รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

ตอนนี้แก้วร้องไห้จนหลับคาอกของโทโมะไปแล้วโทโขยับตัวแก้วออกแล้วอุ้มแก้วขึ้นไปนอนบนห้องนอนดีๆเพื่อให้ร่างบางตรงหน้าสบายยิ่งขึ้น

เขาคิดว่าเขายังไม่รู้จักอะไรในตัวของแก้วอีกเยอะอย่างที่เทอชอบพูดกับเขาจริงๆโทโมะนั่งคิดว่าแก้วกับพิมนั้นเป็นอะไรกันแล้วทำไมพิมต้องพูดรุนแรงใส่แก้วอย่างนั้นด้วยเขายังไม่อยากจะเชื่อว่าแก้วไปทำอะไรให้ครอบครัวของพิมหรือเปล่าแต่จากที่เขาคบกับพิมได้ไปหาผู้ใหญ่ทางฝั่งพิมครอบครัวของพิมก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กบอบบางแบบนี้ได้

"อืม"แก้วพลิกตัวไปอีกฝั่งหลังจากที่โทโมะวางเทอลงสู่เตียงสีขาวสะอาดตา

"แก้วชั้ลอยากจะรู้ว่าเทอเป็นใครและเกี่ยวข้องอะไรกับพิม ถ้าชั้ลถามเทอตรงๆเทอก็คงไม่บอกชั้ลใช่ไหม"โทโมะพูดกับคนที่นอนหลับตาด้วยความเพลีย

เขาลงนอนบนที่นอนแล้วหันมมากอดแก้วไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้เทออึดอัดและพลอยหลับไปด้วย

'นังแก้วแกอยู่ไหน แกหายหัวไปไหนเนี้ยอยากต้องให้ชั้ลเรียกแกนานได้ไหมนังลูกไม่มีแม่ พิมเด็กหญิงวัยเพียง8ขวบเรียกแก้วที่อายุห่างกับเทอไม่กี่เดือน

 อะไรจะเรียกชั้ลทำไมนักหนาเนี้ยชั้ลไม่เล่นกับเทอนะวันนี้น้าพลอยให้ชั้ลทำงานบ้านชั้ลไม่มีเวลามาเล่นกับเทอหรอกนะวันนี้น่ะ  แต่แกต้องมาเล่นกับชั้ลก่อนเพราะนี้คือคำสั่งของชั้ลงานของคุณแม่อ่ะแกจะไปทำตอนไหนก็ได้แต่เวลาเล่นกับชั้ลมันมีแค่เวลานี้เวลาเดียว  ก็ได้ชั้ลจะเล่นกับเทอแต่วันนี้ชั้ลเล่นนานไม่ได้นะเพื่อชั้ลมีนต้องไปทำต่อ  มันก็เรื่องของเทอ  และแก้วกับพิมก็นั่งเล่นขายของกันตามประสาเด็ก นี่นังแก้วชั้ลสั่งให้แกทำอะไรแล้วแก้วมาอะไรที่นี้ห่ะแกนี้มันวอนโดนซะแล้วชั้ลสั่งชั้ลสอนอะไรมันไม่เข้าหัวแกเลยใช่ไหมห่ะนังตัวดี นี้แน่ะๆๆ  โอ๊ยๆน้าอย่าตีแก้วอีกเลยแก้วกลัวแล้วแก้วจะรีบไปเดียวนี้แหละจ้า  แก้วร้องไห้และยกมือไหวแม่ของพิมที่ตีไม่หยุด ไหนบอกมาสิว่าชั้ลสั่งให้แกไปทำอะไร  ทำความสะอาดบ้านใหญ่จ้า  แล้วแกมาเล่นอะไรกับลูกพิมของชั้ลห่ะน้ำหน้าอย่างแกไม่มีสิทธิ์ได้เล่นเหมือนลูกพิมของชั้ลหรอกเพราะแกกับพี่ของแกมันไม่มีแม่ที่คอยซื้อให้  แม่ของพิมพูดแล้วพลางชี้หน้าของแก้วทำให้แก้วร้องหนักกว่าเดิม  แล้วแกมาเล่นของเล่นมีราคาแบบนี้กับลูกชั้ลได้ยังไง  พิมชวนแก้วเล่นอ่ะน้า  นี่นังแก้วชั้ลไม่ได้ชวนแกสักหน่อยแกนั่นแหละเห็นแล้วมาของชั้ลเล่นเองชั้ลถามว่ามีอะไรก็ไปทำให้เสร็จก่อนก็ไม่เชื่อชั้ล พิมพูดทำหน้าและทำเสียงเลียนแบบแม่ของเทอ  แกไม่ต้องมาร้องไห้เรียกร้องความสนใจจากพ่อของแกเลยนะวันนี้พ่อแกอ่ะมันไม่อยู่หรอกชั้ลสามารถจะทำอะไรแกกับพี่ของแกก็ได้

