Magic of love

Fang’s part
มัน.....พระราชวังใช่มั้ย!! นี่คือของขวัญวันเกิดฉันรึเปล่า!!? แล้วฉันฝันกลางวันอยู่รึไง อยากร้องเพลงพี่กันเดอะสตาร์ (ค้นฟ้าคว้าดาวซินโดรม -*-^^) >O< ช่วยปลุกฉันได้มั้ยให้ตื่นขึ้นมรับรู้ความจริง~
ผัวะ!!
“เอ๋ออีกแล้วๆ -*- ไปๆ เข้าห้องเรียน” แล้วยัยแก้วก็ปลุกฉันด้วยฝ่ามือพระอรหันต์ T^T ยัยบ้า ตบไหนไม่ตบ ตบหัวมาได้ TOT
“คิกๆๆ” เสียงหัวเราะของนายโทโมะกับป็อปปี้ดังขึ้นมา -_-+++ มันน่าขำตรงไหน!

ป๊าดดดดดดดดด O_O ห้องนี้คงบรรจุนักเรียนได้สัก 1,000 คนได้ -O-
แกร็ก~
จู่ๆ นายโทโมะก็เอาข้อมือมาใส่ (.. ) ให้ฉัน?
“ใส่ให้ฉันทำไม” ฉันถาม มันน่าสงสัยนะ!
“นี่เป็นข้อมือควบคุมพลังเวทย์ ทำให้ไม่มีฤทธิอะไร และการเรียนในนี้จะไม่เกิดการทุจริต ตอนนี้ทุกคนไว้ใจได้ถึง 98% ที่เหลืออีก 2% นั้น เพราะในนี้คือห้องเรียนหมู่ มีสาย‘พลังอันตราย’ รวมอยู่ถึงห้าคน หนึ่งในนั้นมีไอ้ป็อปด้วยนะ ฉันอยู่สายพลังจิตน่ะ อ้อ! ประธานนักเรียนที่นี่มีสี่คน ได้แก่ ฉัน จงเบ ไอ้ป็อป ยัยทอม เธอคงไม่รู้จักจงเบเดี๋ยวก็รู้เองน่ะ เฮ้อ! เหนื่อยจะอธิบาย #.#” ใช่ -_- ล่อมาหลายต่อหลายบรรทัด นายนี่ได้เป็นพาร์ตเน่อร์ใครคงโชคดีน่าดู
“จู๋จี๋กันอยู่ได้ ไปเรียนสักที” นายป็อปปี้ทำตาขวางใส่ อะไรของเค้า!

ฉันออกมายืนหน้าห้องเพื่อแนะนำตัว เหงื่อตกอย่างไม่ย่อท้อ T^T ทั้งๆ ที่แอร์กระทบกับผิวฉับพับๆ TOT
“ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ จะเป็นคุณเพื่อนคนใหม่ของเรา กะกะกะ กรุณาทำความรู้....”
ปึก!!!!
แล้วปากกาก็พุ่งมาโดนหัวอาจาร์ยเต็มๆ O0O มันอะไรกันเนี่ย!!!?
“คุณเพื่อนหรอเจ้าบ้า!!”
“ใครเป็นเพื่อนใครห้ะ!!”
“บลาๆๆๆ”
=[]= ห้องเรียนนักเรียนมีปัญหา? ครูโดนรังแก? =[]= นี่มันห้องอะไร!!!??
ฉันจะรอดมั้ยนะ U_U ขนาดครูยังขนาดนี้เลย T[]T
“ฮือออออ....ครูยอมแล้ว T^T ธนันต์ธรญ์จ้ะ เธอนั่งหลังนู้นนะ TOT” แม้แต่ครูยังงยอมแพ้!
ฉันเดินหน้าเริ่ดไปที่ที่นั่งตัวเอง -.,- อุ๊บส์~ ฉันนั่งใกล้ปู้จายหรอคะเนี่ยยย O[]o
จะหล่อมั้ยน้า -.,- (อ๋อ ที่แท้ก็ห่วงอย่างว่าว่าจะไม่หล่อ -_-^ : Armagnage)
“หวัดดีจ้ะ ฉันฟางนะ” ฉันยิ้มอย่างที่นาตาลียังอาย -..-
“รู้แล้ว” เอ้อ~ -_- ตอบดีๆ ไม่ได้รึไง
“นายชื่ออะไรอ่ะ” ฉันยังคงถามต่อไป
“ป็อปปี้”
“อ่อ...ป็อปปี้....เห้ย!! O_O นายนั่งนี่เหรอ”
“อือ -*-”
“ยังว่า คนที่ตอบไดกวนติงที่สุดก็มีแต่นายเนี่ยแหละ -_-^” ฉันบ่นเบาๆ จนนายป็อปปี้ได้ยิน (แล้ว....มันเบาตรงไหน -_-* : Armagnage)
“เธอก็เป็นคนที่เสียสติที่สุดที่สุดที่ฉันเคยเจอเหมือนกันยัยเป็ด”
“ชิ! ไม่พูดด้วยแล้ว”
ปึก!!!~
แล้วนายนี่ก็เอากระดาษปาใส่หัวช้านนน TOT ฉันเรียนไม่รู้เรื่องโทษนายนี่คนเดียวแล้วกัน =^=


