รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

"ชะ..ชั้ล ยังไม่แน่ใจในตัวนายชั้ลของเวลสหน่อยแล้วกันนะแล้วชั้ลจะบอกกับนายเอง"แก้วบอกกับโทโมะตามนั้น

"ไม่เป็นไรชั้ลยอมรับในความคิดของเทอ ชั้ลเคยทำไม่ดีกับเทอ ทำร้ายเทอทุกอย่าง ชั้ลรู้ แต่ชั้ลจะรอคำตอบของเทอนะ'โทโมะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยิ้มให้กับหญิงสาวข้างหน้าของเขา

"ชั้ลขิโทษนะ นายไม่เป็นไรใช่ไหม"แก้วพูดเพราะเทอก็เห็นใจเขาหัวใจของเทอก็แปลกๆไปตั้งแต่ครั้งที่แล้ว

"ชั้ลไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้ลของไปที่ไร่หน่อยนะตอนเย็นจะกลับมา"โทโมะบอกกับแก้ว แก้วยิ้มแล้วเขาก็เดินออกไป

"นี่นาย"โทโมะเดินออกมาจากบ้านกำลังจะเดินออกไปไร่องุ่นแต่ก็โดนเรียกไว้ก่อน

"ห่ะ"โทโมะหันไปหาแก้วที่เรียกเขาเอาไว้

"ตอนเย็นอ่ะรีบกลับมานะชั้ลจะทำอาหารไว้รอ"แก้มพูดแบบเขินๆแล้วยืนรอส่งโทโมะ

"อือๆ"โทโมะรับคำแล้วกำลังจะเดินออกไป

"โมะคะ นังนี้มันเป็นใตร"พิมที่เข้ามาแต่ไม่เห็นหน้าแก้วเพราะแก้วหันหลังจะเดินเข้าบ้านไป

"พิมคุณมาได้ไงอ่ะ ผมบอกให้คุณอยู่ที่ไร่ไม่ใช่หรอ"โทโมะพูดกับพิมที่เดินเข้ามา

"ก็คุณอ่ะไปไหนก็ไม่รู้พิมก็เลยเดินหาแล้วเห็นบ้านหลังนี้ก็เลยจะเดินมาหาโมะแต่ไอ้เนี้ยมันไม่ให้พิมเข้ามาอ่ะคะ"พิมพูดพลางชี้นิ้วไปที่ลูกน้องของโทโมะ

"ไปที่ไรกันไ้ด้แล้ว"โทโมะพูดเพราะไม่อยากให้พิมและแก้วเห็นกัน

"เดี๋ยวค่ะและนังผู้หญิงคนเมื่อกี้คือใครคะ "พิมพูดแล้วพยายามจะเดินเข้าบ้านไป

"จะไปไหนน่ะพิม"โทโมะพูดขึ้นเพราะเห็นพิมจะเดินเข้าบ้านไป

"พิมก็จะไปดูนังผู้หญิงคนนั้นไงคะ!"พิมพูดแล้วเดินเข้าไป

"พิม!!!"โทโมะเรียกพิมแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านด้วย

"ไหนนังด้านแกออกมาสินังที่มันแย่งแฟนคนอื่นเขาน่ะ"พิมตะโกนเรียกแก้วในบ้าน

"นี่ พิมเราจบกันไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอคุณก็รู้ดีหนิ เราไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว และที่วันนี้ผมให้คุณอยู่ี่นีต่อก็เพราะในฐานะที่เราเคยเป็นคนรู้จักกันเพราะฉะนั้นผมจะมีใครมันก็สิทธ์ของผมมันไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณออกไปจากบ้านหลังนี้เลยนะเพราะไม่งั้นผมต้องใช้ความรุนแรงกับคุณจริงๆด้วยคุณก็รู้ว่าผมเป็นยังไง"โทโมะพูดเพราะเขาทนไม่ได้ที่ผู้หญิงตรงหน้ามาเรียกแก้วว่านัง

"พิมไม่ออกค่ะจนกว่าจะได้เจอหน้านังหน้าด้าน!!"

