รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

ช่วงสายของวันต่อมา

แก้วตื่นขึ้นมารู้สึกปวกเมื่อยร่างกายและเจ็บระบมกับสิ่งที่อ่อนไหวง่ายเทอพยามลุกออกจากที่นอนสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือดของเทอ  และมองดูพลางนึกเจ็บใจและเสียใจที่เขาทำโหดร้ายกับเทอแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาโมโห

แก้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่าคนใจลอยที่ไม่มีกะจิตกะใจจะอยู่ต่อแล้วเทออาบน้ำชำระร่างกายอยู่สักพักหนึ่งออกมาแต่งตัวในห้องนอนเสร็จเสียงเปิดประตูห้องนอนก็ดังขึ้น

"หึ ตื่นแล้วหรอ"โทโมะพูดพลางจ้องหน้าแก้ว

".."แก้วเงีบเพราะม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับคนคนนี้แล้วพูดไปเขาก็ไม่ฟังเทออยู่ดี

"ชั้ลก็คิดว่าเทอจะนอนจนพรุ่งนี้เลย ขี้เกียจจริงๆ"โทโมะพูด

".."แก้วก็ยังเงียบแล้วเดินไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่

"นี่เทอ พูดอะไรบ้างสิ เทอจะบ้าหรือไงให้ชั้ลพูดคนเดียวเนี้ย"โทโมะเริ่มเสียงดังเพราะแก้วไม่ยอมพูดเถียงกับเขาเหมื่อนที่ผ่านๆมา

"ชั้ลพูดไปนายกไม่คิดจะฟังอยู่ดีแล้วชั้ลจะพูดทำไมให้นายโมโห

"ชั้ลจะอารมณืเสียที่เทอไม่พูดเนี้ยแหะ  อย่ามาลองดีกับชั้ลถ้าเทอยังอ่อนหัดอยู่!!"

"ปัง!!!!"โทโมะพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดังใส่แก้ว

แก้วที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอยู่ก็ขาอ่อนล้มลงนั่งกับพื้นห้องน้ำใสๆก็เอ่อล้นออกมาเทอทนกับเขาแล้วเขามาพูดกับเทอแบบนี้มันคืออะไรความอดทนของคนปกติมันหมดไปตั้งแต่แรกแล้วแต่ความอดทนของแก้วยังมีอยู่เพราะเทอหวังว่าเทอจะต้องออกไปจากที่นี้ให้ได้เร็วที่สุด

"ชั้ลจะต้องออกไปไกลๆจากนายให้ได้แล้วเราก็จะไม่ต้องกลับมาเจอกันอีกต่อไป"แก้วพูดกับตัวเองแล้วน้ำตาก็ไหลลงมามากขึ้น

ทางด้านโทโมะที่อารมณ์โมโหแก้วเมื่อกี้เดินออกมาจากตัวบ้านแล้วมาลงกับลูกน้องของเขาเอง

"ผลั๊กๆๆๆๆ"เสียงที่ต่อยลูกน้องเพื่อระบายอารมณ์ที่ค้างอยู่ภายในใจ

"นายครับๆ พอเถอะครับมันไม่ไหวแล้วนายพอเถอะ"ลูกน้องอีกคนเข้ามาห้ามเพื่อนเพื่อนของเขานั้นโดนทั้งแตะทั้งต่อยจนลุกไม่ขึ้นจากฝีมือของโทโมะ

เวลาโทโมะอารมณ์เสียเขามักจะเป็นบบนี้ทุกครั้ง  และตั้งแต่ที่แก้วโดนโทโมะพาเข้ามาลูกน้องของเขาก็เจ็บตัวด้วยวิธีนี้นับไม่ถ้วนที่โทโมะโมโหกับแก้วมา

"โอ้ย  ทำไมเทอต้องเป็นแบบนี้"

"นายครับพอเถอะครับ"

"อย่ามายุ่งกับชั้ล!และถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ออกไปแล้วพามันออกไปด้วย"โทโมะพูด

