมเกลียวในเตียงที่ขาวสะอา
"ฮื้ม"
แก้วที่ลืมตาขึ้นมาก่อนเพราะแสงแดดอ่อนๆที่เริ่มส่องตาของเธอทำให้เธอตื่นขึ้นมา  แล้วก็ต้องหนักที่ท้องของเธอเพราะตอนนี้ท่อนแขนแกร่งของโทโมะพาดมาที่หน้าท้องของเธอ  เธอจึงพยายามยกแขนของเขาอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ต้องการให้ร่างสูงตื่นขึ้นมาตอนนี้
"จะรีบลุกไปไหนล่ะยังกอดไม่หายคิดถึงเลย"
โทโมะบอกแล้วกำชับอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น
"แก้วจะไปอาบน้ำแล้ว  เหม็นตัวเองจะแย่งแล้ว"
แก้วบอกแล้วพยายามดันแขนแกร่งของเขาออกให้พ้นกับหน้าท้องของเธอ
"ฟอด"
เสียงหอมแก้มของแก้วที่โดนร่างสูงหอมไปจนแก้มของเธอแทบติดจมูกของเขาไป
"ไม่เห็นจะเหม็นตรงไหนเลยหอมจะตาย  "
โทโมะพูดแล้วเอาหน้าของเขามาซุกที่ซอกคอของแก้วแล้วสูดดมกลิ่นกายตอนเช้าของหญิงสาว
"พอแล้วแก้วจะไปอาบน้ำ"
แก้วพูดแล้วดันหน้าของโทโมะออกพร้อมกับแกะมือที่พาดอยู่ที่หน้าท้องของเธอออกด้วย   แล้วลุกเดอนลงจากเตียงไปแต่ที่กำลังก้าวเดินไปที่ห้องน้ำเธอกับล้มลงเพราะ  รู้สึกจุกที่ท้องน้อยและเจ็บปวดทุกทีที่ก้าวเดิน  เธอจึงล้มลงไปบนพื้นทันทีเป็นเพราะเมื่อคืนนั้นโทโมะทำให้เธอไม่ได้หยุดพักและโหมต่อเรื่องอย่างนั้นจนเกือบสว่างกว่าที่แก้วจะได้นอน
"เห็นไหมบอกแล้วว่าอย่าพึ้งไป เพราะแก้วยังไม่พร้อมหรอก"
โทโมะที่เดินลงมาจากเตียงไปด้วยพูดไปด้วยมาช่วยแก้วแล้วอุ้มแก้วเดินเข้าห้องน้ำไป
โทโมะเดินเข้ามาในห้องน้ำเขาก็พาแก้วมาวางไว้ที่อ่างอาบน้ำและตัวเองก็ลงไปด้วยทำให้น้ำในอาบที่กำลังจะเต็มอยู่นั้นล้นออกมานอกอ่าง
"พี่จะลงมาทำไมเนี้ย  แก้วจะอาบน้ำ มาส่งแล้วก็ออกไปได้แล้ว"
แก้วพูดพลางสาดน้ำในอ่างไล่เขาออกไป
"ใครบอกว่าพี่มาส่งแก้วห่ะ พี่ก็จะมาอาบน้ำเหมื่อนกัน ดีเลย ประหยัดเวลาดีด้วย และเราก็ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานๆ"โทโมะพูดแล้วขยับเข้ามาหาแก้วเรื่อยแก้วก็พยายามถอยห่างจากเขาแต่ตอนนี้หลังของแก้วนั้นติดชิดกับขอบอ่างแล้ว
"ไม่ต้องหนีหรอกยังไงวันนี้ก็ต้องไม่รอดอยู่แล้วโดนอีกแน่"
โทโมะพูดแล้วยิ่งขยับเข้ามาหาแก้วโยที่ตัวของเขาเข้ามาทางตรงกลงจับขาแก้วแยกเอาไว้แล้วขยับเข้ามาระหว่างขาของแก้ว(จิตนาการกันออกไหมหน้อ??)
