รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

“ฮัลโหล ว่าไงโซล.......หา! มีใครบ้างนะเอาไหมสิ”
(มีไอ้ เขื่อน ป็อป จงเบ เคนตะ และไอ้โมะอ่ะนะเท่าที่ฉันไปสืบมา)
“เออ แล้วแกไปสืบมาแต่ไหนอ่ะ”
(ฉันเทพ)
“เหรอ?! อึย! แล้วแกโทร.มาบอกแค่นี้เหรอ”
(เปล่า ว่ากันว่า เด็กฝึกหัดต้องหยุดได้สองวันใช่ป่ะ?)
“อืม”
(งั้น ถ้าหยุดวันไหน ฉันจะพาไปเที่ยวน้า พร้อมเปิดตัวแฟนใหม่ฉันด้วยยยย)
“งั้นเอาเป็นว่าหยุดวันไหน ฉันจะโทร.ไปบอกแกและ แต่ช่วงนี้คงไม่ได้หรอกมั้ง เพราะว่าต้องซ้อมบ้าบออะไรไม่รู้”
(แงๆ~ แกรู้ไหมว่าฉันคิดถึงแกขนาดไหน ฉันนอนร้องไห้มากติดต่อกันตั้งแต่วันที่แกไม่ไปเที่ยวกับพวกฉันละนะT^T)
“ฉันไม่เชื่อ ไอ้ปอปหยิบบอกเลิกแก แกเลยร้องไห้”
(เค้าชื่อก๊อกซิบย่ะ! ไม่ใช่ปอปหยิบ ว่าแต่แกรู้ได้ไงอ่ะ?)
“เทพ”
(เออๆ เทพๆ เออๆแค่นี้ก่อนนะ ลิเวอร์เรียกแล้ว บาย ม๊วม~”
ติ๊ด!
อยากจะอ้วกจริงๆ คนหนึ่งก็ ซารางเฮ อีกคนก็ ลิเวอร์ฯ อยากจะบ้าตายย ไอ้ซารางฮงซารางเฮไม่ใช่ใครหรอก ยัยเฟย์นั้นเองและ-_- ส่วนไอ้ลิเวอร์ ชื่อจริงๆมัน ลิเวอร์พูล แต่ยัยโซลเรียกๆ ลิเวอร์ ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้าไอ้มองนั้นตอนที่ไปเที่ยวสวนสนุกสุดพิลึกกึกกือ กิ้งกือไม่กล้าเข้า (เกี่ยวไรวะ?) แค่ครั้งเดียวเท่านั้นและ
“ใครนะ”
หลังจากนั้น โทโมะที่นั่งกระดิกเท้าอยู่หน้าทีวีหันหน้ามาถามฉันหลังจากที่ฉันวางสายเสร็จ
“เพื่อนนะ อย่าถามว่าใคร! ยัยโซล!”
“อ่ะ รู้ได้ไงว่าฉันจะถาม ฉลาดดดด!”
แต่ก่อนฉันโง่หรือไงกันนะ?? ไอ้คนบ้า!
“ฉันฉลาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ไม่ต้องชม!!!!!”
“อ่ะเหรอ”
มันทำหน้ากวนประสาทสุดๆเท่าที่มันจะทำได้ จะไปไอ้หมอนี้มันยังไม่เคยเรียกชื่อฉันเลยนะ แต่มันคงรู้แล้วละว่าฉันชื่ออะไร
ฉันเดินไปนั่งหน้าคอมฯ เพื่อมที่จะทำงานของบริษัท แต่ก็ต้องอึดอัดเพราะมีอีตาโทโมะที่มองฉันเขม่ง
...มันจะกินฉันเหรอ
“นายมองอะไร”
“เปล่า”
แล้วมันก็หันหน้าไปที่ทีวี
เง้อ -3- มันคงไม่กินฉันใช่ไหม?!
ต็อกแต๊กๆๆๆ
ฉันพิมงานไปได้สิบกว่าแผ่น
ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าๆแล้วละ โทโมะคง......
...นั่งดูทีวี ทำไมไม่ไปนอน!
“นี้โทโมะ ไปนอนซะ! มันดึกแล้วเดี๋ยวตื่นไม่ทัน”
“แล้วเธอละ”
“กำลังจะไปนี้และ ป่ะไปนอนกันเถอะ สุดหล่อ”
“อืม”
แล้วัมนก็เดินนำไปเข้าห้องนอนไป อย่าบังอาจคิดลึกว่าฉันกับโทโมะนอนเตียงเดี๋ยวกัน ไอ้เขื่อนมันเพิ่งมาแยกเตียงออกให้ฉันกับโทโมะเมื่อสองวันที่ผ่านมา
01:00:00
“องค์หญิงเพคะ องค์หญิงเพคะ องค์หญิง ได้เวลาเข้าพิธีแต่งงานแล้วนะเพคะ ตื่นเถอะ”
“อืมๆ เอ๊ะ! ที่นี้มัน......”
“สถานที่อภิเษกสมรสเพคะ”
หา? สถานที่อภิเษกงั้นเหรอ แล้วฉันปิ๊งมาที่นี้ได้ไงละ
“ได้เวลาแล้วเพคะ ไปกันเถอะคะ องค์ชายรออยู่”
หือ?
“ได้คะๆ”
ฉันตอบรับพร้อมเดินลากชุดเจ้าสาวยาวเหยียดเป็นหางว่าวไปตามบันได แสดงว่าฉันฝันต่อแน่ๆเลย
เฮือกก!
เฮ้ยยยย! นั้นมันไอ้อาเซนอล น้องไอ้ลิเวอร์พูลนิหว่า แล้วนายโทโมะละ?
“เอาละขอรับมาถึงพิธีสำคัญแล้ว จุบะปากได้ครับ”
หา! จูบ!
“เดี๋ยวๆค่ะ ไม่ส่วมวงส่วมแหวนเหรอค่ะ?”
“ไม่พระยาค่ะ”
ส่วมดีกว่าจะได้ต่ออายุการจูบ
“จูบได้”
อีตาอาเซค่อยยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฉันหลับตาปิ๋ทันที
...และหมอนั้นก็ค่อยๆ......>_<
 

 
โทษทีนะค่ะที่แช่นาน มันจะบู้ดแล้ววว เลยมาอัพ