รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

แสงแดดยามสายๆส่องผ่านหน้าต่างที่มีผ้าม่านสีขาวกั้นอยู่ส่องผ่านเข้ามายังเตียงนอนที่มีหญิงชายนอนสวมกอดกันอยู่อย่างแนบแน่นส่องแดดอุ่นๆส่องเข้ามาแยงตาของสาวร่างบางที่ถูกสวมกอกจากร่างสูงไม่ยอมปล่อย

แก้วลืมตาขึ้นมากระทบกับแสงแดดที่ส่องเข้ามาที่ห้องนอนทำให้เทอต้องหลี่ตามองคนที่อยู่ตรงหน้าเทอและกอดเทอไว้แน่นเหมือนว่าจะมาคนเอาเทอไปแล้วเขาไม่ยอมเทอพยายามขยับตัวแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าเมื่อเทอมองเห็นก็ได้เจอกับหน้าใสๆที่หลับตาอย่างสบายใจเหมือนมีความสุขเทอยิ้มให้กับร่างสูงตรงหน้าและเอามือขึ้นมาปัดปอยผมที่ปิดหน้าของเขาออกช้าๆเพื่อให้ได้เห็นหน้าของเขาชัดขึ้นเมื่อเทอได้เห็นหน้าของเขาตอนนี้ที่หลับตาอย่างสบายใจและหน้าใสของเขาตอนนี้มันดีกว่าที่เขาทำหน้ายักษ์ใส่เทอเป็นไหนๆตั้งแต่ที่เทอโดนเขาพาเข้ามาที่นี้เขขาก็ทำแต่หน้ายักษ์ใส่เทอทุกวันคอยหาเรื่องทะเลาะกับเทอทุกคั้งที่มีโอกาสเจอหน้ากันต้องเปิดศึกกันทุกครั้งไปและจบลงด้วยที่เขาก็เหนือกว่าโดนการที่เขาทำร้ายร่างกายของเทออย่างเดียวไม่พอยังมาทำร้ายจิตของเทอด้วยเทอยอมรับว่าเทอเกียดเขามากอย่างที่ไมเคยเกลียดใครมาก่อนแต่ว่าเมื่อวานอยู่เขาก็มมาพูดดีกับเทอยอมกินอาหารที่เขาบอกว่าไม่ได้เรื่องจนต้องเททิ้งและมาบอกขอเป็นแฟนทำให้หัวใจของเทอเริ่มเปลี่ยนไปและสุดท้ายที่เขาปกป้องเทอจากพิมไม่ให้พิมมาทำร้ายและด่าเทอทำให้เทอเริ่มใจอ่อนกับเขามากขึ้นและยอมเป็นของเขาอย่างเต็มใจตอนนี้แก้วก็กำลังคิดในใจว่าถ้าเขาทวงคำตอบกับเทอเทอจะตอบเขายังไงดี

"หมับ"ในขณะที่แก้วกำลังมองหน้าของโทโมะอยู่ดีดีมือของเขาที่ไม่รู้ว่าตื่นตอนไหนก็ขึ้นมาจับมือของแก้วที่ลูบตามโคลงหน้าของเขาอยู่

"นี่ปล่อยนะ"แก้วพูดด้วยความตกใจที่เขาดันรู้ทันเทอ

"เทอจะลักหลับชั้ลหรอห่ะ"โทโมะพูดล้อแก้ว

"เปล่าสักหน่อย นายตื่นแล้วก็ปล่อยชั้ลสิจะกอดอยู่ทำไมชั้ลอึดอัดนะ"แก้วพูดอย่างเขินอาย

"กอดมาตั้งนานแล้ว กอดต่ออีกสักแปบไม่ได้ไง"โทโมะพูดล้อเพิ่มเพราะรู้ว่าแก้วเขิน

"พอเลย ชั้ลจะไปอาบน้ำ"แก้วพูดทำท่างจะงออกไป

"ป่ะ ชั้ลไปด้วย"โทโมะพูดแล้วลุกขึ้น

"ว๊ายยยย  นี่ปล่อยนะปล่อยๆๆชั้ลเดินเองได้"แก้วร้องเพราะคนที่ทำท่างจะลุกเดินเข้าห้องน้ำวกกลับมาอุ้มเทอลอยจากพื้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

"นี้ถึงแล้วออกไปได้แล้วชั้ลจะอาบน้ำแล้วออกไปด้วย"แก้วบอกเพราะเทออายหรือเกินตอนนี้เทอและเขาไม่ได้ใส่อะไรกันเลยด้วยช้ำจนทำให้เทอม่กล้าหันไปมองต่ำกว่านั้นจึงทำได้แค่ซุกอยู่กับอกร่างสูง

