รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

บนรถ

พิมซึ่งนั่งรถมากับลูกน้องคนนั้นเพื่อจะเดินทางไปในไร่องุ่นของโทโมะ

"นี่ แกขับรถช้าแบบนี้เมื่อไรชั้ลจะได้เจอโทโมะสักทีห่ะ"พิมพูดขึ้นเพราะเทอนั่งรถมาเกือบ10นาทีแล้ว

"คุณครับทางที่นี้มันไม่ค่อยดีแล้วอีกอย่างที่นี้ก็มีไร่ของชาวบ้านเต็มไปหมดขืนขับรถเร็วไร่ของชาวบ้านก็เสียหายกมดสิครับ"ลูกน้องคนเดิมพูดกับพิมพลางส่ายหัวในการเอาแต่ใจของพิม

"นี่!สั่งสอนชั้ลหรอห่ะ เดี๋ยวไปถึงชั้ลจะฟ้องโทโมะให้ไล่แกออกเป็นคนแรกเลย"พิมพูดพลางขู่

และการเดินทางมาไร่ตอนนี้ทั้งพิมและลูกน้องคนนั้นกม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลยรถทั้งคัเงียบสนิทพิมนั่งหันหน้าออกทางหน้าต่างแล้วใช้มือพัดตัวเองส่วนลูกน้องคนนั้นก็ตั้งหน้าตั้งาขับรถ

"โอ๊ย เมื่อไรจะถึงเนี้ยร้อนก็ร้อนขับรถอย่างกับเพิ่งหัดขับรถอย่างนั้นแหล่"พิมบ่นเพราะเทอรู้สึกเบื่อ

"ถึงแล้วครับคุณ"ลูกน้องบอกแล้วเปิดประตูเดินลงจากรถ

"เดี๋ยวขะไปไหน มาเปิดประตูให้ชั้ลก่อน"พิมเปิดหน้าต่างออกมาเรียกลูกน้องคนนั้นให้มาเปิดประตูให้

"ครับ"ลูกน้องรับคำแล้วมาเดประตูให้พิม

ตอนนีเพิมเดินตามลูกน้องของโทโมะเข้ามาในไร่เพื่อไปหาโทโมะ

ในไร่

ตอนนี้ในไร่ที่คนงานกำลังเก็บองุ่นกันอยู่ในนั้นก็รวมโทโมะนายของพวกเขาอยู่ด้วยโทโมะมักทำแบบนี้ทุกครั้ง แต่ตอนนี้เขาต้องการองุ่นในไร่ที่เขาเก็บเองกับมือกลับไปฝากใครบางคนที่อยู่ที่บ้านที่เขาทำร้ายเทอมาหลายครั้ง เขาเลือกเก็บองุ่นที่สวยอร่อยและกรอบน่ากินมาเขาอยากเองุ่นพวกนี้ไปฝากแก้วที่บ้านเขาอยากขอโทษทุกอย่างที่เขาทำเพราะตอนนี้ใจของเขาเริ่มรู้แล้วว่าแก้วสำคัญอย่างไรเพราะเมื่อเวลาเขาทำร้ายเทอทำให้เทอต้องร้องไห้เขารับรู้หมดทุกอย่างเขาก็เจ็บไม่ต่างจากเทอเหมือนกัน

"โทโมะคะ"พิมเมื่อเห็นโทโมกำลังเก็บองุ่นอยู่เทอก็วิ่งเข้ามากอดจากทางด้านหลัง

"พิม"โทโมะแกะมือออกแล้วหันมาก็เจอเข้ากับพิมผู้หญิงที่เขาเคยคั่วด้วยอยู่สักพัก

"ก็พิมสิคะคุณคิดว่าใตรหรอ"พิมถาม

'เปล่าแล้วคุณมาทำอะไรที่นี้"โทโมะถามเพราะเขาไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนเข้ามาที่ไร่นอกจากแก้วเลย

"พิมถามเพื่อนคุณน่ะค่ะเขาบอกว่าคุณอยู่ที่นี้พิมก็เลยมาหาเพราะความคิดถึงค่ะ"พิมพูดพลางกอดโทโมะอีกครั้ง