"นี่ หยุดนะไม่ต้องเข้ามาเลยรีบอาบแล้วแก้วจะได้กลับบ้านสักที"
แก้วพูดออกมาทำให้โทโมะนั่นชะงักค้างอยู่กับทีแล้วกระเถิบออกมาที่เดิมแล้วหยิบครีมอาบน้ำมาฟอกที่ตัวของเขาและแก้วโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาเลย  จนกระทั่งทั้งสองอาบน้ำกันจนเสร็จแล้วออกมาแต่งตัวข้างนอก
โทโมะที่ตอนนี้นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์เพราะแต่งตัวเสร็จนานแล้วรอแก้วอยู่  เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแก้วต้องการออกห่างเขาตลอดทำไมไม่ต้องการที่จะอยู่กับเขานานๆเหมื่อนอย่างที่เขานั้นอยากจะอยู่กับเธอแทบใจจะขาดหรือเป็นเพราะเขาคิดไปเองว่าเธอกับเขานั้นก็คิดเหมื่อนกันอยู่แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาคิดถึงเธออยู่ฝ่ายเดียวสินะ
"เสร็จแล้วหรอ ไปสิเดี๋ยวพี่จะไปส่งที่บ้าน"
โทโมะพูดแล้วลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
"เฮ้อ~"
แก้วที่พอจะเดาออกได้ว่าโทโมะน้อยใจเรื่องอะไรแต่เธอไม่นึกว่าผู้ชายที่ชอบใช้กำลังเอาตัวเองเป็นที่หนึ่งจะขี้น้อยใจได้ขนาดนี้
บนรถ
"นี่ ขับช้าๆหน่อยได้ไหมรถมันเยอะนะ"
แก้วที่นั่งรถอยู่เห็นว่าโทโมะขับรถเร็วเกินไปแล้วที่ถนนรถมันก็เยอะมากด้วทำให้เธอพูดออกมาเพราะตั้งแต่ที่ขึ้นรถมายังไม่มีใครเปิดปากพูดเลยทำให้แก้วอักอึดจึงเริ่มก่อน
"......."
เกิดความเงียบขึ้นเพราะโทโมะนั้นไม่ได้หันมาพูดหรือตอบเธอเลยรถก็ยังขับเร็วกว่าเดิมด้วยซ้ำไป
"นี่พี่ ไม่ได้ยินที่แก้วพูดใช่ไหมว่าให้ขับเบากว่านี้หน่อย แก้วไม่ชอบนะ "
แก้วพูดแล้วหยิกที่แขนของเขาทำให้เขาหันมามองเธอหน้านิ่งๆแล้วแล้วหันกลับไปมองถนนต่อ
"ถ้าพี่ยังขับแบบนี้อยู่จอดให้แก้วลงเดี๋ยวนี้นะ แก้วไมไปกับพี่แล้ว อยากไปตายก็ไปตายคนเดียวไม่ต้องเอาแก้วไปด้วย จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!!"
แก้วพูดด้วยเสียงที่ดังลั่นรถแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาเพราะความอั้นไม่อยู่แล้ว
โทโมะหันมามองแก้วที่น้ำตาไหลนองหน้าแล้วแต่ก็ไม่ได้พูดหรือปลอบอะไรเพียงแต่ขับรถให้ช้าลงกว่าเดิมเท่านั้นเอง
แก้วที่เห็นว่าเขานั้นขับรถช้าลงเธอจึงหันหน้าออกข้างหน้าต่างแล้วเช็ดน้ำออกอย่างไม่สนใจ
บ่ายกว่าๆบ้านของป๊อปปี้
โทโมะจอดรถอยู่ที่หน้าบ้านของป๊อปปี้ที่เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นหรู 
แก้วที่รีบเปิดประตูแล้วลงเข้าบ้านทันทีโดยที่ไม่หันมามองหน้าขงโทโมะเลยแม้แต่น้อย
"อ้าว แก้วกลับมาแล้วหรอแล้วพี่โมะล่ะเข้ามาหรือเปล่า"
ฟางที่เดินออกมาจากครัวกำลังจะขึ้นไปตามป๊อปปี้ลงมาทานข้าวเห็นแก้วเดินเข้าบ้านมาจึงถาม
"พี่ฟางรู้หรอคะว่าแก้วไปไหนแล้วไปกับใครมา"
แก้วถามเพราะสงสัยก็เมื่อคืนเธอไม่ได้โทรบอกป๊อปปี้ไว้ เธอคิดว่ากลับมาคงโดนดุแน่ๆ
"รู้สิจ๊ะ  ก็เมื่อคืนนี้พี่โมะโทรมาบอก"
ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับแก้วอีกครั้ง
"แล้วพี่ป๊อปรู้หรือเปล่าคะ"
แก้วถามฟางเพราะถ้าป๊อปปี้ไม่รู้คอขาดแน่
"รู้แล้วจ๊ะ พี่เป็นคนบอกเอง ตอนแรกก็อาละวาดใหญ่ถึงขนาดจะไปตามเรากลับเลยแหละ"
ฟางเล่าให้แก้วฟังแล้วก็หัวเราะกับความที่หวงน้องสาวเว่อร์ของแฟนตัวเองด้วย