หลายปีผ่านไปป

ป๊อปปี้ แก้ว และพิม โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดพิมได้เรียนโรงเรียนดีๆเพราะแม่ของเทอไม่ยอมให้พิมเรียนที่เดียวกับแก้วและป๊อปปี้ ส่วนป๊อปปี้และแก้วก็เรียนโรงเรียนต้นๆของจังหวัดซึ่งก็ไม่ได้ดีไปกว่าพิม  เมื่ออยู่ที่บ้านพิมและแม่ของเทอจะใช้ป๊อปปี้กับแก้วอย่างหนักเรียกได้ว่าคนใช้ที่บ้านนั้นถึงเวลาเลิกเล่นไม่ต้องทำอะไรเลย พิมกับแม่ของเทอใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบายภายใต้ความรำบากของป๊อปปี้กับแก้วทำให้2พี่น้องเข้าใจกันและรักกันมาก   นี้นังแก้ววันนี้ชั้ลจะให้แกไปซื้อของข้างนอกหน่อยไปกับชั้ลนะไปช่วยชั้ลถือของ  พิมบอกกับแก้ว แก้วพยักหน้ารับเพราะไม่อยากพฝูดอะไรและอีกอย่างงานของเทอก็เสร็จหมดแล้ว

ขณะที่แก้วกับพิมเดินเลือกซื้อของอยู่ที่ห้างสัพรรสินค้าพิมได้นัดกับเพื่อนผู้ชายเขามาและพาแก้วไปทำมิดีมิร้ายและถ่ายคลิปให้แก้วเสียงชื่อและให้โรงเรียนไล่แก้วออก

โอ๊ย แก้วถูกต่อยที่ท้องและถูกผ้าสีขาวๆที่มีกลิ่นฉุนมาปิดจมูกไว้ทำให้เทอไม่สามารถทำอะไรได้อีกเมื่อแก้วสงบไปแล้วพิมละผู้ชายคนนั้นก็รีบพาแก้วขึ้นรถแล้วพาขับออกไป แก้วที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวเพราะฤทธิของยาหมดเทอมองไปรอบๆแล้วเห็นพิมคุยกับผู้ชายก็ร้องขึ้น ช่วยด้วยๆๆๆ  อุ๊บ'

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยชั้ลด้วย  ฮือๆๆ"แก้วที่ละเมอเพราะฝันร้ายเมื่อหลายปีก่อนตามมาหลอกหลอนเทอ

"แก้วๆเทอเป็นอะไร ไม่เป็นไรนะชั้ลอยู่ตรงนี้แล้ว"โทโมะสะดุงตื่นชขึ้นมากลางดึกเพราะเยงของแก้วร้องขอความช่วยเหลือช่างหน้าสงสาร

"ช่วยด้วย ฮือๆๆ"แก้วที่ยังไม่รู้ตัวก็ร้องขอต่อพร้อมกับน้ำตาของเทอไหลออกมาอย่างเขื่อนแตก

"ชั้ลอยู่ตรงนี้แล้วไม่ต้องกลัวนะ"โทโมะลุกขึ้นมาจับแก้วเอาไว้และกอดแก้วด้วยหัวใจ

"นะ....นาย"แก้วเมื่อรู้ตัวก็กอดโทโมะตอบแน่น

"ชไม่เป็นไรนะชั้ลจะอยู่ข่างๆเทอเองไม่ต้องกลัว"