"นี้คุณปล่อยผมก่อนดีกว่านะผมจะทำงาน"โทโมะบอกพร้อมแกะมือพิมอีกครั้ง

"คุณจะทำทำไมคะคุณเป็นเจ้าของคุณไม่จำเป็นต้องทำก็ได้หนิคะ"พิมพูดเพราะเทอเห็ว่าโทโมะที่เป็นเจ้านายไม่ควรที่จะมาทำงานพวกนั้

"คุณไปพักก่อนดีกว่าเดี๋ยวผมพาไปนั่งพักที่ร่มๆดีกว่า"โทโมะพูดเพื่อตัดความรำคาญ

"ก็ได้ค่ะ"แล้วพิมก็เดินตามโทโมะเข้าไปที่พัก

"เดี๋ยวคุณนั่งที่นี้ก่อนผมจะไปทำงานให้เสร็จก่อนแล้วจะมาคุยด้วย"โทโมะบอกกับพิมที่กำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้"

"ค่ะรีบๆมานะคะ"พิมพูดแล้วหอมแก้มโทโมะ

โทโมะเดินเข้าไปในไร่เพื่อไปเอาองุ่นที่ตัดเก็บไว้เมื่อกี้เพื่อเอาไปให้แก้วที่บ้าน"

"นี่ เฝ้าพิมเอาไว้ให้ดีๆถ้าเทอเดินห้ามให้เทอเดินไปทางบ้านของชั้ลเข้าใจมั๊ย"โทโมะสั่งกับลูกน้องก่อนจะเดินออกไป

ทางด้านแก้ว

ตอนนี้ชั้ลไม่รู้ว่าเขาไปไหนเขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้วแต่ก็ดีแล้วล่ะปากจะได้ไม่ทำให้ใครได้เจ็บใจเล่นๆอีก  ชั้ลเดินออกมานั่งที่ระเบียงเพื่อรับแสงแดดอุ่นๆที่ไม่ร้อนมากลมพัดเย็นมองออกไปที่ไร่องุ่นสวยงามที่กำลังมีคนงานเก็บเกี่ยวองุ่นอยู่

ตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้วชั้ลเข้าไปหาอะไรทำที่ห้องครัวดีกว่า

"แกร๊ก"เสียงเปิดประตูของโทโมะที่เข้าบ้านมาเขารู้สึกบ้านเงียบๆเลยเดินออกไปหาแก้วที่ระเบียงที่แก้วชอบมานั่งเล่น

แต่ก็ไม่เจอแก้วแลยเดินขึ้นข้างบนเพื่อไปหาแก้วทั้งห้องนอนห้องน้ำก็ไม่มีแก้วอยู่เลยเขาลงมานั่งที่โซฟากลางห้องรับแขก

"โธ่เว้ยเทออยู่ไหนว่ะนี่เทอหนีชั้ลไปอีกแล้วหรอ"โทโมะพูดออกมากับตัวเองเบาๆ

"เพล้ง!!"้่่เสียงแจกันข้างๆโซฟาหล่นแตกเพราะโทโมะปามันทิ้ง

แก้วที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวตกใจเสียงแจกันแตกก็รีบวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นและเทอก็พบกับโทโมะที่ตอนนี้นั่งกุมศีรษะของตัวเองอยู่

"นายเป็นอะไรไปน่ะ"แก้ววิ่งเข้ามาดูโทโมะที่ที่เขากำลังนั่งกุมศีรษะหน้าแดงอยู่และถามด้วยความเป็นห่วง

"เทอไปไหนมา!!"โทโมะเงยหน้าขึ้นมาถามแก้วเสียงดังเพราะเขาคิดว่าเทอหนีเขาไปแล้วเขาคิดว่าเขาจะไม่ได้เห็นหน้าสวยๆของเทออีกเขาคงคิดถึงเทอแทบบ้าแน่ๆถ้าเป็นแบบนั้น

"ชั้ลทำกับข้าวอยู่ในครัวน่ะ"แก้วบอกกับเขา

"แล้วทำอะไรกินล่ะ ชั้ลกลับมาจะกินด้วย"โทโมะพูดด้วยเสียงอ่อนขึ้น

"แล้วนายจะกินได้หรอ"เทอถามเพราะเขาเคยกินแล้วเทอาหารที่เทอทำทิ้งหลายมันป็นการทำร้ายจิตใจของเทอมาก

"ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ชั้งหิวมากและถ้าชั้ลไม่ได้กินข้าวชั้ลจะกินเทอแทนละนะ"โทโมะพูดใกล้ๆกับหูของแก้วทำให้เทอขนลุกอยหน้าแดง

"งะ..งั้นเดี๋ยวชั้ลลจะรีบไปทำให้เสร็จดีว่า"แก้วพูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องครัวไปเพื่อไปหารต่อให้เสร็จ

โทโมะมองตามแก้วที่วิ่งเข้าห้องครัวไปด้วยรอยยิ้มตอนี้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้นจากเมื่อกี้ที่เขาไม่เห็นเทอเขาแทบจะเป็นบ้า เขาอยากให้การเริ่มต้นของเขกับแก้วนั้นเริ่มด้วยดีไม่อยากให้เริ่มด้วยเรื่องร้ายๆเหมือนที่ผ่านๆมา

"นี่นายกับข้าวพร้อมแล้ว"แก้กโทโมะให้มากินข้าวกัน

"ดีขึ้นกว่าเดิมหนิ อร่อยดี"โทโมะบอกกับแก้ว

"หรอ อร่อยก็ต้องกินเยอะๆ นายยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าไม่ใช่หรอ"แก้วพฦดเพื่อปกปิดรอยยิ้ม

"ไม่มีมือไงห่ะ"ถึงจะพูดแต่มือก็ตัวอาหารให้กับโทโมะ

ทั้ง2กินข้าวกันไปแล้สวก็ลอบยิ้มให้กินไม่ให้ต่างฝ่ายรู้แม่อกินข้าวกันเสร็จแก้วก็เอาจานไปล้างเก็บในครัวอย่างเดิม

"อ่ะ ชั้ลเก็บมาฝากน่ะ"โทโมะเอาองุ่นไห้กับแก้ว

"ขอบใจนะ"แก้วรับถาดองุ่นแล้วยิ้ม

"ชั้ลตั้งใจเก็บมาให้เทอ"โทโมะบอกและยิ้มกลับไป

"ทำไมวันนี้นายมาทำดีกับชั้ลมันไม่เหมือนนาย"แก้วถามเพราะสงสัยเพราะปกติเข้าต้องพูดทำร้ายเทอก่อนแต่วันนี้เขากลับมาพูดดีกับเทอซะเทอใจอ่อน

"ทำไมเทอไม่ชอบที่ชั้ลเป็นแบบนี้หรอ"โทโมะถามแก้ว

"ไม่หรอกชั้ลชอบนายเป็นแบบนี้มากกว่านายดูน่ารักดีเวลาพูดแบบนี้ผิดกับที่นายใจร้ายคอยแต่ทำร้ายคนอื่น"แก้วพูดออกมา

โทโมะฟังที่เทอนั้นพูดออกมาก็สำนึกว่าเขานั้นทำกับเทอโหดร้ายมาก

"ชั้ลขอโทษเทอพร้อมที่จะให้โอกาสชั้ลได้ไหมให้ชั้ลได้ทำกับเทอดีๆบ้าง"โทโมะพูดขอโทษแก้ว

"ชั้ลให้โอกาสนายถ้านายยอมรับ ชั้ลไม่ได้โกธรอะไรนายมากหรอกแค่ไม่อยากให้นายไปทำใครบบที่ทำกับชั้ลกับใครอีกเพราะผู้ชายควรให้เกียร์ติผู้หญิง"แก้วพูดให้โทโมะฟัง

"ชั้ลไม่ทำเทอแล้วเทให้อภัยชั้ลให้โอกาสชั้ลขอบคุณนะ"โทโมะยิ้มให้กับแก้ว

"อืมๆ"แก้วพยักหน้าตอบพร้อมยิ้มไปด้วย

"เป็นแฟนกับชั้ลนะ ชั้ลไม่รู้หรอกว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไรแต่เมื่อกี้ที่ชั้ลไม่เห็นเทอชั้ลก็ไม่รู้จะทำยังต่อไป เทอจะยอมเป็นแฟนกับชั้ลมั๊ย"โทโมะบอกกับแก้วตรงๆแล้วคุกเข่าลงเขาเป็นคนไม่อ้อมจึงบอกไปตรงๆ

"ชั้ล..."

แก้วจะพูดอะไรติดตามด้วยนะคะ