Kaew’s part
ทำไมวันนี้มันต้องมีเรียน -_-^^^^ ฉันนั่งใกล้ไอตุ๊ดหูกางด้วยล่ะ นายนี่น่ะกวนติงที่สุดในสามโลก - -* ยัยฟางเองก็นั่งข้างป็อปปี้ (อย่างไม่มีทางเลือก) เหมือนกัน
“ยัยทอม! คาบนี้ขี้เกียจเรียนจังเลย -O- มาเล่นตอบคำถามกัน” นายนี่เชิญชวน
“นายไม่มีวันชนะฉันหรอก - -*”
“พยัญชนะไทยตัวไหนโง่สุด!”
“ค.ควายยยยยยยยย” ฉันตอบพลางเน้นฟายเต็มที่ - -*
“ผิด! ก ธ ครับ เพราะมันไม่มีหัว”
แอ้ก! มันช่างมีสาระเหลือเกิ๊นนนน
“ขส.ทบ ย่อจากอะไร” ฉันถามบ้าง - -+
“ขนส่งทางบกไงยัยโง่”
“ผิด! ขนส่งเทเรทับบี้” (โอ้ววววว - - มีสาระมากกกกกก : Armagnage)
“ขวดอะไรอยู่กลางถนน” ขวดป้ามันอยู่กลางถนนเรอะ - -*
“ขวด.....ไม่รู้”
“ขวดตำลุน -O- คุณตำรวจ” คำถามเครียดมากอ่ะเฮ้ย
“ทําไมโจรไม่ชอบส่งจดหมาย” ฉันถาม
“กลัวโดนจับเหรอ”
“ผิด! เพราะมีจ่าหน้าซอง -O-!” (อืม...ยอมแพ้จริงๆ = = : Armagnage)
“ปลาอะไรเอ่ย ไม่มีสัมมาคาราวะ” ปลาอะไร - -
“ปลาดุก (ยังไงฟะ! : Armagnage)”
“ผิด! ปลาตาย เพราะมันไม่ (ไหว้) ว่าย” เออ จริงของมัน
“กะเทยกลัวอะไรมากที่สุด” ฉันถาม
“ผู้ชาย???”
“ผิด! กระทิงแดงดิ เพราะกินแล้วเป็นลูกผู้ชายตัวจริง”
พอเหอะ - - อยู่กับคู่นี้ไม่มีสาระอะไรหรอก (อยู่กับแกมันมีสาระตรงไหน??)

Fang’s part
“นายๆ ทำไมแก้วกับโทโมะดูสวีตกันจังเลย >O< (ตรงไหนฟะ! : Armagnage)”
“ไอ้โมะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” (ซึ่งคนคนนั้นก็คือฉันใช่ม้ายยยย >O< [เพ้อ -*-])
“ใครเหรอ O_o?”
“ฉันจำเป็นต้องบอกเธอด้วยรึไง -*-”
“ใช่ๆ จำเป็นๆ จำเป็นมาก” ฉันบอกนายนี่ *_* อยากรู้ค่า
“-*-”
“ไม่บอกก็ไม่บอก =^=+” ฉันทำหน้าเชิดใส่ -_- สรุปแล้ว ฉันได้เรียนมั้ยเนี่ย
เอาเหอะ...งอนเข้าไว้ T^T เดี๋ยวนายนี่ก็ง้อเอง =O= (มั้ง...)