"แล้วมันอยู่ไหนล่ะ"
โทโมะที่เดินเข้ามาตอนไหนไม่รู้ถามฟางขึ้น
"อยู่ข้างบนค่ะ เดี๋ยวฟางขึ้นไปตามมาทานข้าวก่อนนะคะพี่โมะน้องแก้วกินข้าวก่อนนะวันนี้ฟางทำเยอะๆมากๆเลย"
ฟางพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเพื่อตามป๊อปปี้ลงมา
"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม"
โทโมะที่เดินเข้ามาใกล้ๆแก้วแล้วถามขึ้น
"แก้วจะเป็นอะไร  พี่สนใจด้วยหรอ"
แก้วพูดแล้วหันหลังเดินหนีเข้าไป
"เมื่อคืนแกเอาน้องสาวของฉันไปไหนมาทั้งคืน"
โทโมะที่กำลังจะเดินตามแก้วไปที่โต๊ะอาหารก็ถูกเสียงของป๊อปปี้ถามขึ้นเอาไว้
"คอนโด นอกเมื่อง"
โทโมะพูดออกมาเพราะพวกเพ่อนของเขารู้ว่ามันคือที่ไหน
"แล้วทำไมแกไม่พายัยแก้วกลับมา"
ป๊อปปี้ถามขึ้นอีก
"มันดึกแล้วฉันง่วง และอีกอย่างฉันก็จะนอนที่นั่นเห็นน้องแกหลงทางก็เลยช่วยเอาไว้"
โทโมะตอบแบบไม่เกรงกลัวรังสีอำมาหิตของป๊อปปี้เลย
"แล้วเมื่อวานแกไปไหนมาห่ะแก้ว  เห็นฟางบอกตอนเช้าออกไปกับธาม โทรหาธามก็บอกแยกกันนานแล้ว ทำไมแกถึงไปอยู่ที่นอนเมื่องนั้นได้"
ป๊อปปี้ที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารเอ่ยถามน้องสาวของเขาขึ้นเพราะที่นี้กับคอนโดของโทโมะนั่นไกลกันมาก
"คือ..คือ..แก้ว..."
แก้วที่อั้มอึ้งเพราะไม่รู้จะตอบคำถามของพี่ชายตัวเองยังไงดีเพราะเธอไม่อยากบอกเรื่องเมื่อคืนนี้ให้ป๊อปปี้รู้มันจะทำให้เขาเป็นห่วงเธอมากเธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น  แก้วจึงส่งสายตาไปของความช่วยเหลือกับโทโมะให้ช่วยพูดเรื่องนี้ให้หน่อย
"ถ้าไม่มีอะไะแล้วฉันกลับเลยแล้วกัน"
โทโมะที่เห็นแก้วส่งสายตาของความช่วยเหลือและเขาก็ยืนอยู่นานแล้วด้วยจึงเอ่ยตัดบทขึ้น
"แกไม่กินข้าวที่นี้หน่อยไง"
ป๊อปปี้ที่ถามขึ้นแต่ตายังไม่มองกัน
"นั่นสิพี่โมะพี่ไม่ทานข้าวหน่อยหรอคะ "ฟางที่รีบสมทบตามเพราะเธออยากให้ทั้งป๊อปปี้และโทโมะคุยกันดีๆสักทีตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นเพื่อนทั้งสองคนนี้ก็ไม่เคยที่จะพูดกันดีๆบ้างเลย  และอยากให้ป๊อปปี้ยอมรับโทโมะสักทีแก้วและโทโมะจะได้มีความสุขและเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องของแก้วด้วยเขาจะได้รู้สักทีว่าตัวเองนั้นมีลูกแล้วจะได้เลิกทำตัวแบบนี้
"ไม่ล่ะ  ฉันมีธุระจะไปทำต่อ"
โทโมะพูดแล้วมองไปที่แก้วแต่แก้วก็นั่งเขี่ยข้าวโดยท่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเขาเลยแล้วเขาก็หันหลังกลับจะเดินออกจากประตูบ้าน
"เดี๋ยวฟางไปส่งค่ะพี่โมะ"
ฟางที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น
"นี่กำลังกินข้าวกันอยู่หรอคะ แหมน่าอร่อยจังนะคะ ครบเลยอ่ะสี่คนถ้าเพิ่มพิมไปด้วยเนี้ยจะเป็นอะไรไหมคะ"
พิมที่เดินเข้ามาที่บ้านตอนที่ฟางและโทโมะจะเดินออกไป
"พิมนี่ เธอมาได้ยังไง"
โทโมะเป็นคนแรกที่ถามขึ้นเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อว่าพิมจะกล้าเข้ามา
"พิมก็จะมาดูหน้านังผู้หญิงที่มันแย่งผัวคนอื่นเขาไปนอนกกทั้งคืนน่ะสิคะ ว่ามันหน้ายังมายางอยู่หรือเปล่า"
พิมพูดแล้วมองไปที่หน้าแก้ว เธอตั้งใจที่จะพูดให้แก้วนั้นได้ยิน
"นี่ เธอกลับไปเดี๋ยวนี้ ไป!"