"ใครบอกว่าชั้ลจะออกไปแล้วให้เทออาบคนเดียวชั้ลก็จะอาบด้วย"โทโมะบอกแล้วเดินไปที่อ่างอาบน้ำ

"ไม่นะ ชั้ลไม่อาบกับนายนะนายมันโรคจิต ชั้ลไม่ยอมหรอก"แก้วพูดแล้วดิ้นจะลงจากอกของโทโมะ

"ไม่ยอมก็ต้องยอมเพราะเทอก็ยอมชั้ลแล้วเมื่อคืนนี้เทอยอมชั้ลเองนะชั้ลไม่ได้บังคับเหมือนที่ผ่านๆมา"โทโมะพูดยิ้มหวานใส่แก้ว

"ชั้ลไม่ได้ยอม นายมันจอมมาร รอโอกาศที่ชั้ลอ่อนแอ"แก้วพูดแล้วทุบอกร่างสูง

"ชั้ลผิดหรอกที่เทอและชั้ลต่างต้องการกันและกัน อารมณ์มันพาไปอ่ะ ชั้ลไม่ผิดสักหน่อย"โทโมะยังคงแกล้งแก้วต่อไป

"นายมันบ้า"แก้วพูดเมื่อเขาปล่อยเทอลงนั่งลงอ่างที่มีน้ำเต็ม

"เทอมายั่วชั้ลก่อนหนิ"โทโมะพูดเมื่อก้าวลงอ่างเหมื่อนกันแล้วเอาสบู่เหลวขึ้นมาบีบใส่มือแล้วถูให้แก้ว

"ใช้ทำเองได้ นี่นายห้ามจับนะ"แก้วห้ามโทโมะไม่ทันเพราะเขาลูบไล้สบู่ไปทั่วและลูบมาที่หน้าอกของแก้วแล้วถูวนไปพลางบีบเคล้น

"โอ๊ย ปล่อยเลย"แก้วร้องแล้วตีมือโทโมะที่มายุ่ง

"นี่ ชั้ลเจ็บนะตีมาได้ไงถ้าลูกน้องชั้ลเห็นแล้วมันจะเครพชั้ลหรอที่มีรอยโดนตีของเมียอ่ะ"โทโมะพูดพลางลูดมือตัวเองเรียกร้องความสนใจของแก้ว

"ก็ให้เห็นไปสิ แล้วใครเป็นเมียนายมิทราบชั้ลยังไม่ได้บอกนายเลยนะ"แก้วพูด

"ไม่ต้องบอกหรอก ชั้ลกำลังทวบทวนให้เทอไง"โทโมะพูดแล้ว

"นี่ยะ..อย่านะ.."แก้วก็พูดได้เช่นนั้นเพราะโทโมะพุ่งเข้าไปหาเทอแล้วประกบปิดปากแก้วอย่างแรงแะเร็ว

"อื้มมมมม"แก้วที่เริ่มเคลิ้มๆก็ครางออกมาเพราะดทโมะค่อยๆเป็นค่ยๆไป

"ชั้ลเข้าแล้วนะ"โทโมะไม่รอแก้วพูดอะไรเพราะกลัวเทอจะห้ามจึงเข้าไปทางช่องลับของแก้วที่อึดอัดเพราะน้ำที่มีแรงดัน

"นะ..นายออกก่อนได้มั๊ยชั้ลจุกแล้วเจ็บอ่ะ"แก้วพูดแล้วพยายามผลักโทโมะออก

"ตอนนี้ไม่ทันแล้ว เทอช้าเอง"โทโมะเริ่มซอยเร็วขึ้นตามอารมณ์

โทโมะและแก้วเริ่มบรรเลงเพลงรักแบบไปเรื่อยๆไม่รีบจนเกินไปเพราะกลัวแก้วจะเจ็บและอึดอัดเพราะอยู่ในน้ำที่มีแรงดันและลำบากพอตัวแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรค์อะไรของเขานักถ้าได้แกล้วยัยตัวเล็กที่อยู่ใต้ล่างเขาตอนนี้

'พอๆได้แล้วชั้ลไม่ไหวแล้ว"แก้วหลัจากที่กลั้นหายใจและกระตุ้น2-3รอบก็พูดขึ้น

"อะไรเทอเสร็จคนเดียวแต่ชั้ลยังอ่ะจะทิ้งชั้ลไว้กลางคันแล้วไม่เอาไปโดยหรอใจร้ายจังที่รัก"โทโมะเร่งจังหวะและจูบลงที่หน้าผากที่เปียกเหงื่อของแก้ว

"โอ๊ยยย ชั้ลไม่ไหวแล้ว"แก้วร้องเพราะโทโมะทำแรงจนหลังของเทอกระแทกกับขอบอ่างเสียงดังและน้ำกระเด็นออกหมด

เืื