~พักบ่าย~
เวลาช่างผ่านไปไวเหมือนนิยาย (ก็นิยายนี่หว่า) เพิ่งรู้ว่าเวลาที่นี่ช่างผ่านไปเร็วยิ่งกว่าโลกเราอีกนะ -_- แล้วต่อไปเป็นโฮมรูม~! >_<~! มันเป็นคาบที่ไม่มีเรียนไงถึงดีใจ =*=
“ยัยฟาง เป็นไรรึเปล่าเดี๋ยวทำหน้าเซ็ง เดี๋ยวดี๊ด๊า เดี๋ยวขมวดคิ้ว -*-” แก้วทักถึงความไม่ปกติของฉัน (มันไม่ปกติตั้งแต่เริ่มเรื่องแล้ว -_- : Armagnage)
“อะ อ๋อ! ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เครียดเรื่องโดเรมี่ =*=” สังเกตมั้ยว่าน้ำมันขุ่น -_-*
“-_-;” เครียดสิเพื่อนฉัน =*=
“ว้าว >O< ที่โลกเวทมนต์มีดาวกลางวันด้วยเหรอ >O<” ฉันชี้ไปที่ดาวที่เป็นประกายสีชมพู~~ วิ้งๆ **
“อ๋อ...นั่นดาวกลางวันน่ะ เป็นดาวแห่งความรัก >O< วันไหนมีดาวนี้ขึ้นมาแล้วคิสสสสสกันนะ เค้าว่ากันว่าจะรักกันตลอดไป >O<”
“โอ้ เมืองเวทมนต์มีความเชื่อแบบนี้ด้วย O_o”
“ช่ายยยยย >O< ฉันก็อยากทำนะแต่ไม่มี ‘ผู้ชาย’ มาให้แล T^T”
“เฮ้ย! ฉันก็ผู้ชายคนนึงนะ” นายโทโมะประท้วง แน้! ประท้วงแบบนี้มันน่าคิดนะ >_<
“นายเป็นตุ๊ด -_-”
“TOT! อะไรก็ตุ๊ดๆ เดี๋ยวฉันควงหญิงมาเย้ยเธอจะรู้สึกถึงความเสียดาย -..-”
“นายรู้อะไรมั้ย ผู้ชายดีๆ น่ะ มีอยู่สองอย่าง...”
“คือฉันกับไอ้ป็อปใช่ป่ะ -..-”
“ถุย!!” ฉันกับแก้วสามัคคีกันถุยเลยล่ะ
“อย่างที่หนึ่ง....มีเจ้าของแล้ว อย่างที่สอง....ตายไปแล้วไงไอ้บ้า!!!!!!”
“=[]=!” เต็มๆ เลยนายโทโมะ แต่ฉันกระทืบไลท์อย่างสนุกสนาน =O=
“หึ ของเขาแรงจริง” แม้แต่นายป็อปปี้ยังไม่เลิกเพ้อ!<<เพิ่งมีบทบาทเมื่อกี้

~เข้าเรียนๆๆๆๆ~
“นะนะนะ นักเรียนใหม่คนนั้น มีมีมี พาร์ตเน่อร์ยังจ้ะ” ครูไม่ต้องสั่นเว่อร์ก็ได้นะ -_-
“ยังค่ะ”
“เอ่อ ทุกคนในนี้มีพาร์ตเน่อร์หมดแล้ว เหลือแต่ประธานที่ได้รับสิทธิที่จะไม่มีพาร์ตเน่อร์ งั้นครูขออนุญาตนะจ้ะ T^T”
“.....ครับ/ค่ะ”
“จับฉลากเลยจ้ะ T^T ครูเขียนเลขประจำตัวไว้”

ฉันจับฉลากตามที่ครูบอก >O< เลขที่ออก..........(ไม่ใช่หวย -*- : Armagnage)
“13804” ฉันพูดออกมา นักเรียนทุกๆ คนทำตาโตแบบนี้ O_O!!
อะร้ายยยยยย >O<
“ภานุ จิระคุณ จะเป็นพาร์ตเน่อร์เธอตั้งแต่นี้เป็นต้น”
“ยัยเด็กใหม่นั่นใหญ่มาจากไหน ป็อปปี้เป็นของช้านนนนน”
“ยัยเป็ดนั่นเนี่ยนะ มันมีสิทธิอะไร!” แหมๆๆๆๆ ช่างเป็นห้องที่เปิดเผยเหลือเกิ๊นนน -_- นินทากันเบาๆ ก็ได้