"ครับๆ"ลูกน้องทั้งหมดก้มหัวให้โทโมะเพื่อทำความเครพแล้วลากเพื่อนเดินออกไป

"ทำไมเทอต้องมาทำให้ชั้ลเป็นบ้าแบบนี้ด้วย โอ๊ย!!"โทโมะพูดกับตัวเองหลังจากที่อยู่คนเดียว

"เทอจะอยู่กับชั้ลไม่ได้เลยใช่ไหมทำไมต้องออกไปจากที่นี้ด้วย"

"แล้วทำไมหัวใจชั้ลมันเต้นแรงแบบนี้ว่ะเพราะเทอหรือเปล่าเนี้ย  !!"โทโมะบ่นกับตัวเองที่แก้วชอบทำตัวไม่เป็นมิตรกับเขาเลย

"ชั้ลไม่ปล่อยเทอไปง่ายๆหรอกแก้วเทอต้องอยู่กับชั้ลไปอีกนายเพราะชั้ลจะเป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของเทอตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป  เทอจะไม่ได้กลับไปหาไอ้ป๊อปมันอีกแน่"

บ้านไร่หลังใหญ่

"โทโมะคะ อยู่ไหมคะ พิมมาหาคะ"

สาวเปรี้ยวใส่เกาะอกสั้นสีแดงสด ยืนเรียกโทโมะอยู่หน้าบ้าน

"มาหาใครหรอครับคุณ"ลูกน้องของโทโมะที่อยู่เฝ้าในบ้านออกม่ถาม

"ชั้ลมาหาโทโมะน่ะ เขาอยู่มั๊ย"พิมถามพลางมองหาโทโมะ

"นายไม่อยู่หรอหครับ "

"แล้วโทโมะของชั้ลไปไหนล่ะยะ"

"นายเข้าไปในไร่หลายวันแล้วครับยังไม่กลับมาเลย"ลูกน้องบอกกับพิม

"แล้วไอ้ไร่อะไรเนี้ยมันอยู่ที่ไหนแล้วไกลมั้ย"พิมถาม

"ไกลครับ ไกลจากที่นี้เขาไปข้างในมากเลยครับ"

"ชั้ลจะไปหาโทโมะน่ะ พาชั้ลเข้าไปหน่อยสิ"

"ไม่ได้หรอกครับนายสั่งเอาไว้ว่าห้ามใครเข้าไปจนกว่าจะได้รับอนุญาต"

"แต่ชั้ลจะไปพาชั้ลไปเดี๋ยวนี้ ชั้ลเป็นแฟนโทโมะ!!"

"ไม่ได้หรอกครับคุณมันคือคำสั่งของนายไม่มีใครกล้าขัดหรอกครับ"

"เอ๊!! แต่ชั้ลจะเข้าไปหาโทโมะแล้วแกน่ะก็ต้องพาชั้ลเข้าไปด้วยไม่งั้นชั้ลจะบอกโทโมะว่าแกทำร้ายร่างกายชั้ลเพื่อไม่ให้ชั้ลเข้าไป"

"คุณครับไม่มีใครกล้าทำคุณหรอครับ"

"ไม่ได้ทำชั้ลก็บอกว่าทำแล้วดูสิว่าโทโมะจะเชื่อแฟนยังชั้ลหรือขี้ข้อย่างแก"

"ก็ได้ครับเดี๋ยวผมจะพาคุณเข้าไปหานายเอง"

"ชิ  แค่นี้ตั้งนานก็จบ ถ้าชั้ลไม่มีเสียงหรือชั้ลเจ็บคอชั้ลมาแกตายแน่โทษฐานที่ทำให้ชั้ลต้องเสียงดัง"

"อ้าวคุณจะไปไร่ไหมครับขึ้นรถสิครับยืนพูดอะไรคนเดีย

"ลูกน้องคนนั้นตะโกนเรียกพิมที่ยังยืนอยู่

"ย่ะ"

ตัวร้ายของเรื่องมาแล้วอ่ะเเขจะมาแย่งโทโมะออกจากแก้วมั๊ยอ่ะและถ้าเทอรู้ว่าโทโมะพาแก้วเข้ามาจะเกิดอะไรขึ้น