โทโมะพูดแล้วดึงมือพิมให้เดินออกไปกับเขาด้วย
"นี่ปล่อยนะคะโมะ  พิมเพิ่งจะมาเองยังไม่ได้ทักทายใครเลย"
พิมพูดแล้วหันเดินกลับมา
"ที่นี้ไม่ต้อนรับคุณหรอกค่ะ"
ฟางพูดกับพิมเพราะเธอก็ไม่ชอบที่พิมทำตัวเป็นปริงเกาะตัวพี่ชายของเธอตลอดเวลา
"เธอเป็นเจ้าของบ้านไงห่ะ ถึงมาสั่งฉันอ่ะ"
พิมหันมาตวาดใส่ฟางทันที
"นี่ มันจะมากไปแล้วนะ นี่มันน้องของผมนะ เธอพูดแบบนี้ได้ไง"
โทโมะที่เห็นพิมพูดแบบนี้แล้วอดไม่ได้กระชากมือของพิมขึ้นมาแล้วต่อว่า
"ขอโทษนะคะทีนะจ๊ะฟาง พิมไม่ได้ตั้งใจ"
พิมพูดแล้วจะเดินเข้าไปหาฟาง
"นี่คุณ อย่ามาเข้าใกล้แฟนของผมและช่วยออกไปจากบ้านของผมได้แล้ว เพราะผมเป็นเจ้าของบ้านที่นี้มีสิทธิ์ที่จะสั่งคุณได้ยังครับ"
ป๊อปปี้ที่ทนนั่งดูมานานจึงเริ่มฟิวขาดทนไม่ไหว
"ยังค่ะ คุณป๊อปปี้ พิมยังไม่เสร็จธุระของพิมเลย  พิมจะกลับได้ยังไงล่ะคะ"
พูดที่พูดแล้วเดินไปเอามือลูบที่หน้าอกของป๊อปปี้
"ที่พิมมาที่นี้พิมแค่อยากจะมาดูหน้านังผู้หญิงมารยาว่ามันใช้มารยาอะไรถึงมาเอาสามีของคนอื่นเขาไปนอนกกกันที่ไหนทั้งคืน"
พิมพูดแล้วจ้องไปที่แก้วที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวคนเดียว
"แล้วคุณล่ะคะ ใช้มารยาอะไรจับผู้ชาย"
ฟางที่ถามพิมขึ้นมาบ้าง
"กรี๊ดดดดดดดดด  นี้แกอยากลองชิมฝ่ามือของฉันนักใช่ไหมห่ะ นังหน้าจืด"
พิมที่ฟังที่ฟางพูดแล้วโวยวายกลับ
"นี่ หยุดนะ คุณออกไปจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ป๊อปปี้ที่ทนไม่ไหวแล้วจริง พูดออกมาเสียงดังลั่นบ้าน ใครๆก็รู้ว่าป๊อปปี้โมโหมันจะน่ากลัวแค่ไหนขนาดเพื่อนของเขาอย่างโทโมะยังไม่อยากที่จะอยู่ใกล้เลย
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นก็บอกแล้วไงว่าฉันมาทำธระแล้วตอนนี้ธระของฉันมันก็ยังไม่ได้เริ่มเลย"
พิมหันไปมองหน้าป๊อปปี้อย่างนางมารร้าย   แล้วเดินเข้าไปหาแก้วทันที
"เมื่อคืนแกเอาโมะไปไหนมาทั้งคืนห่ะ  แกใช้อะไรหลอกล่อให้เขาไป"
พิมที่ตวาดใส่แก้วเสียงดังเพราะตอนนี้เธอโมโหมาก
"ฉันถามว่าแกไปไหนมาห่ะ แกจะตอบฉันไหม นังมารยา!"
พิมตอนนี้ที่ควบคุมตัวเองไมอยู่เพราะแก้วไม่คุยกับเธอด้วย
"นี่ในเมื่อน้องแก้วเขาไม่คุยกับคุณ  คุณก็ควรที่จะกลับไปได้แล้วนะคะ"
ฟางที่ทนไม่ไหวเพราะสงสารแก้วที่พิมไปด่าว่า
"อ๋อ นี่แกกินข้าวอยู่ใช่ไหม ทำไมไม่กินล่ะ มานี่เดี๋ยวฉันช่วยนะ "พิมเดินเข้าไปใกล้กับแก้วมากขึ้น
"เคร้ง"
เสัยงของถ้วยที่แตกลงพื้นเพราะพิมเอาแกงที่อยู่ในถ้วยนั้นเทใส่ผมของแก้ว
"เฮ้ย "
ป๊อปปี้ที่เห็นแล้วรีบกระชากแขนของพิมแล้วผลักจนพิมล้มลงไปกับพื้นทันที