ฉันกลับมานั่งที่พร้อมกับปิ๊บคลุมหัวอยู่หนึ่งอัน //-_-\ (มันไม่ชินที่มีคนมาสนใจ โฮะๆ ตนสวยมักมีแต่คนอิจฉา -*-)<<มีอันไหนเกี่ยวบ้าง
“ยินดีด้วยคุณพาร์ตเน่อร์” นายนี่ทำหน้าอยากตายสุดชีวิต -_- ฉันตะหากที่อยากตาย!
“โอ๊ยยยย ทำไมพวกนั้นยังมองฉันตาเป็นมันเลยล่ะ +.+ ครูรีบๆ เลิกเรียนสักทีดิ T^T” ฉันอวดโอยอย่างแสนสาหัส -*-
“เดี๋ยวก็เลิกน่า”
แอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“=[]= ให้ตาย ออดที่นี่เสียรึเปล่าเนี่ย”
“ฉันทนมาสิบกว่าปีกับเรื่องออดเนี่ยแหละ -_-^ ออดนี้เป็นสัญญาณเลิกเรียน รีบลุกเร็ว!”
พรึบ~
ตุบ~
โอยยยยยย TOT นายนี่ลุกอย่างไวแต่ฉันโดนเก้าอี้นี่ถีบกระเด็น โลกเวทมนต์มันไว้ใจไม่ได้เหมือนเพลงของเคโอติกเลย -..- อย่าไว้ใจ~ กันอย่างน้านนน อันตรายน่ะอันตรายเธอรู้มั้ย แอ้ก! เสต็ปก็ได้ จังหวะก็ดีนะเราน่ะ >O< (ยังมิวายชมตัวเอง -*- : Armagnage)
“เก้าอี้นี้จะถีบคนที่ไม่รู้เวลาว่าควรกลับไปรังตัวเองได้แล้ว โทษทีบอกช้า” ฉันเห็นนายนี่ขำ -_-+ มันบ้ารึไง คนมันเจ็บจริงๆ นะ นายต้องโดนฉันถีบคืน -_-++ แต่ฉันคงโดนแฟนคลับนายนี่รุมตื้บตายคาห่อหมกแน่เลย (มันเป็นยังไง -*- : Armagnage)
“ป่ะ กลับหอกัน” นายโทโมะชวน
“เฮ้ย! แต่ฟางยังไม่มีของเวทย์เลยนะ” ยัยแก้วบอก มันคืออะไร? ?
“ของเวทย์??”
“ก็พวกไม้กวาด ไม้คาถา ตำราฝึกหัด” ยัยแก้วบอก
“งั้นไปเซ็นทรัลทาวน์กัน” นายโทโมะพูด
“เซ็นทรัลทาวน์คือ??”
“ร้านค้าเวทมนต์!”
“หา =O=”
“แล้วใครจะไปส่งยัยนี่ ยัยนี่ไม่มีไม้กวาดนะ”
“พาร์ตเน่อร์ไง”

แล้วฉันต้องมาระทึกกับนายนี่อีกรอบ -_- ขี่ไม้กวาด T^T
“เร็วๆ ดิ” นายป็อปปี้เร่ง เอิ่ม...ก็มันเสียวววว
“ไม่เอา ไม่ขึ้น ไม่ไป TOT”
“ถ้าเธอไม่ขึ้นฉันจะปล้ำเธอตรงนี้แหละ!!” ว่าแล้วนายป็อปปี้ก็ปล่อยไม้กวาดลงแล้วเดินมาที่ฉันพลางปลดกระดุมไปสามเม็ด TOT!!
“ลองคิดดูสิ....ระหว่างไม้กวาดกับฉัน.... อะไรเสียวกว่ากัน”
“ฉันพูดว่าไปก็ไปตะหาก T-T หูไม่ดีรึไง”
“หึ ก็แค่นั้น” นายนี่หัวเราะในลำคอ TOT ฉันกลัวนายจริงๆ นะ
“ชิ เผด็จการ” ฉันบ่นเบาๆ
“อะไรนะ”
“ไม่มีอะไรจ้า T^T”
ฉันซ้อนข้างหลังป็อปปี้ แล้วเครื่องก็ออกเดินทาง.......
เฟี้ยวววววววววววววววววววว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด TOT!!!!!!!”
และมักจบด้วยเสียงนี้เสมอ -_-