"พิม!!"โทโมะเริ่มทนระงับอารมณ์ของตนเองไม่ไหว

"ชั้ลอยู่นี้คะ"แก้วที่เดินลงมาจากข้างบนได้ยินเสียงโวยวายในบ้านก็เดินลงมา

"นังแก้ว!!"พิมพูดด้วยความตกใจที่เจอแก้ว

"ค่ะชั้ลเอง คุณพิมจำชั้ลได้ด้วยหรอค่ะ"แก้วกับพิมพูดคุยกันเหมือนคนที่รู้จักกัน

"ชั้ลจำแกได้ตลอด แกกลับพี่ของแกมันเป็นลูกนอกคอกพ่อแม่ไม่เอา"พิมพูด้วยความสะใจ

"พิม !!นี่คุณพูดแบบนี้กับแก้วได้ยังไง"โทโมะได้ยินทั้ง2คนพูดกันและเห็นพิมพูดดูถูกแก้วก็กระชากมือพิมขึ้นมา

"นี่โมะคะพิมเจ็บนะคะ"พิมพูดเสียงอ่อนกับโทโมะ

"ถ้าคุณเจ็บคุณก็ควรของโทษแก้วเดี๋ยวนี้เลย"โทโมะพูดสั่งพิม

"ไม่คะพิมจะไม่มีวันขอโทษมันพี่ของมันเด็ดขาด!!"พิมพูดแล้วดึงมืออกจากโทโมะ

"คุณหยุดพูดจาดีถูกชั้ลเดี๋ยวนี้นะ ชั้ลไปทำอะไรให้คุณชั้ลก็พี่ก็เป็นฝ่ายของออกมาเองแล้วคุณยังจะมาอะไรกับชั้ลอีก"แก้วพูดเพราะว่าพิมเริ่มลาม

"ชั้ลจะไม่มีวันให้แกไ้ดีไปกว่าชั้ลแน่ และผู้ชายคนนี้ก็ต้องเป็นของชั้ลแกจำเอาไว้แกและพี่แกไม่มีวันได้ดีไปกว่าชั้ลหรอก"พิมพูมออกมาโดยความโมโหที่แก้วสามารถต่อปากต่อคำกับเทอได้ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่แก้วไม่กล้วจึงทำให้พิมไม่ยอม

"ถ้าเป็นเรื่องแค่ผู้ชายคนเดี๋ยวถ้าคุณอยากได้ก็เชิญคุณเถอะชั้ลไม่ยุ่งด้วย"แก้วกำลังหันหลังเดินกลับขึ้นไปข้างบนก็โดนมือของโทโมะจับเอาไว้แน่น

"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"โทโมะหันมาพูดกับแก้วที่เขาพอจะเข้าใจอยู่บ้างแล้ว

"พิมผมไม่รู้หรอกว่าคุณกับแก้วเป็นอะไรกันแต่คุณกับผมจบกันไปนานแล้วแล้วตอนนี้ผู้หญิงของผมที่ผมรักและจะไม่ยอมให้ใครมาว่าเทอง่ายๆยืนอยู่ตรงนี้เแล่้วผมจำเป็นต้องปกป้องเทอ คุณกลับไปซะแล้วไม่ต้องมาที่นี้อีก ที่นี้ไม่ต้อนเราผู้หญิงอย่างคุณอีกต่อไป เ๙ิญ!"โทโมะพูดจบลูกน้องของเขาก็มาเอาพิมออกไป

"นี่ปล่อยนะ นังแก้วแกจะต้องเจอชั้ลอีกคอยดีแกไม่มีวันมความสุขแน่ชั้ลกับแม่เนี้ยแหละจะคอยขัดขวางแกกับพี่ของแก"พิมพูดจบแล้วเดินออกไป