"ฮึก"แก้วซุกหน้าลงกับโทโมะ

"หิวไหม ชั้ลไปหาอะไรให้กินมั๊ย"โทโมะถามแก้วเพราะเทอหลับไปตั้งแต่เย็นแล้วตอนนี้ก็ประมาณตี2ตี3แล้วด็ยจังถามเพราะกลัวเทอจะหิว

'ไม่อ่ะ นายอ่ะกินอะไรหรือยัง"แก้วถามตอบ

โทโมะไม่ตอบแต่กำชับกอดแก้วแน่นขึ้น  ตอนนี้หัวใจทั้ง2ดวงเริ่งแปลกไปแล้วไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเพราะเมื่อพวกเขาไว้อยู่ข้างๆกันแบบนี้มันสามารถเติมเต็มหัวใจที่ขาดหายไปนานกลับคืนมาได้

"นี้นายปล่อยชั้ลได้แล้วชั้ลอึดอัด'แก้วพูดขึ้นด้วยความเขินเพราะเทอกับเขาไม่เคยต้องมากอดกันแบบนี้เลยทำให้แก้วรู้สึกเขินและอายมาก

"ไม่ต้องเขินหรอกนา"โทโมะพูดเพราะรู้ทันเทอ

"คนหลงตัวเอง"แก้วพูดพร้อมกับตีหน้าอกของเขา

"ช่วยไม่ได้ที่ชั้ลมันขี้หลงหรือว่าจะให้หลงเทอดีล่ะ"โทโมะก้มลงไปพร้อมกับจะจูบแก้ว

"อย่านะ อุ๊บ...."แก้วยังไม่ทันได้ห้ามเขาก็สามารถควานหาความหอมความหวานในโพลงปากของเทอได้สำเร็จ

แก้วที่ตอนนี้เริ่มที่จะเคลิ้มๆไปกับเสน่ห์ของโทโมะเมื่อเขาดันตัวเทอลงนอนราบกับเตียงเทอก็ทำตามโดยไม่ขัดขืนโทโมะที่ตอนนี้เลือนริมฝีปากลงมาที่ซอกคอแล้วบรรจงจูบเทออย่างเบาๆก่อนเพราะแก้วเจอบทโหดของเขามาหลายครั้งแล้วเขาอยากให้เทอได้เจอบทที่อ่อนโยนกว่าเก่าบ้างเขาจึงต้องค่อยเป็นค่อยไปค่อยๆสอนเทอไปทีละนิดอีกไม่นานเขาต้องใลกศิษย์คนนี้ลองปฏิบัติบ้างบ้างโทโมะที่ตอนนี้ยุ่งกับซอกคอของแก้วจนไม่มีพื้นที่ว่างแล้วมือไม่ของเขาก็เริ่มที่จะปลดเสื้อผ้าของแก้วออกภายในเวลาไม่นานทั้งเขาและเทอก็ไม่มีอะไรปิกปิดร่างกายเลยสักชิ้น โทโมะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างทั้ง2เอาไว้เพราะกลัวแก้วจะหนาวโทโมะโลมเลียไปตั้งแต่หัวจรดเท้าของแก้ว

"พร้อมมั้ยแกว"เขาถามพลางลูบหน้าของแก้วซึ่งตอนนี้เหงื่อทั่วไปหมด

"โอ๊ย"แก้วโทโมะเมื่อโทดมะใส่เข้ามา

"เจ็บหรอ"โทโมะเมือเห็นก็จะเอาออก

"อย่า"แก้วที่เนว่าถ้าเขาเอาออกเขาคงทรมานเหมือนกันจึงไม่ต้อง

โทโมะจึงเข้าออกช้าและเร็วขึ้นตามอารมณ์ของเขาเมื่อเวลาผ่านไปนานทั้งเทอและเขาก็รู้สึกเนื่อยโทโมะสงสารแก้วจึงพาเทอไปสู่ประตูสวรรค์ด้ยวความเร็วจนเทอกระตุก2 3ครั้งเขาว่าเทอถึงแล้วเขาจึงตามเทอไปบางและปล่อยลำธารรักใส่ไปในร่างของแก้วแล้วลงไปนอนกอดแก้วที่นอนหมดแรงอยู่หลับไปทั้งคู่

ฝันหวานทุกคนนะ