ณ เซ็นทรัลทาวน์
“อ่าว ฟาง ทำไมหัวฟูอีกแล้วล่ะ” ยัยแก้วทัก ยัยนี่มักทักหัวฉันเสมอเลย T^T
“ไม่มีอะไร TOT”
“นี่เหรอเซ็นทรัลทาวน์”
“ไม่ใช่การประปาหรอก -_-”
จี๊ดดดดดดดด -_-* กวนติงที่สุด นายป็อปปี้
“ซื้ออะไรก่อนยัยทอม” โทโมะถาม
“ไม้กวาดไอ้ตุ๊ด -_- กวาดมันไปไกลๆ อีตาขยะสังคม”
“ฉันขยะสังคมเธอก็ขยะประเทศชาติล่ะว้า -_-”
“โอ้ย!! คุยกับนายแล้วปวดประสาทสมองกลับตุบๆ //-_-\” ยัยแก้วร้องออกมา
“ซื้อไม้กวาด....ไปร้านทีเจการค้า ร้านนั้นดีที่สุดแล้ว” นายป็อปปี้เสนอ
“อืม งั้นไปกัน”

ทีเจการค้า (งี้อ่ะนะ คิดชื่อไม่ออก =_=)
“โว้ว -O- ทีเจอยู่ม้ายยยย” นายโทโมะเรียก
“โย่ว -O- อยู่คร้าบบบ” แน้ มีรับมุก -_-
“โอ้ว -O- ไม้กวาดให้ยัยนี่หน่อย”
“พอๆๆๆๆ -_- พวกนายเล่นอะไรกันอายเด็กสามขวบหน่อยดิ” ยัยแก้วว่า
“อายทำไมในเมื่อเราเอามาจากเด็กสามขวบ -..-” อืม -_- ลึกซึ้งนะยะ
“นี่ -O- แม่แกสบายดีมั้ย” นายทีเจ (คิดว่าชื่อนี้)....นายสนิทกับอีตานี่ถึงขนาดถามเรื่องแม่เลยเรอะ!! =O=!!
“ดีๆ ไม้กวาดที่แพงที่สุดในนี้มาหนึ่งอัน -..-”
“มีตังค์?”
“เปล่าตังค์ไอ้ป็อป -..-”
“อ่าว -_-”
“อันนี้” นายทีเจเอาไม้กวาดมาให้ สวยอ่ะ O_o ถึงจะไม่เท่าป็อปปี้ก็เถอะ
“อืม ทำไมของนายป็อปปี้ถึงดูสวยกว่าอ่ะ” ฉันถาม
“ก็ของฉันสั่งทำพิเศษ ราคาแพงกว่าของเธอสองสามเท่า” ชิ -_- อวดเข้าไป (เป็นคนถามเองไม่ใช่รึไง)
“อืม...นายต้องสอนฉันขี่ด้วย =O=”
“ได้เลย”
“ลดให้เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เลย” นายทีเจบอกเฮ้ย! O_o ขาดทุนตายเลย
“อืมๆ”

ฉันได้ไม้กวาดแล้วววว ว >O< ต่อไปซื้ออะไรดี
“ต่อไปตำรามันมีแถมมากับไม้คาถา ร้านที่ดีที่สุดคงเป็นร้านเอ็กซ์ไอเอสล่ะมั้ง” นายป็อปปี้เสนอ
“ไปกันเลยดิ รออะไรอยู่ >_<~!”


ร้านเอ็กซ์ไอเอส
“โอ้ว......”
เพี๊ยะ!!~
“ถ้านายเล่นมุกโอ้วๆ โย่วๆ อีกฉันจะตบปากนาย -_-^” ยัยแก้วขู่ น่ากลัวจริงๆ
“รับอะไรครับ” ผู้ชายหน้าหล่อเว่อร์มากมายถาม *O*
“ชื่ออะไรคะ -..-”
“ผมพิชชี่ฮะ ^^” กรี๊ดดด~ ชื่อก็น่าร้ากกก
“เอาไม้คาถาที่เหมาะกับยัยนี่”
“อันนี้” นายพิชชี่เอาไม้เรียวๆ มาให้
“อืม เท่าไหร่”
“สองหมื่น”
“ถูกดีนี่” ป๊าดดดด O_O นายว่าของสองหมื่นถูกงั้นเหรอ! =O=!
“แพงจะตาย ไม่เอาค่ะ!! >_<!!” ฉันท้วง
“ฉันซื้อให้” รู้แล้ว ฉันเสียดายตังค์ T^T
“ฉันเกรงใจ T^T”
“ไม่เป็นไรน่า - -!”
“แต่.....”
“ตกลงครับ ผมซื้อ”
เออ ไม่ได้ถามความสมัครใจเล้ยยยย = =