ในบ้าน

ที่เงียบสงบเมื่อพิมออกไปเหลือโทโมะกับแก้วยืนกันอยู่แก้วที่ตอนนี้น้ำไหลออกมาไม่ขาดสายเพราะพิมมากระตุ้นด้วยคำพูดที่เทอไม่เคยนึกถึงมาก่อน  

แก้วกับป๊อปปี้ต้องออกจากบ้านของพ่อเขาที่ม่ภรรยาใหม่และมีลูกติด ที่เป็นนเอาแต่ใจตัวเองและทำให้พ่อของแก้วหลงทั้งพิมและแม่ของพิมแก้วแลพป๊อปปี้จึงต้องอยู่ในบ้านหลังนั้นอย่างรำบากเพราะบางมือก็ไม่ได้กินข้าวเนื่องจากโดน2แม่ลูกแกล้งประจำใช้งานแก้วหนักป๊อปปี้เมื่อโตทนเห็นน้องถูกแกล้งถูงรังแกไม่ได้ทนไม่ไหวจึงออกาจากบ้านหลังนั้นโดยที่ไม่บอกใครแม้กระทั่งพ่อของเขาที่คงลืมว่าเคยมีลลูกอีก2คน ป๊อปปี้ออกมาำงานพอเขาทำงานเริ่มมีเงินเก็บก็ส่งแก้วซึ่งเป็นน้องสาวไปเรียนต่างประเทศตอนแรกแก้วก็จะไม่ไปเพราะสงสารพี่ชายที่ทำงานคนเดียวดูแลเทอเทอพยายามหาเงินทำแต่ป๊อปปี้รู้ก็โดนว่าจึงต้องไปเรียนที่เมืองอกเป็นเวลา4ปี จึงทำให้แก้วและป๊อปปี้รักและสนิทกันยิ่งกว่าอะไร

โทโมะกอดแก้วที่ร้องไห้สะอืนเขาก็ยังไม่รู้ความเป็นไปของแก้วกับพิมหรอกแต่เมื่อเขาเห็นพิมทำแก้วเสียใจจนต้องห้องไห้ออกมาอย่างนี้เขาก็พลอยเจ็บไปด้วยเขาอยากให้แก้วรู้ว่าเมื่อเทอไม่มีใครก็ยังมีเขาอยู่เป็นเพื่อนให้เขาจะไม่ทำร้ายหัวใจของตัวเองอีก

"เทอเป็นยังไงบ้าง"โทโมะถามเมื่อแก้วรู้ตัวแล้วปปล่อยกอดออก

"เปล่า ชะ ชั้ลไม่ได้เป็นอะไรหรอก ฮึก"เสียงของแก้วยังสะอืนอยู่

"ไม่เป็นอะไรได้ไงดูซะหน้าตาดูไม่ได้เลย"โทโมะค่อยๆเช็ดน้ำตาออกให้แก้ว

"ก็ไม่เป็นอะไรหนิ นายไปทำงานของนายได้แล้วชั้ลไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"แก้วพูดปัดเพราะเขาทำอ่อนโยนกับเทอ

"ชั้ลไม่ไปไหนทั้งนั้นแหล่ ชั้ลจะอยู่กับเทอจนกว่าเทอจะเลิกร้อง ให้ชั้ลอยู่เป็นเพื่อนของเทอเวลานี้ได้มั๊ยให้ชั้ลได้ทำสักครั้งหนึ่ง"โทโมะบอกด้วยเสียงอ่อนโยนและจับมือแก้วมาวางไว้บนตักและมองลึกเข้าในดวงตาที่เศร้าของเทอ

"ฮึก"แก้วกั้นไม่ไหวจึงร้องไห้ออกมาที่เขาเอาใจใส่แล้วห่วงใยเทออย่างที่ไม่เคยเป็นแก้วซบลงที่อกของโทโมะและร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ฝากติดตามด้วยนะคะ