ตอนเย็น เย็น เย็น เย็น (ยังอุส่าห์มีเอ็กโค่ -_-)
“นายสอนฉันขี่ไม้กวาดเลย -O- ฉันไม่ซ้อนนายแล้ว ซิ่งเอาซิ่งเอา ไม้กวาดนะไม่ใช่จักรยาน”
“ไม่เห็นยากเลย” แล้วฉันเคยขี่เองที่ไหนล่ะเฟร้ยยยย -_-+++
“เริ่มจากอะไรไปอะไร”
“ก็ขี่ คิดถึงสถานที่ที่จะไป แค่นั้น”
“อ๋อ.....”
“ลองดู”
ฉันคิดสถานที่ที่จะไป...ฉันจะไปไหนล่ะ =_=
“ไม่รู้จะไปไหนอ่ะ!”
“งั้น....ไปห้องรับแขกที่เธอเคยกินอาหารกับฉันแล้วกัน”
O_O!! จริงสิ นายนี่เคยกินอาหารแพงระยับกับฉันนี่นา >O<
“ฉลาดเหมือนกันนะนาย >O<b”
“ทำไมรู้สึกเหมือนโดนด่า -_-”
“ชมน่า อิๆ ไปล้ะ >O<”
เฟี้ยววววววว~

“เหวอๆๆๆๆๆ =O=”
ตุบ~
แอร๊กกกก T^T ตอนมาก็ดีอยู่หรอกแต่ตอนถึงเนี่ยชนกำแพงอย่างจัง T^T เจ็บโว้ยยยยยย~
“ฮ่าๆๆๆ ชนกำแพงเลยเหรอ ไม้พังมั้ยเนี่ย”
“ห่วงแต่ไม้นะนาย T^T ห่วงคนบ้างดิ”
“ก็เธอมันไม่น่าเป็นห่วงนี่นา” (เลวอ่ะเฮีย - - : Armagnage)
“นายนี่มันไร้ความเป็นสุภาพบุรุษที่สุด”
“เคยได้ยินมั้ย ผู้หญิงชอบผู้ชายเลว”
“ยกเว้นฉันคนนึงแล้วกัน -_-!”
“ไปอาบน้ำไป๊”
“ไม่!” ฮ่าๆ ฉันจะขัดนายจนนายหัวเสียเล้ยยย ^_^
“งั้นไปอาบพร้อมกันเลย!”
“=[]= ไปอาบแร้วววว”
ฉันไม่ได้กลัวนะ! แค่เกรงใจเฉยๆ - -!!

10 นาทีผ่านไป~
“อาบน้ำเร็วจังนะ”
“ย่ะ”
“ฉันอาบละ”
“O.,o นายทำอะไรน่ะ!! ถอดเสื้อทำไม!!”
“เธอจะให้ฉันใส่เสื้ออาบน้ำรึไง -_-!”
“อ๊ากกกกก >O< ฉันไม่อยู่ตรงนี้แล้ววว” แล้วฉันก็วิ่งหนีนายนี่ไป พลางคิดว่า.....
หุ่นทรมานใจชะมัด!
เจ้ย!! ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >O<

2 ชั่วโมงผ่านไป
นายกระหรี่ปั๊ป (ป็อปปี้เห้อะ) นายนั่นไปอาบน้ำหรือไปซ่อมฝักบัวกันแน่!! -_-!! เข้าไปสองชั่วโมงยังไม่ออกมา ฉันไม่รู้นะเฟร้ยว่าห้องนอนนายอยู่ไหนน่ะ ช่างมัน เดินมั่วเอา T^T

ห้องนี้แน่เลย หน้าห้องเขียนว่า ‘ห้องนี้คนกำลังตกหลุมรัก’ -_-!! อยากผูกคอตายใต้ต้นถั่วงอกชะมัด =_=
อุ้ย >O< นายนั่นไม่อยู่ถือโอกาสค้นห้องดีกว่า~
ฉันเริ่มค้นหาของ -..- ค้นจากหัวเตียงดีกว่า >O<!!
ครืน~
OoO สิ่งที่ได้เห็นทำเอาฉันกรีดร้องออกมา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”
ถุงยาง!!!~
“เธอทำอะไรน่ะ!!”